บทที่ 2

“โอ๊ะๆ” นายแพทย์ธาดาเอ่ยแซวเมื่อเพื่อนหมอผู้โด่งดังเดินถือกล่องสี่เหลี่ยมบรรจุอาหารเที่ยงมาอีกแล้ว

“อะไร”

“ป๊าว!! แค่อิจฉาคนมีเมีย มีคนทำข้าวมาให้กินทุกวัน”

“ทำอย่างกับว่าที่มีอยู่หลายคนของมึง ไม่ได้ทำอะไรให้กิน”

“เพื่อนสนิทโว้ย”

“เหอะ” นายแพทย์กันต์ธีมองสายตาเพื่อนด้วยความรู้เท่าทัน เขาไม่จำเป็นต้องเปิดโปงพฤติกรรมมันเสียด้วยซ้ำ เพราะความเจ้าชู้

ตัวพ่อของธาดาเป็นที่เลื่องลืออยู่แล้ว สภาพแบบนี้ยังแส่จะมาอิจฉาเพื่อนที่มีเมีย เปลี่ยนเป็นมันดูบ้างคงอกแตกตายแน่นอน

“ก็ถ้าได้แบบคุณหวาน กูจะรีบยกขันหมากไปขอเลย”

“ถอนคำพูดซะเถอะ”

กันต์ธีเดินหนีเข้าห้องตรวจของตนเอง รีบยกขันหมากเนี่ยนะ เขาแทบอยากจะหนีขันหมากไปให้พ้นๆ เสียด้วยซ้ำ ยอมแม้กระทั่งจะต้องคืนสินสอดทองหมั้นทั้งหมดให้ฝ่ายนั้นริบไป

เพียงแต่ก็รู้ว่าเงินทองแค่นั้น ไฮโซข้าวหวานคงไม่เห็นอยู่ในสายตาหรอก

ชายหนุ่มสลัดความคิดวุ่นวายออกจากหัว หันไปให้ความสำคัญกับเคสคนไข้ในมือ ก่อนจะเดินเข้าห้องผ่าตัดและออกมาอีกครั้งในห้าชั่วโมงให้หลัง

เขาหิวจนแสบไส้

สุดท้ายนายแพทย์ผู้หิวโซก็ตัดสินใจหยิบห่อข้าวของภรรยาขึ้นเปิดฝา เส้นหมี่หน้าตาประหลาดในกล่องที่ถูกคลุกเคล้ากันมาเป็นเนื้อเดียว แม้จะแยกถั่วงอกลวก ลูกชิ้น หมูกรอบแข็งๆ และกุ้งตัวโตอีกจำนวนสี่ตัวไว้ในถุงซิปล็อก ทว่ากลิ่นหอมจากน้ำซอสที่โชยขึ้นเตะจมูกก็ทำให้หมอหน้านิ่งไม่รอช้า จัดการเทวัตถุดิบทั้งหมดในชาม และลงมือโกยอาหารเที่ยงฝีมือเมียด้วยความหิวโหย

อร่อยกว่าที่คิดแฮะ

ไม่รู้ว่าข้าวหวานฝีมือดีขึ้น หรือเป็นเขาที่หิวจัดกันแน่

บนฝากล่องมีกระดาษแผ่นเล็กที่ระบุตัวอักษรแปะไว้ แต่ด้วยความรีบและไม่ใส่ใจจึงขยำทิ้งไปพร้อมเศษอาหาร คงหนีไม่พ้นโน้ตให้กำลังใจอย่างเคย

‘สู้ๆ นะคะคุณสามี’

‘อย่าทำงานหนักมากนะคะพี่กันต์’

‘กินข้าวแล้วก็อย่าลืมคิดถึงคนทำด้วยน้า’

ก็อย่างที่บอก ข้าวหวานเป็นสาวมุ้งมิ้งเหมือนเด็กวัยแรกรุ่น ยังเด็กมากจริงๆ นั่นแหละ ตอนที่เข้าพิธีแต่งงานกันเธออายุราวยี่สิบสอง ซึ่งตอนนี้ก็เพียงแค่ยี่สิบห้าเท่านั้น ยังไม่ทันได้ออกไปเรียนรู้โลกกว้าง ก็ถูกครอบครัวตัวเองและควบครอบครัวฝั่งเขาจับใส่ถุงมาชนกัน

ทางบ้านเขาออกปากเร่งยิกๆ ให้รีบมีลูก ศัลยแพทย์ฝีมือดีคนหนึ่งต้องทำตัวเหมือนหนูตกถังข้าวสารจ้องจับผู้หญิง มันน่าอาย

ขายขี้หน้าชะมัด ทั้งหมดทั้งมวลเมื่ออยู่กับข้าวหวาน เขาเลยไม่เคยภาคภูมิใจในตัวเธอหรืออาจจะเป็นเพราะเขาไม่เคยภูมิใจในตัวเองด้วยกระมัง

ไฮโซสาวเปรียบเสมือนสิ่งของที่ประดับให้เขาดูสูงส่งและภาคภูมิยิ่งขึ้น แต่ในทางตรงกันข้ามแน่นอนว่าเธอกดเขาให้ต่ำเตี้ย

เรี่ยดินลงไปด้วยความดีงามและภูมิหลังที่ทุกคนต่างชื่นชม

เขายังจำสายตาแห่งความอิจฉาของผู้ชายหลายคนในวงสังคม ในวันที่คล้องแขนเจ้าสาวเดินพรมแดงเข้าสู่เวทีงานแต่งงานที่ใช้เงินประกาศสถานะสามีภรรยาไปหลายสิบล้าน

อิ่มท้องแล้ว ผู้แทนยาที่นัดไว้ก็มาถึงพอดี

นายแพทย์กันต์ธีไม่นิยมไปร่วมงานอบรม สังสรรค์หรือท่องเที่ยวกับคนในบริษัทจำหน่ายเครื่องมือแพทย์และยาเท่าไรนัก เขาเพียงสั่งซื้อยาตามความต้องการจริง จึงมักกันตัวเองออกห่างจากสถานการณ์ที่ต้องเข้าไปพัวพันให้ความสนิทสนม จนต้องทุ่มยอดสั่งซื้อเป็นพิเศษให้

ผิดกับการสัมมนาครั้งนี้ที่มีหัวข้ออยู่ในความสนใจ รวมทั้งอาจารย์หมอที่เคารพหลายท่านก็ไปร่วมด้วย อีกทั้งช่วงนี้เขาถูกกดดันให้เร่งผลิตลูกจนพาลเอียนที่จะเห็นหน้าของข้าวหวานอยู่ทุกคืน

บอกตรงๆ ว่าเมื่อยิ่งมีแรงกระตุ้น เขายิ่งกลัวพลาด การแต่งงานที่ไม่ได้เกิดจากความรักมันทำให้เขาลอยตัว ไม่ทุกข์ไม่สุขก็จริง แต่ครั้นจะให้ดึงเด็กน้อยคนหนึ่งเข้ามาอยู่ในบ้านที่ว่างเปล่าแบบนี้แล้ว เขาไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้น

นายแพทย์หนุ่มตระหนักดีว่าในบ้านที่มีพ่อแม่ล้วนเย็นชา

ต่อกัน มันสร้างความทุกข์ไม่ต่างไปจากเด็กที่ครอบครัวแตกแยกไป

คนละทาง หรืออาจจะทุกข์มากกว่าเสียด้วยซ้ำ เพราะความอึมครึมมันโอบล้อมรอบตัวอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน

ด้วยบรรยากาศเหล่านี้มันส่งผลและหลอมรวมให้เขาไม่เชื่อมั่นกับความรัก ในขณะเดียวกันก็รู้สึกโหยหาความรักความอบอุ่นอยู่ดี กระทั่งได้มาเจอกับรุ่นน้องสาวคนหนึ่งที่ศึกษาในคณะเภสัชศาสตร์ เธออายุต่างกับเขาถึงสามปี เราคบหากันจนกระทั่งเธอเรียนจบและเข้าทำงาน นั่นเป็นผู้หญิงคนเดียวที่หมอกันต์เคยคิดหวังจะร่วมหอลงโรงด้วย

“ไปกันเลยไหมคะอาจารย์”

“เอาสิครับ” นายแพทย์กันต์ธีพยักหน้าให้กับหญิงสาวที่

เห็นหน้าค่าตากันอยู่บ่อยครั้ง

“งานจัดช่วงบ่ายถึงราวสองทุ่มนะคะ” ผู้แทนยาสาวจากบริษัทใหญ่ร่วมงานกับนายแพทย์คนดังมานานพอสมควร เธอรู้ดีว่าชายหนุ่มเป็นคนค่อนข้างถือตัว การเข้าหาผู้มีอำนาจสั่งซื้อยาคนนี้จึงไม่เคยต้องมีของกำนัลไร้สาระติดมือมาให้รำคาญใจ ขอแค่เขาถามข้อมูลและเธอก็ตอบได้ ตัวยาและสินค้าตรงกับความต้องการเท่านี้เป็นอันจบ เรียบง่ายตรงไปตรงมาสำหรับการดูแลนายแพทย์กันต์ธี

“ก็ดีนะ ไม่ดึกมาก”

“อาจารย์จะกลับหรือค้างที่โรงแรมเลยคะ”

เสียงดังครืดคราดในกระเป๋าส่งให้หมอกันต์หยิบเจ้าเครื่องมือสื่อสารออกมาดูและพบว่าเป็นสายเรียกเข้าของภรรยา นี่ยังไม่นับรวมกับข้อความที่ส่งมาค้างอยู่เต็มหน้าจอนั่นอีก นายแพทย์หนุ่มก้าวขึ้นไปนั่งยังตำแหน่งเบาะหลัง พร้อมปรับพนักพิงหนังแท้ให้รองรับกับสรีระ เสียงโทรศัพท์ที่ปิดอยู่ก่อนหน้าก็เพิ่มเป็นปิดการสั่นแจ้งเตือนไปอีกอย่างให้รู้แล้วรู้รอด

“จองที่พักให้ด้วยนะครับ ผมจะค้างคืน”