ตอนที่ 60 อารมณ์ดี

ณ ตึกศัลยกรรมประสาทและสมอง ภีมวัชเดินเข้าโรงพยาบาลด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้มอย่างเห็นได้ชัด แสงแห่งความสุขฉายประกายอยู่ในดวงตาคมกริบของเขาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ท่าทางที่เคยสุขุมและเคร่งขรึมบัดนี้กลับเต็มไปด้วยความสดชื่นและมีชีวิตชีวา เรียกเสียงฮือฮาจากพยาบาลสาวได้เป็นอย่างดี

เสียงซุบซิบดังขึ้นทันที

“แกดูสิ คุณหมอภีมยิ้มอีกแล้ว” พยาบาลสาวคนหนึ่งเอ่ยขึ้นขณะที่มองตามหลังเขาไป

“วันนี้ยิ้มกว้างกว่าเมื่อวานอีกนะ”

“ใช่ แปลกมากเลยนะ ปกติจะเห็นแต่หน้านิ่งๆ” อีกคนเสริม

ไม่ใช่แค่ในแผนกของเขา แต่ข่าวการเปลี่ยนแปลงของ คุณหมอภีม แพร่สะพัดไปทั่วทั้งโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว แพทย์และพยาบาลต่างก็รู้สึกประหลาดใจกับท่าทีที่เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงของเขาโดยที่ไม่มีใครล่วงรู้ถึงสาเหตุที่แท้จริง ยกเว้นณัชชาที่พอจะเดาสาเหตุนั้นออก

แพทย์หญิงณัชชาที่กำลังตรวจคนไข้อยู่ในห้องทำงานได้ยินเสียงซุบซิบนินทาของพยาบาลสองสามคนดังแว่วเข้ามาในห้อง เธอจึงแอบเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ

“แกได้ยินเรื่องคุณหมอภีมไหม สองวันมานี้อารมณ์ดีผิดปกติเลยนะ” พยาบาลคนหนึ่งพูดเสียงกระซิบ

“อืม เมื่อวานก็ลางานเช้า แล้วก็เข้ามาทำงานช่วงสาย เห็นคนที่แผนกนั้นบอกว่าอาจารย์ภีมผิวปากด้วย วันนี้ก็ยังยิ้มกว้างขนาดนั้น สงสัยเป็นเพราะผู้หญิงที่เคยมานั่งกินข้าวด้วยแน่ๆ”

คำพูดของพยาบาลเหล่านั้นทำให้ณัชชาถึงกับชะงัก เธอรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างมาทิ่มแทงในอก เมื่อนึกถึงรอยยิ้มของภีมวัชที่หายากยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทร และตอนนี้รอยยิ้มนั้นกลับปรากฏขึ้นถึงสองวันติดกัน

เธอรู้สึกอิจฉาอิงลดาอย่างรุนแรง ที่สามารถทำให้ภีมวัชยิ้มได้ ทั้งที่เธอเองพยายามมาตั้งนานแต่ก็ไม่เคยได้รับรอยยิ้มจากเขาเลยสักครั้ง

ความสงสัยเริ่มก่อตัวขึ้นในใจของณัชชา ห้ามตัวเองไม่ให้คิดได้เลยว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกับอิงลดาอย่างแน่นอน

หลังจากตรวจคนไข้หมดในช่วงเช้า แพทย์สาวก็นั่งนิ่งอยู่ในห้องทำงานของตัวเอง ความคิดฟุ้งซ่านอยู่ในหัวตลอดเวลา เธออยากจะเดินไปหาภีมวัชที่ห้องทำงานของเขาเหลือเกิน อยากจะถามให้รู้เรื่องว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา แต่ขาทั้งสองข้างกลับไม่ยอมขยับ

เธอจำได้ถึงท่าทีห่างเหินที่เขาแสดงออก สายตาที่เคยเป็นมิตรกลับแปรเปลี่ยนเป็นความเย็นชาและจริงจัง คำพูดที่เขาบอกให้รักษาระยะห่างยังคงดังก้องอยู่ในหูของเธอ

ณัชชาหลับตาลงอย่างเจ็บปวด เธอรู้ดีว่าตัวเองกำลังทำใจกับเรื่องนี้ไม่ได้ แต่ก็ไม่มีความกล้าพอที่จะเผชิญหน้ากับความจริงอีกครั้ง เธอไม่อยากเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชาของเขา และไม่อยากได้ยินคำพูดที่ทำร้ายจิตใจเธออีกแล้ว

ขณะเดียวกัน ที่อาคารพาณืชย์ซึ่งเป็นที่ตั้งชั่วคราวของสำนักงานสาขาย่อยของอิงลดา ภาณุนั่งรออยู่ในรถยนต์คันหรูที่จอดอยู่หน้าบริษัทมานานหลายชั่วโมงแล้ว สายตาคมกริบของเขายังคงจ้องมองไปยังประตูทางเข้าอย่างมีความหวัง เขามั่นใจจะได้เจอเธอแล้วขอร้องเธอให้รับรัก  แต่แล้วความหวังนั้นก็ต้องมลายหายไป เมื่อรอเธอมาสามวันแล้วก็ยังไม่เจอหน้า

ทันใดนั้น โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น ปลายสายเป็นเสียงของ สส.สุรเดช ผู้เป็นบิดา

“แกอยู่ที่ไหนภาณุ” เสียงของ สส.สุรเดชดังลอดออกมาจากโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงดุดัน

“กรุงเทพ”

“พ่อสั่งให้แกกลับมาเชียงใหม่เดี๋ยวนี้!”

“แต่พ่อครับ ผมยังไม่ได้เจออิงลดาเลย” ภาณุตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหงุดหงิด

“พอได้แล้ว อย่าให้ฉันต้องใช้ไม้แข็งกับแก เรื่องที่แกไปก่อความวุ่นวายโรงพยาบาลเอสที อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ รีบมาก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน” สส.สุรเดชขึ้นเสียง

ภาณุกำมือแน่นด้วยความโกรธ เขาไม่สามารถขัดคำสั่งบิดาได้ เพราะเขารู้ดีว่าหากบิดาโกรธขึ้นมาจริงๆ เขาจะต้องเดือดร้อนอย่างแน่นอน

ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างขัดใจ แล้วให้คนขับรถขับรถออกจากหน้าบริษัทของอิงลดาไปอย่างช้าๆ การรอคอยของเขาในวันนี้ผิดหวังอีกเช่นเคย

“ให้ไปที่ไหนครับคุณภาณุ” คนขับรถถามอย่างไม่มั่นใจ

“กลับบ้าน” เขาตอบเสียงเรียบ ก่อนที่จะโทรออกหาเบอร์ของอิงลดา แต่ก็ไม่สามารถติดต่อเธอได้ ภาณุโมโหที่ไม่ได้ดั่งใจ เขาโยนโทรศัพท์ปาลงเบาะข้างๆ

“อิง คุณจะหนีผมไปอีกนานแค่ไหน แต่ช่างเถอะ หนีได้ก็หนีไป แต่ผมไม่มีวันปล่อยคุณไปหรอก” เขากัดฟันกรอด พึมพำออกมากับตัวเอง

************************