ตอนที่22. ทำอะไร

ด้วยความขยันขันแข็งและมุ่งมั่นในการทำงานของอาจารย์ธาวิน อิงดาวจึงไม่แปลกใจเลยสักนิดที่เขาเป็นอาจารย์คนแรกที่ได้รับตำแหน่ง “รองศาสตราจารย์” ของคณะที่มีอายุน้อยที่สุด และเป็นผู้มีผลงานวิจัย  โดดเด่นจนได้รับรางวัลระดับชาติ

อิงดาวยิ้มที่มุมปาก ดวงตาอิดโรยมองไปรอบ ๆ ตัวอาคารแล้วมาหยุดอยู่ที่แปลงบัวดินที่ปลูกเอาไว้รอบทางเดินของคณะ ดอกสีชมพูบานเย็นของมันแข่งกันเบ่งบานในช่วงหน้าฝน ผีเสื้อสีเขียวตองอ่อนตัวนิดบินวนจากดอกนั้นสู่ดอกนี้ด้วยความรื่นเริง อิงดาวนึกสงสัยในใจ ผู้ชายที่มุ่งมั่นในการทำงานอย่างอาจารย์ธาวิน จะมองเห็นความสวยงามที่อยู่          ใกล้ ๆ ตัวบ้างไหม   เขาเคยมองท้องฟ้าสีส้มแดงยามพระอาทิตย์ใกล้ตกดินบ้างไหม

 อิงดาวย่อตัวลงนั่งใกล้ ๆ ต้นบัวดิน ผีเสื้อสีตองอ่อนตัวหนึ่งกำลังขยับปีกเบา ๆ ขณะที่ดูดกินน้ำหวานจากดอกบัวสีสด

“เจ้าผีเสื้อน้อย รู้จักอาจารย์ธาวินไหม เขาเป็นอาจารย์ที่ขยันและเก่งมาก ๆ เลยนะ จะมืดแล้วอาจารย์ยังไม่กลับบ้านเลย ไม่รู้อาจารย์จะ            หิวข้าวไหม  อาจารย์จะเหนื่อยไหม  หากเจ้าเห็นอาจารย์ผ่านมาแถวนี้               ช่วยบอกอาจารย์ให้หน่อยนะว่า ฉันเป็นห่วง”

เธอระบายยิ้มกับผีเสื้อ มันขยับปีกสองสามครั้งแล้วค่อย ๆ     บินขึ้น ดวงตาอิดโรยมีแววระยับขึ้นยามเมื่อนึกถึงชายผู้เป็นที่รัก เธอมองตามผีเสื้อตัวน้อยที่บินไปทางโรงรถด้านข้างตึก

“เอ๊ะ เงาอะไรนะ”

อิงดาวเห็นเงาร่างมนุษย์สองสามคนกำลังทำลับ ๆ ล่อ ๆ รอบ ๆ รถของอาจารย์ธาวิน จากจุดที่เธอยืนอยู่ทำให้มองเห็นไม่ชัดนัก เธอจึงเร่งสาวเท้าเข้าไปใกล้โรงจอดรถมากขึ้น

จนกระทั่งเห็นนักศึกษาชายสวมเสื้อช็อปสีแดงสองคนกำลังยืนล้อมรถอาจารย์ธาวินเอาไว้ ส่วนอีกคนอยู่ใต้ท้องรถ

“พวกเธอทำอะไรกันน่ะ”

เสียงเล็ก ๆ ของอิงดาวดังขึ้น นักศึกษาสองคนที่อยู่มองหน้ากันเลิ่กลั่กแล้วก็ทุบกำปั้นลงที่หน้ารถ

ปัง !

“เฮ้ย ! มีคนมาหนีเร็ว”

สองคนวิ่งหนีไปแล้ว ส่วนอีกคนกำลังมุดท้องรถออกมา จากนั้นมันก็รีบลุกขึ้นวิ่งหนีอย่างเอาเป็นเอาตาย

อิงดาวรู้สึกว่านักศึกษาพวกนั้นต้องทำอะไรไม่ดีแน่ ๆ จึงรีบวิ่งตามไปพร้อมกับตะโกนว่า

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ ! พวกเธอทำอะไรที่รถของอาจารย์ธาวิน !”

“อย่าตามมานะ ไม่งั้นเจอดีแน่ !”

นักศึกษาชายคนที่มุดออกมาจากใต้ท้องรถขว้างแท่งเหล็กประหลาดบางอย่างเข้าใส่อิงดาว

ตุบ !

“ว๊าย”

อิงดาวหยุดวิ่ง และหลบได้อย่างหวุดหวิด

“แฮ่ก แฮ่ก”

อิงดาวหอบหายใจแรง รู้สึกเจ็บแปลบที่หน้าอก มือหนึ่งกุมหน้าอก อีกมือยกขึ้นปาดเหงื่อ บางทีคงจะเป็นเพราะเธอกำลังไม่สบายจึงรู้สึกเหนื่อยง่ายมากกว่าปกติ  ในขณะที่เธอกำลังอ้าปากหอบหายใจอยู่นั้น สายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นสิ่งที่นักศึกษาชายขว้างใส่เธอ มันคือคีมตัดเหล็ก ดวงตาของเธอเบิกกว้างขึ้น เด็กพวกนั้นต้องตัดเบรกรถของอาจารย์ธาวินแน่ ๆ

ทันทีที่เธอคิดได้ดังนั้น หญิงสาวก็รีบวิ่งกลับมาที่โรงรถ          และก็เห็นว่ารถอาจารย์ธาวินกำลังเคลื่อนออกไป

“อาจารย์คะ  อาจารย์ธาวินหยุดก่อนค่ะ”

อิงดาวรีบวิ่งตามรถของอาจารย์ธาวินอย่างสุดกำลัง พร้อมกับตะโกนเรียกเขาไม่หยุด ต่อให้เธอพยายามวิ่งเต็มกำลังมากแค่ไหน ก็ไม่อาจวิ่งทันเครื่องยนต์ยุโรปราคาหลายล้านได้ จนในที่สุดรถอาจารย์ธาวินก็วิ่งหายไปลับตา

ตึก    ตึก     ตึก

ร่างผอมเปลี่ยนทิศทาง รีบวิ่งกลับไปยังตึก EN 6 ขาเล็ก ๆ ซอยลงบนพื้นอย่างไม่มีลดละ แม้จะรู้สึกปวดเท้าบ้าง แต่เธอก็พยายามฝืนความรู้สึกนั้นลงไป

“ลุง !”

อิงดาววิ่งหยุดที่โต๊ะของลุง รปภ. หน้าตึก 

“โทรบอกอาจารย์ธาวินด่วน ! รถของอาจารย์ถูกตัดเบรก อาจารย์ขับรถออกไปแล้วต้องรีบบอกอาจารย์ให้รู้ตัว !”

เธอตะโกนบอกออกไปโดยที่ไม่หยุดพักหายใจ

“เดี๋ยว ๆ ใจเย็น ๆ ค่อย ๆ พูด ลุงฟังไม่ชัด หนูบอกว่าอะไรนะ”

ลุง รปภ. ฟังไม่ได้ศัพท์ จับใจความไม่ค่อยได้ เพราะหญิงสาวทั้งพูดทั้งหอบไปด้วย

อิงดาวจึงสูดหายใจเข้าลึก ๆ เต็มปอดก่อนพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า

“รถอาจารย์ถูกตัดเบรก ต้องรีบแจ้งอาจารย์ธาวินก่อนที่จะเกิดอุบัติเหตุ !”

“โอ๊ย ! ต้องรีบบอกท่านรองฯ ธาวิน”

ลุง รปภ. หันรีหันขวางเหมือนทำอะไรไม่ถูก  อิงดาวจึงเร่งขึ้นอีกว่า “โทรสิลุง โทรศัพท์บอกอาจารย์ ด่วนเลย”

“ลุงไม่มีเบอร์โทรของท่านรองฯ”

“แล้วจะทำยังไงถึงจะบอกอาจารย์ได้”

หญิงสาวแทบอยากจะร้องไห้ หัวใจสั่นรัว มือไม้เย็นเฉียบไปหมด กลัวเหลือเกินว่าอาจารย์หนุ่มจะเกิดอุบัติเหตุไปเสียก่อน หากเกิดอะไรขึ้นกับเขาจนถึงแก่ชีวิตจะทำยังไง

“อาจารย์ประชา ที่ชอบไปไหนมาไหนกับท่านรองฯ ธาวินบ่อย ๆ น่าจะช่วยติดต่อท่านรองฯ ได้”

ลุง รปภ. รีบบอกออกมาทันทีที่นึกขึ้นได้ว่า อาจารย์คนเดียวที่สนิทกับอาจารย์ธาวิน คือ ดร.ประชา ชื่นจิต เพื่อนในภาควิชาเดียวกัน

“อาจารย์ประชาอยู่ที่ไหน”

อิงดาวถามขึ้นอย่างมีความหวัง

“ลุงยังไม่เห็นอาจารย์ประชาลงมาจากตึก ถ้าไม่อยู่ที่ห้องพักที่ชั้นสี่ก็คงจะสอนที่ชั้นหก”

“งั้นเราแยกกันไป ลุงไปที่ชั้นสี่  เดี๋ยวหนูจะไปที่ชั้นหก หากใครพบอาจารย์ประชาก่อนก็ช่วยบอกโทรติดต่ออาจารย์ธาวินด่วนนะคะ”

อิงดาวอาสาไปที่ชั้น 6 เพราะคิดว่าตนเองยังอยู่ในวัยหนุ่มสาวน่าจะไปถึงได้เร็วกว่าลุง รปภ. และการแยกกันไปจะทำให้สามารถพบอาจารย์ประชาแน่ ๆ ในเวลาอันรวดเร็ว

ลุง รปภ. พยักหน้ารับ จากนั้นทั้งคู่ก็วิ่งไปที่ลิฟต์ภายในอาคาร แต่ช่วงเวลาเร่งรีบเช่นนี้ สวรรค์เหมือนจะจงใจกลั่นแกล้ง ลิฟต์ค้างอยู่ที่ชั้น 6 ไม่ยอมเคลื่อนลงมาสักที อิงดาวจิ้มนิ้วกดปุ่มเรียกลิฟต์อยู่หลายครั้ง มันก็ไม่ยอมเคลื่อนตัวลงมา

“อ่าวทำไมลิฟต์มาเสียเอาตอนนี้ เมื่อครู่ยังดี ๆ อยู่นี่นา”

ลุง รปภ. หน้าเสีย ละล่ำละลักพูดออกมา

“จะไม่ทันแล้วลุง ขึ้นบันไดกันเถอะ”

อิงดาวตัดสินใจวิ่งขึ้นบันไดไปทันที

ตึก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

แฮ่ก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

อิงดาววิ่งขึ้นบันได จนหายใจแทบไม่ทัน เธอรู้สึกเจ็บแปลบที่หน้าอก และปวดที่กล้ามเนื้อขาอย่างรุนแรง เธอกัดฟันฟืนอาการเจ็บปวดทุกอย่าง เพื่อวิ่งต่อไปยังห้องเรียนรวม เธอจะหยุดพักไม่ได้ ยิ่งปล่อยเวลาให้ช้าไปมากเท่าไหร่ ชีวิตของอาจารย์ธาวินก็อันตรายมากขึ้นเท่านั้น

…..หยุดฝืนชะตาลิขิต หากเจ้าฝืนชะตาลิขิตอีกครั้ง เป็นเจ้าเองที่จะต้องทนทุกข์ทรมาน.....

เสียงเฉียบเย็นดังขึ้นเหมือนกับลอยมาจากที่ไกลแสนไกล       แต่กลับได้ยินชัดเจนทุกถ้อยคำ เสียงนั้นทำให้อิงดาวชะงักฝีเท้าที่บันไดขั้นสุดท้าย 

“ใครพูดนะ”