ประเทศญี่ปุ่น

เพล้ง!!เพล้ง!!

เสียงแตกกระจายของวัตถุ ชนิดหนึ่ง ตามมาพร้อมกับเสียงเล็กๆ ตะโกนด่าทออย่างกราดเกรี้ยว เสียงดังลั่น จนทำให้คนที่อยู่ด้านล่างได้ยินอย่างชัดเจน

“เอาออกไป!ฉันไม่กิน แล้วอย่ามาเรียกฉันอีกนะ”

ปัง!

เสียงปิดประตูตามหลัง ดังสนั่น จนทำให้ชายสูงวัย ส่ายหน้า มองสบตา กับชายหนุ่มตรงหน้า ก่อนถอนใจลึก

“ไอโกะ นับวันยิ่งดื้อรั้น ไม่ฟังใคร ชอบหนีเที่ยว ทำป่วนจนทุกคนปวดหัวไปหมด แกเห็นฤทธิ์แล้วใช่ไหมยูตะ”

“ครับ”

ชายหนุ่มเคยเห็นเธอ เมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว เวลานั้นเธอมีอายุเพียงห้าขวบ เด็กหญิงตัวอ้วนกลม ผิวขาว แก้มแดง ดวงตากลมโตเป็นประกายน่ารัก มาบัดนี้เธอเริ่มเป็นสาวน้อยในวัยสิบเจ็ดปี กำลังอยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ บิดาของเธอจึงเป็นห่วงเธอมาก กลัวว่าฝ่ายตรงข้าม อาจจับตัวเธอ เพื่อมาต่อรอง เพราะเธอคือจุดอ่อนของฮินาตะ ซึ่งเป็นหัวหน้ายากูซ่า หนึ่งในห้ากลุ่มใหญ่

ฮินาตะ จึงเรียกให้ชายหนุ่มกลับมา หลังจากส่งตัวเขา ไปเรียนวิชาป้องกันตัวทุกชนิด และให้อยู่ดูแลธุรกิจในต่างประเทศที่นั่น จนถึงเวลานี้ เป็นเวลามากกว่าสิบปี

 “แกพอจะรับมือกับเธอไหวไหม ฉันอยากให้แกสอนเธอทุกอย่าง เผื่อวันหนึ่ง เมื่อไม่มีฉันคอยดูแล เธอจะได้ไม่ลำบาก”

 ฮินาตะเอ่ยกับชายหนุ่ม ราวกับรู้ชะตาตัวเอง ขึ้นขี่หลังเสือ ถึงแม้จะอยากลงมากแค่ไหน ก็ย่อมทำได้ยาก ถ้าพลาดก็มีสิ่งเดียวที่ต้องสูญเสียนั่นคือชีวิต สิ่งที่ห่วงที่สุดในเวลานี้คือ บุตรสาวเพียงคนเดียว ที่เกิดจากภรรยาคนไทย เธอจากเขาไปด้วยโรคร้ายตั้งแต่ไอโกะมีอายุ ได้เพียงไม่กี่เดือน

มีเงินก็ไม่สามารถซื้อชีวิต หญิงที่เขารักดังดวงใจให้ฟื้นขึ้นมาได้

“ผมจะลองดู”

ชายหนุ่มตอบสั้นๆ ด้วยใบหน้าเรียบเฉย ดวงตาว่างเปล่า จิตใจปราศจากความรู้สึกใด ๆ มานานแล้ว นับแต่บิดาของเขาจากไป เพราะปกป้องเจ้านายอย่างฮินาตะ

พ่อของเขาคือลูกน้องมือขวา ยากูซ่าระดับเจ้าพ่อ หลังจากนั้นไม่ถึงปี แม่ได้จากเขาไปอีกคน เพราะตรอมใจ

ด้วยคำสั่งสุดท้ายของพ่อ ให้เขาทำหน้าที่แทน ปกป้องคุ้มครองหัวหน้าเท่าชีวิต ทำไมชายหนุ่มต้องเชื่อ ในเมื่อเขาไม่ได้อยากเป็นเหมือนพ่อ ทำไมต้องปกป้องในเมื่อฮินาตะเป็นคนอื่น เขาสำคัญกับพ่อมากกว่าชีวิตที่เหลือ ของลูกและเมียอย่างนั้นหรือ

แต่ในที่สุด เขาก็หนีไม่พ้น!

หญิงสาวในชุดนักเรียน ปกเสื้อกะลาสี กระโปรงบานจีบรอบตัว สั้นแค่ต้นขา รูปร่างเล็กบาง ผิวเนียนขาวอมชมพู ใบหน้าเรียวเล็ก ดวงตากลมโตเป็นประกาย ฉายแววดื้อรั้น ประดับไปด้วยขนตางอนยาว จมูกเล็กโด่ง รับกับริมฝีปากอิ่มสีแดงเรื่อ

หญิงสาวหยุดยืนมองชายหนุ่ม ด้วยประกายตาสงสัย และรู้สึกคุ้นตา

 เขายืนกอดอกพิงข้างรถ ที่บอดี้การ์ดของพ่อ ใช้ขับมารับเธอกลับ หลังจากเลิกเรียนทุกวัน แต่วันนี้บอดี้การ์ดพวกนั้นหายไป แต่มีชายหนุ่มหน้านิ่ง ดวงตาคมดุ เข้ามาแทน

ใบหน้าคมคาย คิ้วดกเข้มทอดขนาน ไปกับดวงตาคมกริบ แต่งด้วยขนตางอนยาวราวสตรี

 เธอมองดูสันจมูกโด่ง รับกับริมฝีปากหยักได้รูป ทุกอย่างที่ประกอบขึ้นบนตัวชายผู้นี้ เธอยอมรับว่าน่ามอง มากกว่าบุรุษมากมาย ที่เคยพบเจอ

“คุณเป็นใคร” หญิงสาวเอ่ยถามชายหนุ่มเสียงต่ำ

ยูตะยืดตัวตรง มองสาวน้อยตรงหน้านิ่งขรึม เมื่อเห็นดวงตาคู่สวยน่ารัก รวมไปถึงรูปร่างและใบหน้า ต่างจากเด็กหญิงคนเดิม เมื่อสิบกว่าปีก่อน ราวคนละคน ชายหนุ่มเคยเห็นเธอจากในรูปถ่าย เพิ่งได้เห็นตัวจริงในระยะใกล้ ถนัดตาในวันนี้  

น่ารักเหมือนตุ๊กตา! มันทำให้หัวใจของเขากระตุก เต้นเร็วขึ้นโดยไม่รู้สาเหตุ แต่มันถูกเก็บไว้ลึกๆ ในใจ ไม่มีวันเผยให้ใครได้รู้

“ พ่อเธอสั่ง ให้ฉันมารับ”

“ไม่ไป!”

“พ่อเธอบอกว่า ถ้าเธอดื้อ อนุญาตให้ฉันทำอะไรกับเธอก็ได้” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเข้ม

“ไปให้พ้น!”

หญิงสาวตะคอกใส่ชายหนุ่มเสียงห้วน

ยูตะยักไหล่ สาวเท้าเดินเข้าหา ก่อนจะเบี่ยงตัวหลบกระเป๋านักเรียน ที่หญิงสาวขว้างออกมา จนเกือบหลบไม่ทัน

“ออกไป!”

 ไอโกะหมุนตัวเดินหนี ซอยเท้าถี่ขึ้น จนกลายเป็นวิ่ง เมื่อถูกชายหนุ่มตามเธอไปติด ๆ อย่างไม่คิดจะยอมแพ้ จนในที่สุดหญิงสาว จึงสะดุดล้ม เพราะมัวแต่หัน ไปมองทางด้านหลัง

“โอ๊ย!”

เสียงร้องของเธอไม่ได้ทำให้เขาสงสาร กลับยิ้มเยาะ และยืนมองเธอเฉย ๆ โดยไม่คิดจะช่วยเหลืออะไร

สาวน้อยตวัดสายตาขึ้น มองชายหนุ่มตาขวาง เพราะคิดว่าเขาเป็นต้นเหตุทำให้เธอเจ็บ

ไอโกะพยายามยันตัวลุกขึ้น แต่กลับล้มลงอย่างไม่เป็นท่า

ต่างฝ่ายต่างนิ่งอยู่อย่างนั้น โดยไม่มีใครขยับ จนชายหนุ่มคิดว่า ขืนเป็นแบบนี้ คงต้องอยู่ที่นี่โดยไม่ต้องไปไหน เขาจึงตัดสินใจช้อนเธอขึ้นพาดบ่า แล้วเดินตรงลิ่วไปที่รถทันที โดยไม่ฟังเสียงเล็ก ๆ ที่กำลังกรีดร้อง จนทำให้ชายหนุ่ม เเสบแก้วหูไปหมด

สาวน้อยตกตะลึง ไม่เคยมีใครกล้า ทำกับเธอแบบนี้ บอดี้การ์ดทุกคนของพ่อ ต้องก้มหน้า หลบตาเธอทุกครั้ง เมื่อถูกเธออาละวาดใส่ แต่ชายคนนี้เป็นใคร ถึงได้ไม่มีความเกรงใจ ลูกสาวยากูซ่า ผู้ยิ่งใหญ่เช่นเธอ

“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะไอ้บ้า!!”

หญิงสาวทั้งทุบหัว ใบหน้า กลางหลังของชายหนุ่ม ด้วยกำปั้นเล็ก รัวไปหลายครั้ง และด่าทอเขาไปตลอดจนถึงรถ แต่เขากลับไม่แสดงความรู้สึกใด ๆ ทั้ง ๆ ที่ข้างแก้มทั้งสองข้าง เป็นรอยแดงตัดกับผิวสีนวล

ยูตะยัดเธอเข้าไปในรถ ตามเข้าไปกดหลัง และรวบแขนทั้งสองข้าง ไพล่หลังเอาไว้ แล้วมัดด้วยผ้าเช็ดหน้าผืนใหญ่ ที่หญิงสาวใช้มัดผม เธอดิ้นรน จนเธอหมดฤทธิ์ และหมดแรงไปเอง

ผมหยักศกยาวสลวย เวลานี้ หลุดลุ่ยกระจายเต็มแผ่นหลัง

“ถ้าเธออาละวาดอีก ฉันจะจับเธอหักแขนหักขา แล้วฟาดด้วยไม้หน้าสาม เลยคอยดูสิ”

ยูตะขู่ แต่ไม่ได้ทำให้ไอโกะ เกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย หญิงสาวขืนตัวนิดหนึ่ง ก่อนเงียบไม่ตอบโต้ เพราะเธอกำลังเจ็บข้อเท้ามาก จนอยากร้องไห้ออกมา แต่กำลังพยายามข่มใจ เอาไว้ต่างหาก รอให้เธอหายดีก่อนเถิด เธอจะเอาคืนให้สาสม!

ชายหนุ่มถอนใจ กว่าจะหมดฤทธิ์ เล่นเอาเขาเหนื่อย ไม่คิดเลยว่า ผู้หญิงตัวเล็กเท่านี้ เวลาโมโห เธอแรงดี จนทำให้เขาเจ็บไปหมดทั้งหน้า