ตอนที่24. ตอกย้ำ

สิ่งที่พยาบาลบอกล้วนตรงกับอาการที่อิงดาวเป็นทั้งหมด       มันตอกย้ำให้หญิงสาวยอมรับความจริงในสิ่งที่เกิดขึ้น

“โรคนี้เป็นโรคทางกายภาพไม่มีทางรักษาหาย ต้องใช้วิธีการฟอกเลือดล้างไตเพื่อต่อชีวิตไปเรื่อย ๆ สำหรับคนไข้เป็นระยะสุดท้ายแล้วต้องมาฟอกเลือดที่โรงพยาบาลสัปดาห์ละ 3 ครั้ง ครั้งละ 4 – 5 ชั่วโมง      นะคะ”

พยาบาลอธิบายให้คนไข้ฟังจนครบ เพราะคนไข้โรคไตเป็นโรคเรื้อรังที่จะต้องรักษาตลอดชีวิต หากคนไข้เข้าใจโรคที่เกิดขึ้นและดูแลรักษาตนเองควบคู่กับการฟอกเลือดก็จะสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีกหลายปี     ซึ่งขึ้นอยู่กับกำลังใจของคนไข้ด้วย

เมื่อคนไข้ยังคงนิ่งไม่มีคำถามเพิ่มเติม พยาบาลจึงหันไปเอ่ยกับญาติคนไข้ที่กำลังเช็ดน้ำตาออกจากแก้มทั้งสองข้างว่า

“รบกวนคุณแม่มาชำระค่าใช้จ่ายในการฟอกเลือดที่ห้องจ่ายเงินด้วยค่ะ”

“เท่าไหร่คะ”

เสียงนั้นไม่ใช่เสียงของญาติคนไข้ แต่กลับเป็นคนไข้สาวบนเตียงที่รีบถามขึ้น

“ประมาณสามพันห้าร้อยบาทในครั้งแรกนี้ค่ะ แต่ครั้งต่อไปก็ประมาณ สองพันกว่าบาทจ้า ส่วนตัวเลขที่แน่ชัดต้องถามที่ห้องจ่ายเงินนะคะ”

พูดจบพยาบาลก็เดินออกไปดูคนไข้ที่เตียงอื่น ๆ ต่อไป จากนั้น ตะวันก็พยุงนางจันทร์ให้ลุกขึ้นไปยังห้องจ่ายเงิน ปล่อยให้อิงดาวนอนจมอยู่กับความคิดเพียงลำพัง

อิงดาวเม้มริมฝีปากแน่น ครุ่นคิดถึงค่ารักษาพยาบาล หากค่าฟอกเลือดแต่ละครั้งประมาณสองพันกว่า อาทิตย์หนึ่งฟอกสามครั้ง รวมค่าเดินทางและค่าใช้จ่ายอื่น ๆ ที่จะต้องมาที่โรงพยาบาลตกเดือนละประมาณสามหมื่นบาท เงินจำนวนนี้แม้แต่เงินเดือนของเธอและรายได้จากการขายข้าวแกงยังไม่พอสำหรับเงินที่ต้องสูญเสียไปเพื่อยื้อลมหายใจของหล่อนเอาไว้

หลังออกจากโรงพยาบาลอิงดาวนอนพักฟื้นที่บ้านหนึ่งวัน เมื่อรู้สึกว่าร่างกายแข็งแรงพอที่จะเดินทางได้ เธอจึงมาที่สำนักงานวิจัยเพื่อยื่นใบลาออกอย่างเป็นทางการ

แม้หัวหน้าสำนักงานจะคัดค้าน เพราะเห็นว่าโรคไตวายเรื้อรังนี้หากฟอกเลือดล้างไตก็จะสามารถใช้ชีวิตอยู่ได้เหมือนกับคนปกติ และทำงานให้กับสำนักงานได้เช่นเดิม แต่อิงดาวก็ให้เหตุผลที่หัวหน้าไม่อาจปฏิเสธได้ว่า สวัสดิการของมหาวิทยาลัยไม่ครอบคลุมเรื่องค่าใช้จ่ายในการรักษาพยาบาล ไม่สามารถเบิกได้ อีกทั้ง การที่ต้องไปฟอกเลือดอาทิตย์ละสามครั้ง จะทำให้รบกวนเวลาทำงานของสำนักงานด้วย ดังนั้น หัวหน้าสำนักงานจึงยินยอมลงนามในใบลาออกให้กับอิงดาวด้วยความเศร้าใจ

“อิงจะลาออกจริง ๆ เหรอ”

ใหม่เดินเข้ามาหาเพื่อนสาว ที่กำลังเก็บของที่โต๊ะทำงาน ไม่ได้เจอกันเพียงแค่สองวัน นึกไม่ถึงเลยว่าผู้หญิงที่มีพลังเต็มเปี่ยมจะดูผอมซูบและไร้เรี่ยวแรงได้ขนาดนี้ เธอรู้แค่ว่าหญิงสาวป่วยกะทันหันจึงต้องลาออก แต่ไม่รู้ว่าป่วยด้วยโรคอะไร

“อืม อิงไม่อยากเป็นภาระให้กับสำนักงานนะ”

อิงดาวตอบเสียงเบา พยายามยิ้มให้เพื่อนเพื่อให้เห็นว่าเธอยังเข้มแข็ง แต่รอยยิ้มของเธอช่างฝืนยิ่งนัก

“อิงไม่เคยเป็นภาระเลยนะ ในทางตรงกันข้าม อิงช่วยงานพวก  พี่ ๆ ได้เยอะเลย เปลี่ยนใจไม่ได้เหรอ”

พี่มุตาเดินเข้ามาสมทบ เมื่อรู้ข่าวว่าอิงดาวยื่นหนังสือลาออกกับหัวหน้า เธอก็รู้สึกใจหายไม่น้อยที่ต้องสูญเสียพนักงานเก่ง ๆ และขยันขันแข็งอย่างอิงดาวไป

“ขอบคุณค่ะ พี่ตา ที่ชมหนูตลอดเลย แต่อิงคงอยู่ทำงานต่อไม่ได้แล้วจริง ๆ ค่ะ”

อิงดาวตอบได้เพียงเท่านั้น ก้อนแข็ง ๆ ก็วิ่งมาจุกที่ลำคอ น้ำใส ๆ ก็รื้อขึ้นมา ประโยคหลังที่เธอจะบอกกับทุกคนจึงไม่อาจเอื้อนเอ่ยออกมาได้ เธอบอกกับทุกคนไม่ได้ว่า โรคที่เธอเป็นนั้นไม่มีทางรักษาหาย ต้องฟอกเลือดจึงจะมีลมหายใจอยู่ได้ แต่ค่าฟอกเลือดแต่ละครั้งนั้นแพงเหลือเกิน คนจน ๆ อย่างเธอจึงไม่มีเงินมากพอที่จะต่อชีวิตให้กับตนเอง

“อิงดาว”

ใหม่เรียกชื่อเพื่อนด้วยความสงสาร เพราะเห็นเพื่อนกลั้นน้ำตาเอาไว้ สุดท้ายมันก็หยดเผาะลงพื้นโต๊ะ

“อืม ถ้ามีอะไรให้พี่ช่วยก็บอกนะ”

พี่มุตาเอ่ยเสียงเบา เบือนหน้าไปทางอื่น กลัวว่าตนเองจะร้องไห้ไปกับหญิงสาว

“ขอบคุณค่ะ พี่มุตา”

อิงดาวยกมือไหว้ขอบคุณพี่สาวที่เคยทำงานร่วมกันมาเป็นครั้งสุดท้าย เธอจะจำมิตรภาพดี ๆ ที่เกิดในสำนักงานแห่งนี้ไว้ในใจเสมอ

เมื่อร่ำลากับเพื่อน ๆ พี่ ๆ ในสำนักวิจัยเรียบร้อยแล้ว เธอจึงขอตัวออกมาเลย เพราะเกรงว่าหากอยู่ต่อ น้ำตาของเธออาจจะท่วมสำนักงานแน่ ๆ เธอไม่อยากทิ้งงานที่รัก  ไม่อยากจากเพื่อน ๆ พี่ ๆ ไม่อยากไปจากสำนักงาน แต่โรคที่เธอเป็นบังคับให้เธอต้องละทิ้งทุกอย่างเพราะเวลาชีวิตของเธอเหลือน้อยเต็มที

และคนที่หล่อนอยากเจอมากที่สุด ก่อนที่จะไม่ได้กลับมาที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้อีกแล้วคือ รองศาสตราจารย์ ดร.ธาวิน ไตรสุวรรณ เพื่อนที่สำนักงานบอกกับเธอว่า เมื่อสองวันก่อน มีข่าวลือว่ารถของอาจารย์ธาวิน ถูกนักศึกษาตัดเบรก โชคดีที่ ดร.ประชา โทรไปเตือนทัน     จึงทำให้อาจารย์ธาวินประคองรถไว้ได้ และไม่เกิดอุบัติเหตุแต่อย่างใด      ในเหตุการณ์ครั้งนั้น เธอถูกกล่าวถึงว่าเป็นเพียง “เจ้าหน้าที่คนหนึ่ง” เท่านั้น

แม้จะไม่มีใครรู้ว่าเธอคือคนที่ช่วยอาจารย์ธาวินเอาไว้ แต่นั่นก็ไม่สำคัญเท่ากับการที่อาจารย์ธาวินปลอดภัย เพียงเท่านี้หล่อนก็ดีใจมากแล้ว

สองเท้าของอิงดาวก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่ลดละ ตอนนี้จวนเจียนจะเที่ยงแล้ว ถ้าเธอไปถึงที่คณะวิศวกรรมศาสตร์ในช่วงเวลาที่อาจารย์ธาวินพักเที่ยงพอดี บางทีเธออาจจะได้มีโอกาสเจออาจารย์เป็นครั้งสุดท้ายก็ได้ และเธอก็จะได้คืนผ้าเช็ดหน้าพร้อมกับบอกขอบคุณกับเขา เสียที

“เอ๊ะ”

อิงดาวชะงักฝีเท้าลง เพราะเห็นรถยุโรปสีเงินวาวคันหนึ่งกำลังแล่นออกมาจากคณะวิศวกรรมศาสตร์ เธอไม่แน่ใจว่าใช่รถของอาจารย์   ธาวินหรือไม่ เธอจึงหยุดมองรถคันนั้น และเมื่อมันแล่นเข้ามาใกล้เธอมากขึ้น จึงมองเห็นอาจารย์ธาวินเป็นคนขับ ด้านข้างมีอาจารย์สาวสวยคนที่เธอเห็นเดินคู่กันกับอาจารย์ธาวินเมื่อหลายวันก่อน

“อาจารย์ธาวินคะ”

อิงดาวตะโกนเรียกพลางโบกมือให้รถหยุด วันนี้เธอจะต้องคืนผ้าเช็ดหน้าให้เขาให้ได้  แต่คนในรถดูเหมือนว่าจะไม่สนใจสิ่งรอบข้างแม้แต่น้อย ทั้งคู่พูดคุยและยิ้มให้กันและกัน

“อาจารย์คะ หยุดก่อนค่ะ อาจารย์ธาวิน”

อิงดาววิ่งตามรถจนสุดกำลัง วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วที่เธอจะได้เจอเขา หากพลาดโอกาสนี้ไป ทั้งชีวิตนี้หล่อนก็คงไม่มีโอกาสบอกความในใจกับเขาอีกแล้ว

ตึก    ตึก    ตึก