ตอนที่9.จะรีบไปไหน 

ดร.ประชาร่ายยาว แม้เขาจะเรียนในสายวิทยาศาสตร์เช่นเดียวกับเพื่อน แต่ประสบการณ์ด้านสังคมรอบตัวเขามีมากกว่า จึงทำให้เห็นโลกในอีกมุมมองหนึ่ง

“แล้วเขาจะเล่นไสยศาสตร์ใส่ฉันทำไมวะ ฉันไม่ได้มีศัตรูที่ไหน  วัน ๆ ก็ทำแต่งาน เลิกงานก็กลับบ้าน ชีวิตฉันมีอยู่เท่านี้”  

ธาวินเอ่ยออกมาอย่างจนใจ เรื่องที่เกิดขึ้นทำให้เขาปวดหัวจนไม่มีเวลาใส่ใจอย่างอื่น แม้แต่การดูแลตนเอง 

“ใครบอกว่า ไสยศาสตร์เขาทำใส่เฉพาะคนที่เกลียดกัน คนไหนที่รักมาก ๆ แต่ไม่ได้ครอบครองเขาก็ทำกันทั้งนั้น  ยิ่งเป็นแกด้วยแล้ว ฉันว่ามีโอกาสเป็นไปได้สูง”

“ยังไง”

ธาวินถามกลับอย่างจนปัญญาเพราะคิดไม่ออกจริง ๆ ว่าคนอย่างเขาน่าทำของใส่ตรงไหน

“ก็แกทั้งหล่อ  ทั้งเก่ง  ฐานะดี บอกเลยว่าเป็นชายหนุ่มหมายเลขหนึ่งที่สาว ๆ ต่างหมายปอง  นี่ถ้าฉันเป็นแกนะ ป่านนี้ฟาดผู้หญิงไปครึ่งมหาลัยแล้ว” 

คำบอกเล่าของเพื่อนสนิททำให้ธาวินมองเขาอย่างเอือม ๆ  กับนิสัยหนุ่มคาสโนว่าตัวพ่อ ไม่ว่าจะเรื่องไหนก็หนีไม่พ้นผู้หญิงกับความรัก  แต่ ดร.ประชาก็ไม่ได้ใส่ใจสายตาของเพื่อนนัก เพราะเจอสายตาดุ ๆ แบบนี้ของเพื่อนจนชิน จึงอธิบายต่อไปว่า

“แต่เพราะเป็นท่านว่าที่ศาสตราจารย์ ที่วัน ๆ สนใจแต่ตัวหนังสือมากกว่าส่วนโค้งส่วนเว้าของสาว ๆ พูดคุยอยู่กับกระแสไฟฟ้า เครื่องกลในห้องแล็บมากกว่าจิ๊จ๊ะกับสาว ๆ จึงทำให้บรรดาสาว ๆ อกหักเกือบทั้งมหาวิทยาลัย”

“เกินไป ขอเนื้อ ๆ ได้ไหม เท่านี้ฉันก็ปวดหัวจะแย่”

ธาวินถอนหายใจ บอกออกมาเหนื่อย ๆ 

“เอ่อ สรุปก็คือ ต้องมีผู้หญิงสักคนทำของใส่แกเพื่อให้แกหลงรักแน่ ๆ”

ดร.ประชาโพล่งออกมาอย่างมั่นใจ  เพราะหากเพื่อนของเขาไปเที่ยวกับผู้หญิงที่มีตัวตนจริง ๆ แล้วกระทำการทุกอย่างโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว  ฟันธงได้อย่างเดียวคือ โดนของ

“แล้วฉันต้องแก้ยังไง”  

ตอนนี้เขาเชื่อว่าตัวเองถูกทำเสน่ห์แล้วเกือบจะร้อยเปอร์เซ็นต์ เพราะยังไม่มีเหตุผลอื่นมาหักล้างได้เลย และสิ่งที่เขาแน่ใจมากในตอนนี้คือ เขาไม่ได้เครียดกับงานวิจัยจนเป็นบ้า แต่เขากำลังจะบ้าเพราะมีคนมาเล่นบ้า ๆ แบบนี้กับเขา 

“หนามยอก ต้องเอาหนามบ่ง”  

ดร.ประชา  ยืดอกขึ้นอย่างภาคภูมิ นาน ๆ ทีว่าที่ศาสตราจารย์จะมาขอความคิดเห็นจากเขา

“ยังไง”

“ไปหาพระที่วัด ให้พระรดน้ำมนต์ ช่วยชำระสิ่งอัปมงคลออกไปให้”

“ไปตอนนี้เลยได้ไหม”

ธาวินพูดออกไปอย่างใจนึก จิตใจเขาร้อนรุ่มวุ่นวายสับสนไปหมด อยากจะยุติปัญหานี้ให้ไว ๆ 

“อย่าลืมนะ แกต้องไปลงนามในสัญญารับทุน แล้วมีสอนแล็บตอนบ่าย” ดร.ประชาทักท้วงขึ้น 

“รีบไปรีบกลับก็ได้ เพราะตอนนี้กันไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรแล้ว”

“ได้ ๆ งั้น เดี๋ยวเราไปวัดใกล้ ๆ กับมหาวิทยาลัยของเราก่อน   แล้วกัน ถ้ายังไม่ดีขึ้น เดี๋ยวกันถามบรรดาสาว ๆ ในสังกัดฉันให้อีกที  แม่พวกนี้รู้ดีนักเรื่องทำสาวใส่เสน่ห์”

จากนั้น ดร.ประชา ก็อาสาขับรถพาธาวิน มาที่วัดแห่งหนึ่งใกล้กลับมหาวิทยาลัย เขาพาเพื่อนเข้าไปขอกราบเจ้าอาวาส พร้อมกับขอรดน้ำมนต์

สายตาเจ้าอาวาสทอดมองแลเลยไปยังด้านหลังของสองหนุ่ม แล้วเอ่ยขึ้นว่า 

“ปล่อยวางเถอะโยม สิ้นภพสิ้นชาติต่อกันแล้ว เมื่อรู้จักปล่อย ความทุกข์ทั้งปวงจึงจะหยุด”

ดร.ประชา สบตากับธาวินแล้วมองตามสายตาเจ้าอาอาวาสกลับไปยังด้านหลังของตนอย่างหวาด ๆ  ก่อนที่จะเอ่ยขึ้นว่า 

“หลวงพ่อพูดกับใครครับ”

“อาตมาพูดกับทุกสรรพสิ่งที่มีทุกข์ มีกรรมเป็นของของตน              โยมมาหาอาตมาก็เพราะทุกข์มิใช่หรือ”

เสียงเจ้าอาวาสกังวาน และแววตาเต็มไปด้วยความเมตตาทอดมองสองหนุ่ม แล้วจับจ้องที่ดวงหน้าหม่นหมองของธาวินเป็นพิเศษ

“เอ่อ คนที่ทุกข์เห็นจะเป็นเพียงเพื่อนผมครับ เขากินไม่ได้นอนไม่หลับ เหมือนถูกคนทำเสน่ห์เล่นมนต์ดำใส่ ก็เลยต้องพามาให้หลวงพ่อรดน้ำมนต์ชำระล้างให้เสียหน่อย”

ดร.ประชา รีบเอ่ย ส่วนธาวินยังคงนิ่งเงียบ ทันทีที่ก้าวเข้าสู่ภายในวัดใจเขาก็เริ่มสงบเย็นมากขึ้น

“อาตมาเป็นพระ ไม่ใช่หมอผีเจ้าทรง แต่เอาเถอะเพื่อความสบายใจของโยมอาตมาจะรดน้ำมนต์ให้  แต่จงจำเอาไว้ให้มั่น คนที่เราได้พบเจอกันในแต่ละวัน ล้วนเคยทำกรรมร่วมกันมา ไม่ว่าจะเป็นกรรมดี        หรือกรรมชั่ว ล้วนหนุนให้พบเจอ เมื่อสิ้นเวรสิ้นกรรมต่อกันก็จะพลัดพรากจากกันไป จงหมั่นทำกรรมดีเอาไว้ เพราะกรรมดีจะช่วยปกป้องให้เรารอดพ้นจากอบายทั้งปวง”

สิ้นคำเทศนาเจ้าอาวาสจึงพรมน้ำมนต์ให้กับสองหนุ่ม และเมื่อเสร็จสิ้นการรดน้ำมนต์ เจ้าอาวาสจึงเอ่ยขึ้นว่า

“เมื่อมีเกิด ก็ย่อมมีดับไปเป็นธรรมดา อีกไม่นานโยมก็จะรู้ความจริงทั้งหมด คนที่เขาฝืนชะตาลิขิต เขาก็อยู่กันคนละโลกแล้ว โยมจงสบายใจเถิด จงครองสติตั้งมั่น ให้อยู่ในความดีเฉกเช่นที่ผ่านมา”

ธาวินขมวดคิ้ว ทบทวนสิ่งที่เจ้าอาวาสพูด ที่เหมือนกับรู้บางสิ่งบางอย่าง แต่ก็บอกไม่กระจ่างชัดว่าคืออะไรกันแน่

“หมายความว่าอย่างไรครับ” 

เขาถามต่อ 

เจ้าอาวาสแย้มริมฝีปากคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม ราวกับว่ารู้ความจริงชัดแจ้งทุกสิ่งเหนือปุถุชนทั่วไป ตอบเสียงเบาแต่หนักแน่นว่า

“อาตมาบอกโยมได้เท่านี้”

เมื่อเจ้าอาวาสตอบมาดังนั้น ธาวินและดร.ประชาจึงกราบลา แล้วรีบออกมาจากโบสถ์

“เร็ว ๆ วิน” 

ดร.ประชาเร่งเพื่อน 

“จะรีบไหน เข้าวัดแล้วร้อนรึไง”

“ไม่ได้ร้อน แต่รู้สึกเย็บวูบวาบแปลก ๆ ขนแขนฉันสแตนด์อัพกันหมดแล้ว” 

ดร.ประชา หันมองซ้ายขาวแล้วทำหน้าหวาด ๆ 

“อย่าบอกนะว่ากลัวผี”

“หุบปากไปเลย ใครให้พูดถึงผีสางในวัด”

ดร.ประชาถึงกับหน้าซีดแล้วรีบเผ่นขึ้นรถ  

“นี่มันกลางวันแสก ๆ กลัวอะไร ทีกลางคืนล่ะร่อนดีนัก ไม่เห็น จะกลัว” 

ธาวินบ่นพึมพำขณะก้าวขึ้นรถ เมื่อเขาปิดประตู ดร.ประชา ก็เร่งเครื่องออกจากวัดไปอย่างรวดเร็ว  โดยไม่ทันสังเกตว่าเจ้าอาวาสได้ออกมายืนตรงหน้าโบสถ์ แล้วทำปากขมุบขมิบเหมือนกับสนทนากับใครบางคน

เมื่อมาถึงมหาวิทยาลัย ดร.ประชา พาธาวินขึ้นมาลงนามในหนังสือสัญญารับทุนที่สำนักงานวิจัย ซึ่งอยู่ชั้น 3 ของสำนักงานอธิการบดี  

เมื่อลงนามเสร็จเรียบร้อยแล้ว ธาวินปิดแฟ้มลง แล้วสายตาก็พลันเหลือบไปเห็นรูปถ่ายใบหนึ่งถูกตะแกรงเหล็กรับเอกสารทับไว้ครึ่งหนึ่ง เห็นเพียงรูปร่าง และลักษณะการแต่งกายก็พอจะเดาได้ว่าเป็นผู้หญิง และเหมือนมีบางสิ่งบางอย่างดลใจให้เขาหยิบมันออกมา