ตอนที่19.  พัดผ่าน

ชื่อของผู้มาใหม่หลุดออกมาอย่างแผ่วเบายิ่งกว่าเสียงลมพัดผ่าน อิงดาวจึงรีบหันกลับมาจ้องตู้กระจกผลไม้ทันที ในขณะที่หัวใจเต้นราวกับกลองตี เหมือนว่าแข้งขาจะอ่อนแรงขึ้นมาโดยฉับพลัน

“เอาอะไรคะ”

เสียงแม่ค้าเรียกสติ อิงดาวจึงรีบบอกออกไปอย่างร้อนรนว่า

“มะม่วงเปรี้ยว สาลี่ กับแตงโมค่ะ”

หญิงสาวบอกแม่ค้าเสร็จก็ยืนเงียบนิ่ง ไม่กล้าแม้แต่จะเหล่ตามองคนข้าง ๆ หัวใจเธอเต้นแรงจนได้ยินเสียงของมันก้องอยู่ในหู พร้อมกับเสียงหนึ่งที่ตะโกนสั่งเธอในใจว่า

- ทักอาจารย์สิ บอกขอบคุณอาจารย์สิ ที่วันนั้นช่วยเธอไว้ –

- เอาผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นคืนอาจารย์ แล้วบอกขอบคุณสิ –

- บอกขอบคุณไปเลย กล้า ๆ หน่อย –

และแล้วในที่สุดอิงดาวก็รวบรวมความกล้าทั้งหมดเท่าที่มี เอ่ยทักอาจารย์ออกไปว่า

“อะ อาจารย์ธาวินคะ”

“ได้แล้วจ้า”

เสียงแม่ค้าผลไม้ดังกลบเสียงเบา ๆ ของอิงดาวจนหมด หญิงสาวหน้าแดงก่ำ รีบรับถุงผลไม้มาจากมือของแม่ค้า พร้อมกับจ่ายเงินให้แล้วเดินออกมาจากร้านผลไม้ ในขณะที่อาจารย์ธาวินกำลังสั่งผลไม้กับแม่ค้า

อิงดาวเหลียวมองอาจารย์ธาวินอีกครั้ง พร้อมกลับถอนหายใจออกมา หากจะเดินกลับไปทักอาจารย์ใหม่อีกครั้ง เธอก็อายเกินกว่าที่จะทำเช่นนั้น อีกทั้งเมื่อสักครู่เขาไม่มีท่าทีว่าจะจำเธอได้แม้แต่น้อย หรืออาจจะไม่ได้สนใจเธอด้วยซ้ำว่ามีผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งยืนอยู่ข้าง ๆ เขาตรงนั้น

หญิงสาวเม้มปากสนิท ก่อนตัดใจเดินออกมาจากโรงอาหาร ระหว่างนั้นเธอเดินผ่านกลุ่มนักศึกษาชายที่สวมเสื้อช็อปสีแดง ซึ่งเป็น          เสื้อ ช็อปของภาควิชาวิศวกรรมไฟฟ้า ฯ ประโยคสนทนาของนักศึกษาชายกลุ่มนั้นก็ทำให้เธอต้องชะลอฝีเท้าลง

“เฮ้ย มึง ! นั่นมันอาจารย์ธาวินนี่ !”

“เอ่อ กูจำได้ขึ้นใจ ไอ้คนที่มันบ้าอำนาจ คิดว่าตนเองวิเศษวิโสกว่าคนอื่น จนทำให้กูต้องลงเรียนซ้ำอีกเทอม”

“นั่นดิ ก็แค่ลากอีแตะเข้าห้องสอบ ทำเป็นเรื่องราวใหญ่โตไปได้”

“อย่าว่าแต่อีแตะเลยมึง แค่กูนั่งดูดบุหรี่ข้างตึก ยังเดินเข้ามาด่าสั่งสอนกูอีก หน้าก็ไม่เหมือนพ่อกูสักนิด”

เธอได้ยินถ้อยคำรุนแรงของนักศึกษาเหล่านั้นชัดเจนจนอดเหลียวหลังมองนักศึกษาชายกลุ่มนั้นไม่ได้ ร่างสูงใหญ่กำยำของพวกเขาเดินหายลับเข้าไปในโรงอาหารปะปนกับนักศึกษากลุ่มอื่น ๆ สิ่งที่เธอได้ยินเมื่อสักครู่รบกวนจิตใจไม่น้อย

หลังเลิกงานอิงดาวแวะเข้าร้านยาของมหาวิทยาลัย เพื่อซื้อยาแก้ปวด และยาคลายกล้ามเนื้อให้กับแม่ เธอจะลองเอาไปให้แม่กินก่อน หากยังไม่ดีขึ้นเธอจะต้องหาทางให้แม่ไปรักษาที่โรงพยาบาลให้ได้

อิงดาวเก็บยาลงกระเป๋าเป้ให้เรียบร้อย ก่อนที่จะเดินออกจากร้าน ระหว่างที่เธอมองซ้ายขวาเพื่อที่จะข้ามถนนไปรอรถเมล์ สายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นรถยุโรปสีเงินวาวขับมาด้วยความเร็วไม่มากนักเพราะเป็นถนนภายในมหาวิทยาลัยที่มีนักศึกษาพลุ่งพล่าน จึงทำให้เธอมองเห็นคนขับอย่างชัดเจน

- อาจารย์ธาวิน –

หญิงสาวเอ่ยชื่อชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของรถคันงามราคาหลายล้าน ดวงตากลมโตมองรถคันนั้นวิ่งผ่านจนหายไปลับตา เธอจำสีรถ จำทะเบียนรถคันนั้นได้อย่างแจ่มชัดในใจ  เธอเองก็ไม่รู้ทำไมว่า อะไรที่เกี่ยวข้องกับผู้ชายคนนี้ ทำไมเธอต้องใส่ใจเป็นพิเศษ และมีความรู้สึกกับเขามากมายนัก ทั้ง ๆ ที่เจอกันเพียงแค่ไม่กี่ครั้ง และทุกครั้งก็เหมือนกับว่าเขาจะไม่เห็นหล่อนอยู่ในสายตาด้วยซ้ำ

จากฤดูร้อน เข้าสู่ฤดูฝน

แสงแดดที่เคยแผดแสงแรงกล้า กลับกลายเป็นสายฝน    ในแต่ละวันมนุษย์ที่อยู่ใต้แผ่นฟ้าไม่อาจคาดเดาใจฟ้าได้เลยว่าฝน   จะเทลงมาเมื่อใด

ดังนั้น เพื่อหลีกเลี่ยงการจราจรที่ติดขัด เจ้าหน้าที่ภายในสำนักงานส่วนใหญ่จึงพยายามเร่งมือกันทำงานกันอย่างเคร่งเครียด เพื่อให้ได้กลับบ้านได้ทันทีที่ถึงเวลาเลิกงาน

เมฆสีดำเริ่มตั้งเค้ามาตั้งแต่ตอนบ่าย เจ้าหน้าที่หลายคนเริ่มนั่งไม่ติดเก้าอี้ เพราะเกรงว่าพายุใหญ่กำลังจะมา หากกลับไม่ทันอาจจะต้องติดฝนอยู่ระหว่างทางกลับบ้าน ด้วยเหตุนี้พี่ ๆ เพื่อน ๆ ในสำนักงานจึงเร่งฝีเท้าออกจากสำนักงานทันทีที่นาฬิกาบนฝาผนังห้องบอกเวลาเลิกงาน

“ใหม่เก็บของเสร็จรึยัง ให้รอไหม”

อิงดาวเอ่ยขึ้นขณะที่ร่างเล็กเดินมาถึงโต๊ะของเพื่อนสาว    ทั้งสำนักงานเหลือเพียงแค่เธอสองคน

“รอสิยะ ! ฉันไม่กล้าอยู่ที่สำนักงานคนเดียวหรอกนะ ยิ่งฝนใกล้จะตก ฟ้าก็มืดแล้วด้วย ฉันกลัวผี”

ใหม่รีบปิดคอมพิวเตอร์ จากนั้นก็หันไปเก็บแฟ้มเสนองานเข้าที่ ปกติแล้วงานธุรการจะไม่ค่อยมีงานมาก เธอจึงเป็นคนแรก ๆ ที่กลับบ้านก่อนเพื่อน ยกเว้นวันนี้ ซึ่งเป็นช่วงที่มีการเสนอขอทุนวิจัย ที่ทางคณะต่าง ๆ จักต้องส่งเอกสารให้ท่านรองอธิการบดีฝ่ายวิจัยลงนาม ผ่านสำนักงานวิจัย เมื่อลงนามเสร็จแล้ว ฝ่ายธุรการก็มีหน้าที่ออกเลขหนังสือจากนั้นจึงจะสามารถยื่นขอทุนวิจัยจากแหล่งต่าง ๆ ได้

“ได้ ๆ”

อิงดาวยิ้มน้อย ๆ ให้กับคนกลัวผี ที่กุลีกุจอรีบเก็บของเตรียมกลับบ้าน

“อ๊ายยยยย”

คนกลัวผีกรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียง ใบหน้าซีดเผือด ทำให้คนที่ไม่เคยกลัวอะไรอย่างอิงดาวตกใจไปด้วย

“อะไร เป็นอะไรใหม่”

อิงดาวละล่ำละลักถาม มองซ้ายขวาด้วยความหวาดระแวง

“ฉันเอาเอกสารขอทุนให้อาจารย์ธาวินไม่หมด”

หญิงสาวบอก น้ำเสียงคล้ายคนจะร้องไห้ มือที่ถือเอกสารอยู่สั่นระริก

“พุทโธ่... ฉันละตกใจหมดนึกว่าเธอเห็นผีซะอีก”

อิงดาวลูบอกของตนเองเบา ๆ เพื่อปลอบขวัญของตน

“มันยิ่งกว่าเห็นผีอีกนะอิงดาว ฉันตายแน่ ๆ เพราะเอกสารชุดนี้ด่วนมาก อาจารย์ธาวินต้องส่งให้แหล่งทุนพรุ่งนี้ โครงการนี้อาจารย์ธาวินเป็นหัวหน้าทีม ร่วมกับท่านรองอธิการเพื่อขอทุนวิจัยให้กับมหาวิทยาลัยงบประมาณตั้งยี่สิบล้าน !”

ใหม่อธิบายให้เพื่อนฟังด้วยความร้อนใจ

“พรุ่งนี้ค่อยส่งไปที่คณะวิศวะฯ ก็ได้นี่”

อิงดาวออกความเห็น

“ไม่ได้สิ ฉันกลัวว่าอาจารย์ธาวินจะไม่รู้ว่าเอกสารหายไปหนึ่งชุด แล้วส่งไปที่แหล่งทุนเลย หากเป็นแบบนั้น แหล่งทุนก็จะไม่รับพิจารณา ทำให้มหาวิทยาลัยเราชวดเงินตั้งหลายล้าน เพราะฉันเป็นต้นเหตุ จากนั้น ทั้งท่านรองอธิการ อาจารย์ธาวิน โดยเฉพาะหัวหน้าฯ ต้องไล่ฉันออกแน่ ๆ”

ใหม่เริ่มเบะปาก เสียงสั่นเครือคล้ายคนจะร้องไห้