คอนที่23. มองรอบกาย

อิงดาวหันมองรอบกาย ท้องฟ้ามืดลงทุกขณะ บริเวณที่เธอยืนอยู่ไม่ปรากฏเงาของผู้ใด เธอจึงคิดว่าหูคงจะแว่วไปเอง จึงตัดสินใจวิ่งต่อไปยังห้องเรียนรวมบนชั้น 6 แล้วผลักประตูบานใหญ่เต็มแรง จนประตูนั้น เปิดออก

พลั่ก !

“อาจารย์ประชาคะ”

อิงดาวตะโกนออกไป ทั้งห้องเงียบกริบ หันมามองเธอเป็นตาเดียว เธอไม่มีเวลาให้รู้สึกเขินอาย สิ่งเดียวที่เธอคิดอยู่ในใจคือ ต้องช่วยอาจารย์ธาวินให้ได้ เธอจึงรีบตะโกนบอกคนที่อยู่ในห้องว่า

“รถของอาจารย์ธาวินถูกตัดเบรกค่ะ ต้องรีบโทรแจ้งอาจารย์ ด่วนค่ะ”

สิ้นคำที่เธอบอกออกไป เธอรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงอื้ออึงก้องขึ้นในหู จากนั้นดวงตาของเธอก็พร่าเลือนแล้วมืดดับลงในที่สุด

.....พี่ดลคะ วดีจะไม่ยอมให้พี่เป็นอะไร...

.... ลืมตาขึ้นมาสิคะ....

.... วดีรักพี่ดล และจะรักตลอดไป.....

เสียงเย็นยะเยือกราวกับว่ากำลังร่ำไห้ในความมืดมิด

“เสียงใครน่ะ เสียงใคร”

อิงดาวตะโกนออกไป หันมองรอบกายมีเพียงความมืดมิด เวิ้งว้างกว้างใหญ่

“เมื่อสิ้นบุญวาสนาต่อกัน เหนี่ยวรั้งเอาไว้ก็มีแต่ทุกข์ จงตัดใจเสียเถิด และใช้ชีวิตที่เหลืออยู่อย่างมีความสุขเถิดหนา”

เสียงทุ้มกังวานดังตอบกลับมา

“คุณเป็นใคร ? ที่นี่ที่ไหน ?”

อิงดาวหันซ้าย แลขวาด้วยความหวาดผวา เม็ดเหงื่อผุดพรายขึ้นเต็มหน้าผาก

“อิงดาว  อิงดาว”

นางจันทร์เรียกชื่อลูกสาวเบา ๆ พร้อมกับใช้ผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อบนหน้าผากร่างผอม 

อิงดาวได้ยินเสียงแม่เรียกชื่อเธอ จึงค่อย ๆ ลืมตาขึ้น กะพริบตาสองสามครั้งเพื่อปรับภาพให้ชัดเจนขึ้น และเมื่อเห็นภาพชัดเต็มตา        เธอพบว่าตนเองนอนอยู่ในโรงพยาบาล เห็นเตียงคนไข้เรียงรายเต็มไปหมด กลิ่นของน้ำยาฆ่าเชื้อคลักคลุ้งจนฉุนจมูก แม่กับน้องของเธอยืนอยู่ข้างเตียงด้วยใบหน้าเศร้าสลด

“แม่”

เธอรู้สึกว่าลำคอแห้งผากและเหนื่อยเกินไปแม้แต่เสียงก็ยังเปล่งออกมาได้เพียงแผ่วเบา

น้ำตาของนางจันทร์ร่วงเผาะ ลงที่แก้มลูกสาว นางกลั้นสะอื้น  ในอก เพราะไม่อยากให้ลูกรักที่พึ่งฟื้นสติขึ้นมาเสียขวัญเพราะความเศร้าโศกของผู้เป็นแม่

“อิงเจ็บตรงไหนไหม”

มีคำพูดมากมายที่อยากจะพูดกับลูกสาว แต่นางกลับเอ่ยออกมาได้เพียงเท่านี้ ดวงตาแดงก่ำมีน้ำใสคลอคล้ายกับคนที่ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก มือผ่ายผอมสั่นระริกลูบลงที่ศีรษะของลูกสาว      พลางทรุดนั่งลงเก้าอี้ข้างเตียงโดยมีลูกชายยืนขนาบข้าง

“ไม่เจ็บค่ะ หนูแค่เป็นหวัดเองนะคะ ทำไมหนูมาอยู่ที่โรงพยาบาลได้คะ”

คำถามนั้นทำให้นางจันทร์ถึงกับน้ำตาไหลพรากอาบลงสองแก้ม

“แม่ แม่เป็นอะไร ร้องไห้ทำไมคะ”

อิงดาวตกใจมากที่เห็นแม่ร้องไห้ จึงพยายามดันตัวลุกขึ้น       แต่กลับพบว่าเธอไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะขยับ จากนั้นก็สังเกตเห็นว่าที่แขนข้างซ้ายมีเข็มขนาดใหญ่ฝังลงไปใต้กล้ามเนื้อ เลือดสีแดงข้นกำลังไหลไปตามสายยางระโยงระยางไปสู่เครื่องมือทางการแพทย์บางอย่างที่กำลังส่งเสียงเบา ๆ มีไฟตัวเลขแสดงค่าบางอย่างกะพริบเป็นระยะ ๆ  จากนั้นเลือดของเธอก็ไหลออกจากเครื่องเข้าสู่ร่างกายเธออีกครั้งเป็นเช่นนี้หมุนวนไปเรื่อย ๆ

“หนูเป็นอะไรคะ”

คำถามแผ่วเบาหลุดออกมาจากปากบางซีดด้วยความตระหนกอย่างสุดขีด กับสิ่งที่เกิดขึ้นกับร่างกายของเธอ

บัดนี้นางจันทร์ปล่อยน้ำตาให้ไหลพรากออกมา จะขยับปากพูดทีไรเสียงสะอื้นก็กลบจนหมด แม่ไม่สามารถตอบเธอได้อีกแล้ว ส่วนน้องชายก็ยืนก้มหน้าหลบสายตาเธอ ใบหน้าที่เคยดื้อรั้น บัดนี้กับเศร้าหมอง

ความทรงจำสุดท้ายผุดขึ้นมาในห้วงความคิด ก่อนที่เธอจะสลบไป เธอวิ่งขึ้นไปบนชั้น 6 ของตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์ เพื่อยับยั้งไม่ให้อาจารย์ธาวินเกิดอุบัติเหตุจากการถูกตัดสายเบรก จากนั้น เธอก็หมดสติไป

- แล้วเหตุการณ์หลังจากนั้น เกิดอะไรขึ้น –

- ฉันมานอนอยู่ที่โรงพยาบาลได้อย่างไร –

- แล้วสลบไปนานแค่ไหน แล้วทำไมแม่ต้องร้องไห้-

อิงดาวถามตนเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าในใจ และก่อนที่ความคิดสับสนวุ่นวายจะผุดขึ้นมามากกว่านี้ นางพยาบาลในชุดสีขาว สวมหมวกคาดแถบดำก็เดินเข้ามาแล้วเอ่ยว่า

“คนไข้ฟื้นแล้วรึค่ะ อีกประมาณสิบนาทีเครื่องก็จะฟอกเลือดเสร็จแล้วค่ะ จากนั้นนอนพักสักสามสิบนาทีนะคะ เพื่อปรับสมดุลเพราะผู้ป่วยเพิ่งเข้ารับการฟอกเลือดเพื่อล้างไตเป็นครั้งแรก อีกทั้ง ตอนนี้ร่างกายคนไข้ค่อนข้างอ่อนแอนอนพักสักหน่อยค่อยกลับบ้านได้ค่ะ”

พยาบาลอธิบายขณะที่กำลังไล่สายตาไปตามสายยางเพื่อตรวจดูว่ายังอยู่ในตำแหน่งที่เหมาะสมหรือไม่ เพื่อป้องกันเข็มเลื่อนหลุด เพราะหากเข็มขยับอาจจะทำให้เส้นเลือดแตกได้ โดยเฉพาะเด็กสาวคนนี้เส้นเลือดเธอก็คงจะเปราะบางไม่ต่างจากร่างผอมบางของเธอที่นอนซมอยู่บนเตียง

“คุณพยาบาลคะ ดิฉันป่วยเป็นอะไรคะ”

อิงดาวถามพยาบาลที่กำลังทำอะไรบางอย่างกับเครื่องมือทางการแพทย์ที่กำลังสูบเลือดของเธอออก

พยาบาลคนนั้นหันกลับมามองคนไข้สาวบนเตียง จากนั้นก็มองดูญาติของเธอที่กำลังกลั้นสะอื้นอยู่ข้างเตียง เหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้น ซ้ำ ๆ หล่อนเห็นมันจนชินตา บางครั้งญาติกำลังใจดีกว่าคนไข้ บางครั้งเป็นคนไข้เสียเองที่ต้องปลอบญาติ และเธอเองก็เป็นเพียงผู้ที่ช่วยให้ความเจ็บปวดทางกายบรรเทาลง ส่วนกำลังใจในการต่อสู้กับโรคภัยไข้เจ็บที่เกิดขึ้นนั้น อยู่ที่ตัวของคนไข้เอง

“คนไข้ป่วยเป็นโรคไตวายเรื้อรังระยะสุดท้ายค่ะ”

พยาบาลตอบไปตามหน้าที่

คำตอบนั้นทำให้อิงดาวอึ้งไปชั่วขณะ โรคไตวายเรื้อรังเท่าที่เธอเคยทราบมา มักจะเกิดขึ้นกับผู้สูงวัยที่มีโรคประจำตัวเป็นความดัน หรือเบาหวานไม่ใช่เหรอ แล้วเธอป่วยได้อย่างไร

“หนูจะป่วยได้ไงคะคุณพยาบาล หนูเพิ่งจะอายุยี่สิบสี่เองนะคะ”

คำถามคล้ายกับยังไม่ยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นออกมาจากปากบางซีด ดวงตาอิดโรยของเธอเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

พยาบาลจึงอธิบายให้เธอฟังต่อด้วยใบหน้าเรียบเฉยว่า

“โรคไตวายสามารถเกิดขึ้นได้กับทุกเพศทุกวัยค่ะ แม้แต่เด็กทารกที่เพิ่งคลอดก็เป็นได้ค่ะ ส่วนในกรณีของคนไข้นั้นซึ่งยังอยู่ในวัยหนุ่มสาวระยะแรกที่เป็นจึงไม่แสดงออก และพบได้น้อยมาก คือ หนึ่งพันคนจะพบผู้ป่วยโรคไตในวัยนี้เพียงหนึ่งคนเท่านั้น เมื่อเป็นหนักเข้าจะเริ่มอ่อนเพลีย ตัวซีดมากขึ้น ตาเหลือง ตัวเหลือง มือเท้าบวม ปวดท้อง และผิวหนังมีรอยคล้ำเป็นจ้ำ ๆ”