บทที่ 5

ก้าวขึ้นรถและปิดประตู หมอกันต์ก็หันมาเสียงเข้มกับภรรยาทันที “ห้ามคุณซื้อหุ้นของพ่อผมเด็ดขาดนะหวาน”

“หวานคงต้องดูก่อนนะคะ”

“จะดูอะไร คุณดูเป็นหรือไง”

“ค่ะ” ข้าวหวานตอบตามตรง ความจริงเธอเรียนจบด้านไฟแนนซ์มาด้วยซ้ำ แต่สิ่งที่เป็นความสามารถโดดเด่นจนได้รับรางวัลไปแข่งขันถึงต่างประเทศคือทักษะด้านดนตรี คนอื่นรับรู้ว่าเธอมีโรงเรียนสอนดนตรีหลากหลายแขนงซึ่งกระจายไปหลายสาขา และมองเธอในฐานะไฮโซสาวที่ใช้ชีวิตสุนทรี ทว่าอีกมุมหนึ่งเธอเป็นนักลงทุน

หญิงสาวรู้ดีว่าตนเองไม่เหมาะกับหน้าที่ของนักบริหาร แต่ในฐานะนักลงทุนเธอก็ไม่เคยทำพลาด ไม่ว่าจะลงทุนในตลาดหุ้น หรือแม้กระทั่งการเข้าซื้อกิจการ เมื่อเป็นนักลงทุนก็เท่ากับอยู่เบื้องหลัง ไม่ใช่คนออกหน้าอย่างผู้บริหารในบอร์ด แต่เธอก็จ่ายเงินเพื่อจ้างคนพวกนั้นมาดูแลให้กิจการที่เธอลงทุนไว้เติบโตขึ้นอีกที

และเพราะเลือกกิจการต่างๆ แบบมองขาด ข้าวหวานถึงมั่นใจว่าผู้ชายที่เธอเลือกและลงทุนกับเขาคนนี้ มันจะส่งผลให้ชีวิตคู่ของเธอประสบความสำเร็จอย่างงดงามเช่นเดียวกัน

ถึงแม้ว่าการเลือกครั้งนี้ จะไม่มีอย่างอื่นมาเป็นส่วนประกอบเลยนอกจากอารมณ์และความรู้สึก ทว่าก็ขอให้สัญชาตญาณของเธอถูกต้อง

นี่คงเป็นความหวังของคนที่รักมากอยู่ฝ่ายเดียวกระมัง

“ไหนคุณลองบอกผมซิ ว่าไอ้บริษัทที่กำลังจะเจ๊งแหล่มิเจ๊งแหล่นี่มันมีอะไรน่าสนใจ” ขับรถออกสู่ถนนเส้นหลัก นายแพทย์หนุ่มก็ยังไม่วายหันมาแขวะ

“หวานถึงต้องขอเอกสารไปดูก่อนนี่ไงคะ” เธอยังไม่เห็นงบการเงินหรือฐานลูกค้าหลักของบริษัทพ่อสามีเลย

“ผมจะบอกให้นะข้าวหวาน ไอ้บริษัทนี้มันกำลังจะเจ๊ง พ่อแค่อยากหาทางรอดไม่ต้องจ่ายหนี้ให้บ้านคุณก็เท่านั้น งวดนี้มันเท่าไรนะ”

“หกสิบล้านค่ะ”

ความคิดที่ดังอยู่ในหัวชะงักกึก หกสิบล้าน เงินเดือนของศัลยแพทย์มือดีระดับอาจารย์หมอแถมพ่วงด้วยการรับเคสให้กับโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง ไม่มีทางหามาชดใช้หนี้ของครอบครัวได้เพียงพอ ยิ่งคิดก็ยิ่งอัปยศอดสู ทำได้แค่ส่งเสียงเครียดขรึมไปกำชับภรรยาอีกครั้ง “เอาเป็นว่าผมห้ามคุณไปลงทุนกับพ่อผม แล้วก็ห้ามช่วยเหลือเรื่องเงินทองครอบครัวผมอีก”

“แต่คุณพ่อกำลังเดือดร้อน หวานเป็นลูกสะใภ้ก็อยากช่วยเหลือนะคะ”

“คุณช่วยเหลือมามากพอแล้ว หยุดสักทีเถอะ” ครอบครัวของข้าวหวานหยิบยื่นความช่วยเหลือจนเหมือนซื้อตัวเขามาเป็นผัวเธอนี่ไง จากศัลยแพทย์ที่แสนเย่อหยิ่งต้องกลายมาเป็นเหมือนแมงดาตัวหนึ่ง ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโหในสถานการณ์ที่เป็นอยู่

ไอ้กิจการที่ร่อแร่มาหลายปีของบิดา ถ้าไม่มีปู่ของข้าวหวานยื่นมือเข้าช่วยเหลือเสนอเงินมหาศาลมาอุดรอยรั่ว ป่านนี้ครอบครัวเขาก็แค่ปิดกิจการไป ส่วนบิดามารดาของเขาก็จะดำรงชีวิตอยู่รอดได้สบายๆ ด้วยเงินเดือนหลายแสนจนเกือบล้านของอาชีพหมอ แต่นี่มันกลายเป็นการก่อหนี้ไม่จบไม่สิ้นด้วยการให้สินเชื่อก้อนใหญ่ สุดท้ายดอกเบี้ยก็

ล้นพ้นหัวทบต้นต้นทบดอก จนตัวเขาต้องถูกบังคับให้แต่งงาน

มือหนาบีบกำพวงมาลัยรถไว้แน่น น่าตลกชะมัดที่นายแพทย์อย่างเขาใช้เงินราวสิบล้านวางเป็นสินสอดทองหมั้นให้ไฮโซสาว แต่คนที่มีค่าตัวสูงลิบลิ่วกลับเป็นเขาเสียเอง ข้าวหวานใช้เงินสองร้อยล้านซื้อเขามา

“จริงๆ ก็อยากช่วยคุณพ่อนะคะ หวานเองก็น่าจะช่วยทำการตลาดลูกค้ากลุ่มไฮเอนด์ที่ต้องการใช้บริการของสถาปนิกและการตกแต่งภายในได้”

“อยู่ๆ ก็เกิดขยัน อยากทำงานขึ้นมา เพราะอยากเอาใจพ่อผัวงั้นเหรอ”

“ใช่ค่ะ หวานอยากเอาใจคุณพ่อ อยากเอาใจพี่กันต์ด้วย ไม่ดีเหรอคะ”

ดวงตากลมโตของหญิงสาวมีแววน้อยใจ แต่คำพูดก็ยัง

ออดอ้อนราวกับความรักของกันต์ธีเป็นสิ่งสูงค่าเสมอ

ใบหน้าซีดเซียวที่ประดับรอยยิ้มทำให้หมอหนุ่มชะงักไป ไม่ส่งคำพูดใส่อารมณ์อีก แต่ก็เบนหน้าหนีไม่ยอมสบสายตาที่แสนจงรักภักดีแบบนั้นเช่นกัน

“ผมแค่ไม่อยากให้คุณต้องเสียเงินเพิ่มอีก เรื่องที่บ้านผมเดี๋ยวผมจะจัดการเอง”

“ได้ค่ะ แต่หวานก็คิดเหมือนคุณพ่อนะบริษัทมันสร้างมาจนอยู่ตัวสักพักแล้ว พี่กันต์อาจไม่ได้ชอบในสายสถาปนิกออกแบบ แต่ถ้าวันข้างหน้าลูกของเราเกิดชอบมันขึ้นมา เขาก็จะไม่ต้องมาเริ่มต้นจากศูนย์ ยังไงก็เก็บไว้ให้ลูกเราได้นะคะ”

“ผมบอกไปแล้วนี่ ว่าไม่ชอบเด็ก”

“แต่ถ้าเป็นลูกเรา พี่กันต์ต้องยิ่งกว่าชอบแน่ๆ ค่ะ”

“ข้าวหวาน” นายแพทย์กันต์ธีกดเสียงหนักแน่น หยุดรถไว้ที่หน้าโรงพยาบาล และหันมาบอกหญิงสาวอย่างเย็นชาที่สุด “ผมไม่คิดจะมีลูก โดยเฉพาะกับคุณ”

“ทำไมคะ”

“ระหว่างคุณกับผมเราอาจจะอยู่กันได้ด้วยความเป็นกัลยาณมิตร ผมอดทน คุณอดทน แต่ผมจะไม่ยอมให้เด็กคนหนึ่งต้องโตมาในบ้านที่มีแต่บรรยากาศอึมครึมแบบนี้แน่”

“…”

“ผมจะไม่ขอโทษคุณหรอกนะ เพราะผมเคยพูดกับคุณตั้งแต่แรกแล้วว่าถ้าจะแต่งงานกัน เราจะไม่มีลูกเด็ดขาด คุณอยากมีลูก

ใช่ไหม”

“เมื่อก่อนหวานยังเด็กกว่านี้ แล้วก็คิดว่าพี่กันต์อาจจะยังไม่พร้อม แต่ถ้าถามตอนนี้หวานก็อยากมีลูกค่ะ” หญิงสาวตอบเขาแบบตรงไปตรงมา จริงอยู่ก่อนหน้านั้นกันต์ธีสั่งให้เธอคุมกำเนิด เขาแจ้งตั้งแต่แรกแล้วนั่นแหละว่าไม่อยากมีลูก แต่เธอไม่ได้คาดคิดว่ามันจะเป็นเรื่องเอาจริงเอาจัง เพราะเมื่อเวลาผ่านไปเธอและเขาก็ต้องอยากมีทายาทร่วมกัน เพื่อมาเติมเต็มครอบครัวของเราให้สมบูรณ์เป็นธรรมดา

“คุณอยากมีลูก?”

“ค่ะ”

“งั้นคุณคงต้องหาผัวใหม่แล้วล่ะครับ ข้าวหวาน” นายแพทย์กันต์ธีเปิดประตูรถลงไปแล้ว ก่อนจะหันมาบอกหญิงสาวอีกครั้ง “ผมมีงานต่อ คุณขับรถกลับเองแล้วกันนะ”

“ค่ะ” ผู้เป็นสามีเดินลับไปแล้ว เขาไม่ได้รอการตอบรับจากเธอด้วยซ้ำ ในขณะที่ข้าวหวานนั่งนิ่งเหมือนถูกสาป น้ำตาคลอหน่วยก่อนที่มันจะค่อยๆ ไหลมาจากดวงตาสู่พวงแก้ม และตกลงกระทบกับเรือนเพชรของแหวนแต่งงานที่นิ้วนางข้างซ้าย

แหวนแต่งงานของการแต่งงานที่ไร้ความหมายเหลือเกินสำหรับนายแพทย์กันต์ธี