บทที่ 10 จันทน์กะพ้อ
คนร่างโตยืดกายขึ้นเตรียมพร้อม ส่วนมะปรางลงไปนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นด้านล่างแล้ว
ความเงียบผ่านเข้ามาในโทรศัพท์อยู่สักพัก จอมพลได้ยินเสียงสูดลมหายใจก่อนตามมาด้วยเสียงถอนหายใจ ปากหนาจึงคลี่ออกยิ้มมุมปากรอคอยให้เธอเอ่ยชื่อออกมา
“ฉัน ฉัน บ้าจริง!”
รอยยิ้มยิ่งกว้างกว่าเดิมเมื่อคนปลายสายสบถออกมา มือแกร่งจับศีรษะของมะปรางไว้ดันลงระหว่างรอฟังชื่อ
“ฉันไอริณ”
“ผมไม่รู้จักคนชื่อนี้”
มือเรียวบางกำโทรศัพท์แน่นแหงนใบหน้าขึ้นสูงสะกดกลั้นอารมณ์โกรธ หลับตาแน่นตะโกนด่าท่ออยู่ในใจก่อนกัดฟันพูดลอดไรฟัน
“กำนันคงจำเสียงผู้หญิงได้ไม่หมด เพราะคงผ่านหูมาเยอะ”
แผ่นหลังไอริณสะท้านขึ้นเมื่อได้ยินเสียงทุ้มหัวเราะในลำคอ ยิ่งทำให้ดาราสาวโกรธจัดจนอยากขว้างโทรศัพท์ทิ้ง
“ถ้าไม่มีอะไร ผมคงขอตัวก่อน กำลัง เออ ค่อนข้างยุ่ง”
“บ้าจริง! กำนัน อย่าวางหูนะ ฉัน ฉันจันทน์กะพ้อ”
ปลายสายเงียบงันไปอย่างน่าแปลกใจจนไอริณคิดว่ากำนันหนุ่มวางสายไปแล้ว แต่แล้วกลับได้ยินเสียงผู้หญิงแผ่วเบาจึงทำให้รู้ว่าค่อนข้างยุ่งคงหมายถึงกำลังอยู่กับผู้หญิง
“ฉันคงโทรเข้ามาขัดจังหวะพอดี ต้องขออภัยกำนันคนดังด้วย”
“ไม่เลย พี่ว่างคุยกับน้องจันทน์เสมอ ตั้งแต่หลายปีก่อน”
“ฮึ แต่จากประสบการณ์ คุณมักค่อนข้างยุ่งกับ สาว ๆ เสมอ กำนัน”
“รอเดี๋ยวนะอย่าเพิ่งวาง”
จอมพลปิดหูโทรศัพท์กันคนปลายสายได้ยิน
“มะปรางหยุดก่อน พี่ขอคุยโทรศัพท์ส่วนตัว”
“แต่พี่พล พี่กำลังขึ้นแล้ว”
“มะปราง!!”
เสียงตะคอกทำให้มะปรางรู้สึกตัวรีบลุกขึ้นจากพื้นเดินเข้าไปในบ้านหลังเล็กทิ้งกำนันยังนั่งกางเกงเปิดอ้า
จอมพลขยับตัวเพื่อรูดซิปแต่ทำได้ยากเย็นเพราะมะปรางปั่นจนขึ้นลำแล้วจึงถอนหายใจปล่อยให้มันคาไว้อย่างนั้น
“พูดต่อ พี่ว่างแล้ว”
“ขอบพระคุณอย่างยิ่งที่กำนันคนดังว่างเสียที”
“ฮึ ปากจัดเหมือนเดิม”
“ฉันขอเข้าเรื่องเลยแล้วกัน ทางช่องบอกว่าคุณต้องการคุยกับฉันคนเดียวเรื่องทำเรียลริตี้”
“ถามจริง พวกคุณคิดยังไงถึงได้มาทำรายการบ้า ๆ บอ ๆ นั่น”
“คุณเห็นแฟ้มแล้วใช่ไหม”
“พวกเขาส่งมาให้ผมแล้วตั้งแต่เดือนก่อน”
“เดือนก่อน!”
ไอริณเผลอเสียงดังขึ้นอีกครั้ง เดือนก่อน! นั่นก่อนคลิปหลุดอีก แสดงว่าช่องคิดทำรายการนี้อยู่ก่อนหน้านี้แล้ว แต่ถือโอกาสนี้บังคับให้เธอต้องจำยอมตกลง
“ใช่ กิ๊กเก่ากับดาราสาว พล็อตมันไม่น้ำเน่าไปหน่อยเหรอน้องจันทน์”
“หยุดเรียกฉันด้วยชื่อนั่นนะ ฉันเปลี่ยนชื่อแล้ว”
จอมพลยิ้มกว้างอยู่คนเดียว นึกใบหน้าจันทร์กะพ้อยามอายุสิบเจ็ด ผมสั้นประบ่าสวมชุดมัธยมปลายส่งยิ้มให้เขา เมื่อเขาขับมอเตอร์ไซค์ไปรับหน้าโรงเรียน
“เอาเป็นว่าผมไม่ตกลง แค่นี้นะ”
“เดี๋ยวกำนัน เดี๋ยว! คุณต้องตกลง ฉันมีความจำเป็นต้องทำรายการเฮงซวยนั่น”
“น้องจันทน์พูดไม่เพราะเลย”
“กำนัน คุณนี่ไม่เปลี่ยนเลยจริง ๆ นี่ไม่ใช่เวลามาล้อเล่นนะ ฉันกำลังเรตติ้งตกเพราะไอ้คลิปกับแซตซังกะบ๋วยนั่น และเรียลริตี้นี้จะทำให้ฉันกลับไปผงาดได้อีกครั้ง กำนัน กำนัน! ฟังอยู่หรือเปล่า”
“อืม ฟังอยู่ เสียงน้องจันทน์ยังนุ่มเหมือนเดิมเลย ไหนลองเรียกพี่พลก่อนสิ พี่อาจตกลงก็ได้”
กำนันหนุ่มแทบปล่อยหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินเสียงสบถเป็นภาษาดั้งเดิมพ่อขุนก่อนจะได้ยินเสียงหวานพูดลอดไรฟัน
“พะ พี่พล”
“โฮ้! เอาให้นุ่มกว่านี้สิจ๊ะ ลืมไปแล้วเหรอว่าเคยเรียกพี่ด้วยเสียงแบบไหน”
“ไอ้กำนันเฮงซวย! ไอ้..”
“อะ ๆ พูดไม่เพราะอีกแล้ว พอไปเป็นดาราเข้าหน่อยภาษาก็เปลี่ยนไปเลย”
ไอริณกำหมัดแน่นข้างตัว ท่องคำว่า เพื่อเรตติ้ง ไว้สามจบในใจก่อนเอ่ยด้วยเสียงอ่อนหวาน
“พี่พล”
“อ่า เสียงน้องจันทน์ทำพี่ เออ “
จอมพลไม่พูดต่อก้มมองแก่นกายของตัวเองยังแข็งโด่จึงหันเหความสนใจไปเรื่องอื่น
“พี่มีข้อแลกเปลี่ยน”
“ว่ามาเลย ฉันพร้อมรับฟัง”
“ฮ่า ฮ่า จะว่าง่ายก็ง่าย จะว่ายากก็ยาก”
“พูดมาเลย ฉันพร้อมรับข้อเสนอ”
“จุ๊ ๆ คนสวยของพี่ ยังไม่ทันฟังเลยนะน้องจันทน์ แต่สำหรับน้องจันทน์คงไม่ยากเท่าไร หนึ่งฉากต่อหนึ่งจูบ”
“ฮะ ว่ายังไงนะ”
“หนึ่งฉากต่อหนึ่งจูบ และราคาใช้สถานที่บ้านพี่ คิดไม่แพง นับคืนเท่าไรก็บนเตียงเท่านั้น”
“บนเตียงเท่านั้น?!”
“ทำไมน้องจันทน์ต้องตกใจด้วย อย่างน้องจันทน์มันง่ายอยู่แล้ว”
ไอริณกลืนน้ำลายเอื้อกพูดตะกุกตะกักขึ้นมาผิดไปจากตอนแรก
“มะ มันมากเกินไปกำนัน ฉะ ฉันไม่ได้ ฉัน ไม่”
“เอาแบบนี้ พี่ให้เวลาน้องจันทน์ไปคิดก่อนสักสองวัน ถ้าตกลงก็ส่งข้อความมาเบอร์นี้ แค่นี้นะน้องจันทน์กะพ้อ”
ไอริณอึ้งงันไปสักพักกว่าจะตั้งสติได้ขว้างโทรศัพท์ลงบนเตียง
ไม่มีทางไอ้กำนันเฮงซวย ฉันจะไม่กลับไปจุดเดิมอีกแล้ว!
ชายร่างสูงเอนกายพิงพนักเก้าอี้หวายที่เดิมหลังจากที่กดวางสายโทรศัพท์จากดาราสาว แล้วก้มมองแก่นกายตัวเองที่เหยียดขยายใหญ่กว่าเดิม จันทน์กะพ้อมีผลต่อเขาเสมอ ตั้งแต่เธอยังเป็นแค่สาวมัธยม
มือแกร่งหยิบแก้วเหล้าขึ้นดื่มคลายอารมณ์ปล่อยให้มันแข็งโด่ไปก่อนทำอะไรไม่ได้ เดี๋ยวค่อยให้มะปรางช่วยปลอบประโลม
ติ๊ง!!
เสียงข้อความเข้าไม่นานหลังจากนั้น ดวงตาคมกล้าจ้องมองชื่อที่เขาเพิ่งบันทึกไว้ในโทรศัพท์
จันทร์กะพ้อเมียรัก
ตอนพิเศษ 2“คัท คัท!!”ดาราสาวเงยหน้าขึ้นจากพื้นในท่าก้มกราบเมื่อได้ยินเสียงผู้กำกับสั่งคัท ใบหน้าหวานยังเปื้อนคราบน้ำตาจากบทนางวันทองในเรื่องขุนแผนขุนช้างฉบับรีเมคไอริณกวาดตามองโดยรอบผ่านนัยน์ตาฉ่ำน้ำ เห็นเด็กในกองกำลังปิดไฟเก็บของ ตอนนี้คงราวสามทุ่มแล้ว“คุณไอริณคะ”เสียงเปี้ยกดังขึ้นด้านข้างพร้อมผ้าเช็ดหน้ายื่นส่งมาให้เธอ“ขอบใจจ๊ะ”“กำนันรอนานแล้วค่ะ”“บอกให้เขารออีกเดี๋ยว ขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”ไอริณ ดาราดังลุกขึ้นจากพื้นเรือนไม้ทรงไทยโบราณริมลำน้ำสุพรรณบุรี เดินลงบ้านหางตามองเห็นคนร่างสูงแกร่งผิวสีเข้มยืนหน้าเง้ารอ ตั้งแต่เมื่อเย็นฮึ สมน้ำหน้า คนร่างเล็กเดินตัดใต้ถุนเรือนตรงไปยังเต้นท์สำหรับนักแสดงเพื่อเปลี่ยนชุด“เชอรี่”“ว่าไง”“คืนนี้นอนบ้านแม่เราหรือเปล่า”“คงไม่ ขับกลับกรุงเทพเลย ผู้กำกับสั่งพักกองสามวัน”“สามวัน! อะไรกัน พักอีกแล้ว”เชอรี่เงยหน้าขึ้นจากจอโทรศัพท์ เพ่งมองเพื่อนรักกำลังถอดชุดเปลี่ยนเสื้อผ้า“ก็ผัวใครล่ะ มายืนหน้าบึ้งรอเมียอยู่ได้”“กะ ก็ พี่พลเขาแค่เป็นห่วง”ดาราสาวเสียงอ่อยลงหยิบเสื้อผ้าชุดเดรสขึ้นสวม แม้ปากพูดประชดประชันแต่ใจจริงนั่นพองฟู“ห่วงหรือหวง
ตอนพิเศษ 01“อื้อ อื้อ ม่ะ ม่ะ”เสียงเล็กอู้อี้ดังขัดใจยามโดนแย่งของรักไปจากมือ ดวงตาคมกล้าแม้ว่ายังกลมโตและใสซื่อดั่งเด็กน้อยวัยแปดเดือน แต่เมื่อมองให้ดีรู้ได้เลยว่าโตมาเมื่อไรได้กลายเป็นตัวปัญหาของหมู่บ้านแน่นอน โดยเฉพาะสาว ๆจอมพลจ้องหน้าลูกชายนิ่งในมือเขาคือของเล่นนุ่มนิ่มที่ลูกชายเอาเข้าปากมาแล้วสักพัก“จอมภพ อันนี้มันเอาเข้าปากไม่ได้”ดวงตาเล็กดื้อดึงคล้ายตัวเขาแต่ในฉบับย่อเล็กกว่ากำลังจ้องตอบก่อนตั้งท่าเบะปากคล้ายตะโกนร้องไห้หาคนช่วยคนร่างโตชะงักมองซ้ายขวาหาเมียจ๋าสุดที่รักพลันนึกได้ว่าวันนี้มีออกกองถ่ายทำซีรีซ์ที่ถ่ายค้างไว้เมื่อปีกลายเพราะท้องดันโตสะก่อน“แม่จันทน์ไม่อยู่วันนี้ มางอแงไม่ได้นะ”เสียงเข้มต่ำพยายามทำให้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนหวาดหวั่น แต่เด็กชายคนนี้รู้ดีฉลาดเกินเด็ก น้ำเสียงดุดันไม่ได้ทำให้จอมภพกลัวแต่อย่างใด ยังส่งสายตาดื้อรั้นอ้าปากเตรียมแผดเสียงร้อง“พ่อจ๋า พ่อทำอะไรอยู่น่ะ เดี๋ยวจอมใจไปโรงเรียนสาย”ตึก ตึก ตึกจอมใจวิ่งลงมาจากชั้นสองของบ้าน ตั้งแต่แม่ไอริณแต่งงานกับพ่อก็ให้รับจอมใจมาอยู่ด้วยที่บ้านใหญ่ กลับไปนอนกับปู่ย่าเฉพาะวันเสาร์อาทิตย์“ก็น้องเอาอันนี้เข
บทที่ 47**NC จบบริบูรณ์แควก!!เสียงสไบขาดทำให้ไอริณผละหน้าออกทันที“กำนัน นี่ชุดกองถ่าย”“ช่างมัน ซื้อใหม่”“อื้อ อือ”จอมพลโถมร่างให้คนร่างเล็กล้มลงนอนหงายแล้วกระชากสไบลงจนพ้นเนินนมใหญ่ทั้งสองข้าง“ไม่ใส่ชุดชั้นในเมียจ๋า”“ก็ชุดไทย ใส่แต่จุกปิดหัวนม”ไอริณดึงจุกปิดหัวนมออกทั้งสองโยนลงพื้น แล้วค่อยกอบขึ้นให้เต้าชิดกัน“กำนันชอบนมจันทน์ไหม”“อ่า สวย ชอบมากเมียจ๋า อืม เลียหน่อยนะ อ่า”จอมพลโน้มหน้าลงหาทันทีปาดลิ้นเลียวนยอดหัวนมทั้งสองข้างสลับไปมาซ้ายขวาทั้งดูดขมเม้ม“อ่า ดูดแรง ๆ สิกำนัน”“อือ เมียชอบแรง ๆ เหรอจ๊ะ กำนันจัดให้”ปากหนาครอบลงดูดแรงอีกมือคลึงขยำเต้าบีบจนเนื้อปลิ้นล้นมือ ขยับฟันกัดหัวนม“อ่า จันทน์ชอบ แรง ๆ”สองมือขยำเต้าแรงขึ้นปากครอบหัวดูดดึงเคลื่อนลงตามรอบเต้าใหญ่ทั้งขบเม้มกัด ทั้งดูดจนขึ้นรอยจ้ำทั่วใบหน้าเข้มเลื่อนลงมือกระชากผ้าถุงขึ้นตลบจนพ้นเนินสวาทแล้วมุดหน้าลงทันทีไม่รอช้า ให้ไหล่ดันต้นขาคนร่างเล็กไว้เปิดออก เอานิ้วเปิดแหวกปาดลิ้นขึ้นลงกระหายหิว“พี่รอตั้งนาน หิวจันทน์จะแย่ อยากเลียดูดแบบนี้ อ่า ซู้ดด”จอมพลใช้ปากดูดเม็ดอ่อนไหวเลื่อนนิ้วเข้าทางรักแสนหวานขยับถี่“อ่
บทที่ 46***NCปัง!!“เบา ๆ สิพี่พล รถราคาตั้งแพง”ดาราสาวบ่นอุบเมื่อลงจากรถมามองมือสีเข้มกระแทกประตูปิดใจร้อน แล้วลากมือคนร่างเล็กเข้าไปในบ้าน“เดี๋ยวซื้อให้ใหม่”“ฮื้อ รวยขนาดนั้น จันทน์ไม่ทำงานแล้วดีกว่า”“ก็ดี นอนอ้าขาอย่างเดียวพี่ชอบ”“พี่พล!”คนร่างเล็กเดินซอยเท้าถี่ตามแต่ไม่ทันใจคนร่างสูงกว่าจึงก้มลงช้อนร่างขึ้นเข้าวงแขนพาเข้าบ้านท่ามกลางสีหน้าตื่นตกใจของคนงานและป้าอ้วนที่ยืนชะเง้อมองมาจากทางโรงจอดรถเกี่ยวข้าว“มาช้า พี่รอตั้งเดือนกว่าแล้ว นี่ถ้าขืนมาช้ากว่านี้พี่คงอกแตกตาย”“แล้วทำไมไม่ไปตาม”“เรื่องอะไร เป็นคนหนีไปเองแท้ ๆ”“ชิ รู้งี้ปล่อยให้รออีกดีกว่า”จอมพลก้าวกระโดดคราวละสองขั้นขึ้นบันไดกว้างตรงไปทางห้องนอนใหญ่ทันควัน ใบหน้ายังยิ้มกว้างก้มมองคนร่างเล็กในอ้อมแขนด้วยใจพองโต“ถ้าปล่อยให้รออีกพี่จะไปบวช”“บวช!!”“ใช่ บวชมันสะเลย ให้จันทน์มาคอยยืนตักบาตรชะเง้อมองแทนบ้าง”“โรคจิต ฮ่า ฮ่า บวช คิดได้ไง ว้ายยยย!!”ตุบ!!“พูดมากนักนะเมียจ๋า”จอมพลโยนคนร่างเล็กลงเตียงแล้วปลดกางเกงพร้อมบ็อกเซอร์โยนลงพื้น เอื้อมมือหยิบสร้อยพระเครื่องออกจากรอบคอประนมมือสวดลาแล้ววางไว้บนโต๊ะข้างเตียง ปลด
บทที่ 45 ใจพองเลยพ่อกำนัน อิ อิปัง!!“พี่พล พี่พล!!”“หนูไอริณ”ทองประศรีชะโงกหน้าออกมาจากบนบ้านตาโตเบิกกว้างเมื่อเห็นดาราสาวในชุดไทยสีชมพูกลีบบัวยืนอยู่ตีนบันไดบ้าน“น้าทองประศรี พี่พลล่ะ พี่พล!”“วันนี้วันพฤหัส ไอ้พลมันไปทำงาน”“ทำงาน? ทำงานที่ไหนน้าทองประศรี”“วันนี้อยู่ อบต.”“อบต.? อบต.”ไอริณผละออกจากบันไดตรงไปที่รถหรู“เดี๋ยว ๆ น้าไปด้วย น้าไปด้วย”ทองประศรีรีบสับขาลงจากบนบ้านในชุดผ้าถุงสีน้ำเงินเข้มลายดอกชบาเสื้อผ้าฝ้ายลูกไม้ธรรมดาอยู่บ้าน สวมรองเท้าแตะหูคีบง่าย ๆ วิ่งตามไปยังรถกลัวไม่ทัน“ไปทางนี้หนูไอริณ”ทองประศรีนั่งในรถทุลักทุเลเล็กน้อยเพราะโหลดเตี้ยแต่ยังนั่งได้ มือเกร็งจับคอนโซลหน้าไว้เพราะดาราสาวซิ่งเร็วจนร่างคนแก่กระชากกระแทกเบาะนั่งเอี๊ยด!!ดาราสาวกระโดดลงจากรถวิ่งขึ้นบันไดหน้าตึกที่ทำการองค์การบริหารส่วนตำบลบางปลาม้า กวาดตามองหากำนันร่างสูงแต่ไม่มี“หาใครคะ ว้าย ว้าย คุณไอริณ”เสียงน้องผู้หญิงที่บังเอิญเดินออกมาพอเห็นว่าเป็นใครร้องเสียงหลงวิ่งวนไปมาหน้าตื่น“กำนัน กำนันจอมพลอยู่ไหน”“กำนัน กำนันอยู่ไหน? กำนันไปงานในเมือง วันนี้ที่วัดหลวงพ่อโตมีงานสมโภช”“วัดหลวงพ่
บทที่ 44 เก้าสิบเจ็ดกิโลเมตรทุกอย่างเหมือนวนกลับยังจุดเดิมเรื่องราวเมื่อแปดปีก่อนราวกับว่าเหตุการณ์ไม่กี่อาทิตย์ที่ผ่านมาเป็นเพียงแค่ความฝันดาราสาวนั่งนิ่งภายในเต้นท์แต่งตัวเพื่อเตรียมบวงสรวงเปิดกล้องซีรีซ์เรื่องใหม่ตั้งแต่ออกจากบางปลาม้าตัวเธอไม่เคยร้องไห้อีกเลยแม้ว่าภายในร่างกายบอบช้ำสักเพียงใด ดวงตากลมโตดั่งกวางอันเป็นเอกลักษณ์หม่นแสงลงทุกวัน“ไอริณ”“ว่าไง”“ไอ้ภูมิมันจะหย่าเมีย”หน้าหวานเอี้ยวหน้าไปมองหน้าผู้จัดการเพื่อนสนิททันควัน เวลาหลายปีมาแล้วที่เธอและภูมิต้องปลอมเข้าใส่ทุกคน คงถึงเวลาแล้วสินะ“เมื่อไร แล้วทรัพย์สิน”“มันยอมหารครึ่ง”“หารครึ่ง!”“ใช่ แกจะโทรหามันไหม มันอยากคุยกับแก”“ไม่อ่ะ ฉันไม่พร้อม ดีใจกับมันด้วยที่คิดได้”“เดี๋ยวนักข่าวคงอยากให้แกแถลงข่าว”“อืม เอาสิ แล้วเรียลริตี้เมื่อไรจะออนแอร์”“วันนี้ช่วงเวลาไพร์ไทม์ ออนตอนแรก”“ดีเลย สู้อุตส่าห์ไปตั้งไกลในที่สุดจะได้เวลาฉายสักที”“แกโอเคหรือเปล่า”“โอเค๊ มีอะไรที่ฉันผ่านไม่ได้อีกเชอรี่ ไม่มีแล้ว”“งั้นออกไปเถอะ เผื่อนักข่าวจะขอสัมภาษณ์”“อืม”ไอริณค่อยลุกขึ้นในชุดไทยพีเรียดเรื่องใหม่ขุนช้างขุนแผน ผนวกเวลาพอเหม