ต้องเปลี่ยนชะตาทุกคนให้ได้ 1.2

เมื่อเซียงลี่ออกไปแล้ว หลินซูหนานจึงลืมตาขึ้น นางนั่งอยู่ในถังอาบน้ำ แล้วมองเงาที่สะท้อนใบหน้าตนเองบนผิวน้ำเบื้องหน้า คิ้วของนางขมวดมุ่น แสดงออกว่ามีเรื่องหนักหน่วงซ่อนอยู่ในใจไม่น้อย

สิ่งที่นางกำลังครุ่นคิดกังวลอยู่ ย่อมหนีไม่พ้นเรื่องที่ตนเองได้ย้อนเวลากลับมา และการเปลี่ยนเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นไม่ให้เป็นไปอย่างในชาติที่แล้ว ก็เป็นเรื่องยากยิ่งนัก

และสิ่งสำคัญที่สุดนางต้องหาวิธีที่จะสามารถทำให้แผนการขององค์รัชทายาทล้มเหลวให้จงได้ รวมถึงต้องมองการหาหนทางที่จะปกป้องสกุลหลินไม่ให้เผชิญกับการถูกกล่าวหาหรือถูกลงโทษอย่างไม่เป็นธรรม

 “เวลาของข้ามีจำกัดนัก ข้าต้องทำทุกอย่างให้เสร็จสิ้นก่อนที่จะถึงวันปักปิ่นของข้าที่จะมาถึงในไม่ช้า และทุกการตัดสินใจในช่วงเวลานี้ย่อมจะต้องมีความสำคัญต่ออนาคตของทั้งข้าและคนในสกุลหลินทุกคน และข้าก็จะต้องเปลี่ยนแปลงโชคชะตาที่เป็นเส้นทางสีเลือดของสกุลหลิน ให้กลับคืนสู่ความราบรื่นและผาสุกให้จงได้”

หลินซูหนานกล่าวกับตัวเองเบา ๆ แต่มั่นคงในทุกคำที่เอ่ยออกมา

จากความทรงจำเดิม วันนี้เป็นวันที่นางต้องไปอารามหลวงกับองค์รัชทายาท และยังเป็นวันที่นางยอมรับไมตรีจากชายคนนั้น ว่าชาตินี้จะขอเป็นชายาของเขาอย่างแน่นอน

“อย่างไรก็ตาม ยามนี้ข้ามีโอกาสที่จะเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งแล้ว ข้าจะไม่ยอมให้อดีตชาติกลับมาซ้ำรอยอีกครั้ง ข้าจะไม่ยอมให้ชายคนนั้นใช้ความรักเป็นเครื่องมือในการควบคุมข้าและครอบครัวอีกต่อไป ข้าจะต้องใช้สติปัญญาและความเข้มแข็งในการวางแผนเพื่อปกป้องคนที่ข้ารักให้จงได้”

นางครุ่นคิดไปแล้วก็กล่าวออกมาด้วยความแข็งกร้าว มือเรียวขาวกำเข้าหากันแน่นด้วยความโกรธแค้นอีกฝ่าย

เมื่อเห็นว่าคุณหนูของนางอยู่ในห้องอาบน้ำนานแล้ว เซียงลี่คิดที่จะเข้ามาตามอีกครั้ง จึงส่งเสียงเรียกเข้าไป

“คุณหนู บ่าวเข้าไปนะเจ้าคะ”

“เข้ามาเถอะ” หลินซูหนานผ่อนความแค้นลงและปรับน้ำเสียงให้ปกติ ก่อนจะเอ่ยออกไปอย่างอ่อนโยน

“คุณหนูเจ้าคะ ใกล้ถึงเวลาแล้วเจ้าค่ะ ข้าว่าคุณหนูรีบไปแต่งตัวดีกว่านะเจ้าคะ จะได้รีบไปที่เรือนหลัก”

พอเข้ามาในห้องแล้ว เซียงลี่ก็รีบเตือนคุณหนูของตนอย่างห่วงใย เพราะหากไปที่เรือนหลักสายในวันมงคลเช่นนี้คงไม่ดีแน่

“อืม เช่นนั้นก็รีบเถอะ” หญิงสาวพยักหน้าอย่างเข้าใจ พลางลุกขึ้นจากอ่างไม้ทั้งที่ร่างกายยังเปลือยเปล่า โดยมีสาวใช้เข้ามาช่วยเช็ดตัวและแต่งตัวให้เหมือนทุกครั้ง

หลังจากสวมชุดเรียบร้อย สาวใช้จึงนำเครื่องประดับมาให้เลือก หลินซูหนานเลือกใช้เครื่องประดับที่เป็นชุดเดียวกัน โดยมีปิ่นปักผมทองคำที่ประดับด้วยอัญมณีสีฟ้าและเขียว

เซียงลี่ช่วยปักปิ่นบนมวยผมที่ถูกเกล้าอย่างสวยงาม จากนั้นก็สวมต่างหูทองคำประดับมุกไปอีกคู่หนึ่ง ซึ่งเข้ากับปิ่นปักผมของนางยิ่งนัก

หลินซูหนานนั่งลงที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง เพื่อให้สาวใช้อีกคนหนึ่งช่วยแต่งหน้าให้ นางใช้แป้งเนื้อละเอียดทาหน้าให้ขาวนวล จากนั้นใช้ชาดทาแก้มเล็กน้อยให้ดูสดใสมีชีวิตชีวา

ริมฝีปากถูกทาด้วยชาดสีแดงสด ดวงตาของนางถูกแต่งด้วยดินสอสีดำ ทำให้ดวงตาของหญิงสาวดูคมเข้มและเปล่งประกาย

เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น หญิงสาวจึงได้ยืนขึ้นและหันมองตัวเองในคันฉ่อง ภาพที่หลินซูหนานเห็นคือสตรีโฉมสะคราญนางหนึ่ง นางมองเงาร่างของตนเองอย่างพึงพอใจ มุมปากคลี่ยิ้มเล็กน้อย

“งดงามมากเจ้าค่ะ คุณหนูของเซียงลี่”

เซียงลี่กล่าวชื่นชมออกมาอย่างภาคภูมิใจ ไม่คิดมาก่อนว่าคุณหนูของนางจะงดงามได้มากขนาดนี้ ทั้งที่อายุเพิ่งเข้าสู่วัย

สิบสามหนาวเท่านั้น ยามใดที่คุณหนูปักปิ่นคงจะงดงามอย่างมิอาจหาใครเทียบได้แน่

“เจ้าก็ชมข้าเกินไป ข้าก็เป็นเหมือนเช่นทุกวัน แต่วันนี้อาจจะแปลกตาเพราะแต่งให้สมกับวัยและเหมาะสมกับงานวันเกิดเท่านั้น” หลินซูหนานกล่าวออกมาอย่างถ่อมตน แม้ลึก ๆ จะภูมิใจกับความสวยงามของตนเองไม่น้อย

“แต่บ่าวมองแล้ว คุณหนูไม่เหมือนเด็กหญิงในวัยเดียวกันเลยนะเจ้าคะ คุณหนูของเซียงลี่ช่างงดงามยิ่งนัก ซ้ำยังสุขุมกว่าเมื่อก่อนอีกด้วย”

เซียงลี่เอ่ยอย่างไม่เห็นด้วยขึ้นมา เพราะคุณหนูของนางงดงามเกินใครในวัยเดียวกันจะเทียบจริง ๆ

“เอาเถอะ เจ้าอย่ามัวแต่มาชมข้าอยู่เลย ไม่เช่นนั้นข้าจะสายเอาได้ เรารีบไปกันเถอะ”

กล่าวจบ หลินซูหนานก็เดินออกจากห้องไปทันที โดยมีเซียงลี่เดินตามหลังไปไม่ห่าง