ตอนที่18. แผ่วเบา

ในขณะที่เครื่องบินทะยานสู่ฝากฟ้า  เธอหันไปมองเขาเป็นระยะ ๆ ตลอดการเดินทาง แต่อาจารย์หนุ่มกลับไม่รู้ตัวเลยสักนิด อิงดาวกำลังต่อสู้กับหัวใจของตนเองอย่างหนัก

ใจหนึ่งก็บอกให้เธอรีบทักทายและบอกขอบคุณไปเสีย ทุกอย่างจะได้จบ ๆ เธอจะได้ไม่ต้องคิดถึงเขาทุก ๆ วัน อีกใจหนึ่งก็ค้าน เธอจะทักทายเขาว่าอะไร แม้แต่ชื่อเธอเขาก็ยังไม่รู้จัก เขาคงคิดว่าหล่อนเป็นผู้หญิงเสียสติ หรือไม่ก็พวกคลั่งไคล้ผู้ชายหล่อ ๆ ที่หาโอกาสคุยด้วย

อิงดาวหลับตาลง แล้วตัดสินใจอย่างแน่วแน่ จากนั้นก็ลืมตาขึ้นแล้วหันหน้าไปยังเป้าหมายทันที ริมฝีปากบางขยับขึ้นลงพร้อมกับเสียงที่หลุดออกมาอย่างแผ่วเบาว่า

“อะ อาจารย์คะ”

เสียงของเธอเบามาก มากจนเพียงแค่เสียงรถเข็นบริการอาหารว่างบนเครื่องบินเลื่อนผ่าน ก็กลบเสียงของเธอไปจนหมด

และเมื่อเธอพยายามจะเรียกอาจารย์ธาวินให้รู้ตัวอีกที เขาก็หลับตาลงแล้ว ร่างสูงเอนศีรษะพิงพนักเบาะอย่างสบาย ท่าทีของเขาทำให้อิงดาวไม่กล้าที่จะรบกวนเขาอีกต่อไป เธอจึงได้แต่เฝ้ามองเขานอนหลับตา มองจากด้านข้างจะเห็นจมูกโด่งเป็นสันอย่างชัดเจน ขับให้ใบหน้าเรียว        สมส่วนหล่อเหลาปานรูปปั้นของเทพบุตรที่ลงมาจุติบนโลกมนุษย์ เรือนผมดกดำ ภายใต้กรอบแว่นตานั้นแลเห็นขนตายาวเป็นแพ ริมฝีปากบาง ผิวพรรณขาวผ่องไร้จุดตำหนิใด ๆ ขาวยิ่งกว่าเธอที่เป็นผู้หญิงด้วยซ้ำ

ยิ่งมองเธอก็ยิ่งรู้สึกเหมือนมีแรงกดดันบางอย่างบีบที่หัวใจ     มันให้ความรู้สึกเศร้าโศกอย่างสุดแสนจะทรมาน แม้จะอยู่ใกล้กันแค่เอื้อมมือถึง แต่กลับให้ความรู้สึกเหมือนกับอยู่กันคนละฟากฟ้า

...

“... อายุ วันโน สุขะ พละ....”

อิงดาวพนมมือขึ้นจรดเหนือศีรษะ เมื่อสิ้นเสียงพระให้พร เธอก็อธิษฐานในใจว่า

“..ขอให้ผลบุญกุศลที่ได้ตักบาตรในยามเช้านี้ ดลบันดาลให้แม่สุขภาพแข็งแรง เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรอยู่กับหนูและน้องไปนาน ๆ ขอให้น้องสอบติดโรงเรียนเตรียมทหาร และขอให้สรรพสัตว์ทั้งหลายจงเป็นสุข ๆ ทุกถ้วนหน้ากันเถิด...”

นี่เป็นสิ่งที่เธออธิษฐานขอพรจากพระยามเช้าทุกวันหลังตักบาตรเสร็จ เธอมักจะขอพรให้คนอื่นเสมอ แต่วันนี้เธอมีเพียงพรข้อเดียวที่อยากขอให้ตัวเองนั่นคือ...

“ขอให้หนูได้มีโอกาสได้พูดคุยกับอาจารย์ธาวินสักครั้งด้วยเถอะ สาธุ”

....เมื่อสิ้นบุญวาสนาต่อกันแล้ว ชาตินี้ก็เหมือนเป็นคนแปลกหน้าของกันและกัน....

เสียงเย็นดุจน้ำใสก้องกังวานขึ้นคล้ายดังมาจากที่ไกลแสนไกล แต่กลับได้ยินชัดทุกถ้อยคำ เสียงนั้นทำให้อิงดาวรีบลืมตาขึ้น แต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า พระสงฆ์สามรูปที่ให้พรกับเธอเมื่อสักครู่เดินจากไปนานแล้ว เธอหันซ้ายแลขวากวาดสายตามองไปรอบ ๆ เพื่อหาต้นตอของเสียง ในตลาดยามเช้าตรู่เช่นนี้มีเพียงพ่อค้าแม่ค้าและคนที่มาจับจ่ายซื้อของที่ตะโกนโหวกเหวกซื้อขายกัน

“หรือว่าเราจะหูฝาดนะ”

อิงดาวขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิด ขณะที่เดินกลับไปหามารดาที่แผงขายข้าวแกง

เมื่อวานเธอเดินทางกลับมาจากเชียงใหม่ถึงบ้านประมาณ            สองทุ่ม กว่าจะจัดการธุระส่วนตัวเสร็จได้เข้านอนเกือบเที่ยงคืน จากนั้น             ตีสามเธอต้องลุกขึ้นมาช่วยแม่ทำกับข้าวไปขายที่ตลาด ราว ๆ ตีห้าครึ่ง          เธอและแม่ก็ช่วยกันเข็นรถกับข้าวออกจากบ้าน เมื่อถึงตลาดเธอจะรีบช่วยแม่จัดร้านให้เสร็จก่อนหกโมงครึ่ง จากนั้นก็จะนำอาหารที่เธอเตรียมไว้เป็นพิเศษมาตักบาตรที่หน้าตลาดก่อนไปทำงานทุกเช้า

“นั่นกับข้าวสำหรับไว้ทานตอนเที่ยง แม่ห่อไว้ให้แล้ว เอาไปแบ่งเพื่อนกินด้วย”

นางจันทร์ชี้บอกลูกสาว เมื่อเห็นเธอวางถาดสำหรับใส่ของตักบาตรลง แล้วหยิบกระเป๋าสะพายเตรียมจะไปทำงาน

“ขอบคุณค่ะแม่”

อิงดาวยัดห่อข้าวลงในกระเป๋า เธอเลือกสะพายกระเป๋าเป็นแบบเป้ เพราะจุของได้เยอะกว่า และเดินทางสะดวกกว่าการใช้กระเป๋าสะพายข้างใบเล็ก ๆ แบบที่สาว ๆ วัยทำงานนิยมกัน

“แม่ หนูขอเอาน่องไก่ทอดไปฝากนังนวลสักสองสามชิ้นนะแม่”

อิงดาวหยิบน่องไก่ลงในถุงอีกใบ

“ตามใจ”

นางจันทร์เอ่ยในขณะที่มือกำลังตวัดไม้ตีแมลงวัน ไล่เจ้าพวกหัวเขียวตัวโตออกจากหม้อข้าวแกง นับวันตลาดสดแห่งนี้ยิ่งมีประชากรแมลงวันเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ เพราะขยะบริเวณด้านหลังตลาดมีมากขึ้น

“แม่คะ หนูไปแล้วนะคะ เดี๋ยวตอนเย็นหนูจะรีบกลับมาช่วยเก็บร้านค่ะ”

อิงดาวยกมือไหว้มารดา ก่อนจะที่จะเดินที่หน้าตลาดเพื่อรอรถเมล์ไปทำงาน

ด้านหลังตึกสำนักงานอธิการบดี

อิงดาวกำลังวางน่องไก่ทอดชิ้นโตให้กับนังนวลเพื่อนสี่ขาของเธอ

“กินเยอะ ๆ นะนวล จะได้มีน้ำนมให้ลูกกิน”

ดวงตาใสแจ๋วของอิงดาวเปี่ยมไปด้วยความเมตตา มองดูหมาแม่ลูกอ่อนสีขาวออกเหลือง เต้านมทั้งแปดบวมเต่งเพราะเพิ่งคลอดลูกได้ไม่กี่อาทิตย์ ตอนที่เธอเจอมันครั้งแรก มันผอมมากจนเห็นกระดูกซี่โครงเป็นริ้ว ๆ กำลังคุ้ยถังขยะที่หน้าตึก ด้วยความสงสารจับใจอิงดาวจึงแบ่งข้าวที่ห่อมาในวันนั้นให้มันกิน

“ฉันไปละนะ เดี๋ยวเข้าทำงานสาย”

อิงดาวบอกกับนังนวลที่กำลังแหว่งหางดิ๊ก ๆ เหมือนรับรู้ในสิ่งที่เธอบอกกับมัน ก่อนที่จะเดินขึ้นไปยังสำนักงานวิจัย

งานด้านการบริหารจัดการโครงการวิจัยของมหาวิทยาลัย เกี่ยวกับมาตรฐานด้านจริยธรรมการวิจัย ที่อิงดาวเป็นคนดูแลนั้น         ส่วนใหญ่เป็นงานด้านเอกสารที่จะต้องทำบันทึกข้อความส่งต่อให้คณะกรรมการเป็นผู้พิจารณา ดังนั้น หากเธอทำให้ทันเวลาก็ไม่มีปัญหาใดต้องกังวล

ตอนเที่ยงหลังจากรับประทานอาหารกับเพื่อน ๆ เรียบร้อยแล้ว พี่นกอยากทานผลไม้แต่ไม่อยากฝ่าแดดร้อน ๆ เดินไปที่โรงอาหาร อิงดาวจึงอาสาไปซื้อผลไม้ให้พี่ ๆ และเพื่อน ๆ ในสำนักงาน

อิงดาวเดินลัดสนามฟุตบอลฝ่าแสงแดดร้อนระอุไปโรงอาหาร เมื่อมาถึงที่ร้านผลไม้ที่อยู่บริเวณหน้าของโรงอาหาร เธอกวาดสายตามองดูผลไม้หลากหลายชนิดที่วางเรียงเป็นแถวภายในตู้กระจกใส มีน้ำแข็งโรยรองพื้นอีกทีเพื่อรักษาความสด

แล้วหางตาก็เหมือนเห็นเงาร่างวูบไหวขึ้นที่มุมร้าน เธอจึงหันไปมองโดยอัตโนมัติ ผู้ชายร่างสูงเดินเข้ามาในร้านผลไม้ ใบหน้านั้นแม้จะมีแว่นตาสวมบดบังเอาไว้ แต่ความหล่อเหลาของเขาไม่ได้ลดลงแม้แต่น้อย ยิ่งเขาเป็นผู้ชายที่ผิวขาวสะอาด ยิ่งทำให้เขาดูเหมือนมีรังสีเปล่งประกายรอบตัว จนทำให้สาว ๆ หลายคนต้องหันมามองเขาครั้งแล้วครั้งเล่า เสื้อเชิ้ตสีขาวที่เขาสวมอยู่เรียบกริบ กางเกงสีดำที่ถูกรีดจนขึ้นจีบด้านหน้าคู่กับรองเท้าหนังสีดำที่ถูกขัดจนมันวาว เรียกได้ว่าแต่งตัวเนี้ยบทุกระเบียบนิ้ว เมื่อเธอเห็นใบหน้าหล่อเหลาของผู้มาใหม่อย่างเต็มตา อิงดาวก็รู้สึกว่าเหมือนถูกกระแสไฟฟ้าวิ่งตรงเข้าสู่หัวใจ ทำให้เต้นแรงขึ้น พร้อมกับเลือดร้อน ๆ สูบฉีดขึ้นไปทั้งหน้า  

- อาจารย์ธาวิน –