คอนที่23. มองรอบกาย

อิงดาวหันมองรอบกาย ท้องฟ้ามืดลงทุกขณะ บริเวณที่เธอยืนอยู่ไม่ปรากฏเงาของผู้ใด เธอจึงคิดว่าหูคงจะแว่วไปเอง จึงตัดสินใจวิ่งต่อไปยังห้องเรียนรวมบนชั้น 6 แล้วผลักประตูบานใหญ่เต็มแรง จนประตูนั้น เปิดออก

พลั่ก !

“อาจารย์ประชาคะ”

อิงดาวตะโกนออกไป ทั้งห้องเงียบกริบ หันมามองเธอเป็นตาเดียว เธอไม่มีเวลาให้รู้สึกเขินอาย สิ่งเดียวที่เธอคิดอยู่ในใจคือ ต้องช่วยอาจารย์ธาวินให้ได้ เธอจึงรีบตะโกนบอกคนที่อยู่ในห้องว่า

“รถของอาจารย์ธาวินถูกตัดเบรกค่ะ ต้องรีบโทรแจ้งอาจารย์ ด่วนค่ะ”

สิ้นคำที่เธอบอกออกไป เธอรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงอื้ออึงก้องขึ้นในหู จากนั้นดวงตาของเธอก็พร่าเลือนแล้วมืดดับลงในที่สุด

.....พี่ดลคะ วดีจะไม่ยอมให้พี่เป็นอะไร...

.... ลืมตาขึ้นมาสิคะ....

.... วดีรักพี่ดล และจะรักตลอดไป.....

เสียงเย็นยะเยือกราวกับว่ากำลังร่ำไห้ในความมืดมิด

“เสียงใครน่ะ เสียงใคร”

อิงดาวตะโกนออกไป หันมองรอบกายมีเพียงความมืดมิด เวิ้งว้างกว้างใหญ่

“เมื่อสิ้นบุญวาสนาต่อกัน เหนี่ยวรั้งเอาไว้ก็มีแต่ทุกข์ จงตัดใจเสียเถิด และใช้ชีวิตที่เหลืออยู่อย่างมีความสุขเถิดหนา”

เสียงทุ้มกังวานดังตอบกลับมา

“คุณเป็นใคร ? ที่นี่ที่ไหน ?”