แชร์

บทที่ 5

ผู้เขียน: ลอร์ด ลีฟ
การประกาศทั้งสองฉบับโดยเอ็มแกรนด์กรุ๊ปทำให้โอลรัสฮิลล์สั่นสะเทือนราวกับแผ่นดินไหว

เมื่อตระกูลวิลสันรับรู้เรื่องเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงของผู้บริการในเอ็มแกรนด์กรุ๊ป พวกเขาก็เกิดความสังสัยว่าทำไมถึงเกิดการยุติความร่วมมือกับตระกูลไวท์

ดูเหมือนว่าผู้บริหารคนใหม่ของเอ็มแกรนด์กรุ๊ปจะไม่ได้สนใจตระกูลไวท์เลยแม้แต่น้อย

หากมองย้อนกลับไปที่ประเด็นที่ว่า คุณเวดคือใคร? เขาเพิ่งซื้ออาณาจักรเอ็มแกรนด์กรุ๊ปซึ่งมีมูลค่าหลายแสนล้านบาทโดยไม่รู้สึกอะไร เขาคงมีอำนาจและเงินอย่างท่วมล้นสินะ? แม้แต่คนที่รวยที่สุดในโอลรัสฮิลล์ ก็คงไม่กล้าที่จะลงทุนอะไรขนาดนี้หรอก!

จากนั้นเหล่าตระกูลชั้นสูงทุกตระกูลก็พยายามดันตัวเองเพื่อที่จะสร้างความสัมพันธ์กับคุณเวดผู้ลึกลับที่ไม่มีแม้แต่ใครรู้จัก ในขณะเดียวกันพวกเขาก็อยากจะแนะนำลูกสาวของพวกเขาให้กับคุณเวดเพื่อที่จะเกี่ยวดองกัน

ยิ่งไปกว่านั้นการประกาศเกี่ยวกับการลงทุนมหาศาลของเอ็มแกรนด์กรุ๊ปที่มีมูลค่าสองหมื่นล้านบาทสำหรับโครงการก่อสร้างโรงแรมยังสั่นสะเทือนอุตสาหกรรมการก่อสร้างและการตกแต่งภายในแห่งโอลรัสฮิลล์อย่างท่วมท้น!

สองหมื่นล้าน!

พวกเขาสามารถทำเงินได้มากมายแม้กระทั่งโครงการเล็ก ๆ !

หลาย ๆ บริษัทต้องการเป็นส่วนหนึ่งของโครงการนี้กันทั้งนั้น รวมถึงคุณท่านวิลสันที่รักเงินทองมากกว่าสิ่งใด!

ท่านวิลสันอยู่ในภวังค์และล่องลอยกับความฝันของเธอในขณะนี้ โครงการสองหมื่นล้าน! นี่เป็นโอกาสที่ดีสำหรับตระกูลวิลสันที่จะได้ทำสัญญากับโครงการนี้เพราะมันจะนำพาตระกูลของพวกเขาไปสู่อีกระดับ!

ดังนั้นหญิงชราจึงเรียกประชุมครอบครัวอย่างเร่งด่วนที่คฤหาสน์ในคืนนี้เพื่อหารือเกี่ยวกับแนวทางที่ก้าวข้ามอุปสรรคในโครงการของเอ็มแกรนด์กรุ๊ป ซึ่งแน่นอนว่าทุกคนต้องเข้าร่วม!

ต่อมาในคืนนั้นที่คฤหาสน์วิลสัน ชาร์ลีจะต้องไปเข้าร่วมด้วยเนื่องจากคุณท่านวิลสันขอให้ทุกคนมีส่วนร่วมในการประชุมครั้งนี้

เขารู้เกี่ยวกับวาระการประชุมหลักของคุณท่านวิลสันในครั้งนี้อยู่แล้ว เขาจึงอยากใช้โอกาสนี้เพื่อเพิ่มความมั่นใจและให้กำลังใจกับแคลร์!

เมื่อแฮโรลด์ลูกพี่ลูกน้องของแคลร์เห็นชาร์ลีที่คฤหาสน์เขาก็เยาะเย้ยอย่างเหยียดหยาม “โอ้โห! ชาร์ลี เวด นายนี่มันไร้ยางอายจริง ๆ โว้ย นายไปเอาความมั่นใจจากไหนมาพบคุณย่าวะ!”

แคลร์ใบหน้าแน่นิ่งไม่แสดงอาการใด ๆ และพูดว่า “หยุดพูดเหลวไหลสักทีเถอะ คุณย่าขอให้ทุกคนในครอบครัววิลสันมา ชาร์ลีเป็นสามีของฉัน แน่นอนว่าเขาก็เป็นสมาชิกของครอบครัววิลสันเช่นกัน!”

แฮโรลด์หัวเราะอย่างประชดประชัน “เขาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัววิลสันงั้นเหรอ? ฮ่าฮ่า! เขาไม่ได้เป็นอะไรเลยนอกจากลูกเขยที่อาศัยบ้านคนอื่นอยู่!”

ชาร์ลีลูบจมูกด้วยความกวนใจเล็กน้อยและพูดกับแคลร์ว่า “ที่รัก ปล่อยเขาไปเถอะ อย่าไปเสียเวลาเถียงเขาเลย ไปกันเถอะ คุณย่ากำลังรอทุกคนอยู่นะ”

แคลร์พยักหน้าและเดินเข้าไปในบ้านโดยไม่สบตาแฮโรลด์

ใบหน้าของแฮโรลด์บิดเบี้ยวด้วยความหงุดหงิด เขาอยากให้ทั้งสองคนนั้นต้องอับอายขายขี้หน้า

หลังจากเข้าไปในห้องประชุม ชาร์ลีและแคลร์ก็ไปนั่งด้วยกันอยู่ตรงมุมห้อง

ไม่นานคุณท่านวิลสันก็เดินเข้ามา และการประชุมครอบครัวก็เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ

คุณท่านวิลสันนั่งหัวโต๊ะ เธอเคาะโต๊ะและเริ่มการประชุมอย่างร่าเริง “พวกเราวิลสันรอคอยโอกาสนี้มาหลายปีแล้ว โอกาสที่จะนำพาตระกูลของเราไปสู่อีกระดับและไปสู่ยอดสูงสุดของพีระมิดโอลรัสฮิลล์! ในที่สุดโอกาสก็มาถึงแล้ว!”

เธอพูดเสียงดังต่อไป “คราวนี้เอ็มแกรนด์กรุ๊ปได้ประกาศโปรเจกต์ยักษ์ใหญ่มูลค่าสองหมื่นล้านบาท หากใครสามารถยื่นข้อเสนอโครงการนี้ได้มันจะทำให้เกิดผลประโยชน์มากมายมหาศาล!”

“ยิ่งไปกว่านั้น นี่เป็นโครงการใหญ่โครงการแรกของเอ็มแกรนด์กรุ๊ปหลังจากมีการเปลี่ยนประธานบริษัท นี่จึงเป็นโอกาสที่ดีสำหรับเรา!”

“ถ้าเราสามารถทำงานร่วมกับเอ็มแกรนด์กรุ๊ปและสร้างความประทับใจให้กับประธานคนใหม่ได้ เรากลายเป็นผู้อำนาจและมีชื่อเสียงในอนาคต!”

ผู้เข้าร่วมประชุมค่อนข้างเฉยเมยและดูไม่ค่อยให้ความสนใจเมื่อเทียบกับความกระตือรือร้นของคุณท่านวิลสัน

อันที่จริงแล้วไม่ใช่เรื่องใหม่สำหรับตระกูลวิลสันที่ต้องการร่วมมือกับเอ็มแกรนด์กรุ๊ป เพียงแค่ที่ผ่านมาเอ็มแกรนด์กรุ๊ปมักจะเพิกเฉยต่อคำร้องใด ๆ จากตระกูลวิลสันมาโดยตลอด แต่อะไรที่ทำให้คุณท่านวิลสันคิดว่าพวกเขาจะได้เป็นส่วนหนึ่งของเอ็มแกรนด์กรุ๊ปในครั้งนี้กันล่ะ? มันเป็นไปไม่ได้เลย

ท่ามกลางความเงียบงันใบหน้าของคุณท่านวิลสันเต็มไปด้วยความโกรธ เธอตะโกนอย่างโมโหว่า“ทำไม? ตอนนี้พวกแกเป็นใบ้หรือไง? พวกแกไม่มีใครคิดว่าเราจะได้เป็นส่วนหนึ่งของโครงการสองหมื่นล้านนี่เลยใช่ไหม?”

ทุกคนสบตากัน แต่ไม่มีใครกล้าพูดขึ้น

ตอนนี้คุณท่านวิลสันยิ่งโมโหมากขึ้น เธอกัดฟันและตะโกน “พวกแกทุกคนฟังฉัน! ใครก็ตามที่สามารถชนะข้อตกลงมูลค่าสามร้อยล้านบาทจากเอ็มแกรนด์กรุ๊ปได้ ฉันจะแต่งตั้งให้เป็นผู้อำนวยการบริษัทของเรา!”

ทุกคนอ้าปากค้างราวกับว่ามีระเบิดเกิดขึ้นในห้อง

คุณท่านวิลสันเป็นทั้งผู้นำตระกูลและทั้งบริษัทด้วยความเข้มงวด ดังนั้นเธอจึงไม่เคยแต่งตั้งผู้อำนวยการในบริษัทมาก่อน ท้ายที่สุดผู้อำนวยการจะมีอำนาจมากมายในมือซึ่งส่วนใหญ่แล้วมีเพียงผู้สืบทอดตำแหน่งในอนาคตของบริษัทเท่านั้นที่จะมีคุณสมบัติเพียงพอสำหรับการดำรงตำแหน่งได้

ตอนนี้เธอใช้ตำแหน่งนี้มาเป็นรางวัล เธอคงต้องหวังว่าจะได้เจอใครสักคนที่มีความสามารถและรับการสืบทอดตระกูลต่อไป เห็นได้ชัดว่าเธอกระตือรือร้นอย่างมากสำหรับโครงการนี้

แม้ว่ารางวัลจะน่าสนใจแค่ไหน แต่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะทำสำเร็จ

เพื่อที่จะตกลงกับเอ็มแกรนด์กรุ๊ปและได้รับสัญญาสามร้อยล้านมานั้น มันเหมือนเป็นเรื่องตลกในสายตาของสมาชิกวิลสัน แม้ว่าคุณท่านวิลสันอยากจะไปคุยกับพวกเขา แต่ผู้บริหารก็ไม่ได้เคยเจอเธอด้วยซ้ำ นับประสาอะไรกับการทำงานร่วมกัน

ตอนนี้ห้องประชุมเงียบราวกับวิงวรขอพรอยู่ในโบสถ์

คุณท่านวิลสันทุบโต๊ะอย่างโกรธเกรี้ยวและตะโกนว่า “พวกแกทุกคนเป็นลูกหลานของตระกูลวิลสัน แต่ไม่มีใครแก้ปัญหาครอบครัวของพวกแกได้เลยงั้นเหรอ?”

จากนั้นเธอก็หันไปมองแฮโรลด์ “แฮโรลด์ ฉันจะส่งงานนี้ให้แก!”

แฮโรลด์หัวเราะอย่างขมขื่นและพูดอย่างรวดเร็วว่า “คุณย่าครับ ขนาดตระกูลไวท์ยังถูกไล่ตะเพิดออกมาจากเอ็มแกรนด์กรุ๊ป ตระกูลของเราอยู่ในระดับที่ต่ำกว่าพวกเขาอีกนะครับ แล้วเราจะทำข้อตกลงกับเอ็มแกรนด์กรุ๊ปได้ยังไง…”

คุณท่านวิลสันได้ยินแบบนั้นก็ยิ่งโมโหปี๊ด “ห่วยแตก! แกกล้าที่จะปฏิเสธตัวเองทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้เรื่มลองทำเลยด้วยซ้ำ! แกมันน่าสิ้นหวังยิ่งกว่าไอ้ขี้แพ้ชาร์ลีเสียอีก!”

อันที่จริงแล้วคุณท่านวิลสันก็ไม่มั่นใจในเรื่องนี้เช่นกัน แต่เธอไม่ต้องการเป็นตระกูลที่อยู่ในชั้นที่สองหรือสามของพีระมิดชนชั้นทางสังคม แม้กระทั่งในความฝันของเธอเธอก็ยังอยากให้ตระกูลวิลสันไต่ต้าวระดับให้สูงขึ้นไปอีก

โครงการยักษ์ใหญ่ของเอ็มแกรนด์กรุ๊ปเป็นโอกาสเดียวที่จะทำให้ความฝันของเธอเป็นจริงในตอนนี้ ดังนั้นเธอจะไม่ยอมแพ้แม้ว่ามันจะยากแค่ไหนก็ตาม

เธอคิดว่าในฐานะหลานชายคนโตนั้นแฮโรลด์จะรับงานด้วยความเต็มใจ แต่เธอคาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะกล้าปฏิเสธต่อหน้าเธอ!

แฮโรลด์รู้สึกสลดใจและหดหู่ไม่ต่างกัน ไม่มีใครคิดที่จะอยากรับงานที่เป็นไปไม่ได้นี่หรอก เขามั่นใจได้เลยว่าเขาจะถูกไล่ออกทันทีก่อนที่เขาจะเดินผ่านประตูของเอ็มแกรนด์กรุ๊ปเสียอีก

เมื่อถึงตอนนั้น ไม่เพียงแต่เขาจะทำงานล้มเหลวแต่เขาคงจะถูกเยาะเย้ยเอาด้วย นั่นคือเหตุผลที่เขาไม่อยากรับคำสั่งของคุณย่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

คุณท่านวิลสันจ้องมองคนที่เหลือและตะโกนเสียงดัง “แล้วพวกแกที่เหลือล่ะ ไม่มีใครกล้ากันเลยหรือไง?”

ในขณะเดียวกันนี้ ชาร์ลีสะกิดแคลร์และกระซิบว่า “ที่รัก เสนอตัวรับงานนี้สิครับ!”

แคลร์ตกใจเสียงหลงด้วยความประหลาดใจ “คุณจะบ้าเหรอ? เป็นไปไม่ได้ที่เอ็มแกรนด์กรุ๊ปจะสนใจบริษัทเล็ก ๆ อย่างเราหรอกค่ะ!”

ชาร์ลียิ้มเบา ๆ และพูดอย่างมั่นใจว่า “ไม่ต้องกังวล คุณทำมันได้แน่!”

ดวงตาของแคลร์เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ "คุณแน่ใจเหรอคะ?"

ชาร์ลีพยักหน้าอย่างมั่นใจและพูดว่า “แน่ใจสิ! ผมไม่คิดว่าคุณจะมีปัญหาเลย! เชื่อผมนะ คว้าโอกาสนี้เถอะครับ แล้วสถานะของคุณในครอบครัวนี้จะดีขึ้นไปอนาคต!”

แคลร์อธิบายไม่ได้ว่าทำไมแต่ราวกับว่าเธอถูกสะกดจิตด้วยคำพูดของชาร์ลี เธอลุกขึ้นยืนก่อนที่จะคิดทบทวนคำพูดของเขาและพูดกับคุณท่านวิลสันว่า “คุณย่าคะ หนูจะทำมันเองค่ะ…”

อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป

บทล่าสุด

  • กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ   บทที่ 1600

    “โอเค” ชาร์ลีพยักหน้าก่อนจะพูดว่า “เอาล่ะ ถึงเวลาที่นายต้องออกเดินทางแล้ว”ในเวลานี้จาเวียร์ก็วิ่งเข้าไปหาพวกเขาพร้อมกับแบตเตอรี่สำรองในมือ หลังจากนั้นเขาก็ยื่นแบตเตอรี่สำรองกับสายชาร์จให้กับดีแลนในขณะที่พูดว่า “ดีแลน นี่แบตเตอรี่สำรอง!”ดีแลนหยิบแบตเตอรี่สำรองใส่ไว้ในเป้ หลังจากปาดน้ำตาออกจากใบหน้าแล้ว เขาก็พูดกับทุกคนว่า “คุณยาย คุณตา พ่อ แม่ ลุง อา ผมจะไปแล้วนะคับ…”ทุกคนโบกมือให้เขา “ไปเถอะ อย่าลืมใส่ใจในเรื่องความปลอดภัยบนท้องถนนนะ!”ดีแลนมองไปที่ชาร์ลีอีกครั้งก่อนจะโค้งคำนับแล้วพูดว่า “ผมจะไปแล้วนะครับคุณเวด…”ชาร์ลีส่งเสียงพึมพำในขณะที่พูดว่า “รีบไปเถอะ ไม่งั้นนายจะถูกทำโทษที่ไปถึงช้านะ”ดีแลนรีบพยักหน้าในขณะที่พูดว่า “ไม่ต้องเป็นห่วงครับ! ผมจะทำให้ดีที่สุดครับ!”ชาร์ลีโบกมือแล้วพูดว่า “อืม ไปได้แล้ว!”ดีแลนพยักหน้าก่อนจะหันกลับไปมองเหล่าญาติ ๆ อย่างไม่เต็มใจ จากนั้นเขาก็เริ่มปั่นจักรยาน Phoenix 28 คันใหญ่อย่างหนักหน่วง หลังจากถีบจักรยานไปได้สองสามครั้ง ในที่สุดดีแลนก็ถีบจักรยานจากไปในลักษณะโคลงเคลงซิลเวียเริ่มร้องไห้อย่างขมขื่น ลีโอนาร์ดจึงรีบคว้าเธอมาปลอบโยนอยู่ในอ้อ

  • กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ   บทที่ 1599

    เมื่องานเลี้ยงวันเกิดสิ้นสุดลง และแขกคนอื่น ๆ ได้กลับไปแล้ว ดีแลนก็เข็นรถจักรยาน Phoenix 28 คันใหม่ออกมาในเวลานี้จู่ ๆ ดีแลนก็นึกถึงเพลงฮิตที่เขาเคยเห็นในคลิปวิดีโอสั้น ๆ…เพลงนี้ก็คือเพลง ‘ขี่มอเตอร์ไซต์แสนรักของฉัน’...ในขณะที่เขานึกถึงเพลงนี้ เขาก็มองไปที่จักรยาน Phoenix 28 ในสภาพเก่าที่ดูน่าเกลียดนั้น แล้วอดที่จะถอนหายใจไม่ได้ในขณะที่คิดกับตัวเองว่า ‘ถ้าฉันขี่มอเตอร์ไซค์ไปโอลรัสฮิลล์ได้ก็คงจะดีไม่น้อย เพราะจะทำให้ฉันสามารถเดินทางได้ประมาณสามถึงสี่ร้อยกิโลเมตรต่อวัน ซึ่งจะช่วยให้ฉันเดินทางไปถึงโอลรัสฮิลล์ได้เร็วที่สุด จะได้ไม่ต้องทนทุกข์กับความคับข้องใจและความอยุติธรรมมากมายในระหว่างทาง…’แต่ช่างน่าสงสารเหลือเกินที่เขารู้ว่าชาร์จะไม่มีทางเปิดโอกาสให้เขาได้ต่อรองอะไรเลย เขาจึงทำได้แค่เข็นจักรยานออกมาเพื่อเตรียมตัวออกเดินทางเจริล… ลุงของเขาถือหมวกกันน็อกสีเขียวอยู่ในมือ ในขณะที่พยายามจะสวมให้กับดีแลน ดีแลนหลบเลี่ยงหมวกใบนั้นในขณะที่ถามอย่างอึดอัดใจว่า “ทำไมถึงซื้อหมวกกันน็อกสีเขียวมาให้ผมล่ะลุง? หมวกสีเขียวเป็นสัญลักษณ์ของผู้ชายที่โดนสวมเขานะ…”“อย่าพูดถึงเรื่องนั้นเลยน่า” เจร

  • กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ   บทที่ 1598

    "หา? เร็วไปไหม? คุณจะไม่อยู่ที่อีสต์คลิฟฟ์ต่ออีกสักสองสามวันเหรอ?”“ผมทำธุระของผมเสร็จหมดแล้วน่ะ ไม่มีธุระอะไรให้ผมต้องอยู่ที่นี่อีก ผมจะออกเดินทางพรุ่งนี้เลย”เมื่อลอรีนได้ยินดังนี้ เธอก็พูดขึ้นอย่างไม่ลังเลเลยว่า “ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะออกจากอีสต์คลิฟฟ์พรุ่งนี้ด้วย เราเดินทางกลับโอลรัสฮิลล์พร้อมกันดีไหมคะ? เราจะได้นั่งเครื่องบินลำเดียวกันชาร์ลีอยากจะปฏิเสธเธอ แต่เมื่อเขาเห็นสีหน้าที่แสดงความวิงวอนของเธอแล้ว เขาก็ปฏิเสธเธอไม่ลงเพราะไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม… นับเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับคนเป็นเพื่อนกัน ที่ต้องนั่งเครื่องบินลำเดียวกัน ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถหลบเลี่ยงการนั่งเครื่องบินเที่ยวบินเดียวกับเธอได้ชาร์ลีจึงพูดว่า “ได้สิ เรากลับด้วยกันก็ได้”ลอรีนรีบพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวคุณให้รายละเอียดบัตรประจำตัวกับฉันมานะ ฉันจะได้ซื้อตั๋วเครื่องบินของเราพร้อมกัน!”“โอเค”***ในขณะที่งานเลี้ยงวันเกิดยังคงดำเนินอยู่นั้น ลุงและอารองของดีแลนก็ได้ตระเตรียมการเดินทางด้วยการปั่นจักรยานไปยังโอลรัสฮิลล์ให้ดีแลนเรียบร้อยแล้วพวกเขาได้ให้คนไปซื้อจักรยาน Phoenix 28 รุ่นเก่ามา แล้วติดตั้งชั้นวางสัมภา

  • กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ   บทที่ 1597

    หลังจากนั้นงานเลี้ยงวันเกิดก็เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการมีการจัดที่นั่งให้กับชาร์ลีเป็นพิเศษในฐานะที่เขาเป็นแขกผู้มีเกียรติสูงสุด โดยเขาได้นั่งอยู่ข้างนายท่านโธมัสกับลอรีนและริกลีย์หลังจากนั้นสมาชิกของตระกูลโธมัสก็ผลัดกันดื่มอวยพรให้เขา โดยทั้งการแสดงออกทางสีหน้า น้ำเสียง และการกระทำล้วนเต็มไปด้วยการสรรเสริญเยินยอ ชาร์ลีไม่มีอะไรจะพูดมากนัก เมื่อมีคนมาดื่มอวยพรให้เขา เขาก็แค่ดื่มอวยพรกลับไป ซึ่งถึงแม้ดีแลนจะเป็นคนมาดื่มอวยพรให้เขา เขาก็ดื่มอวยพรกลับไปอย่างง่ายดายในเวลานี้ริกลีย์ก็ยังมาดื่มอวยพรให้กับชาร์ลีอย่างระมัดระวังด้วย โดยเขาได้เยินยอแล้วพูดว่า “คุณเวดครับ ผมมีเรื่องจะถามคุณหน่อยครับ…”ชาร์ลีรู้อยู่แล้วว่าเขาจะถามอะไรก่อนที่เขาจะเริ่มพูดออกมาด้วยซ้ำไป เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการให้ชาร์ลีช่วยฟื้นคืนสมรรถภาพ เพื่อให้เขากลับมาแข็งแกร่งได้อีกครั้งแต่เมื่อพิจารณาถึงเรื่องเลวร้ายทั้งหมดที่ครอบครัวของพวกเขาได้ทำกับครอบครัวของยูลแล้ว ชาร์ลีก็ยังแน่ใจว่าเขาจะไม่ยอมฟื้นคืนสมรรถภาพให้พวกเขาในตอนนี้ผู้ที่เป็นผู้ใหญ่แล้วจะต้องชดใช้และรับผิดชอบต่อการกระทำของพวกเขา ไม่อย่างนั้นแล้วพวกเขาจะได้บทเ

  • กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ   บทที่ 1596

    ชาร์ลีหยิบภาพวาดที่ยูลมอบให้เขาจากมือของดีแลน ก่อนจะยื่นให้กับยายของลอรีนด้วยตัวเอง หลังจากนั้นเขาก็พูดว่า “คุณยายโธมัสครับ นี่เป็นของเล็ก ๆ น้อย ๆ จากแคลร์และผมครับ ผมหวังว่าคุณยายจะรับมันไว้ และผมอยากจะขอโทษกับทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นไปเมื่อกี้นี้ ด้วยวันนี้เป็นงานเลี้ยงวันเกิดของคุณยาย ผมหวังว่าคุณยายคงจะให้อภัยผมนะครับ”คุณท่านโธมัสรู้สึกปลื้มใจแล้วรีบพูดขึ้นว่า “คุณเวด ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ จริง ๆ แล้วเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้เป็นเพราะหลานชายของฉันทำอะไรผิดไป ฉันมาคิดดูแล้ว… ทั้งหมดนั้นเป็นเพราะเราละเลยในการอบรมสั่งสอนหลานของเรา จึงทำให้คุณเวดต้องเดือดร้อน”ในขณะที่เธอพูดอยู่นั้น เธอก็มองดูภาพวาดก่อนจะพูดว่า “คุณเวดคะ ภาพวาดนี้มีมูลค่ามากเหลือเกิน ฉันคงรับของขวัญชิ้นนี้ไว้ไม่ได้หรอกค่ะ!”ชาร์ลีรีบพูดว่า “คุณยายโธมัสครับ ของขวัญชิ้นนี้เป็นเพียงของเล็ก ๆ น้อย ๆ จากแคลร์และผม มูลค่าของของขวัญชิ้นนี้ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรเลย คุณยายไม่ต้องเกรงใจผมหรอกครับ พูดตามตรงนะครับ ผมไม่ได้ใช้จ่ายเงินกับของขวัญชิ้นนี้เลยด้วยซ้ำ เพราะคุณโกลดิ้งจากโกลดิ้งกรุ๊ปมอบภาพวาดนี้ให้ผม แล้วผมก็นำมา

  • กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ   บทที่ 1595

    เมื่อได้ยินว่าเขาจะต้องไปขนปูนซีเมนต์ในไซต์ก่อสร้าง ดีแลนก็ส่ายหัวอย่างบ้าคลั่งทันที!เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว เขาคงต้องทนทุกข์ทรมานและรู้สึกคับข้องใจเพียงเล็กน้อย ถ้าเขาต้องอาศัยอยู่ในชุมชนแออัด โดยมีค่าครองชีพเดือนละหนึ่งหมื่นบาท แต่ถ้าเขาต้องไปขนปูนซีเมนต์ในไซต์ก่อสร้าง เขาก็คงต้องทนทุกข์ทรมานอย่างมาก และต้องเจอะเจอความยากลำบากมากมายในไซต์ก่อสร้างแห่งนั้นเขาจึงพยักหน้าแบบไม่คิดอะไรทันที “คุณเวดครับ ผมยอมรับเงื่อนไขทั้งหมดของคุณแล้ว ผมจะไม่ต่อรองอะไรกับคุณแล้วครับ! ขอแค่อย่าส่งผมไปไซต์ก่อสร้างนั้นเลยนะครับ…”ชาร์ลีรู้สึกพอใจมากแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “อย่าลืมปรับปรุงเปลี่ยนแปลงและกลับเนื้อกลับตัวเป็นคนดีหลังจากนายไปถึงที่โอลรัสฮิลล์แล้ว อย่าสร้างปัญหาอะไรเพิ่มขึ้นมาอีกล่ะ ถ้านายยังคงอยู่ที่อีสต์คลิฟฟ์ต่อไป ทายาทที่ชอบเยาะเย้ยถากถางคนอื่นอย่างนาย ก็อาจก่อให้เกิดหายนะที่ร้ายแรงกว่านี้ได้ในสักวันหนึ่ง นายอาจเข้าไปพัวพันและทำให้ให้ตระกูลโธมัสและตระกูลโคชต้องเดือดร้อนได้!”ในเวลานี้สองพี่น้องอย่างเจริลและจาเวีย์ก็อดที่จะตัวสั่นขึ้นมาเล็กน้อยไม่ได้ดูเหมือนคำพูดของชาร์ลีจะทำให้คนทั้งคู่

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status