บทที่ 8 ฉันจะปกป้องเธอเอง

เจ้าขุนจอดรถตรงหน้าผับจากนั้นก็กึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้าไปด้านใน ดวงตาสีเข้มกวาดมองไปทั่วอาณาบริเวณของผับหรู ขณะนั้นลูกน้องที่เขาสั่งให้เฝ้าดูดาริณก็เดินมารับเขาตรงทางเดินเข้าผับพอดี

          “ทางนี้ครับนายน้อย”

          ลูกน้องเดินนำหน้าพาเจ้านายเดินขึ้นบันไดไปยังโซนห้องรับรองแขกวีไอพี ก่อนจะหยุดอยู่ตรงหน้าห้องที่มีแม่กุญแจล็อกไว้อย่างแน่นหนาจากทางด้านนอก

          เจ้าขุนแนบหูกับประตูห้องก่อนจะเคาะประตูเพื่อลองเรียกหญิงสาวดูก่อน เขาไม่อยากทำอะไรบุ่มบ่ามให้กลายเป็นเรื่องราวใหญ่โต

          อีกด้าน

          ร่างเล็กค่อย ๆ นอนราบลงบนโซฟาด้วยอาการสะลึมสะลือราวกับคนเมา ร่างกายอ่อนปวกเปียกไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะขยับเขยื้อนทั้งที่เธอเพิ่งจะดื่มไวน์ไปเพียงแก้วเดียวเท่านั้น

          คนที่นั่งฝั่งตรงข้ามแสยะยิ้มชั่วร้าย ก่อนจะกระดกไวน์แก้วสุดท้ายลงคอ จากนั้นเขาก็ย้ายมานั่งข้าง ๆ หญิงสาว

          มือหนาลูบไล้ไปตามเรียวขาเนียนแล้วพูดว่า

          “เป็นของพี่นะดาริณ พี่สัญญาว่าพี่จะให้ทุกอย่างตามที่เธอต้องการ”

          พูดจบชวินก็โน้มตัวลงทันที

          เมื่อรู้ตัวว่าถูกหลอกหญิงสาวจึงพยายามดันร่างคนที่กำลังคร่อมทับบนตัวเธอเอาไว้ แต่ร่างกายบอบบางแถมยังอยู่ในสภาพเมายาไหนเลยจะสู้เรี่ยวแรงผู้ชายได้

          “แกจะทำอะไร ช่วยด้วย”

          เสียงร้องแหบแห้งเปล่งออกมาเบาหวิวแทบไม่ได้ยิน ยิ่งชวินเป็นถึงเจ้าของผับใครหน้าไหนจะกล้าเข้ามาช่วยเธอ

          ดาริณนอนหายใจระเรื่อน้ำตาไหลเอ่อออกมาจนล้นปรี่ ความหวังว่าจะมีคนมาช่วยช่างริบหรี่

          ชวินยิ้มพรายสายตาจดจ้องหญิงสาวอย่างหื่นกาม มือหนาสองข้างทำหน้าที่ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองอย่างเร่งรีบก่อนจะถอดออกแล้วเหวี่ยงทิ้งอย่างไม่ไยดี

          โน้มใบหน้าลงตรงลำคอขาวผ่อง มือข้างหนึ่งดึงรั้งชุดเดรสสายเดี่ยวของดาริณลงมาจนเผยให้เห็นร่องตูม ประตูสวรรค์อยู่แค่คืบทว่าขณะนั้นดันมีคนมาเคาะประตูรบกวน

          ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

          “ดาริณ เธออยู่ในนั้นรึเปล่า”

          เสียงทุ้มคุ้นหูทำให้ดาริณพอมีความหวัง เธอพยายามลุกนั่งทว่าร่างกายกลับไม่มีเรี่ยวแรงเอาเสียเลย

          ชวินผงกศีรษะขึ้นจ้องมองไปที่ประตูอย่างไม่สบอารมณ์ เขาอุตส่าห์สั่งทุกคนเอาไว้แล้วว่าอย่าให้ใครเข้ามารบกวน

          “ใครมาเคาะประตูวะ”

          ร่างสูงเหยียดกายลุกนั่ง จากนั้นก็หยิบเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรตามการ์ดให้มาลากคอพวกที่อยู่หน้าห้องออกไป

          เมื่อเห็นว่าภายในห้องเงียบเชียบไม่มีเสียงตอบรับจากคนด้านใน คนร้อนใจจึงต้องหาทางทำอะไรสักอย่างเพื่อพังประตู

          เจ้าขุนกวาดตามองไปรอบ ๆ บริเวณนั้น ก่อนจะพบกับตู้เก็บขวานดับเพลิงที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงข้างกำแพงจึงเดินไปเปิดประตูตู้แล้วหยิบขวานออกมาหมายจะทำลายแม่กุญแจ

          ทว่าขณะนั้นการ์ดของผับก็มาเห็นเข้าเสียก่อน

          “เฮ้ย! พวกมึงเป็นใครวะ”

          เจ้าขุนวางขวานลงแล้วหันไปสนใจพวกการ์ด จากนั้นเขาก็พูดว่า

          “ผมมาตามหาเพื่อนครับพี่ มีคนบอกว่าเพื่อนผมอยู่ในนี้”

          “ไม่มีใครอยู่ในห้องนี้ทั้งนั้นแหละ พวกมึงออกไปไกล ๆ เลยไป” การ์ดตวัดมือไล่

          คนเป็นนายมองหน้าลูกน้องคนสนิทอย่างรู้กัน จากนั้นก็พยักหน้าส่งสัญญาณแล้วถีบการ์ดทั้งสองคนพร้อมกัน

          “นายน้อยรีบพังประตูเลยครับที่เหลือผมจัดการเอง”

          ลูกน้องยกมือกำหมัดตั้งการ์ดอย่างเป็นมวย ขณะที่เจ้านายง้างขวานตั้งท่าจะฟันเข้าที่แม่กุญแจอีกครั้ง ทว่าหลังจากที่การ์ดสองคนตั้งหลักได้ก็ชักปืนออกมาข่มขู่สองหนุ่มทันที

          “พวกมึงอยากตายมากใช่ไหม”

          เจ้าขุนหันกลับมามองหน้าการ์ดร่างใหญ่ ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้มน่าเกรงกลัวแล้วพูดขึ้นว่า

          “พวกมึงต่างหากที่อยากตาย”

          ลูกน้องที่จรณส่งมายืนล้อมการ์ดของผับเอาไว้พร้อมทั้งจ่อปลายกระบอกปืนไปที่ศีรษะของการ์ดนับสิบกระบอก การ์ดร่างใหญ่คุกเข่าลงกับพื้นมือสองข้างยกขึ้นเหนือศีรษะยอมศิโรราบ

          คนร้อนใจหันมาจัดการกับประตูอีกครั้ง ขวานด้ามใหญ่ฟันฉับลงเพียงครั้งเดียวแม่กุญแจที่เคยแน่นหนาก็พังอย่างไม่เป็นท่า

          เขารีบเปิดประตูเข้าไปในห้องทันที

          ชวินลุกขึ้นอย่างลนลานพลางตะโกนถามด้วยความตกใจ

          “พวกมึงเป็นใครวะ”

          “ไอ้ระยำ”

          คนเลือดร้อนกระชากตัวชวินออกจากหญิงสาวจากนั้นก็รัวหมัดหนัก ๆ ใส่หน้าไม่ยั้ง จนคนถูกต่อยเสียหลักล้มลงนอนจมกองเลือดอยู่บนพื้น เขาอยากจะกระทืบคนสารเลวซ้ำอีกหลาย ๆ ครั้ง แต่พอหันไปเห็นสภาพของดาริณจึงรีบเข้าไปดูเธอก่อน

          เจ้าขุนถอดเสื้อเชิ้ตสีขาวของตัวเองคลุมร่างให้เธอ จากนั้นก็ช้อนร่างเล็กขึ้นแล้วรีบพาออกจากสถานที่แห่งนี้ให้เร็วที่สุด

          เวลาต่อมา

          ชายหนุ่มขับรถพาเธอมาที่เพ้นท์เฮ้าส์ของตัวเอง หลังวางร่างบอบบางลงบนเตียงนุ่มก็ลองเรียกคนที่ยังไม่ได้สติ

          “ดาริณ เธอได้ยินฉันไหม”

          หญิงสาวนอนนิ่งไม่มีทีท่าว่าจะตื่นง่าย ๆ

          มือหนายกขึ้นมาแตะหน้าผากของเธอ ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำแล้วกลับมาพร้อมกับผ้าขนหนูชุบน้ำบิดจนหมาด ผ้าสะอาดไล่เช็ดไปตามกรอบหน้าสวยเลื่อนไปตามลำคอและแขนทั้งสองข้าง เขาถือวิสาสะถอดเสื้อผ้าของเธอออกเพื่อจะได้เช็ดตามลำตัวได้ถนัดจากนั้นก็เอาเสื้อเชิ้ตในตู้มาใส่ให้เธอแทน

          มือกร้านลูบศีรษะของหญิงสาวขณะมองเธอด้วยความรู้สึกหลากหลาย ก่อนจะเหยียดกายลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องเพื่อคุยโทรศัพท์กับจรณ

          [ครับนายน้อย]

          “ให้คนไปลากคอไอ้ดาวิทย์มาให้ผม”

          [ได้ครับนายน้อย]

          จรณรับคำสั่งจากนั้นก็สั่งให้ลูกน้องไปตามหาตัวดาวิทย์

          หลังสั่งการกับลูกน้องเสร็จเจ้าขุนก็กลับขึ้นมาบนห้องนอนอีกครั้ง มองร่างเล็กที่ยังนอนหลับไม่ได้สติด้วยความเป็นห่วง ไม่อยากคิดเลยถ้าเขาไปช่วยไม่ทันดาริณจะเป็นอย่างไรบ้าง

          ยกมือขึ้นมาปัดเส้นผมนุ่มยาวออกจากใบหน้างดงามเพื่อจะได้เห็นหน้าเธอชัดขึ้น จากนั้นก็จุมพิตบนหน้าผากมนสวยอย่างอ่อนโยน จับมือบอบบางขึ้นมาแนบแก้มตัวเองแล้วพูดพึมพำว่า

          “ต่อไปนี้ฉันจะปกป้องเธอเอง”