บทที่ 3

บทที่ 3 ดื้อรั้น

            หลายนาทีต่อมา

            วิกกี้ผู้จัดการสาวสองกุลีกุจอเข้ามาสวมกอดพราวดาวด้วยความตกใจ สองมือประคองใบหน้าเธอไว้หลวม ๆ ตรวจดูรอยเขียวช้ำที่ข้างแก้ม “เป็นยังไงบ้างลูก”

            “ก็โอเคค่ะ ไม่ได้เจ็บมาก”

            “โธ่ลูก”

            “งานถ่ายแบบ พราวว่าพราวคงไปไม่ได้นะคะ หน้าบวมขนาดนี้ ถ่ายออกมาคงไม่สวย”

            “พี่วิกกี้จัดการแล้วค่ะ เลื่อนถ่ายให้แล้ว”

            “ขอบคุณค่ะ”

            “คุณแฟรงค์บอกให้พี่วิกกี้พาน้องพราวไปหาหมอ ตรวจเช็กให้แน่ใจว่าไม่ได้เป็นอะไร ไปนะลูก...” รอยยิ้มของผู้จัดการสาวเหมือนกำลังบังคับเธอทางอ้อม พราวดาวกอดอกแล้วจ้องหน้าวิกกี้

            “แฟรงค์บอกอะไรพี่วิกกี้บ้าง”

            “คุณแฟรงค์บอกว่า ให้พี่วิกกี้พาหนูไปหาหมอที่โรงพยาบาล ตรวจเช็กร่างกาย แล้วก็ให้หนูกินข้าวกินยาตามที่หมอสั่ง ถ้าได้รับยามากินน่ะนะ เขาบอกเพียงเท่านี้ค่ะ”

            “งั้นพราวไม่ไปค่ะ จะอยู่ที่นี่แหละ” พูดจบเธอก็ลุกขึ้น เดินเข้าไปในห้องนอนในขณะที่วิกกี้ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ให้กับความดื้อรั้นของพราวดาว ขนาดแฟรงค์ยังบังคับเธอไม่ได้ แล้วผู้จัดการตัวน้อย ๆ อย่างเธอจะไปบอกอะไรได้

            ผู้จัดการสาวเดินตามมาในห้องนอน ยิ้มร่าให้พราวดาว

            “แฟรงค์บังคับพี่วิกกี้มาใช่ไหม งั้นพราวก็จะบอกให้พี่วิกกี้กลับไปเหมือนกัน” เธอเอ่ยบอกเขาในขณะที่นอนหันหลังให้วิกกี้

            “น้องพราว...อย่าดื้อนักเลยนะคะ นะ...ไปหาหมอกับพี่วิกกี้นะ นะคะลูก” วิกกี้พยายามเกลี้ยกล่อมพราวดาวที่เปรียบเสมือนลูกสาวที่เธอคลอดออกมาเอง แม้จะไม่มีมดลูกก็เถอะ

            “พี่วิกกี้ก็อีกคน ทำไมต้องไปตามใจมันด้วย”

            “ก็คุณแฟรงค์...เป็นเพื่อนหนูหนิลูก นะลูกสาว นะคะคนสวยของแม่”

            “ก็ได้ค่ะ พราวจะไป...แต่แฟรงค์ต้องเป็นคนพาไปเท่านั้น”

            “เอ่อ...” วิกกี้ละล่ำละลัก พูดไม่ออกบอกไม่ถูก เธอจึงเดินออกมาแล้วยกหูโทร. หาแฟรงค์ทันที เล่าปัญหาให้มาเฟียหนุ่มฟังจนได้คำตอบกลับมาว่า เขาจะมาหาพราวดาวที่คอนโดและขอให้วิกกี้กลับไป

            หลายนาทีต่อมาหลังจากที่วิกกี้กลับไปแล้ว ภายในห้องพักเงียบงันเพราะเจ้าของห้องกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องนั่งเล่น พราวดาวขยับขาแว่นตาเล็กน้อย จ้องไปที่เครื่องปรับอากาศ แต่ทว่าจู่ ๆ ประตูห้องเธอก็ถูกผลักเข้ามาอย่างเสียมารยาท ก่อนที่ร่างหนาจะปรากฏต่อหน้าเธอ

            “แฟรงค์!”

            “ไปกับกู”

            “อ๊ะ! ไปไหน”

            “ไปหาหมอ”

            “ก็บอกแล้วว่าไม่ไปไง”

            “แต่มึงบอกเองว่าจะไปหาหมอก็ต่อเมื่อกูพาไป นี่ไง หรืออยากให้กูทวนคำพูดนั้นอีกรอบ” คนตัวเล็กเลิ่กลั่กแล้วรีบสะบัดมือหนาออก “อย่าดื้อได้ไหมวะ อยากหน้าบวมเขียวช้ำแบบนั้นจนถึงวันทำงานหรือไง”

            “ทำงาน...แกรู้เหรอว่าฉันมีงานวันไหน”

            “เลิกพล่ามได้แล้วพราว จะไปดี ๆ หรือให้กูออกกำลังถึงจะไป” ไม่ทันที่พราวดาวจะได้พูดอะไร ร่างเธอก็ลอยหวือขึ้นมาแนบอกแฟรงค์ ด้วยความที่ไม่ได้ตั้งตัว เธอจึงรีบตวัดแขนโอบคอหนาไว้แน่น หลับตาปี๋ด้วยความกลัว

            “ฉันเดินเองได้ ปล่อย!”

            “เดินเองแต่ก็ไม่ยอมไป งั้นก็อยู่นิ่ง ๆ หากดื้ออีกกูไม่รับประกันนะว่าถ้าตกลงไปจะเจ็บกว่ารอยช้ำที่หน้าเธอหรือเปล่า” คำขู่ของแฟรงค์ได้ผลเมื่อพราวดาวยอมอยู่นิ่ง ๆ ในอ้อมกอดเขา เธอเบ้ปากแล้วกอดรัดคอเขาแน่นแทบหายใจไม่ออก

            “แล้วจะถอนหายใจทำไม ไม่เต็มใจก็ปล่อย”

            “เลิกปากดีกับกูสักวันได้ไหม อย่ายั่วโมโหให้มาก”

            “ฉันก็เป็นแบบนี้”

            “...” แฟรงค์ปรายตามองเจ้าของคำพูดนั้นเพียงนิดแล้วพาพราวดาวเข้ามาในลิฟต์ ลูกน้องหนุ่มที่เข้ามาด้วยกดลิฟต์ไปยังชั้นใต้ดินที่เป็นลานจอดรถส่วนตัว

            หลายนาทีต่อมา

            นางแบบสาวนั่งยิ้มบาง ๆ ให้หมอรุ่นพี่ที่กำลังทำการตรวจเธออย่างละเอียดตามคำสั่งของมาเฟียหนุ่ม ซึ่งแฟรงค์ยืนคุมเชิงอยู่ด้านหลังพราวดาว

            “ไม่เป็นไรมากนะพราว แต่พี่ว่าเราแจ้งความดีไหม มันอันตรายมากนะครับ” นายแพทย์หนุ่มเอ่ยบอกผู้เป็นน้องด้วยความเป็นห่วง พราวดาวถอนหายใจยาว ๆ

            “อยากทำแบบนั้นนะคะ แต่เรื่องมันจะวุ่นวายไปอีก อีกอย่าง...แฟรงค์ก็จัดการให้พราวแล้ว”

            “เฮ้อ เอาเป็นว่าพี่จะให้ยาลดอาการบวมไปกินนะครับ แล้วก็ยาทาแก้ฟกช้ำ ส่วนแผลที่มุมปากก็ไม่ต้องห่วง ไม่เป็นแผลเป็นแน่นอนครับ”

            พราวดาวคลี่ยิ้มหวานให้หมอหนุ่ม ก่อนจะแหงนมองแฟรงค์ที่ยืนกอดอกมองเธอไม่พูดไม่จาอยู่ด้านหลัง

            “ยิ้มหน่อยดิ ก็มาหาหมอแล้วนี่ไง”

            “เฮอะ! กล้าพูดนะ ถ้ากูไม่พามามึงก็ไม่มา”

            “นายมาด้วยก็อุ่นใจแหละ ไม่เป็นไรแล้ว ไม่ต้องห่วง”

            “ห่วง? ฮึ!” เขาแค่นหัวเราะออกมาอย่างหนักกับคำพูดของพราวดาว “ออกไปรอข้างนอก” พูดจบเขาก็เดินออกมาจากห้องตรวจ เดินไปหาลูกน้องเพื่อสั่งงานบางอย่าง

            “นายจะกลับเลยเหรอครับ คุณพราวยังไม่ออกมาเลย”

            “มีธุระต้องไปทำ พวกมึงดูแลพราวด้วย อย่าให้เกิดเหตุการณ์ซ้ำรอยอีก เพราะกูจะไม่เอาใครไว้แน่” คำสั่งเด็ดขาดที่มาพร้อมสายตาดุดันจ้องพวกเขาทั้งสอง แล้วเจ้านายก็เดินออกไปทันที ครู่หนึ่งพราวดาวก็เดินออกมาจากห้องตรวจพร้อมกับหมอที่เป็นรุ่นพี่ของเธอ คลาดกับแฟรงค์เพียงเสี้ยวนาทีเท่านั้น

            “แฟรงค์ไปไหน” หญิงสาวเอ่ยถามลูกน้องคนสนิทเขาที่ยืนก้มหน้าอยู่หน้าห้องตรวจ

            “นายกลับแล้วครับ นายให้พวกผมพาคุณพราวกลับ” สิ้นเสียงลูกน้องหนุ่ม นางแบบสาวก็ถอนหายใจออกอย่างเบื่อหน่าย

            “ก็แค่รอกลับพร้อมกัน มันจะตายหรือไงวะ” เธอเบะปาก เดินตึงตังไปที่เคาน์เตอร์เพื่อรับยา จากนั้นก็กลับไปขึ้นรถด้วยความหงุดหงิด

            “หลอกให้มาแล้วก็มาทิ้งไว้ที่โรงพยาบาล มันน่าตบให้คว่ำสักทีหนึ่ง!”