บทที่ 4

“ไม่ต้องไปแทะเพื่อนรินเลยพี่คิน เสือก็อยู่ส่วนเสือไป อย่ามายุ่งกับลูกแมว”

“…..” เจ้าของร่างสูงไม่ได้พูดอะไร เขายังจ้องไปที่นริยาอยู่

“อะไรเหรอ แทะอะไร” ธาวินฟังที่นารินพูดก็เอะใจ จึงถามออกมาพร้อมกับหันไปมองสำรวจนริยา

“พอๆ ไปกินข้าว” ภาคินตัดบทแล้วลุกจากโซฟา นำทุกคนออกไป

การสนทนาจบลงด้วยการที่พวกเขาทยอยลุกโซฟา แล้วเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะกินข้าว หลังจากนั้นไม่นานเสียงพูดคุยก็ขาดหายไป

“เอาล่ะ ขอแนะนำอย่างเป็นทางการนะน้ำ นี่พี่คิน ภาคิน อายุ 22 ปี พี่ชายเรา กับนี่วิน ธาวิน อายุ 14 ปี น้องชายเรา พวกเราอายุห่างกันคนละ 4 ปี แล้วนี่น้ำ นริยา เพื่อนสนิทริน”

“สองคนนี้ชื่อคล้ายกันเลย” ธาวินพูดขึ้นหลังจากได้รู้ชื่อจริงของนริยา

“ใช่ ตอนได้ยินครั้งแรกก็คิดว่าแปลกดีที่ชื่อคล้ายกัน เลยได้สนิทกันเพราะชื่อนี่แหละ” นารินเล่าให้ทุกคนฟังคร่าวๆ

“ชื่อพวกเราก็แปลกนะ สระกับตัวสะกดเหมือนกันหมดเลย ภาคิน นาริน ธาวิน” ธาวินที่นึกขึ้นมาได้ก็เอ่ยไล่เรียงชื่อ

“เออ จริงด้วย ไม่เคยสังเกต” นารินพยักหน้าเห็นด้วย

ระหว่างที่กำลังนั่งคุยกันอยู่ ภาคินก็รับโทรศัพท์ก่อนที่จะเดินกลับขึ้นไปยังชั้นบนเพื่อทำงานต่อ เพราะสายที่โทรเข้ามาก็คือผู้ช่วยส่วนตัวของเขานั่นเอง นั่นจึงทำให้ธาวินขอตัวกลับขึ้นห้องนอนเช่นเดียวกัน นริยากับนารินเลยตัดสินใจติวหนังสือข้างล่าง และจนกระทั่งเย็นก็ไม่มีใครได้เจอกับภาคินอีกเลย

“เรากลับแล้วนะ เจอกันที่โรงเรียน”

“ไม่ลืมอะไรใช่ไหม”

“ไม่ลืมๆ”

“โอเค ถึงบ้านแล้วบอกเราด้วย”

“จ้า”

“เดี๋ยวพี่ไปส่ง”

นริยากับนารินติวหนังสือกันจนเย็น นริยาก็ขอตัวกลับโดยไม่ได้รอกินมื้อเย็นเธอไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้ากลับเป็นของตนเอง แต่ใส่เสื้อผ้าของภาคินกลับบ้านเลย เพราะเสื้อผ้าที่หญิงสาวใส่มาเป็นชุดนักเรียน เธอไม่อยากให้มีคนมองไม่ดี

หลังจากเก็บของใส่กระเป๋าและเอาเสื้อผ้าใส่ถุงเรียบร้อยแล้ว นริยาก็เตรียมตัวจะกลับบ้าน เธอตั้งใจว่าจะออกไปเรียกแท็กซี่ที่หน้าปากซอย แต่ยังไม่ทันที่เธอกับนารินจะแยกกัน ภาคินก็เดินลงมาด้วยชุดที่พร้อมจะออกไปข้างนอก

“…..ห้ามพาเพื่อนรินไปไหนนะ”

“จะพาไปไหนได้ล่ะ ก็ต้องไปส่งบ้านสิ พี่จะออกไปข้างนอกต่อ”

“นัดกับหญิงล่ะสิ”

“พูดมาก ไปนะ”

ภาคินคว้าเอาถุงกระดาษที่นริยากำลังถืออยู่มาไว้ในมือ ก่อนจะเดินนำออกไปที่โรงรถเพื่อไปเอารถคันหรูออกมา หญิงสาวที่ฟังพี่น้องคุยกันเพลินก็สะดุ้งก่อนจะหันมาโบกมือให้นาริน แล้วพยักหน้ารับเมื่อนารินส่งสัญญาณบอกเธอให้โทรหา ก่อนจะก้าวขึ้นรถเมื่อภาคินขับมาจอดเทียบตรงที่เธอยืนอยู่

“บ้านอยู่ที่ไหน”

“สาทรค่ะ”

“หืม แหล่งคนรวยนี่”

“…..”

“ไปใกล้ถึงก็บอกทางก็แล้วกัน”

“ค่ะ”

ภาคินขับรถมาเรื่อยๆโดยไม่ได้ชวนหญิงสาวคุยอีก เขาไม่ได้โกหกนาริน เขามีนัดออกไปข้างนอกจริงๆ หลังจากทำงานมาตลอดทั้งวันเขาจึงนัดกับคู่ขาของเขาเพื่อจะออกไปกินข้าวแล้วไปต่อกันที่โรงแรม แต่เมื่อลงมาข้างล่างก็เจอนริยาที่กำลังจะกลับพอดี จึงอาสาไปส่งเธอที่บ้าน

เมื่อใกล้ถึงบ้าน นริยาก็บอกทางกับภาคิน ก่อนที่จะบอกให้เขาจอดที่หน้าซอย เพราะทางในซอยค่อนข้างแคบ

“ขอบคุณค่ะ”

“กดเบอร์เธอให้พี่หน่อย”

โทรศัพท์เครื่องหรูถูกยื่นมาตรงหน้าหญิงสาว เธอจึงหยิบมากดเบอร์ตัวเองแล้วคืนให้เขาไป

ภาคินรับคืนมาแล้วกดโทรออก ก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์อีกเครื่องขึ้นมากดเบอร์โทรศัพท์ของหญิงสาวแล้วก็กดโทรออกอีกครั้ง ท่ามกลางความไม่เข้าใจของนริยา

“เอามา เดี๋ยวพี่บันทึกเอง”

นริยาส่งโทรศัพท์ของเธอให้เขาอย่างว่าง่าย ดวงตากลมโตมองการกระทำของเขาที่เธอไม่เข้าใจ

“เบอร์แรกเป็นเบอร์ส่วนตัว เอาไว้ใช้สำหรับคนในครอบครัวกับคนที่สนิทเท่านั้น เบอร์ที่สองพี่ใช้ทำงาน จะเป็นเบอร์ที่ใช้ในการติดต่อกับคนอื่นๆ”

“…..ค่ะ”

“ทั้งสองเบอร์นี้จะไม่เคยปิดเสียง ไม่เคยปิดเครื่อง แต่เบอร์ที่พี่จะติดตัวเอาไว้ตลอดคือเบอร์แรก”

“ค่ะ”

“…..ไปเถอะ หาข้าวกินด้วยล่ะ”

“ค่ะ ขอบคุณที่มาส่งค่ะ”

ภาคินรอจนนริยาเดินหายเข้าไปในซอย เขาจึงเคลื่อนตัวออกไป และไม่กี่นาทีก็มีสายเรียกเข้าดังมาจากโทรศัพท์อีกเครื่อง เครื่องที่เขาไม่ได้ให้เบอร์กับนริยาไว้ เป็นเบอร์ที่เขาเอาไว้ใช้ติดต่อกับบรรดาผู้หญิงของเขานั่นเอง

“กลับมาแล้วค่ะ…..ฉันบอกใครเนี่ย”

บ้านของนริยามีฐานะปานกลางค่อนไปทางดี เธออยู่ในแหล่งคนมีเงินก็จริง แต่บ้านเธอก็เรียกว่าเกือบจะฐานะด้อยที่สุดในซอย ถึงอย่างไรก็ไม่ได้ลำบากหรืออดอยากอะไร เพียงแต่บิดามารดาของเธอต้องทำงานหนักจนแทบไม่ได้เจอกันเลย

ทั้งบิดามารดาของเธอทำงานให้กับบริษัทเอกชนขนาดใหญ่ในระดับผู้จัดการ จึงทำให้ต้องออกต่างจังหวัดบ้าง ไปต่างประเทศบ้าง กลับบ้านดึกออกแต่เช้าบ้าง เรียกได้ว่านับครั้งได้เลยว่าในหนึ่งเดือนนริยาได้เจอหน้าบิดามารดากี่วัน

หลังจากปิดบ้านเสร็จหญิงสาวก็ส่งข้อความหานารินว่าเธอถึงบ้านเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะวางความคิดทุกอย่างลงแล้วเดินขึ้นชั้นบนไป