ตอนที่2 อยากได้อิสระ

ในยามเย็นของใจกลางเมืองกรุงเทพมหานคร ผู้คนมากมายที่เพิ่งเลิกงานต่างก็รีบเร่งเดินไปขึ้นรถโดยสารเพราะอยากจะกลับถึงบ้านเร็วๆ บ้างก็จับกลุ่มพากันเดินเข้าร้านอาหารพร้อมกับพูดคุยกันอย่างออกรส พัดพารัชชานั่งมองผู้คนเหล่านั้นคนแล้วคนเล่าอยู่ที่ป้ายรถเมล์เพราะเธอไม่อยากกลับบ้าน หวังอย่างยิ่งว่าหลังจากนี้เธอจะได้งานดีเงินดีอย่างที่หวังตั้งใจ ด้วยอยากจะรู้สึกถึงอิสระในชีวิตเสียที

“กลับดึกเชียวนะนังตัวดี”

ไม่ทันที่พัดพารัชชาจะเดินพ้นจากหน้าประตูบ้านหลังโต เสียงแผดดังของพิมพิรายาก็ทำให้เธอต้องชะงักฝีเท้า ริมฝีปากบางบมเม้มกันแน่นหัวใจดวงน้อยเต้นรัว ไม่พ้นคนเป็นพี่สาวต่างแม่ต้องหาเรื่องด่าว่าหรือตบตีเธออีกแน่นอน

เพียะ ไม่ทันสิ้นความคิด มือเรียวของพิมพิรายาก็วาดมาฟาดใบหน้าของเธอจนรู้สึกเจ็บแสบไปทั้งหน้า

“โอ้ย”

“โทรหาทำไมไม่รับฮะ!” หญิงสาวหุ่นเพรียวบางในชุดเดรสสายเดี่ยวสีดำแสนเซ็กซี่ กัดฟันถลึงตาทำหน้ายักษ์พร้อมกับกระชากแขนของพัดพารัชชาและจิกเล็บยาวแทบจะฝังเข้าไปในเนื้อแขนของน้องสาวต่างแม่

“วันนี้พลอยลืมโทรศัพท์ไว้ในห้องค่ะ ปล่อยพลอยนะพลอยเจ็บ”

“ฉันไม่ปล่อย” เพียะ ไม่เพียงไม่ปล่อยทว่าพิมพิรายายังยกมืออีกข้างฟาดไปที่พวงแก้มของพัดพารัชชาอีกข้าง

“โอ้ย”

“ฉันหาชุดที่ซื้อมาใหม่ไม่เจอ ให้นังอ้อยมันหาก็ไม่เจอ รู้ไหมว่าฉันต้องใส่ชุดเก่าไปดินเนอร์กับคุณพีทมันน่าขายหน้าแค่ไหน”

“ชุดพี่เพชรมันก็อยู่ในตู้นั่นแหละค่ะ ถ้าพี่เก็บดีๆ ไม่รื้อจนรกก็หาเจอง่ายอยู่แล้ว”

“แกเถียงลูกฉันเหรอนังพลอย” เพียะ ครั้งนี้ไม่ใช่มือของคนที่จับพัดพารัชชาเอาไว้ แต่เป็นแขวิไลที่ฟาดฝ่ามือมาที่หลังของพัดพารัชชา ด้วยไม่ชอบให้นังลูกเมียน้อยเถียงลูกของเธอ

“โอ้ย” เพียะ... เสียงฟาดฝ่ามือพร้อมกับเสียงร้องของพัดพารัชชาดังอยู่ครู่ใหญ่ จนหญิงสาวตัวเล็กลงไปกองกับพื้น สองแม่ลูกถึงจะยอมหยุดมือ

พัดพารัชชาพยุงตัวเองลุกขึ้นได้ก็รีบวิ่งหนีไปทันที

“แกได้อยู่บ้านหลังนี้แล้วก็ได้เรียนจนจบก็เพราะฉันยังเมตตาแกอยู่หรอกนะ” แขวิไลตะโกนตามหลังพัดพารัชชาที่วิ่งหนีกลับเข้าไปในห้อง

พัดพารัชชากลับเข้ามาในห้องได้ก็หยิบหมอนใบเดิมมากอดในเวลาที่ร้องให้ แขวิไลไม่ได้เมตตาเธออย่างที่พูดสักนิด เพราะที่แขวิไลจำใจส่งให้เธอเรียนจบเพราะพินัยกรรมของพ่อเธอที่เขียนเอาไว้ต่างหาก ว่าหากไม่ส่งเธอเรียนจนจบ พิมพิรายาก็จะไม่ได้เป็นเจ้าของบริษัท

“คุณแม่คะ คุณพ่อคะ เมื่อไรชีวิตพลอยจะพ้นจากคนพวกนี้ซะที” อันที่จริงเธอสามารถไปให้พ้นบ้านหลังนี้ได้ตั้งแต่พ่อของเธอเสียด้วยซ้ำ เพราะพ่อของเธอมีเงินให้เธอหนึ่งก้อนเป็นมรดก แต่แขวิไลก็ไม่เคยคิดจะยกเงินก้อนให้กับเธอ ทว่าเธอก็ไม่ได้คิดจะทวงด้วย เพราะยังไงก็รู้ว่าจะไม่ได้อยู่แล้ว เพราะในพินัยกรรมไม่มีข้อแม้ว่าหากแขวิไลไม่ให้เงินกับเธอแล้วจะต้องเสียผลประโยชน์ตรงไหน ครั้นจะหาทนายมาฟ้องเธอก็คงไม่ชนะอำนาจของแขวิไลอยู่ดี สู้อดทนหางานอีกหน่อยเธอคงจะเห็นหนทางของอิสระมากกว่า

ติ๊ง... ขณะที่กำลังร้องห่มร้องให้ จู่ๆ โทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น เมื่อเห็นไอคอนของอีเมลขึ้นมา พัดพารัชชาก็รีบปาดน้ำตาและเปิดดูอีเมลของเธอในทันที

ดวงตาคู่สวยเริ่มเบิกโพลงขึ้นเรื่อยๆ ริมฝีปากบางเผยออ้าค้าง เพราะข้อความที่ส่งมาเป็นอีเมลคำเชิญให้เธอเข้าไปสัมภาษณ์ที่บริษัทในเครือบริษัทแม่ที่มีซุปเปอร์มาเก็ตหลายสาขาทั้งในเอเชียและยุโรป

“จริงใช่ไหมเนี่ย” สาวเจ้าเอ่ยเสียงเบา ทั้งยังไม่อยากจะเชื่อว่ามันเป็นเรื่องจริง ทว่าก็ไม่รีรอที่จะตอบกลับไป แม้จะไม่รู้ว่าบริษัทจะให้เธอไปสัมภาษณ์ในตำแหน่งอะไร แต่หากจะให้เธอมีงานทำในเร็วๆ นี้เธอก็ไม่เกี่ยงทั้งนั้น

หลังจากตอบกลับอีเมลไปได้สาวเจ้าก็ลุกขึ้นไปเตรียมชุดที่จะสวมใส่เพื่อวันสำคัญในวันพรุ่งนี้ ทั้งในใจยังภาวนาอยู่ตลอดให้พรุ่งนี้ราบรื่นไปได้ด้วยดี หากทุกอย่างราบรื่น อิสระที่เธอหวังจะมีในชีวิต เธอก็จะได้มันมาในเร็วๆ นี้

หญิงสาวในชุดนอนสายเดี่ยวซาตินสีชมพูประดับชายขอบด้วยลูกไม้เดินถือแก้วกาแฟมาขวางหน้าพัดพารัชชา ดวงตาสวยคมโฉบเฉี่ยวไล่มองน้องสาวต่างแม่ตั้งแต่หัวจรดเท้า ดูก็รู้ว่าวันนี้พัดพารัชชาต้องมีธุระสำคัญ ไม่เช่นนั้นคงไม่สวมเชิ้ตสีสวยและใส่กระโปรงเรียบร้อยเช่นนี้ อีกทั้งยังสะพายกระเป๋าเอกสารอีก

“จะไปไหนแต่เช้ายัยพลอย”

พัดพารัชชาเห็นแววตามีเลศนัยของพี่สาวต่างแม่ก็เริ่มร้อนๆ หนาวๆ ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะหาเรื่องแกล้งอะไรเธออีกหรือเปล่า “พลอยจะไปสัมภาษณ์งานค่ะ”

“มาทำกับข้าวให้ฉันก่อน”

“ป้าจิตก็ทำอาหารเช้าให้ทุกวันอยู่แล้วนี่คะ”

“ฉันจะกินฝีมือแก ทำไม หรือแต่นี้ทำให้ฉันไม่ได้”

พัดพารัชชารีบถอยหนีเมื่อเห็นแก้วกาแฟที่พิมพิรายาถือใกล้เข้ามาที่ตัวของเธอมากทุกที “ก็ได้ค่ะ”

สุดท้ายแล้วพัดพารัชชาก็จำใจต้องทำตามที่พิมพิรายาสั่ง ไม่เช่นนั้นชุดสวยของเธอที่มีอยู่แค่ชุดเดียวได้เลอะกาแฟในแก้วนั้นแน่

“คุณพลอยมีธุระจะไปไหนเหรอคะ แต่งตัวซะสวยเลย” แม่บ้านสาวเดินเข้ามาในครัวได้ก็ไม่วายต้องเอ่ยถามคุณหนูคนเล็กของบ้าน

“จะไปสัมภาษณ์งานค่ะพี่อ้อย แต่พี่เพชรให้มาทำอาหารเช้าให้”

“นี่มันสายแล้วนะคะ จะไปทันเหรอคะ”

“พลอยไม่อยากขัดใจพี่เพชรตอนนี้ค่ะ”

“เดี๋ยวพี่ทำให้เองแล้วบอกว่าคุณพลอยทำนะคะ ออกไปทางครัวก็ได้ค่ะ”

“ขอบคุณนะคะพี่อ้อย แล้วพลอยจะซื้อขนมมาฝากนะคะ”

“ค่ะ”

สาวเจ้ายกมือไหว้แม่บ้านสาวประหงกที่สร้างทางสว่างให้เธอ เมื่อรู้ว่าอ้อยจะรับหน้าแทน พัดพารัชชาก็รีบถอดผ้ากันเปื้อนและหยิบกระเป๋าเอกสารวิ่งออกไปทางหลังบ้านหลังใหญ่ในทันที

พัดพารัชชาใช้เวลาร่วมหนึ่งชั่วโมงกว่าในการเดินทางโดยรถเมล์ เพราะยิ่งสายรถก็ยิ่งติด เมื่อลงจากรถเมล์เธอก็รีบวิ่งไปขึ้นวินมอเตอร์ไซค์เข้าไปในซอย หลังจากจ่ายค่าวินมอเตอร์ไซค์เรียบร้อยเธอก็รีบสับฝีเท้าเข้าไปยังตึกสูง

ปึก “ว๊าย...” ด้วยความรีบเลยไม่ทันระวังตัว เธอจึงวิ่งไปชนชาวต่างชาติร่างสูงใหญ่จนทำให้อาหารในมือของเขาตกไปอยู่ที่พื้น

“ขอโทษค่ะ” พัดพารัชชาขอโทษอีกฝ่ายเป็นภาษาอังกฤษ ก่อนจะล้วงกระเป๋าสตางค์ออกมาหยิบเงินห้าร้อยบาทให้กับชายหนุ่มที่รูปร่างหน้าตาดี ทั้งยังมีตาสีฟ้าสะกดสายตาให้เธอละสายตาจากเขาได้ยาก

“นี่เป็นค่าอาหาร ขอโทษจริงๆ นะคะ ฉันมีธุระต้องรีบไปค่ะ”

ชายหนุ่มรับเงินจากมือของหญิงสาวไปอย่างว่าง่าย พัดพารัชชาเห็นเช่นนั้นจึงค้อมหัวให้เขาหนึ่งครั้งก่อนจะรีบวิ่งไปขึ้นลิฟท์ เพราะตอนนี้เธอมาสายร่วมยี่สิบนาทีแล้ว