ตอนที่8.  แค่เอื้อม

“รีสอร์ตของคุณอยู่ติดทะเลใช่ไหมครับ”

“ครับ เดอะมูนวิลเลจ บีช รีสอร์ต เป็นรีสอร์ตสุดหรู หาดทรายส่วนตัว ที่ใหญ่ที่สุดของชลบุรีครับ”

คำตอบจากปลายสายทำเอาหัวใจของเขาเต้นรัวราวกับตีกลอง ความทรงจำที่หายไปวันนั้น คำตอบที่เขาต้องการอยู่ใกล้แค่เอื้อม  อย่างน้อยที่สุดเขาก็รู้ว่าไปที่รีสอร์ตแห่งนี้จริง ๆ

 “เมื่อกี้คุณบอกว่าผมมีคู่รักหรือครับ”

ธาวินถามต่อ

“ใช่ครับ ท่านเปิดห้องพักและขอให้ทางเราจัดบริการพิเศษเป็นดินเนอร์สุดโรแมนติกริมชายหาดให้”

“ผมเนี่ยนะ” 

ธาวินแทบจะเป็นตะโกนออกมา

คำบอกเล่าจากปลายสายทำให้เขาอึ้งจนแทบจะไม่เชื่อว่านั่นคือตัวตนของเขาจริง ๆ คนที่ไม่เคยรู้จักกับความรักเช่นเขานะหรือ  จะมีดินเนอร์อันแสนโรแมนติก แม้แต่กับหมอเกดเอง เขาก็ยังไม่เคยชวนหล่อนไปทานข้าวใต้แสงเทียนเลยสักครั้ง

 “ครับ วันนั้น ท่านคุกเข่าขอว่าที่เจ้าสาวแต่งงาน ทางเราจึงเก็บภาพประทับใจนี้ไว้ให้ แล้วส่งเข้าเมล์ท่านตามที่ได้ให้ไว้แล้วเรียบร้อยครับ และผมก็โทรมาขอบคุณท่านด้วยตนเองอีกครั้งครับ”

“คุกเข่าขอแต่งงาน”

เขาอุทานออกมาคล้ายจะย้ำความชัดแจ้งกับตัวเอง สิ่งที่ปลายสายบอกเหมือนกับในความฝันของเขาไม่มีผิดเพี้ยน ความฝันจะเป็นความจริงได้อย่างไร  หรือความฝันจะเป็นความจริงที่เกิดขึ้นแล้วแต่เขาจำมันไม่ได้

“แล้วว่าที่เจ้าสาวผมเป็นใคร เธอไปหาผมที่นั่นได้อย่างไร เธอชื่ออะไร กลับตอนไหน บ้านเธออยู่ที่ไหน คุณรู้จักเธอไหมครับ”

ธาวินรัวคำถามกลับไปคล้ายคนเสียสติที่จำคนรักของตนเองไม่ได้ เขาอยากรู้นักผู้หญิงคนนั้นมีตัวตนอยู่จริง ๆ หรือไม่

“เอ่อ”

เสียงจากปลายสายดูอับจนหนทางที่จะให้คำตอบกับเขาเต็มที่ และกำลังคิดในใจว่า ตนกดหมายเลขโทรศัพท์โทรหาลูกค้าถูกคนแน่นอนหรือไม่  ทำไมเขาถามราวกับว่าไม่รู้ว่าตัวเองมาที่รีสอร์ตแม้แต่น้อย ซ้ำยังเหมือนว่าไม่รู้จักกับผู้หญิงที่เขาขอแต่งงานด้วย แต่เมื่อก้มดูสมุดบันทึกข้อมูล ก็พบว่าทั้งหมายเลขโทรศัพท์ และชื่อของชายหนุ่มก็ตรงกับแขกวีไอพีที่มาใช้บริการเมื่อสองวันก่อนไม่ผิดเพี้ยนแม้สักตัวเดียว

“ตอนเช็กอินท่านเข้ามาพร้อมกันกับคนรัก แต่ตอนกลับไม่ปรากฏว่าคนรักของท่านกลับตอนไหน เห็นเพียงตอนเวลาหลังเที่ยงคืนท่านก็เช็กเอาท์ออกไปโดยไม่ได้เข้าพักที่ห้องพักแม้แต่น้อย ส่วนชื่อคนรัก       ของท่าน ผมไม่อาจทราบได้เนื่องจากท่านเป็นคนดำเนินการเองทั้งหมด ดังนั้น จึงมีเพียงข้อมูลของท่านที่ปรากฏครับ” 

คนที่อยู่ปลายสายพยายามให้ข้อมูลเท่าที่รู้  และขออนุญาตวางสายเนื่องจากได้ทำหน้าที่โทรมาแจ้งเรื่องของกำนัลเรียบร้อยแล้ว

เมื่อสายตัดไปธาวินหันมองรอบตัว หวาดระแวงไปทุกสิ่ง ถึงขั้นลองตบหน้าตัวเองเพื่อพิสูจน์ว่าตอนนี้เขากำลังฝันอยู่หรือไม่ เมื่อความเจ็บแปลบแล่นจี๊ดเข้าสู่สมอง ทุกอย่างรอบกายยังคงเหมือนเดิม หน้าจอโทรศัพท์ยังปรากฏหมายเลขที่โทรมาเมื่อสักครู่  เขาไม่ได้ฝันไปจริง ๆ

แล้วดวงตาเขาก็เบิกโพลงขึ้น เขาลุกขึ้นแทบจะกระโดดลงจากเตียงถลาไปที่ลิ้นชักในตู้เสื้อผ้า มือแกร่งควานหาแหวนรุ่นที่เขาเก็บมันไว้ในลิ้นชักเป็นอย่างดี แต่แล้วเขาก็พบแต่ความว่างเปล่า  ชายหนุ่มถึงกับเข่าทรุดลง ทิ้งตัวลงนั่งพิงตู้เสื้ออย่างหมดสภาพ

‘ต้องมีใครสักคนเล่นตลกกับเข่าแน่ ๆ หรือเป็นภูตผีที่ไหน เพราะถ้าเขาเครียดมากจนประสาทหลอนไปเอง ไปทะเลเองคนเดียว  แล้วแหวนหายไปไหน’

ธาวินสูดหายใจเข้าลึกเต็มปอด เพื่อสงบสติอารมณ์แล้วตรงไปเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ที่ห้องหนังสือ เขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าผู้หญิงที่เขาพาไปรีสอร์ตด้วยวันนั้นเป็นใครกันแน่

เมื่อหน้าคอมพิวเตอร์ปรากฏขึ้นเขารีบคลิกเปิด E-mail ฉบับล่าสุดที่รีสอร์ตส่งมาให้ ในขณะที่วงกลมเล็ก ๆ บนหัวมุมด้านซ้ายกำลังหมุนแสดงการดาวน์โหลดข้อมูล เขากลืนน้ำลายเหนียวหนึบลงลำคออย่างยากลำบาก รู้สึกว่าอินเทอร์เน็ตในบ้านช้ากว่าปกติ ทั้ง ๆ ที่ความเร็วของเน็ตก็ไม่ได้ลดลงแม้แต่น้อย

“ฮะ” 

ธาวินอุทานเบาหวิว เมื่อเห็นภาพคู่รักที่รีสอร์ตส่งมาให้ ทำเอาหัวใจของเขากระตุกวูบแล้วตามมาด้วยอาการเสียวสันหลังวาบ มือและเท้าเย็นเฉียบ ผู้ชายคือเขาไม่มีผิดเพี้ยน และอีกคนคือผู้หญิงที่เขาฝันเห็น !

ธาวินรีบอาบแต่งตัวลวก ๆ แล้วตรงดิ่งไปที่มหาวิทยาลัยเลย สมองของตอนนี้เหมือนถูกทุบด้วยค้อนปอนด์ขนาดใหญ่ ทั้งปวดตุบ ๆ          ทั้งสับสนกันไปหมด จนไม่สามารถคิดหาความจริงกับสิ่งที่เกิดขึ้นได้ด้วยตัวเอง

“ฉันว่าต้องมีใครสักคนที่เล่นไสยศาสตร์มนต์ดำกับแกแน่ ๆ” 

ดร.ประชา ออกความคิดเห็น หลังจากนั่งกินมื้อเที่ยงไปด้วย ฟังเพื่อนสนิทเล่าเรื่องราวไปด้วย

“ไสยศาสตร์หรือ”

ธาวินเอ่ยออกมาเสียงแผ่ว เขาจบถึงปริญญาเอกจากเมืองนอกในสาขาวิทยาศาสตร์ ทั้งชีวิตเขาเชื่อเพียงตรรกศาสตร์ สสารสิ่งของที่มีอยู่จริง แม้แต่อากาศที่มองไม่เห็นยังมีตัวตนอยู่จริง แล้ววันนี้จะให้เขาเชื่อเรื่องภูตผีปีศาจที่ไม่เคยพิสูจน์ได้ว่ามีอยู่จริงไหม มันก็จะแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย จนเขาต้องโต้แย้งออกมาว่า

“หรืออาจจะมีคนใช้ยาหรือสารที่ทำให้ไม่มีสติมาป้ายฉันไหม เหมือนแก๊งโจรตบทรัพย์อะไรพวกนั้น”

ดร.ประชาส่ายหัวดิก คว้าน้ำขึ้นดื่มหลังจากซัดข้าวเข้าไปจน เต็มท้อง ก่อนจะเอ่ยว่า

“ดูจากสภาพแกแล้ว แกถูกของแน่ ๆ” 

เขาไล่สายตามองเพื่อนทั้งแต่หัวจนถึงเท้า แล้วไล่สายตากลับขึ้นไปจ้องหน้าคนที่นั่งตาโรยอยู่ตรงหน้า แม้จะมีแว่นตาปกปิดไว้ชั้นหนึ่ง แต่รอยคล้ำรอบดวงตาของเพื่อนสนิทก็ปรากฏชัด 

“ขอบตาดำยังกับว่าแกไม่ได้นอนมาเป็นอาทิตย์ ขนาดฉันเที่ยวดึก ๆ ทุกวันหน้าตาฉันยังสดใสกว่าแกด้วยซ้ำ แล้วนี่เสื้อผ้าแกปกติไม่ใช่คนที่หยิบจับอะไรมาได้ก็ใส่นี่หว่า ไงวันนี้ถึงหยิบเสื้อแจกคอโปโลของคณะฯ มาใส่ แถมยังยับย่นจนดูไม่ได้ ผมแกก็เหมือนคนไม่ได้หวีชี้โด่เด่ หนวดเคราก็ขึ้นจนเริ่มเห็นราง ๆ เอาตรง ๆ นะ สภาพแกตอนนี้ เหมือนคนงานในฟาร์มวัวของคณะเกษตรฯ เลยวะ ไม่ใช่ว่าที่ศาสตราจารย์ สุดเนี้ยบที่ฉันรู้จักแน่ ๆ ถ้าแกไม่ได้โดนของแล้วจะเรียกว่าอะไร  เรื่องแบบนี้ไม่เชื่ออย่าลบหลู่นะเว้ย”