ตอนที่14.ทำไมกลับดึกนัก

“แม่ ๆ เดี๋ยวหนูยกเข้าบ้านเองค่ะ แม่เจ็บหลังอยู่อย่ายกของหนัก” อิงดาวรีบวิ่งเข้าไปแย่งถุงเนื้อไก่ และถุงเนื้อหมูออกมาจากมือแม่

“ช่วย ๆ กันจะได้เสร็จไว ๆ”

“แม่เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ไปอาบน้ำเตรียมกินข้าวพักผ่อนเถอะค่ะ”

“แล้วเอ็งไม่เหนื่อยหรือไง ทำงานแล้วยังจะมาช่วยแม่ขายของเหมือนตอนเด็ก ๆ”

นางจันทร์แย้งขึ้นด้วยความสงสารจับใจ ด้วยความรักของผู้เป็นมารดา

“โธ่แม่ หนูนะยังเด็ก พละกำลังมีเหลือเฟือเลยค่ะ ดูสิลูกแม่แข็งแรงจะตาย อีกอย่างหนูจะได้เอาข้าวให้เจ้าพวกนี้กินด้วย”

อิงดาวดุนหลังแม่เข้าไปในบ้าน พร้อมกับบุ้ยใบ้ให้ดูเจ้าสี่ขาที่ยืนกระดิกหางกันสลอน

“เอ่อ ๆ ตามใจเอ็งแล้วกัน”

นางจันทร์ยอมเข้าไปในบ้านแต่โดยดี ปล่อยให้ลูกสาวจัดการเก็บข้าวของ และจัดการอาหารที่เหลือจากการขายแบ่งให้หมา รวมถึงอาหารเย็นสำหรับครอบครัวของเธอในวันนี้

บรืน ๆ    บรืน ๆ

เสียงรถมอเตอร์ไซค์คันเก่าวิ่งเข้ามาจอดเทียบหน้าบ้าน ขณะที่อิงดาวกำลังคลุกข้าวให้บรรดาเจ้าสี่ขา

เด็กหนุ่มในชุดนักเรียนมัธยมศึกษาตอนปลาย ถอดหมวกกันน็อคคล้องไว้กับกระจกส่องหลัง แล้วเอามือสางผมให้เข้าที่

“ทำไมกลับดึกนัก”

อิงดาวถามน้องชายด้วยความเป็นห่วง เพราะโรงเรียนเลิกตั้งแต่บ่ายสี่โมงครึ่ง แต่น้องชายของเธอเพิ่งจะกลับถึงบ้านเอาจนป่านนี้

ตะวันชักสีหน้าขึ้น รู้สึกรำคาญพี่สาวที่คอยถามเซ้าซี้ เขาโตแล้วไปไหนมาไหนเองได้แล้ว และไม่จำเป็นต้องรายงานทุกเรื่องที่ทำ

“เตะบอลกับเพื่อน”

ตะวันตอบไปส่ง ๆ รีบเดินเข้าบ้าน เพราะไม่อยากถูกพี่สาวซักไซ้ไล่เลียงให้มากความ

“เดี๋ยวสิตะวัน”

อิงดาวคว้าแขนน้องชายรั้งให้เขาหยุด

“อะไรอีกพี่อิง ผมเหนื่อยจะรีบไปอาบน้ำ”

ตะวันสะบัดมือออกจากการเกาะกุม แล้วหันมาเผชิญกับพี่สาวอย่างหงุดหงิด  

“เตะได้ แต่ควรรีบกลับบ้านมาช่วยแม่ทำงานบ้าง”

อิงดาวพยายามพูดกับน้องชายอย่างใจเย็น เธอเข้าใจดีว่า     เด็กวัยรุ่นมักจะอารมณ์ร้อน

“พี่ก็ช่วยแม่ทำแล้วนี่”

“เผื่อว่าบางวันพี่ทำงานแล้วกลับดึก หรือวันไหนที่พี่ไม่อยู่ แม่เราอายุมากแล้วนะ และท่านก็ปวดหลังด้วย”

“เอาไว้วันไหนพี่ไม่อยู่ ผมถึงจะทำ”

ตะวันพูดจบก็เดินเข้าบ้าน สวนทางกับแม่ที่เดินออกมาพอดี   เขาแค่ยกมือไหว้แล้วเดินเข้าไปในบ้านโดยไม่พูดอะไร แม่จึงต้องถามคนที่ยังอยู่ว่า

“ทะเลาะกันรึ ได้ยินเสียงเอะอะไปถึงข้างใน”

“เปล่าค่ะแม่ อิงแค่บอกให้น้องกลับบ้านให้เร็วขึ้นหน่อย จะได้มาช่วยแม่ทำงาน”

อิงดาวตอบไปตามความจริง

“ปล่อย ๆ น้องเขาไปเถอะ น้องยังเด็ก และเป็นผู้ชาย งานบ้านงานเรือนน้องเขาทำไม่ถนัดหรอกลูก”

นางจันทร์บอกลูกสาว

“ค่ะ”

อิงดาวตอบรับเสียงเบา ภายในใจนั้นรู้สึกหน่วงขึ้นมา เธออยากฝึกน้องชายให้รู้จักรับผิดชอบเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ในครอบครัวบ้าง  อย่างน้อยก็มาให้แม่ได้เห็นหน้า เพราะยิ่งโตขึ้น น้องชายของเธอก็ยิ่งอยู่บ้านน้อยลงทุกวัน

เช้าวันต่อมา

ในงานอบรมพัฒนาทักษะนักวิจัย อิงดาวรับหน้าที่ในการรับลงทะเบียนที่โต๊ะด้านหน้างานกับใหม่

“อิงดาวจ๊ะ อันนี้คือตารางที่แบ่งกลุ่มอาจารย์ตามหัวข้อการวิจัย ถ้าอาจารย์คนไหนมาลงชื่อแล้วแจ้งชื่ออาจารย์ให้นั่งตามกลุ่มนะ”

พี่มุตายื่นกระดาษเอสี่ที่มีตารางรายชื่อของอาจารย์หลายสิบคนถูกแยกเป็นกลุ่ม ๆ ชัดเจน ให้หญิงสาว

“ได้ค่ะ พี่ตา”

อิงดาวรับกระดาษมาตรวจดูคร่าว ๆ รายชื่อและกลุ่มมีไม่มากนัก ไม่ใช่งานยากอะไร

มุตายิ้มให้น้อง ๆ ก่อนเดินเข้าไปในห้องอบรมเพื่อจัดเตรียมพิธีเปิดการอบรมต่อไป

“สวัสดีค่ะอาจารย์ ลงทะเบียนด้านนี้เลยค่ะ”

ใหม่ส่งเสียงเจื้อยแจ้ว แจกรอยยิ้มสดใสให้กับบรรดาอาจารย์ที่ทยอยกันมาลงทะเบียน รับเอกสารเพื่อเข้าฝึกอบรมพัฒนาทักษะนักวิจัย เมื่อรับเอกสารเสร็จแล้ว อิงดาวก็จะเป็นคนบอกอาจารย์แต่ละท่านว่าอยู่กลุ่มไหน นั่งที่โต๊ะหมายเลขอะไร

“อาจารย์พรนภา คณะวิทยาศาสตร์ กลุ่ม 3 นั่งที่โต๊ะ C ค่ะ”

อิงดาวถือกระดาษด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนอีกมือก็ไล่นิ้วไปตามตารางเพื่อหารายชื่อ

“โต๊ะ C อยู่ตรงไหนรึคะ”

อาจารย์พรนภา ชะแง้มองผ่านช่องประตูห้องประชุมเข้าไปเพื่อหาตำแหน่งโต๊ะที่อิงดาวบอก

“ตรงนู้นค่ะ อาจารย์”

อิงดาวชี้ให้อาจารย์ดูโต๊ะของกลุ่ม 3 ซึ่งอยู่ด้านขวามือของเวที อาจารย์สาวจึงพยักหน้าแล้วยิ้มให้เธอก่อนเดินเข้าไปในห้องประชุม

“ผมอยู่กลุ่มไหนครับ”

เสียงทุ้ม ๆ ของอาจารย์ดังขึ้น อิงดาวจึงรีบหันกลับมาปฏิบัติหน้าที่ของเธอต่อ พร้อมกับถามออกไป

“อาจารย์ชื่ออะไรคะ”

เสียงของเธอแผ่วไปในตอนท้าย ดวงตากลมโตของเธอเบิกกว้าง รอยยิ้มชะงักค้าง เพราะคนตรงหน้าเธอ คือ ผู้ชายที่ช่วยหล่อนไม่ให้ตกบันไดไปเมื่อวันก่อน

อาจารย์หนุ่มมาดขรึม ยกมือขึ้นขยับแว่นตาเล็กน้อย ก่อนบอกออกไปว่า

“ธาวิน คณะวิศวะ”

“ค่ะ”

อิงดาวรีบก้มหน้าลงหารายชื่อที่อาจารย์บอก มือที่ถือกระดาษอยู่สั่นระริกเพราะหัวใจของเธอมันเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ พร้อมกับใบหน้าที่ร้อนผ่าว

“แล้วผมล่ะ อยู่กลุ่มไหน”

“ผม ประชานะ อยู่กลุ่มไหน คณะวิศวะเหมือนกัน”

อาจารย์คนอื่น ๆ ถามขึ้นบ้าง

“อาจารย์ธาวิน อาจารย์ประชา”

อิงดาวกวาดสายตาไปตามกระดาษ ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองเขา ได้แต่ไล่หารายชื่อและกลุ่มของอาจารย์

“อะ เอ่อ”

ยิ่งเธอรีบ เธอก็ยิ่งหารายชื่ออาจารย์ไม่เจอ ยิ่งอาจารย์หนุ่มขยับเข้ามาใกล้ หัวใจของเธอก็แทบจะหยุดเต้น สมองของเธอเริ่มไม่สั่งการเสียแล้ว

พรึบ !

มือเรียวยาวของใครบางคนก็ฉวยกระดาษตารางรายชื่อไปจากมือเธอ อิงดาวรีบเงยหน้าขึ้นมองตาม

“เอ๊ะ”

หัวใจของเธอราวก็ถูกไฟฟ้าช็อตไปชั่วขณะ ใบหน้าร้อนผ่าวไปหมด เพราะคนที่ดึงกระดาษไปจากมือของเธอคือ อาจารย์ธาวิน ทั้งใบหน้า และแววตาภายใต้กรอบแว่นนั้นราบเรียบไม่บ่งบอกอารมณ์ใด ๆ จนเธอไม่อาจประเมินได้ว่าเขารู้สึกรำคาญ โมโห หรือไม่ที่เธอทำงานได้ล่าช้า

ดวงตาเฉียบคมของธาวินกวาดมองกระดาษเพียงแวบเดียว ก็เห็นแล้วว่าตัวเองอยู่กลุ่มไหน จากนั้นก็บอกเพื่อน ๆ ที่ตามมาด้วยกันว่า

“อาจารย์ทินกรอยู่กลุ่ม 1 โต๊ะ A ส่วนประชาอยู่กลุ่มเดียวกันกับฉัน ตามมา”

ธาวินยื่นกระดาษคืนให้หญิงสาว แล้วเดินผ่านร่างคนที่คล้ายวิญญาณออกจากร่างเข้าไปในห้องประชุม

“อิง  อิง  อิง ๆ” 

ใหม่เรียกอิงดาวเสียหลายครั้ง เมื่อเห็นเพื่อนยังยืนนิ่งสนิทไม่ไหวติง