ตอนที่ 59 เช้าวันใหม่

ในตอนเช้า ภีมวัชตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความสุขและอิ่มเอมใจ เขาค่อยๆ ลืมตาขึ้น แล้วภาพแรกที่เห็นก็คือใบหน้าหวานที่กำลังหลับใหลอยู่บนอกของเขา

อิงลดานอนหลับอย่างสบายใจ ผมยาวสลวยสีดำขลับระใบหน้าของเธอ ภีมวัชมองดูใบหน้านั้นอย่างหลงใหลและเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ ในที่สุดเขาก็ได้เป็นสามีของผู้หญิงที่เป็นรักแรกและรักเดียวของเขาแล้ว หลังจากที่ต้องเฝ้ารอคอยมานานถึงสิบปี

ภีมวัชใช้ปลายนิ้วเขี่ยปอยผมที่ปรกหน้าเธอออกอย่างแผ่วเบา สัมผัสที่อ่อนโยนทำให้เปลือกตาของอิงลดาเริ่มขยับ เธอกำลังจะรู้สึกตัวแล้ว เขารีบหลับตาลงทันที ทำเป็นแกล้งหลับ แล้วกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นกอดภรรยาในนามไว้ไม่ยอมปล่อย

อิงลดาค่อยๆ ลืมตาขึ้น เธอรู้สึกถึงอ้อมกอดที่อบอุ่นและแข็งแกร่งของเขา แล้วตกใจไม่น้อยที่ตนเองนอนในอ้อมอกของเขาแบบนี้

หญิงสาวค่อยๆดันตัวออกไป เธอมองใบหน้าที่หล่อเหลาของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีที่กำลังหลับตาพริ้มอยู่ หญิงสาวยิ้มออกมาก่อนที่จะเอื้อมมือไปเขย่าแขนของเขาเบาๆ

“พี่ภีมคะ ตื่นได้แล้ว”

“ขออีกห้านาทีนะ” เขาพูดเสียงงัวเงีย ยังคงหลับตาอยู่

“อิงรู้นะคะว่าพี่ภีมแกล้งหลับ” เธอพูดพร้อมกับใช้มือดันไหล่ของเขาเบาๆ

ภีมวัชจึงลืมตาขึ้นมามองเธออย่างช้าๆ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มอย่างมีความสุข เขาพลิกตัวขึ้นมาคร่อมเธอหลวมๆ แล้วใช้มือทั้งสองข้างยันพื้นไว้ข้างลำตัวของเธอ

“รู้ได้ยังไง” เขาถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหยอกล้อ

“ก็...มันไม่เหมือนคนหลับนี่คะ” อิงลดามองสบตาเขาด้วยความเขินอาย

ภีมวัชไม่ตอบอะไร เขาก้มหน้าลงไปหอมแก้มเธอทั้งสองข้างอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมามองเธออีกครั้งด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

อิงลดาเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เธอใช้มือดันอกของเขาออก

“อย่ารุ่มร่ามนะคะ”

“พี่ไม่ได้รุ่มร่าม” เขาพูดพร้อมกับหัวเราะ

“พี่แค่หอมแก้มเมีย ไม่ผิดสักหน่อย” เขายังคงอ้างสิทธืของตัวเองอีกเช่นเคย

“พี่ภีม!” อิงลดาทำตาเขียวใส่เขา ภีมวัชเห็นท่าทีของเธอก็รีบดันตัวออกไปอย่างรวดเร็วแล้วลงไปนอนข้างๆ เธอ เขายังคงหัวเราะอยู่คนเดียวกับท่าทางของภรรยา

“ไปอาบน้ำได้แล้วค่ะ พี่ต้องไปทำงานนะคะ” อิงลดาพูดด้วยน้ำเสียงที่ดุแต่ก็แฝงความเขินอายเอาไว้

“รับทราบครับ คุณภรรยา” ภีมวัชพยักหน้ารับคำ ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุขในเช้าวันแรกของการเป็นสามีอย่างเต็มตัว

เธอไม่เคยเห็นมุมนี้ของเขามาก่อน และไม่รู้ว่าจะมีใครเคยเห็นหรือไม่ คุณหมอที่ดูเหมือนจะเย็นชา ไม่เคยมีข่าวเสียหายกับผู้หญิงจนเธอทึกทักเอาเองว่าเขาน่าจะชอบเพศเดียวกัน

แต่สุดท้ายแล้วเขากลับสารภาพรักกับเธอ แล้วการแต่งงานนี้เป็นเขาที่ได้รับผลประโยชน์ไปเต็มๆ

‘หรือว่าสิบปีก่อน... ไม่มั้ง” เธออดใจเต้นแรงไม่ได้ เมื่อถึงถึงรหัสโทรศัพท์ของเขา ที่ตรงกับรหัสเดียวกันกับเธออย่างบังเอิญ ซึ่งระบุวันเดือนปีเมื่อสิบปีที่แล้ว ก่อนจะสลัดความคิดนั้นออกไป

หลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จ ทั้งสองก็ลงมาที่ห้องอาหาร ดาริกานั่งรออยู่แล้วบนโต๊ะอาหารที่มีอาหารเช้าจัดวางไว้อย่างเรียบร้อย

“มาแล้วเหรอลูก” ดาริกาทักทายด้วยรอยยิ้ม

อิงลดาตอบรับด้วยรอยยิ้มเก้อเขิน

“ค่ะคุณแม่” เธอเดินไปนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับดาริกา ส่วนภีมวัชเดินไปนั่งข้างๆ เธอ

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยความเงียบสงบ แต่ก็แฝงความประหม่าไว้อย่างชัดเจน อิงลดาไม่กล้าแม้แต่จะสบตาดาริกา หรือแม้แต่ภีมวัช

ดาริกาลอบมองท่าทีของลูกสะใภ้และลูกชาย แล้วยิ้มอย่างพอใจอยู่ในใจ เธอรู้ดีว่าทั้งสองคนยังคงประหม่ากันอยู่ เธอจึงตัดสินใจที่จะไม่พูดหยอกเย้าอะไรออกไป เพราะกลัวว่าลูกสะใภ้ของเธอจะทำตัวไม่ถูกไปมากกว่านี้

“ทานข้าวกันเถอะลูก” ดาริกาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

อิงลดาพยักหน้ารับคำ แล้วจึงเริ่มตักอาหารเข้าปากอย่างช้าๆ ภีมวัชมองดูท่าทีของเธอ เขายิ้มเล็กน้อย ก่อนจะตักอาหารบางอย่างวางลงบนจานของเธอ

“กินเยอะๆ นะ” เขาพูดเสียงนุ่มนวล

คำพูดของภีมวัชทำให้ใบหน้าของอิงลดาแดงก่ำขึ้นมาอีกครั้ง เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วหน้าแดงกับความใส่ใจนั้น

“ขอบคุณค่ะ” เธอพูดเสียงแผ่วเบา

ดาริกาที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดก็ได้แต่ยิ้มอย่างมีความสุขอยู่ในใจ เธอรู้ว่าความรักของทั้งสองคนกำลังจะเริ่มต้นขึ้นจริงๆ แล้ว

************************