ตอนที่20. ไปเป็นเพื่อน

“งั้นเราก็เอาเอกสารนี่ไปส่งที่คณะวิศวะ วันนี้เลยก็ได้ เดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อน”

อิงดาวเสนอทางออกที่คิดว่าที่ดีที่สุด  เพื่อนสาวจึงหยุดคร่ำครวญแล้วจับมือของเธอเอาไว้

“อิงดาว เอาเอกสารขอทุนไปส่งที่คณะวิศวะ ให้ฉันหน่อยนะ”

ใหม่ขอร้องพร้อมกับส่งสายตาเป็นประกายมาให้เพื่อนสาว

“ใหม่จะให้ฉันไปคนเดียวเหรอ”

คนถูกไหว้วานโพล่งออกมาด้วยความตกใจ แม้ว่าเธอจะทำงานที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้มาได้สามเดือนแล้ว แต่ก็ยังไม่เคยเหยียบย่างไปที่ตึกของคณะอื่น ๆ เลย

“นะ ๆ อิงดาวนะ พอดีว่าวันนี้ฉันนัดกับแฟนเอาไว้ตอนหกโมงเย็น นี่มันก็สี่โมงครึ่งเกือบจะห้าโมงเย็นแล้ว เดี๋ยวฉันไปไม่ทันนัด ถ้าไปไม่ทันนัด แฟนฉันต้องโกรธแน่ ๆ เธออยากเห็นเพื่อนอกหักหรือไง นะ ๆ   อิงดาวนะ ช่วยฉันหน่อยนะ”

ใหม่เขย่าแขนเพื่อน ส่งสายตาขอร้องให้ดูน่าสงสารที่สุด

“กะ... ก็ได้”

อิงดาวตอบรับเสียงเบา เธอไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว หากปฏิเสธก็คงจะใจดำเกินไปหน่อย แค่เอาเอกสารไปส่งให้ที่คณะวิศวกรรมศาสตร์เท่านั้นเอง และหากมีโอกาสได้พบกับอาจารย์ธาวินก็จะดี เธอจะได้คืนผ้าเช็ดหน้า และบอกขอบคุณเขาเสียที

“ขอบใจมาก”

ใหม่ยิ้มแฉ่ง พร้อมกับยื่นซองน้ำตาลที่ใส่เอกสารขอทุนฉบับสุดท้ายให้กับอิงดาว

ตึกสำนักงานอธิการบดี ที่อิงดาวทำงานตั้งอยู่ที่ส่วนหน้าของมหาวิทยาลัยแต่คณะวิศวกรรมศาสตร์ตั้งอยู่ที่จุดกึ่งกลางของมหาวิทยาลัย ดังนั้น กว่าเธอจะเดินมาถึงคณะวิศวกรรมศาสตร์ก็เย็นมากแล้ว

ท้องฟ้าส่งเสียงร้องคำรามเป็นระยะ ๆ เมฆสีดำลอยต่ำลงเรื่อย ๆ อิงดาวจึงเร่งฝีเท้ามากขึ้น เพื่อที่จะไปส่งเอกสารให้อาจารย์ได้ทันก่อนที่ฝนจะตกลงมา

“ลุงคะ รู้จักอาจารย์ธาวินไหม”

อิงดาวรีบถามเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่นั่งอยู่หน้าตึก  EN 6 หรือ ตึกใหญ่ส่วนกลางของคณะวิศวกรรมศาสตร์

ลุงยามหมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่สักพักก่อนจะตอบออกมาว่า

“รู้จัก ท่านเป็นรองศาสตราจารย์ และยังเป็น ประธานหลักสูตรวิศวกรรมศาสตรบัณฑิต สาขาวิชาวิศวกรรมไฟฟ้าและอิเล็กทรอนิกส์ด้วย ถามทำไม มีธุระอะไรกับท่านรองศาสตราจารย์เหรอหนู”

อิงดาวยิ้มเต็มหน้า พร้อมกับถามขึ้นอีกว่า

“กลับไปหรือยังคะ ลุง”

“โอ๊ย ท่านรองฯ ธาวิน ไม่กลับง่าย ๆ หรอก เห็นกลับเย็นทุกวัน วันนี้ก็ยังไม่เห็นลงมาจากตึกเลย”

ลุง รปภ. หน้าตึก EN 6 กล่าวอย่างภาคภูมิใจที่ตนจำทุกคนในตึกได้ รวมถึงรู้ว่าใครเข้าออกตอนไหนเวลาใด เพราะนั่นเป็นสิ่งที่แสดงให้เห็นว่าตนทำหน้าที่เป็นผู้รักษาความปลอดภัยได้เป็นอย่างดี

“งั้นดีเลย หนูขอฝากเอกสารขอทุนให้หน่อยนะคะ”

อิงดาวยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลให้ลุง รปภ.

“ทำไมหนูไม่ขึ้นไปเอาให้ท่านรองฯ ธาวินเองล่ะ   ห้องพักอาจารย์อยู่ที่ชั้นสี่ นี่เอง”

“หนูเกรงว่าจะสวนทางกับอาจารย์ค่ะ เดี๋ยวจะคาดกันไปมาเปล่า ๆ แต่ถ้าฝากไว้ที่ลุง ลุงนั่งหน้าตึกยังไงก็ต้องเจออาจารย์ที่เข้าออกภายในอาคารนี้ ไม่มีทางคาดกันแน่ ๆ ค่ะ”

“จริงด้วยสิ ได้ เดี๋ยวลุงจะเก็บเอาไว้ให้ท่านรองฯ ธาวินแล้วกัน”

ลุง รปภ. พยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วยกับเหตุผลของเธอ

“รบกวน ลุงเอาให้อาจารย์วันนี้เลยนะคะ เพราะเป็นเอกสารสำคัญที่อาจารย์จะต้องส่งด่วนในวันพรุ่งนี้ค่ะ”

อิงดาวกำชับพร้อมกับยื่นซองสีน้ำตาลให้ลุง รปภ. จากนั้น ก็รีบขอตัวไปเข้าห้องน้ำ เพราะเธอจะต้องเดินกลับไปหน้ามหาวิทยาลัย เพื่อรอขึ้นรถเมล์ไปยังตลาดสด ดังนั้น จึงต้องรีบเข้าห้องน้ำให้เรียบร้อยจะได้ไม่ปวดท้องขึ้นมาระหว่างทาง

หลังจากที่อิงดาวหายลับเข้าไปในห้องน้ำที่อยู่บริเวณชั้นหนึ่งของตึก EN 6 ไม่นานนักร่างสูงสง่าก็ปรากฏตัวขึ้น เขาแต่งกายด้วยชุดสุภาพ กลีบของเสื้อเชิ้ตยังคงเรียบกริบ เนกไทสีชมพูเข้มยังคงผูกเรียบร้อยในตำแหน่งเดิม ข้างกายเขามีอาจารย์สาวสวยคนหนึ่งในชุดเดรสสีหวาน พร้อมกับกระเป๋าคล้องบนบ่าราคาเรือนแสน

ทั้งคู่เดินคุยกันออกมาจากลิฟต์ ใบหน้าเบิกบาน จนกระทั่ง      ลุง รปภ. ส่งเสียงเรียก ทั้งคู่จึงหยุดบทสนทนาอันแสนสุขนั้น

“ท่านรองฯ ธาวิน ครับ”

คนถูกเรียกจึงหยุดฝีเท้าลงที่หน้าโต๊ะ รปภ. จากนั้นสายตาคมกริบภายใต้กรอบแว่นสีดำก็มองมายังคนที่เรียก ใบหน้านิ่งสนิทดุจแผ่นผานั้นทำให้คนถูกเรียกต้องรีบเอ่ยธุระออกมาโดยด่วนว่า

“มีคนฝากเอกสารไว้ให้ท่านครับ”

ลุง รปภ. ยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลให้รองศาสตราจารย์อย่าง นอบน้อม แม้คนตรงหน้าจะอายุน้อยกว่า แต่บุคลิกเงียบขรึม และตำแหน่งของอีกฝ่ายทำให้เขารู้สึกยำเกรง อาจารย์หนุ่มยื่นมือออกไปรับซองสีน้ำตาลโดยไม่ได้เอ่ยอะไร จากนั้น เขาก็เปิดดูเอกสาร เมื่อเห็นเอกสารดวงตาของเขาก็มีประกายวาววับขึ้น

“เอกสารอะไรหรือคะ ทำไมดูอาจารย์ธาวินตื่นเต้นจัง”

อาจารย์สาวหุ่นเพรียว ที่ยืนกอดอกมองดูเขา ถามขึ้นอย่างแปลกใจ ที่เห็นชายหนุ่มดูจะดีใจจนแทบจะเก็บอาการเอาไว้ไม่ได้

“อ่อ เอกสารขอทุนวิจัยฉบับสุดท้ายที่ผมคิดว่าทำหายไปนะครับ ผมหามันทั้งบ่ายก็ไม่พบ สงสัยผมลืมไว้ที่ไหนสักแห่ง แล้วมีคนเอามาฝากไว้ให้ ดีจริง ๆ  พรุ่งนี้จะได้รีบส่งให้กับทางแหล่งทุน”

อาจารย์หนุ่มหันไปอธิบายให้หญิงสาวฟัง พร้อมกับระบายยิ้มซึ่งหาดูได้ยากมาก เพราะหล่อนเป็นคนที่เขากำลังจะสานสัมพันธ์เป็นพิเศษ เขาจึงต้องปฏิบัติกับหล่อนพิเศษกว่าคนอื่น จากนั้นเขาจึงเอ่ยกับลุงว่า

“ขอบคุณคุณลุงมากครับ”

“ด้วยความยินดีครับ”

ลุง รปภ. ยกฝ่ามือขวาจรดที่หางคิ้ว คล้ายกับท่าทางขึงขังของตำรวจ อาจารย์หนุ่มจึงพยักหน้าให้ลุงอีกครั้ง ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินออกไปจากตึก

“ดูท่าฝนกำลังจะตกแล้วเรารีบไปกันเถอะครับ”

อาจารย์หนุ่มแหงนหน้ามองท้องฟ้า เมฆสีดำก้อนใหญ่แผ่ ปกคลุมทั่วทุกทิศทาง ในขณะที่สาวเท้ามุ่งสู่โรงรถที่อยู่ข้างตึก EN 6

“จริงด้วยค่ะ ถ้าฝนตก รถอาจจะติด เกดต้องไปถึงคลินิกให้ทันก่อนหกโมงเย็นด้วยค่ะ”

หมอเกด หรือแพทย์หญิงเกศรา ปิยะมงคล ตั้งใจไม่เอารถมาเพื่อที่จะได้ขอติดรถเขาไปลงที่คลินิก เธอรู้จักอาจารย์ธาวินเมื่อสองเดือนที่แล้วในงานประชุมวิชาการ เพราะงานวิจัยที่เขาจะทำเกี่ยวข้องกับด้านการแพทย์ เพื่อพัฒนาอุปกรณ์จำแนกเชื้อโรคด้วยเทคนิคประจุไฟฟ้า จึงทำให้เขาและเธอได้มีโอกาสพูดคุยและร่วมงานวิจัยกัน