บทที่ 4

เช้าวันรุ่งขึ้นนายแพทย์กันต์ธีก็ขับรถกลับกรุงเทพฯ พร้อมกับภรรยา

ข้าวหวานเบนหน้าเหลือบตามองสามี ตั้งแต่ซีกหน้าคมชัดสะอาดตา ไล่ลงมาถึงไหล่กว้างแบบคนที่หมั่นออกกำลังกาย ท่อนแขนและข้อมือที่จับพวงมาลัยมีเส้นเลือดเรียงตัวสวย นิ้วยาวเรียวพวกนั้น มันคงเท่สุดๆ เมื่อจับมีดผ่าตัด ไม่แปลกใจสักนิดที่เขาจะเป็นศัลยแพทย์มือหนึ่งของโรงพยาบาล

“ไม่รู้คุณพ่อมีเรื่องอะไรนะคะ”

“อืม นั่นสิ” เซ็กซ์ที่เผ็ดร้อน และการนอนหลับลึกตลอดทั้งคืนทำให้อารมณ์ของนายแพทย์หนุ่มสดชื่นขึ้นเป็นกอง มือที่กำพวงมาลัยหักเลี้ยวรถยนต์สีสดแวะเข้าไดรฟ์ทรูร้านกาแฟเจ้าโปรดของภรรยา

สั่งชาเขียวและครัวซองต์อัลมอนด์มาส่งให้หญิงสาวที่นั่งยิ้มแป้นมาตลอดทาง

“ขอบคุณนะคะ”

“อืม” ดีใจง่ายจริงๆ แค่ขนมกับน้ำสักแก้ว ข้าวหวานก็หน้าบานเป็นจานเชิง เมียไฮโซของเขาบางทีก็เลี้ยงง่ายน่ารักดีเหมือนกัน

ชั่วโมงต่อมารถพอร์เชอสีเหลืองก็เลี้ยวเข้าไปยังบ้านหลังใหญ่ ที่มีพ่อกับแม่ของนายแพทย์กันต์ธีรออยู่

บ้านของกำพลกับนิตยา หรูหราทันสมัยสมเป็นเจ้าของบริษัทสถาปนิกและตกแต่งภายในชื่อดัง แต่ด้วยมีช่วงหนึ่งที่บิดานายแพทย์ลองเบนเข็มไปจับธุรกิจรับเหมาก่อสร้าง และนั่นเป็นจุดเปลี่ยนที่ทำให้สถานการณ์การเงินของครอบครัวประสบปัญหาอย่างร้ายแรง

เป็นที่รู้กันดีว่าสายงานรับเหมาก่อสร้างก็เป็นอีกหนึ่งธุรกิจปราบเซียน แม้กำพลจะมีความรู้ความสามารถทางด้านการออกแบบมากขนาดไหน แต่เล่ห์เหลี่ยมในการควบคุมผู้รับเหมามันเป็นคนละเรื่องกัน สุดท้ายก็เกิดหนี้สินมหาศาล และคนที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือก็ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากคุณปู่ของไฮโซข้าวหวานคนนี้นั่นแหละ

“มากันแล้วเหรอลูก” คุณนายของบ้านเดินมาจับมือลูกสะใภ้คนโปรด โปรดที่โปรดไปเสียทุกอย่าง ทั้งรูปลักษณ์ภายนอกทั้งนิสัย

ใจคอ กระทั่งฐานะทางการเงิน สอบถามสารทุกข์สุกดิบข้าวหวานสักครู่ ก็เหลือบสายตาไปมองบุตรชายคนเดียวที่ยืนหน้านิ่งไม่สนฟ้าสนดิน ตั้งแต่ครั้งที่มีเรื่องการบังคับแต่งงาน ลูกชายที่เคยน่ารักช่างเอาอก

เอาใจ ก็เย็นชาหน้าตึงเหมือนดินแดนแอนตาร์กติกาแห่งขั้วโลกใต้

“คุณพ่อมีธุระอะไรหรือเปล่าครับ ถึงได้เรียกผมกับข้าวหวานมา ความจริงวันนี้เราอยู่พัทยากัน” นายแพทย์หนุ่มเอ่ยถามกับมารดา เมื่อไม่เห็นผู้เป็นพ่อนั่งอยู่บริเวณห้องโถงรับแขกเช่นที่ควรจะเป็น

“อ้าวมากันแล้วเหรอ” ยังไม่ทันได้คำตอบ เสียงประมุขของบ้านก็ดังขึ้นเสียก่อน บิดาเขากึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาพร้อมกับแฟ้มสารพัดเอกสารในอ้อมแขน “มาลูก มานั่งกันก่อน” เอ่ยปากชวนและพยักหน้าเรียกทุกคนให้มานั่งรวมกันที่โซฟา

กันต์ธีขมวดคิ้วมุ่นด้วยความหงุดหงิด ยังไม่ทันได้เอ่ยปากถาม ผู้เป็นพ่อก็พูดขึ้นมาเสียก่อน

“นี่หนูหวาน สนใจจะมาเป็นหุ้นส่วนกับบริษัทของพ่อไหมลูก”

“ทำไมข้าวหวานต้องมาเป็นหุ้นส่วนด้วยล่ะครับ” นายแพทย์กันต์ธีเสียงแข็งทันควัน บริษัทสถาปนิกของบิดาอยู่ในภาวะง่อนแง่นไม่มั่นคง อีกอย่างข้าวหวานเองก็ไม่ได้มีความรู้ทางด้านนี้มาก่อน ที่พ่อเขาอยากให้มาลงทุนซื้อหุ้นไปก็ไม่ได้หวังให้ภรรยาของเขาไปช่วยงานบริหาร มีแต่อยากได้เงินทุนเสียมากกว่า

“ก็บริษัทมันกำลังเพิ่มทุน พ่อไม่อยากให้เป็นคนอื่นที่เข้ามาร่วมถือหุ้น คนกันเองจะสบายใจซะกว่า”

“พ่อพูดเหมือนว่ามีคนอื่นที่สนใจเข้าร่วมทุนกับพ่อ” น้ำเสียงของบุตรชายไม่ปกปิดอาการเย้ยหยัน

“งั้นหวานขอเอกสารไปดูก่อนได้ไหมคะ จริงๆ บริษัทสถาปนิกก็น่าสนใจอยู่ค่ะ” หญิงสาวพยายามเข้าประนีประนอมสถานการณ์ของพ่อลูก ทว่าคำพูดต่อมาของสามีก็ทำให้เธอหน้าเสีย

“จะดูทำไม คุณสนใจอะไร ผมไม่เห็นว่าคุณจะสนใจทำงาน

ทำการอะไรเลยหวาน”

“ตากันต์” เป็นนิตยาที่ขึ้นเสียงใส่ลูกชายหัวดื้อ “แกพูดแบบนี้ได้ยังไง น้องแต่งงานมาเป็นแม่บ้านให้แก แล้วคิดว่าการดูแลบ้านดูแลคนอย่างแกมันง่ายนักเหรอ”

“ผมไม่เคยเรียกร้องครับ”

“หึ เสื้อผ้าที่แกใส่ ข้าวที่แกกิน เตียงที่แกนอน เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ในชีวิตแกน่ะ พ้นจากแม่ไปก็เป็นหนูหวานทั้งนั้น แกเคยต้องมาวุ่นวายเรื่องพวกนี้เหรอ” นิตยาเป็นแม่บ้านดูแลสามีและลูกมาทั้งชีวิต ทำไมเธอจะไม่เข้าใจในสิ่งที่ลูกสะใภ้กำลังเผชิญ ที่สำคัญข้าวหวานไม่ได้อยู่ในสถานะที่ลูกชายจะมานั่งตวาดหรือตะคอกเป็นกระโถนเสียด้วยซ้ำ

เด็กสาวไฮโซคนนี้ยอมสงบปากสงบคำให้กันต์ธีมาโดยตลอด เพียงเพราะว่ารักบุตรชายของเธอมาก ไม่อย่างนั้นคนรวยระดับเจ้าสัวเพชรผู้เป็นปู่ของเด็กสาวคงไม่พยายามทุกวิถีทางเพื่อให้ได้เกิดพิธีแต่งงานของทั้งสองคน

“พอๆ เอาเป็นว่าพ่อฝากหนูหวานลองไปคิดดูก่อนนะ”

“ได้ค่ะ คุณพ่อ”

“เอ่อ ถ้าอย่างนั้นค่าใช้จ่ายงวดนี้ พ่อจะขอดึงเอาไว้ก่อนเนอะ เผื่อหนูหวานตัดสินใจจะลงทุนกับบริษัทของพ่อ ก็จะได้เอาเงินที่พ่อต้องใช้หนี้งวดนี้ตัดกันซะเลย”

“เหอะ แบบนี้นี่เอง” นายแพทย์กันต์ธีพอจะเข้าใจความต้องการของบิดาขึ้นมารางๆ ความจริงไอ้บริษัทออกแบบนี่ไม่ได้จะสามารถขายหุ้นให้ใครได้หรอก เพียงแต่ความร่อแร่ของเจ้าของบริษัทที่ไม่มีเงินหมุนพอให้ไปใช้หนี้ ถึงได้คิดวิธีบ้องตื้นมาแยกหุ้นขายให้ลูกสะใภ้ ว่าก็ว่าเถอะต่อให้มีชื่อของภรรยาเขาอยู่ในฐานะหุ้นส่วนจริง เธอจะเข้ามาวุ่นวายยุ่งอะไรกันขนาดไหนเชียว แค่บริษัทนำเข้าเครื่องมือแพทย์และโรงพยาบาลชื่อดังที่คุณปู่เธอครอบครองอยู่

ข้าวหวานก็ยังไม่เคยเข้าไปจัดการดูแลเลย

พ่อเขานี่ฉลาดเป็นกรด ส่วนยายลูกสะใภ้ก็เหมือนไม่เคยกินปลาที่มีโอเมกาสามมาก่อนในชีวิต

“เอาเป็นว่าเดี๋ยวหวานขอไปอ่านรายละเอียดดูก่อนนะคะคุณพ่อ”

“ลองดูนะลูก บริษัทนี้พ่อสร้างมันขึ้น ถึงไอ้เจ้ากันต์มันจะไม่ได้คิดเข้ามาดูแล แต่วันข้างหน้าก็อาจจะตกทอดไปเป็นของหลานพ่อก็ได้”

“ค่ะๆ” ได้ยินพ่อสามีพูดถึงเลือดเนื้อเชื้อไขและอนาคตร่วมกับกันต์ธี ข้าวหวานก็หน้าแดงซ่าน และเหมือนจะคล้อยตามขึ้นมาเหมือนกัน

“มีเรื่องจะคุยแค่นี้ใช่ไหมครับ ผมกับหวานมีธุระต่อคงต้องกลับก่อน”

“ไม่อยู่กินข้าวเที่ยงด้วยกันเหรอลูก”

“คือ…”

หญิงสาวยังไม่ทันขยับปากสามีก็ผุดลุกขึ้นก่อน คว้าเรียวแขนฉุดเธอให้ลุกตาม “ผมมีเคสผ่าตัดต่อครับแม่”

“งานยุ่งแบบนี้เมื่อไหร่จะมีลูกกันล่ะ อยู่กันมาตั้งสามปีแล้วไม่ใช่เหรอ” กำพลยังไม่วายออกความเห็น นึกขัดใจความโง่เง่าของ

ไอ้ลูกชายเป็นที่สุด ผู้หญิงเพียบพร้อมแสนดีขนาดนี้มันยังทำตัวหยิ่งยโสเหมือนไม่แยแส ถ้าวันหนึ่งข้าวหวานเกิดเบื่อมันขึ้นมา ครอบครัวเขาก็ไม่รู้จะลำบากขนาดไหน แทนที่จะมีลูกสักคนสองคนเพื่อเป็นหลักประกันก็ยังดี

“ไม่มีหรอกครับ พ่อก็รู้ว่าผมไม่ชอบเด็ก”

“ถึงไม่ชอบแค่ไหน แต่แกก็จะรักเด็กที่เป็นลูกของแกอยู่ดี ไอ้โง่” กำพลเอ็ดตะโรลั่นตามหลังบุตรชายที่จับจูงลูกสะใภ้ไปถึงประตูบ้านแล้ว นึกขัดใจอยู่เป็นกำลัง

“สงสารหนูหวานจังนะคะ”

“ตอนนี้คุณหันมาสงสารผมก่อนเถอะ ถ้าหนูหวานไม่มาลงหุ้นหรือผ่อนผันหนี้ให้ในงวดนี้ คุณกับผมได้ไปขอข้าววัดกินแน่”