3

EP4 - กลรักร้าย เจ้านายมาเฟีย 2 (กะตัญ)

ฝันที่มีสีหน้าหวาดกลัวสุดขีด กะตัญยังคงเป็นบุคคลที่หน้ากลัวเสมอไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน มาเฟียที่ทรงอิทธิพล รูปหล่อ แต่เรื่องความโหดร้ายไม่เป็นสองรองใครเช่นกัน

"ฮึก ฝัน..ฝันทนไม่ไหว"

"ตอนเธอทำร้ายเอแคลไม่เห็นเธอจะกลัวอะไรนี่ มาตอนนี้กลัวคงสายไปหน่อย ฉันเป็นคนที่พูดจริงทำจริง!"

"ฝะ..ฝันผิดไปแล้ว ฝันยังเด็ก คิดอะไรไปไม่ทันคิด ปล่อยฝันไปเถอะนะคุณกะตัญ"

"เรื่องนี้ฉันบอกแล้วไว้ฉันจะคิดดูอีกที"

กะตัญเดินออกจากตรงนั้นด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่ง เยือกเย็น มีแต่ความน่ากลัวเต็มที่ ฝันที่ถูกพาตัวกลับเข้าไปด้านในเรือพร้อมเสียงร้องอย่างน่าเวทนา ไม่นานนักกะตัญก็เดินมาพบลูกค้าที่นัดกันมารับสินค้าที่ท่าเรือแห่งนี้เช่นกัน

"ไม่เจอกันนานนะครับคุณกะตัญ"

"ครับ สินค้าตรวจดูหรือยังครับ"

"ตรวจแล้วครับ ไร้ที่ติมาก ไม่เคยผิดหวังเลยที่ทำธึรกิจกับบ้านปีกขวา"

"ผมไม่เคยปล่อยให้ลูกค้าได้ของไม่มีคุณภาพอยู่แล้วครับไม่ต้องห่วง"

"ได้ข่าวว่าแต่งงานแล้วเหรอครับ"

"ครับ เลยไม่ค่อยได้มาเองครับ"

"มีลูกมั้ยครับ"

"ครับ มีคนนึงครับตอนนี้"

"ยินดีด้วยนะครับ ผมเองก็มีลูกสาวครับ ตั้งแต่มีแกชีวิตผมมีความสุขขึ้นเยอะ เลยไม่ค่อยได้มาติดต่องานเองเหมือนกันครับ"

"ยินดีด้วยเช่นกันครับ"

"ลูกสาวผมเกิดเรื่องเมื่อเดือนที่แล้ว ธุรกิจผมมันเป็นตัวทำให้ลูกสาวผมเป็นเป้า"

"เกิดอะไรขึ้นครับ"

"ลูกสาวผมถูกลักพาตัวไปจากพี่เลี้ยงที่พาไปปั่นจักรยานในหมู่บ้าน กว่าจะตามเจอ ถูกทำร้ายเจ็บหนักครับ ผมตามไปฆ่าล้างบางพวกมัน เลยเพิ่งมีโอกาศมาติดต่องานเองนี่ครับเพิ่งว่าง"

"อ่อ ไอ้พวกนี้ถอนโคนไม่ตัดราก มันจะมีโอกาศงอกขึ้นมาใหม่ เพราะฉะนั้นต้องตัดราก ถอนโคนให้สิ้น"

การส่งสินค้ารอบนี้ใช้เวลานานเพราะเป็นสินค้าล็อตใหญ่มาก และค่อนข้างต้องใช้ความระมัดระวัง มาเฟียหนุ่มที่ขับรถคุ้มกันของให้กับลูกค้าพร้อมลูกน้องอีกกว่าสิบชีวิต ขบวนรถเทเลอร์มากถึง6คันที่วิ่งตามลำเลียงสินค้าจากท่าเรือไปยังคลังของลูกค้า ค่อนข้างเป็นจุดส้นใจเป็นพิเศษ ทำให้กะตัญต้องเป็นคนลงมือมาด้วยตัวเองในวันนี้

เส้นทางจากท่าเรือมุ่งหน้าออกจากกรุงเทพไปทางจังหวัดชายทะเลซึ่งไม่ห่างจากกรุงเทพมากนัก กะตัญที่ขับรถตามหลังเป็นคันสุดท้าย เพราะหากเกิดเรื่องจะไม่เกิดตรงจากด้านหน้า แต่จะเกิดจากคันสุดท้ายก่อนเสมอ

และเป็นไปตามคาด มีรถขับตามมาในระยะประชิด กระตัญที่ขับรถคันสุดท้ายมีสายตาเรียบนิ่งไม่แม้แต่จะตกใจ เขาลดความเร็วลงจนสุด ปล่อยให้รถที่ขับตามมานำหน้าไปยังรถเทเลอร์คันสุดท้าย ก่อนจะเร่งเครื่องขับตามไปจนจ่อไปติดหลังรถอีกสองคัน

"หึ!"

ปืนรุ่นใหม่ล่าสุดที่ไฮเทคจนมีแค่ไม่กี่กระบอกในประเทศถูกยกขึ้นก่อนกระจกรถจะเลื่อนลง ปืนกระบอกหรูถูกยื่นออกนอกรถ ก่อนจะนิ่งเพื่อล็อกเป้า อีกมือยังคงจับบังคับพวงมาลัยเพื่อคุมรถ

กระสุนถูกสาดใส่รถคันข้างหน้าจนหมดแม็ค พาเอารถหักลงข้างทาง กะตัญที่เคยชินกับสิ่งเหล่านี้ก็ได้แต่กระตุกยิ้ม เมื่อที่นี่เหมาะที่จะลงมือเพราะห่างไกลจากบ้านเรือน

(จัดการเคลียร์ซะ แล้วหามาว่าใครส่งมันมา)

(ครับนาย)

กระทั่งตกดึกคืนนั้น กะตัญที่ขับรถกลับมาจอดที่บ้านปีกขวา ก่อนขาแกร่งจะก้าวเดินเพื่อเข้าบ้านหลังจากไปทำงานมาตลอดทั้งวัน แต่เมื่อมาถึงทางเข้าบ้าน ขาแกร่งกลับชะงัก เมื่อเห็นหญิงสาวตัวเล็กในชุดนอนยาวสีขาวกำลังเดินกอดอกไปมาที่หน้าบ้าน พาให้นุกถึงวันเก่าๆที่เริ่มรักกัน เขาแอบพาเอแคลเข้ามานอนที่บ้านปีกขวา และสัญญากับเธอทุกวันว่าจะรีบกลับ แต่แล้ววันไหนที่กลับดึก เอแคลมักจะมานั่งรอเขาที่ตรงนี้จนกว่าเขาจะกลับอยู่เป็นประจำ

"แคล"

"พี่คะ..."

"ทำไมไม่นอน มายืนตากยุงทำไมตรงนี้ครับ"

กะตัญเอ่ยในขณะที่กอดเอแคลที่วิ่งเข้ามาซุกอก เขามีแต่รอยยิ้มอ่อนโยนให้กับเธอ ซึ่งต่างจากกะตัญสุดโหดเมื่อช่วงกลางวันโดยสิ้นเชิง

"ทำไมพี่กลับช้าคะ บาดเจ็บมาหรือเปล่า"

"พี่ไม่เป็นอะไร ดูซิ ไม่ได้บาดเจ็บ กลับมาครบทุกชิ้นส่วน"

"พี่ยังจะมาล้อเล่นอีก วันนี้แคลใจคอไม่ดีเลยค่ะ เป็นห่วงพี่"

"พี่ไม่เป็นอะไรครับ ไม่ต้องห่วง เข้าบ้านเถอะ ยุงเยอะ"

"พี่หิวมั้ยคะ เดี๋ยวแคลไปเเตรียมให้"

"จะว่าไปก็หิวนิดๆนะ กินอะไรสักหย่อยก็ดีครับ วันนี้ไม่ได้กินอะไรเลยยุ่งทั้งวัน"

"พี่ไปอาบน้ำก่อนนะคะ เดี๋ยวแคลไปเตรียมให้ค่ะ"

"ครับ"

กะตัญเดินเข้าบ้านมาในขณะที่เอแคลเดินไปที่ครัวของบ้านหลังใหญ่ แต่กะตัญกลับยังไม่ได้เข้าห้องนอนของตัวเอง แต่แวะห้องนอนของลูกชายอย่างมาเฟียก่อน มาเฟียหนุ่มที่นั่งมองลูกที่กำลังหลับสนิท ใบหน้าไร้เดียงสานั่นถอดแบบเขามาไม่มีผิด มันทำให้กะตัญกังวลอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เมื่อนึกถึงเรื่องของลูกค้าที่เล่าให้ฟังว่าลูกสาวถูกทำร้ายจากอริที่ทำธุรกิจ

"พ่ออยู่ จะไม่ให้ใครทำอะไรหนูแน่นอน"