บทที่ 2

บทที่ 2 เศษเสี้ยวความห่วงใย

            00:00

            พราวดาวข่มตาหลับด้วยความระแวง ภายในห้องพักถูกปกคลุมด้วยความเงียบจนน่าหวาดหวั่น นางแบบสาวหลับตาลง ผ่อนลมหายใจเข้าออกทำสมาธิจนในที่สุดเธอก็หลับใหลไปด้วยความเพลีย

            เช้าวันต่อมา

            แสงแดดอ่อน ๆ จากยามเช้าสาดส่องผ่านม่านระเบียงมากระทบกับใบหน้าเกลี้ยงเกลา ปลายจมูกเธอแดงซ่านจากอาการภูมิแพ้อากาศในช่วงเช้า ความเพลียทำให้เธอไม่อยากตื่นหรือลุกออกจากเตียง ทว่า ณ ตอนนี้กลับรู้สึกวูบวาบเหมือนมีคนจ้องอยู่ทางด้านหลัง พราวดาวจึงดันตัวลุกขึ้นแล้วหันไปมองทางด้านหลัง

            “แฟรงค์...” ร่างหนานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาดุดันจ้องมองมาที่ร่างเธอไม่ลดละ “มาตั้งแต่เมื่อไหร่” พราวดาวขยับปากถามเสียงพร่า

            “...” แฟรงค์เงียบไม่ตอบคำถาม เขาพ่นลมหายใจออกหนัก ๆ หนึ่งครั้งแล้วเอ่ยตอบเธอ “เมื่อคืน”

            “รู้แล้วสินะ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน”

            “อืม”

            “ปิดข่าวให้หน่อย ฉันไม่อยากให้เป็นข่าว”

            “มันใช่เรื่องเหรอ เธอคิดว่าชีวิตมันจะสามารถกลับมาใหม่ได้อีกครั้งงั้นเหรอ”

            “เรื่องปกติ ฉันอยู่ในวงการนี้มานานแล้ว แกก็รู้ว่ามันเป็นยังไง แล้วแกไม่มีสิทธิ์มาพูดกับฉันด้วยคำพูดแบบนั้น”

            “ฮึ! คนที่ไม่มีสิทธิ์พูดคือเธอพราว” 
        พราวดาวหันไปมองทางอื่นอย่างยิ้ม ๆ

            “มีความสุขนะเนี่ย ทำให้เจ้าพ่อมาเฟียอย่างแฟรงค์หัวร้อนได้”

            “กูไม่ตลก” น้ำเสียงเย็นชาเปล่งออกมาเมื่ออีกฝ่ายยังทำเป็นพูดเล่นแกมหัวเราะอยู่แบบนี้ ทั้งที่เรื่องเมื่อวานนี้เป็นเรื่องคอขาดบาดตาย

            พราวดาวหยัดกายลุกออกมาจากเตียงนอนด้วยความเพลียสุด ๆ แรงตบไอ้บ้านั่นทำใบหน้าเธอร้าวระบมและบวมนิด ๆ ด้วย

            “อ๊ะ! ปล่อย แฟรงค์”

            “อยู่นิ่ง ๆ ดิ!” มาเฟียหนุ่มออกสั่งเสียงเข้ม ลากแขนพราวดาวเดินออกมาจากห้องนอน พาไปที่ห้องนั่งเล่นแล้วจึงกดไหล่เธอ บังคับให้นั่งลงบนโซฟา “ถ้าขยับ! กูเอามึงเจ็บกว่าโดนไอ้เหี้ยพวกนั้นทำร้ายแน่ เลือกเอาว่าต้องการแบบไหน ระหว่างนั่งนิ่ง ๆ เป็นเด็กเรียบร้อยกับขัดขืนกูแล้วถูกทำโทษ”

            “แล้วแกแน่ใจเหรอ ว่าฉันกลัวสิ่งที่แกขู่ มีสิทธิ์มาออกคำสั่งตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ”

            “อย่าท้าทายกู” แฟรงค์ออกแรงบีบข้อมือหญิงสาวอย่างลืมตัว เขารู้ดีว่าคนอย่างพราวดาวดื้อรั้นแค่ไหน และคงเป็นเพราะไม่เคยมีใครกล้าต่อปากต่อคำกับเขาเหมือนพราวดาวละมั้ง พอเธอมีคำพูดขึ้นมาหน่อยเขาจึงรู้สึกหงุดหงิดหากเป็นลูกน้อง ป่านนี้มันคงได้ไปนอนในโลงแล้ว

            “เลิกทำเหมือนห่วงฉันได้แล้ว วงการบันเทิงมันก็เป็นแบบนี้แหละ หรือแกยังไม่ชิน” แฟรงค์พยายามสะกดกลั้นอารมณ์คุกรุ่น ก่อนจะปล่อยพราวดาวแล้วถอยออกมาจากเธอหนึ่งก้าว

            “แล้วไปหาพ่อเธอบ้างหรือยัง” คำถามที่ทำเอาคนถูกถามทำหน้าเหนื่อยหน่ายสุด ๆ คนตัวเล็กถอนหายใจออกยาว ๆ

            “แกก็รู้ว่าพ่อเกลียดฉันเข้าไส้ ขืนไปให้เห็นหน้าความดันคงขึ้นอีก” เธอพูดประโยคนั้นด้วยท่าทางสบาย ๆ แล้วลุกขึ้นยืน เดินนวยนาดไปที่ห้องครัวเล็ก ๆ ซึ่งไม่ได้มีอุปกรณ์ทำครัวเลย “แล้วแกมาทำอะไร อย่าบอกนะว่าเป็นห่วงมากจนต้องถ่อมาหาที่คอนโด” นางแบบสาวเหยียดยิ้มมุมปากที่แฟรงค์เงียบไป

            “อืม” แฟรงค์เปล่งเสียงตอบในลำคอ ก่อนจะเดินไปหาพราวดาวแล้วจับตัวเธอหันมามองหน้ากันตรง ๆ ภายใต้ความเงียบงัน มีสองดวงใจที่ยังเต้นปกติ แต่ทว่าจู่ ๆ หัวใจดวงน้อยกลับเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งเมื่ออีกฝ่ายโน้มใบหน้าลงมาใกล้จนปลายจมูกโด่งคมสัมผัสกับปลายจมูกเธอ ลมหายใจร้อนผะผ่าวเจือมาด้วยกลิ่นบุหรี่เป่ารดริมฝีปากเธอเบา ๆ

            “ออกไป”

            “ทำเป็นปากดี” แม้น้ำเสียงที่เปล่งออกมาจะห้วน ๆ แต่ก็แฝงไปด้วยความห่วงใยแม้จะเป็นเพียงเศษเสี้ยวก็ตาม

            “จะให้จัดการยังไง”

            “อะไร” พราวดาวถามเสียงเรียบ

            “ก็ไอ้สองตัวนั้น ฆ่าทิ้งหรือทรมานมันให้ตายช้า ๆ ดี”

            “แล้วแต่แกจะจัดการ แต่ช่วยปิดข่าวให้ก่อน ไม่อยากเป็นข่าว เบื่อต้องให้สัมภาษณ์นักข่าวอีก” ใบหน้าสวยหงิกงอเมื่อนึกเห็นตัวเองยืนอยู่ท่ามกลางหมู่นักข่าวที่มารุมล้อมถามเรื่องถูกทำร้าย ดวงตากลมโตกะพริบปริบ ๆ มองมาเฟียหนุ่ม “หิว” พราวดาวเปลี่ยนประเด็น เธอแสร้งเดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อหาของกิน

            “จะกินอะไร” เขาถามเสียงเข้ม กอดอกมองพราวดาวอย่างรอคำตอบ แต่หญิงสาวกลับมองเขาราวกับว่าจะพูดอะไร แต่สุดท้ายก็หันหลังเดินออกไปจากห้องครัวหน้าตาเฉย “ถาม ไม่ได้ยิน หรืออยากให้กูทำอย่างอื่น บอกมา”

            “อยากกินข้าวไข่เจียวฝีมือแฟรงค์ ทำให้กินได้ไหม”

            “อุปกรณ์ทำครัวไม่มี เอาไว้วันหลัง ตอนนี้สั่งมากินก่อน”

            “อืม เอาอะไรก็ได้ที่แกชอบกิน”

            “อืม” เขาตอบรับในลำคอเบา ๆ แล้วกดโทรศัพท์เดินออกไปจากห้องเธอ พราวดาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ มองตามแผ่นหลังกำยำจนลับตา เขาหายไปนานหลายนาที และกลับมาพร้อมกับอาหารที่สั่งไป “มอง?” มาเฟียหนุ่มเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย

            “ปกติแกเคยใส่ใจเรื่องพวกนี้ด้วยเหรอ งงว่าทำไมต้องทำขนาดนี้”

            “เรื่องอะไร”

            “ก็ที่แกมาหา แถมยังสั่งอาหารมาให้ และยังใจดีจะทำไข่เจียวให้กิน แต่เผอิญว่าครัวไม่พร้อมฉันเลยอด”

            “กูก็ทำตัวปกติ”

            “อืม ปกติก็ปกติ แล้วนี่ไปหาน้องว่าที่คู่หมั้นบ้างหรือยัง”

            “ไม่ใช่ธุระ”

            “แฟรงค์...เอาจริง ๆ นะ ฉันไม่อยากให้นายเข้ามายุ่งเกี่ยวแล้ว ฉันว่าเราควรจบความสัมพันธ์นี้ได้แล้วนะ” แฟรงค์หยุดชะงัก เขาปรายตามองพราวดาวเพียงนิด

            “ก็ถ้าทำได้ ก็ลองดู...”

            “หมายความว่ายังไง”

            “ก็หมายความอย่างที่พูด” มาเฟียหนุ่มยกยิ้มมุมปาก ก่อนที่จะออกไปจากห้องพักพราวดาวโดยไม่บอกลาหรือพูดอะไรต่อจากประโยคนั้น นางแบบสาวทิ้งตัวลงกับโซฟาตัวยาวด้วยความเหนื่อยหน่าย แต่ในจังหวะที่จะถอนหายใจ โทรศัพท์เครื่องหรูก็สั่นสะเทือนอยู่บนโต๊ะ ยิ่งเห็นว่าเป็นเบอร์ใครแล้ว ความเหนื่อยหน่ายยิ่งถาโถมเข้าใส่

            “ค่ะ”

            (หนูตื่นแล้วเหรอลูก เดี๋ยวพี่เข้าไปหานะคะ)

            “พี่วิกกี้...เราเลื่อนงานถ่ายแบบออกไปได้ใช่ไหม”

            (ได้ค่ะได้ เดี๋ยวเราค่อยคุยกันนะคะ) ผู้จัดการเธอพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรนก่อนสายจะถูกตัดไป

            “เฮ้อ...”