บทที่ 1

“วันนี้ผมไปสัมมนาที่ต่างจังหวัด คงค้าง ไม่ต้องรอนะ”

“ค่ะ” ข้าวหวานยืนฉีกยิ้มพร้อมส่งกล่องข้าวให้กับสามีอย่างที่ทำเป็นประจำทุกวัน

นายแพทย์กันต์ธียื่นมือรับอาหารกลางวันไปวางไว้ในตำแหน่งเบาะหลัง ก่อนจะผลุบหายไปในรถเมอร์เซเดสเบนซ์คันงาม และขับออกจากเรือนหอเพื่อตรงไปยังโรงพยาบาล

ชีวิตหลังแต่งงานของเขากับไฮโซสาวที่คู่ควร… ข้าวหวาน

ผู้หญิงที่ครอบครัวเลือกมาให้ ผู้หญิงที่ถูกจับคู่ใส่พานให้เขามาตลอดหลายปี และหลายครั้งที่กันต์ธีเพียรปฏิเสธ ทว่าสุดท้ายเขาก็มาจบกับเธอคนนี้จนได้

แต่คิดดูอีกที อยู่กับผู้หญิงที่เราไม่ได้รักใคร่ชอบพอก็ดีเหมือนกัน ดีไปอีกแบบ เขาไม่เคยต้องมาสนอกสนใจ ไม่ต้องมาคอยพะเน้าพะนอ แล้วก็ไม่ต้องกลัวว่าจะเสียใจแบบที่เคยได้สัมผัสมาก่อน

กันต์ธีกดเปิดเพลงเสียงแผ่วเบา เขาไม่รู้จักนักร้องหรือชื่อเพลงที่กำลังโด่งดังอยู่ในยุคนี้เท่าไรนัก เอาจริงๆ กลับชื่นชอบการฟังข่าวหรือพอดแคสต์สาระความรู้เสียมากกว่า เพียงแต่เมื่อวานภรรยาสาวนั่งมาในรถด้วย เธอเลื่อนมือหาคลื่นวิทยุช่องดังเพื่อฟังเพลง และวันนี้เมื่อเขาเปิดขึ้นอีกครั้ง ช่องข่าวพอดแคสต์เดิมจึงถูกแทนที่ด้วยเสียงนักร้องดีเจ

ข้าวหวานเป็นนักดนตรี...

ส่วนเขาก็ไม่ได้มีอารมณ์สุนทรีอะไรเทือกนั้น

เราไม่มีความชื่นชอบหรือกิจกรรมที่ทำร่วมกันได้สักอย่าง

สิ่งเดียวที่เหมือนกันของเราทั้งคู่ คือต่างเป็นทายาทนักธุรกิจใหญ่และมีเงินเหมือนกัน

น่าตลกดี...

ครั้นจะพูดว่ามีเงินเหมือนกันก็ไม่ได้อีก ที่ถูกคือผู้หญิงอย่างข้าวหวานร่ำรวยมากกว่าครอบครัวเขาเยอะ บ้านเขาถึงปล่อยให้ห่านที่ออกไข่เป็นทองคำอย่างเธอ หลุดลอยไปไม่ได้เด็ดขาด

หากมองจากภายนอกเราสมกันราวกิ่งทองใบหยก ผู้คนต่างก็อิจฉาที่นายแพทย์หนุ่มได้แต่งงานกับภรรยาสาวแสนสวย ร่ำรวย และอยู่ในโอวาท การได้ครอบครองผู้หญิงคนนั้นก็เหมือนได้เพชรน้ำงามขึ้นประดับเรือนแหวน แต่จะมีสักกี่คนที่รู้ว่าคนอย่างนายแพทย์กันต์ธีไม่ชอบอัญมณีใดๆ ทั้งสิ้น เขาไม่นิยมวัตถุปลอมเปลือก หรือต่อให้เป็นเพชรแท้เพชรจริงเพชรสูงค่าอย่างข้าวหวาน ก็ยังคิดว่ามันไม่มีความหมายใดๆ อยู่ดี

ถ้าเขาชอบแค่ลูกปัดมีรอยราคาถูกเขาก็พร้อมที่จะหยิบมาสวมติดข้อมือ

ตรงกันข้ามถึงเป็นเพชรเม็ดงามราคาแพง มันก็เป็นแค่เพียงของในกล่องและเก็บเข้าตู้อย่างมิดชิด ไม่เคยคิดจะหยิบไว้ข้างตัวหรือข้างใจ

ข้าวหวานก็เป็นแบบนั้น…

เธออาจจะมีคุณค่าสำหรับครอบครัวเขา เธออาจจะมีคุณค่าสำหรับฐานะทางสังคม แต่เธอไม่มีคุณค่าทางจิตใจใดๆ ต่อเขาเลย

ฟังดูอาจเป็นเรื่องโหดร้าย แต่เมื่อแต่งงานกันแล้ว แม้ไม่ได้ให้หัวใจ เขาก็ยังให้เกียรติเธอที่สุดในฐานะภรรยา นี่คือสิ่งที่คนอย่างนายแพทย์กันต์ธีจะพอมอบให้ผู้หญิงที่เข้ามาร่วมใช้นามสกุลเดียวกันได้

รถยุโรปคันหรูหักเลี้ยวเข้าโรงพยาบาล โทรศัพท์ก็มีสาย

เรียกเข้าจนเจ้าของต้องปัดรับ

“ว่าไงครับ”

“พี่กันต์ไปสัมมนาที่ไหนเหรอคะ”

“พัทยาครับ”

“ถ้างั้นหวานขอไปด้วยได้ไหมคะ ไม่ไกลมากด้วย”

“นี่ผมไม่ได้ไปเที่ยวนะ” เสียงเย็นชาของกันต์ธีเหมือนใบมีดที่ทำมาจากน้ำแข็ง ข้าวหวานเป็นผู้หญิงน่ารำคาญจนคนหน้านิ่งแบบเขายังอยากจะระเบิดอารมณ์ใส่ ออกรถมาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเธอก็โทร.มาด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องเสียแล้ว เด็กนี่คิดว่าตัวเองจะทำอะไรก็ได้เพียงเพราะถือสิทธิ์ในการเป็นภรรยา ทว่าเขาไม่ได้ถูกอกถูกใจเธอมากพอจะมาพะเน้าพะนอกันอยู่ ตรงข้ามเขาคิดว่าเธอเด็กเกินไปที่จะมีครอบครัวเสียด้วยซ้ำ ที่สำคัญพฤติกรรมของข้าวหวานก็ไม่ได้จัดอยู่ในไทป์ผู้หญิงที่เขาจะมีโอกาสชื่นชอบในอนาคตได้เลย

ถ้าอยากอยู่ร่วมกันเธอควรอยู่ให้นิ่งที่สุด เขาจะได้พยายามอดทนอยู่กับเธอให้ได้นานที่สุดเช่นกัน

“งั้นพี่กันต์ขับรถดีๆ นะคะ” เสียงที่ออกมาจากปลายสายยังฟังดูระรื่นอยู่

“ครับ”

“วันนี้หวานลองทำหมี่คลุก ไม่รู้พี่กันต์จะชอบหรือเปล่า ยังไงก็ฟีดแบ็กด้วยนะคะ”

“ครับ” พูดจบนายแพทย์หนุ่มก็ตัดสายภรรยาพร้อมกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

บางทีความเพียรพยายามมันก็สร้างความอึดอัดใจให้คนอื่นโดยไม่รู้ตัว อย่างไอ้เรื่องอาหารกลางวันนี่ก็ยังสามารถทำให้จุกขึ้นมาถึงคอหอย โดยที่เขายังไม่ได้แตะมันเลยสักคำ ถือเป็นความสามารถพิเศษของภรรยาผู้ไม่เป็นที่รักสินะ

ไม่รู้เกิดอะไรขึ้นกับคุณหนูข้าวหวาน ถึงได้ลุกขึ้นมาทำ

ข้าวกล่องให้สามี และครั้งแรกที่ได้ลองชิมเขาก็รู้ว่าฝีมือของเธอน่ากลัวอยู่พอสมควร

ก็แน่นอนล่ะ หลานสาวคนเดียวของเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังและบริษัทนำเข้าเครื่องมือแพทย์รายใหญ่สุดในประเทศ แม้แต่ฉีกซองบะหมี่ก็มีคนพร้อมจะทำให้ แล้วอยู่ๆ วันที่เธอมาวุ่นวายที่โรงพยาบาล และพบว่าเขามัวแต่ยุ่งกับเคสผ่าตัดจนไม่มีเวลากินข้าว สาวเจ้าก็ทึกทักไปดื้อๆ ว่าเขาหาซื้ออาหารกินเองไม่เป็น เลยตั้งหน้า

ตั้งตาทำข้าวกล่องมาให้ทุกวัน

นี่แหละข้าวหวาน

ลูกคุณหนูที่ถูกประคบประหงม เธอคิดอะไรไม่เคยไกลไปกว่าหัวแม่ตีนตัวเอง

ถ้าลองว่าเขาอยู่ในห้องผ่าตัด ต่อให้หญิงสาวจะทำอาหารเหลาครบชุดใส่ปิ่นโตจักรพรรดิมาให้ คนเป็นหมอก็ไม่สามารถทิ้งชีวิตคนไข้ออกมากินได้อยู่ดี เรื่องแค่นี้เธอยังไม่เข้าใจ แล้วเขาจะไปหวังอะไรต่อได้อีก

ทุกวันนี้ก็เหมือนใช้ชีวิตอยู่กับผู้หญิงสวย รวย แต่เราไม่สามารถพูดคุยกันด้วยเหตุผล พูดให้ตรงประเด็นกว่านั้นก็คือเธอไม่ใช่ผู้หญิงฉลาด ปราดเปรียวแบบที่เขาต้องการ

สิ่งหนึ่งที่ประคับประคองความสัมพันธ์ไม่ให้จืดจางกันไปคงเป็นเซ็กซ์ นั่นเป็นอย่างเดียวที่เราใช้เวลาร่วมกันมากที่สุด ในเมื่อ

ข้าวหวานไม่สามารถเป็นคู่คิดคู่ปรึกษาให้กันได้ แต่เธอก็ยังเป็นคู่นอนที่ดีของเขาเสมอมา

ช่วงเวลาของความมืดมนบนเตียง บางครั้งในหัวใจเขากลับผุดภาพผู้หญิงอีกคนขึ้นมาอย่างเลือนราง

นายแพทย์หนุ่มเหยียดยิ้ม…

ได้แต่งกับผู้หญิงที่ไม่รัก มันไม่ทรมานเท่ากับถูกผู้หญิงที่รักทิ้งไปแบบไม่ใยดีหรอก