บทที่ 7 ยาเสียสาว

หลังอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยดาริณก็แต่งกายด้วยชุดเดรสสายเดี่ยวสีดำเปิดโชว์แผ่นหลังเนียน หญิงสาวมองดูรอยจ้ำตามลำคอแล้วพานนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน สัมผัสเร่าร้อนที่เจ้าขุนมอมเมาให้เธอเคลิบเคลิ้มไปกับอารมณ์ปรารถนาจนเผลอตัวเผลอใจปล่อยให้เขากระทำกับเรือนร่างตัวเองราวกับเต็มใจมันช่างน่าอายนัก

          จู่ ๆ ความรู้สึกวาบหวามก็เกิดขึ้นในใจที่เต้นตึกตัก หญิงสาวเผลอลูบฝ่ามือไปตามลำคอตรงที่มีรอยจ้ำ

          “คิดบ้าอะไรอยู่เนี่ย”

          พูดพึมพำกับตัวเองจากนั้นก็หยิบคอนซีลเลอร์มาทาตามจุดสีแดงเพื่อปกปิดร่องรอยที่ใครบางคนทำเอาไว้ หลังจากแต่งหน้าเสร็จเรียบร้อยดาริณก็ขับรถออกจากบ้านเพื่อไปยังสถานที่ที่ได้นัดหมายกับพี่ชาย

          @ผับหรูของชวิน

          ร่างเล็กเดินเฉิดฉายเข้าไปด้านในของผับหรู เธอพบกับพนักงานคนหนึ่งซึ่งถ้าเดาไม่ผิดน่าจะเป็นคนที่พี่ชายของเธอให้ออกมารอรับอยู่ตรงทางเข้าผับ พนักงานสาวพาดาริณเดินขึ้นไปยังชั้นสองซึ่งตรงนั้นเป็นพื้นที่สำหรับลูกค้าวีไอพีโดยเฉพาะ

          “เชิญคุณดาริณด้านในค่ะ”

          พนักงานสาวเดินมาส่งตรงหน้าประตูห้องแล้วเดินจากไป ดาริณผลักประตูเข้าไปด้านในอย่างไม่ลังเล

          ทว่าคนที่นั่งรออยู่ในห้องกลับไม่ใช่พี่ชายของเธอแต่เป็น...

          “พี่ชวิน”

          หญิงสาวเอ่ยชื่อคนที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาด้วยความแปลกใจ ก่อนจะกวาดตาไปรอบห้องมองหาพี่ชายสุดที่รักแต่กลับไม่พบ

          “ดาวิทย์ไปธุระน่ะ มันบอกให้พี่อยู่คุยเป็นเพื่อนน้องดาริณไปก่อน”

          ชวินบอกหญิงสาวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ดวงตาคมกริบไล่สำรวจร่างเล็กตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ก่อนจะลอบยิ้มในตอนที่หญิงสาวหันไปมองทางอื่น

          เจ้าถิ่นผายมือเชื้อเชิญให้คนมาใหม่นั่งลงฝั่งตรงข้าม

          “นั่งก่อนสิครับ”

          “ขอบคุณค่ะ”

          ดาริณนั่งลงอย่างประหม่า เธอไม่ได้กลัวชวินแต่รู้สึกเกร็งมากกว่าที่ต้องนั่งอยู่ด้วยกันสองต่อสอง แม้อีกฝ่ายไม่ได้มีท่าทีคุกคามเธอเหมือนเมื่อตอนแรกที่รู้จักกันก็ตาม

          เธอยังจำได้ว่าเมื่อก่อนชวินชอบส่งดอกไม้มาจีบเธอทุกวันแถมยังชอบโทรมาชวนไปทานข้าวสองต่อสอง ตอนนั้นหญิงสาวรู้สึกรำคาญมากจึงตัดสินใจพูดกับเขาไปตามตรงว่ามีคนที่ชอบอยู่แล้ว ไม่รู้ว่าตอนนั้นชวินโกรธรึเปล่าเพราะเธอเองก็ไม่ได้สนใจ

          นับตั้งแต่วันที่เธอปฏิเสธเขาไปจนถึงตอนนี้ก็น่าจะผ่านมาเกือบหนึ่งปีแล้ว

          บรรยากาศภายในห้องเงียบงัน หญิงสาวนิ่งเงียบประหนึ่งคนไม่รู้จักกันชายหนุ่มจึงเป็นฝ่ายชวนคุยก่อน

          “ไม่ได้เจอกันตั้งนาน น้องดาริณสบายดีไหมครับ”

          “สบายดีค่ะ”

          ตอบเขาตามมารยาทหลังจากนั้นก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรหาพี่ชายรออยู่ไม่นานดาวิทย์ก็รับสาย

          “พี่ดาวิทย์อยู่ไหนคะ ดาริณมาถึงแล้วนะ”

          [พี่ออกมาทำธุระข้างนอก ดาริณรอพี่อยู่ที่นั่นก่อนนะ อีกสักพักพี่จะกลับเข้าไป]

          พอรู้ว่าพี่ชายไม่ได้อยู่ที่นี่ดาริณก็รู้สึกกังวลใจขึ้นมา เธอลุกจากโซฟาแล้วเดินไปยังประตูห้อง ยื่นมือไปเปิดประตูที่ตอนแรกยังใช้งานได้ปกติแต่ตอนนี้มันกลับเปิดไม่ได้

          หญิงสาวลองออกแรงอีกครั้ง

          “มีปัญหาอะไรรึเปล่าครับ”

          คนที่นั่งอยู่ตรงโซฟาลุกขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ รู้อีกทีเขาก็ยืนซ้อนอยู่ด้านหลังเธอเสียแล้ว

          ดาริณตกใจรีบถอยออกห่าง

          “ประตูมันเปิดไม่ได้ค่ะ”

          ชวินยกยิ้มมุมปากแล้วทำทีเป็นลองเปิดประตู

          “เป็นอะไรเนี่ย เมื่อกี้ก็ยังเปิดได้อยู่เลย”

          ดวงตาคมเหลือบมองคนที่ยืนประหม่าอยู่ด้านข้างแล้วลอบยิ้ม จากนั้นก็ยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรหาลูกน้องแล้วพูดขึ้นว่า

          “ให้คนมาดูประตูห้องหน่อยซิ ไม่รู้ทำไมมันเปิดไม่ได้”

          เมื่อสั่งงานเรียบร้อยชวินก็หันมาพูดกับหญิงสาวว่า

          “พี่ให้คนไปตามช่างซ่อมประตูมาแล้ว น้องดาริณนั่งรอก่อนนะ”

          “ค่ะ”

          เธอเดินกลับมาที่โซฟาโดยมีชายหนุ่มเดินตามไม่ห่าง เมื่อดาริณนั่งลงตามเดิมชวินก็เทไวน์ใส่แก้วแล้วยื่นแก้วไวน์ให้หญิงสาว

          ดาริณยื่นมือไปรับตามมารยาทจากนั้นก็ทำทีเป็นยกแก้วขึ้นมาจิบ แต่ความจริงแล้วเธอไม่ได้จิบแม้แต่อึกเดียว

          ทางด้านดาวิทย์ หลังวางสายจากน้องสาวชายหนุ่มก็เดินผิวปากเข้าไปในห้องน้ำของผับ เขาไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังถูกลูกน้องของเจ้าขุนสะกดรอยตามอยู่ตลอดเวลา

          ลูกน้องรายงานการกระทำของดาวิทย์ให้เจ้านายทราบเป็นระยะไม่เว้นแม้แต่เรื่องที่เขาหลอกให้น้องสาวออกมาหาที่ผับ

          อีกด้าน

          หลังจากได้รับรายงานคนหน้านิ่งก็แทบนั่งไม่ติด พยายามใช้ความคิดว่าคนอย่างดาวิทย์จะชวนน้องสาวออกมากินเหล้าเป็นเพื่อนเนี่ยนะ

          รู้สึกสังหรณ์ใจชอบกลจึงโทรไปสั่งลูกน้องว่าให้เลิกตามดาวิทย์แล้วเปลี่ยนไปจับตาดูน้องสาวของเขาแทน จากนั้นเจ้าขุนก็รีบขับรถออกจากเพ้นท์เฮ้าส์ทันที

          คนร้อนใจขับรถด้วยความเร็วเกินกว่าที่กฎหมายกำหนด ในช่วงเวลาเร่งรีบลูกน้องก็โทรเข้ามารายงานความคืบหน้าเป็นระยะ

          “ว่าไง” พูดเสียงเข้ม

          [ผมว่ามันชักแปลก ๆ นะครับนายน้อย ห้องที่ผู้หญิงคนนั้นเข้าไปถูกล็อกด้วยแม่กุญแจจากทางด้านนอกครับ]

          “มึงแน่ใจนะว่าเป็นห้องนั้น”

          [แน่ใจครับ พนักงานเสิร์ฟยืนยันว่าเป็นห้องนั้นไม่ผิดแน่ครับ]

          เขาจ่ายเงินให้พนักงานเสิร์ฟไปหลายพันจึงได้ข้อมูลมา

          นัยน์ตาคมเข้มไหวสั่นมีแววกังวลและความเป็นห่วงคละเคล้ากัน หัวใจแข็งแกร่งเต้นกระตุกรัวแรงรู้สึกหวาดหวั่นอย่างบอกไม่ถูก

          “เฝ้าหน้าห้องเอาไว้อย่าให้คาดสายตาและห้ามอยู่ห่างรอจนกว่ากูจะไปถึง แต่ถ้ามึงได้ยินเสียงผู้หญิงร้องขอความช่วยเหลือ มึงบุกเข้าไปได้เลยไม่ต้องรอกู แล้วก็จำคำกูเอาไว้ให้ดี ห้ามให้ใครทำอะไรเธอเด็ดขาด”

          [ครับ]

          เสียงทรงพลังเอ่ยสั่งการกับลูกน้องยาวเหยียด ก่อนจะโทรบอกจรณให้ส่งลูกน้องฝีมือดีตามมา จากนั้นเขาก็เหยียบคันเร่งมิดไมล์เพื่อไปถึงที่นั่นให้ไวที่สุด

          อีกด้าน

          ร่างเล็กเทียวลุกเทียวนั่งและเทียวแต่หันไปมองบานประตูหนา ผ่านมาเกือบครึ่งชั่วโมงก็ยังไร้วี่แววของช่างซ่อมประตู แล้วพี่ชายสุดที่รักก็หายหัวไปติดต่อไม่ได้เลย

          “น้องดาริณไม่ต้องกังวลนะครับอีกเดี๋ยวช่างซ่อมประตูก็คงมา”

          พูดขณะย้ายมานั่งข้างหญิงสาว ชวินยกแก้วไวน์ตรงหน้าขึ้นมาแล้วยื่นให้เธอพร้อมทั้งส่งยิ้มให้ ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อยเพื่อรบเร้าให้เธอรับแก้วไวน์ไว้

          ดาริณยิ้มฝืนก่อนจะยื่นมือไปรับแก้วไวน์จากเขา

          ชวินยกยิ้มแล้วยื่นแก้วไวน์ของเขาเข้ามาชนแก้วกับเธอ

          แม้จะเริ่มรู้สึกแปลก ๆ แต่ถึงกระนั้นก็ยังยอมชนแก้วตามมารยาท ก่อนจะทำทีเป็นจิบเบาเหมือนทุกครั้งทว่าครั้งนี้ชวินกลับคะยั้นคะยอให้เธอดื่มหมดแก้ว

          “อุตส่าห์ได้มาเจอกันทั้งทีต้องดื่มให้หมดแก้วสิครับ”

          “คือ...ดาริณดื่มไม่ค่อยเก่งค่ะ” ความจริงเธอดื่มเก่งแต่แค่อ้างไปอย่างนั้น

          “ขวดนี้เป็นไวน์ผลไม้ธรรมดา ๆ ปริมาณแอลกอฮอล์ก็แค่ไม่กี่เปอร์เซ็นต์ ดื่มง่ายจะตาย เชื่อพี่สิ”

          ดาริณมีสีหน้าลังเล ชวินเห็นอย่างนั้นจึงพูดรบเร้าอีกว่า

          “ดื่มหมดแก้วถือซะว่าเป็นการให้เกียรติพี่นะครับ”

          ยิ้มฝืน ๆ แล้วยอมดื่มหมดแก้วตามที่อีกฝ่ายขอร้อง

          ชวินเพ่งพินิจร่างบางแล้วลอบยิ้ม ในหัวสมองจินตนาการถึงเรื่องที่เขาอยากจะทำกับหญิงสาวในค่ำคืนนี้ แค่คิดก็รู้สึกตื่นเต้นจนเนื้อตัวสั่นเกร็งขึ้นมา แต่ก็ต้องเก็บอาการดีใจจนเนื้อเต้นเอาไว้รอเวลาให้ยาเสียสาวที่เขาแอบใส่ลงไปในแก้วไวน์ออกฤทธิ์เสียก่อน