ตอนที่21. วิ่งตามออกมา

หลังจากได้รู้จักเขามากขึ้น เธอก็ทราบว่าผู้ชายคนนี้มีคุณสมบัติเพียบพร้อมเหมาะสำหรับการเป็นสามีในอนาคตทุกด้าน ไม่ว่าจะเป็น ฐานะ การศึกษา หรือแม้แต่รูปลักษณะภายนอกของเขา ที่สง่าผ่าเผยโดดเด่นกว่าใคร ๆ เธอจึงยินดีเป็นอย่างยิ่งที่จะสานสัมพันธ์ให้เป็นมากกว่าเพื่อนร่วมงาน

“ครับ”

อาจารย์หนุ่มตอบรับพร้อมกับรอยยิ้ม

เมื่อทั้งคู่เดินออกไปจากตึกได้ไม่นานนัก อิงดาวก็เดินออกมาจากห้องน้ำ ลุง รปภ. จึงรีบบอกกับเธอว่า

“ลุงเอาเอกสารที่หนูฝากไว้ ให้ท่านรองฯ ธาวิน แล้วนะ”

“อาจารย์ธาวินลงมาแล้วเหรอคะ”

อิงดาวถามออกไปด้วยความตื่นเต้น ดวงตากลมโตเบิกกว้าง พอ ๆ กับรอยยิ้มที่ระบายออกเกือบจะเต็มใบหน้าของหญิงสาว

“ใช่อาจารย์พึ่งออกไปเมื่อสักครู่นี้เอง”

“ขอบคุณมากค่ะ ลุง”

อิงดาวรีบวิ่งออกไปจากตึกด้วยความหวังว่าจะตามทันอาจารย์ธาวิน ไม่แน่คราวนี้เธออาจจะได้คืนผ้าเช็ดหน้าของเขาที่หล่อนพกติดตัวตลอด รวมถึงได้บอกขอบคุณเขาก็ได้

“เอ๊ะ”

ทันทีที่อิงดาววิ่งตามออกมา ภาพตรงหน้าที่เห็นก็ทำให้เธอรู้สึกไร้เรี่ยวแรงอย่างไม่ทราบสาเหตุ

หนุ่มหล่อหญิงสาวคู่หนึ่งสมกันราวกับกิ่งทองใบหยกกำลังเดินเคียงคู่กันท่ามกลางละอองฝนเล็ก ๆ ที่โปรยปรายลงมา ท้องฟ้าจะมืดครึ้มเป็นฉากหลัง ขับเน้นภาพการเคียงคู่กันของกิ่งทองใบหยกกระจ่างชัดในสายตาของผู้คนที่เดินผ่านไปมา ส่วนตัวเธอเองเปรียบเสมือนเงาร่างเล็ก ๆ สายหนึ่งเพียงแค่ลมพัดผ่านก็สลายหายไป

อิงดาวรู้สึกว่าหัวใจของเธอมันสั่นสะท้านเจ็บแปลบลึก ๆ ผู้หญิงที่เดินเคียงข้างอาจารย์ธาวินคนนั้น ช่างสวยงามเหลือเกิน หล่อนสูงระหง ผิวขาวสะอาด ผมยาวสลวยสีดำขลับ ใบหน้ายามแย้มยิ้มประดุจนางฟ้าในชุดเดรสสีหวาน รอยยิ้มของหล่อนคนนั้น แม้แต่ผู้หญิงเองยังสั่นไหวในใจ   มีหรือผู้ชายที่เดินเคียงหล่อนจะไม่รู้สึกอะไร 

เมื่อคิดได้ดังนั้น อิงดาวก็สะอื้นในใจ แม้แต่รูปลักษณ์ภายนอก เธอก็มิอาจเทียบผู้หญิงคนนั้นได้เลย รูปร่างของอิงดาวนั้นผอมแห้ง อีกทั้งผมก็หยิกหย็องจนต้องมันรวบไว้ด้านหลังอยู่ตลอดเวลา ผิวพรรณกระดำกระด่าง ทั้งรอยแผลเป็น ทั้งไฝ ทั้งปาน หากผู้หญิงคนนั้นเปรียบประดุจนางฟ้า เธอก็คงเป็นอีกาที่ขี้เหร่ที่สุดในฝูง

เม็ดฝนโปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย และหนักมากขึ้นเรื่อย ๆ   แต่อิงดาวกลับทำได้เพียงเดินฝ่าสายฝนไปอย่างช้า ๆ เธอกำผ้าเช็ดหน้าของอาจารย์ธาวินที่หล่อนพกติดตัวตลอดแน่น เขากับสาวสวยคนนั้นขึ้นรถขับออกไปแล้ว

ภาพตรงหน้าย้ำชัดลงในใจของเธอ ผู้หญิงคนนั้นเหมาะสมกับอาจารย์ธาวินมาก มีบุญวาสนาทัดเทียมกัน จึงได้เกิดมาครองคู่กันในชาตินี้ ส่วนเธอนั้นมีเพียงบุญเก่าติดตัวมาน้อยนิดนัก แม้แต่จะเอ่ยปากพูดคุยสักคำฟ้ายังไม่ให้โอกาสกับเธอ

แค่ก...     แค่ก..     แค่ก..

เสียงไอดังเล็ดลอดออกมาจากปากบางซีดเพียงเบา ๆ เพราะ    อิงดาวพยายามกลั้นเสียงเอาไว้ ในขณะที่กำลังยกหม้อแกงหนักราว ๆ สิบกิโลวางไว้บนห้างร้านข้าวแกงช่วยมารดา

ดวงตาของมารดามองร่างผอมที่สั่นโยกจากอาการไอ แม้จะเห็นเพียงเล็กน้อย แต่สายตาของผู้ที่ผ่านโลกมากอย่างเธอก็พอจะรู้ว่า บุตรสาวของตนกำลังไม่สบาย

“ไม่สบายก็หยุดงานสักวันเถอะอิง แล้วงานที่ตลาดก็ไม่ต้องมาช่วยหรอก”

นางจันทร์มองลูกสาวด้วยความเป็นห่วง  เมื่อวานลูกสาวตากฝนกลับบ้านจนตัวสั่นงันงก ไม่แปลกที่วันนี้จะถูกไข้หวัดเล่นงาน

“อิงไม่เป็นไรค่ะแม่ แค่ไอนิดหน่อยเอง”

อิงดาวบอกแม่พร้อมกับระบายยิ้มออกมาเต็มหน้า แต่ดวงตาของเธอกลับอิดโรยอย่างเห็นได้ชัด แม้อิงดาวจะไม่สบาย ทั้งปวดหัว และรู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัว แต่ก็ยังลุกขึ้นมาช่วยแม่ทำกับข้าวเตรียมขายตั้งแต่ตีสามเหมือนเช่นทุกวัน และต้องพยายามฝืนร่างกายเอาไว้ไม่แสดงอาการออกมาเพื่อไม่ให้แม่เป็นห่วง

“วันนี้ก็อย่าลืมเอาร่มไปล่ะ เดี๋ยวได้ตากฝนกลับบ้านเหมือนเมื่อวาน”

นางจันทร์บอกลูกสาว

“จ๊ะแม่”

อิงดาวตอบรับ เมื่อช่วยแม่ตั้งร้านเสร็จ เธอก็ออกไปขึ้นรถเมล์   ที่หน้าตลาดไปทำงานเหมือนอย่างเช่นทุกวัน

วันนี้อิงดาวรู้สึกปวดหัวทั้งวัน จนต้องพึงกระเป๋ายาฉุกเฉินของสำนักงาน แม้จะกินยาแล้วแต่อาการยังไม่ดีขึ้น และหล่อนรู้สึกเหมื่อยล้ามากขึ้น จนตาแทบจะปิด แต่ต้องฝืนทนเอาไว้ ใช้รอยยิ้มบาง ๆ เป็นฉากบังหน้าเพื่อให้ทุกคนเข้าใจว่าเธอยังสบายดี เพราะเธอไม่อยากลางาน หากลางานหนึ่งวัน กองงานที่ค้างจะเพิ่มมากขึ้นเท่าตัว ระบบการทำงานที่วางเอาไว้จะรวนไปหมด ดังนั้น เธอจึงไม่อยากให้อาการป่วยเพียงเล็กน้อยมาหยุดยั้งการทำงานของเธอได้ 

อิงดาวจึงฝืนร่างกายที่เหนื่อยอ่อนทำงานตามปกติจนกระทั่งถึงเวลาเลิกงาน ดั่งคำโบราณที่กล่าวไว้      - ใจเป็นนาย กายเป็นบ่าว แม้ร่างกายจะอ่อนแรงสักเพียงใด หากหัวใจร่ำร้องอยากจะพบ ร่างกายก็ขับเคลื่อนไปได้ กว่าจะรู้ตัวร่างผอมก็มาหยุดอยู่ที่หน้าตึก EN6 ของคณะวิศวกรรมศาสตร์

แม้จะรู้ทั้งรู้ว่าเธอไม่อาจครอบครองหัวใจของอาจารย์ธาวินได้ แต่เธอไม่อาจตัดใจจากเขาได้เช่นกัน นานนับวันยิ่งมีชื่อเขาอยู่ในทุก ลมหายใจเข้าออก แม้ไม่ได้เห็นหน้า แต่ขอเพียงได้เดินผ่านคณะที่เขาทำงานอยู่ เธอก็รู้สึกดีใจมากพอแล้ว อย่างน้อยมันทำให้เธอรู้สึกว่าได้อยู่ใกล้เขามากขึ้นอีกหน่อย

ดังนั้น หลังเลิกงานทุกเย็น เธอมักจะเดินอ้อมผ่านมาทางคณะวิศวกรรมศาสตร์ เพื่อไปยังหน้ามหาวิทยาลัย ในใจลึก ๆ นั้น อิงดาวแค่หวังเพียงว่าบางทีสักวันหนึ่งอาจารย์ธาวินอาจจะบังเอิญเจอกับเธอก็ได้ และหากเป็นเช่นนั้น เธอจะได้มีโอกาสบอกขอบคุณเขา พร้อมกับคืนผ้าเช็ดหน้า ซึ่งหากสิ่งที่ค้างคาในใจนี้ได้ทำสำเร็จลุล่วง... บางที... เธออาจจะไม่คิดถึงเขามากมายขนาดนี้ก็ได้

อิงดาวยืนอยู่ใต้ต้นไม้หน้าตึก EN 6 แหงนหน้ามองขึ้นไปที่ชั้น 4 ซึ่งเป็นชั้นของภาควิชาวิศวกรรมไฟฟ้า และอิเล็กทรอนิกส์ ที่ที่อาจารย์ธาวินทำงาน ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำเพราะดวงอาทิตย์ใกล้จะลาลับ รอบ ๆ คณะ ผู้คนเบาบาง ในโรงจอดรถที่อยู่ข้าง ๆ ตึกมีเพียงรถของอาจารย์สองสามคัน หนึ่งในนั้นมีรถยุโรปสีเงินวาวของอาจารย์ธาวิน จอดรวมอยู่ด้วย

เขามักจะจอดรถไว้ที่ตำแหน่งเดิม ๆ ซ้ำ ๆ ดังนั้น เธอจึงมองหารถเขาได้ไม่ยาก ไม่ว่าเธอจะมาถึงคณะวิศวกรรมศาสตร์เย็นมากแค่ไหน   แต่รถอาจารย์ยังคงจอดอยู่ เธอไม่เคยเห็นอาจารย์ธาวินกลับบ้านเร็วเหมือนอาจารย์คนอื่น ๆ เลยสักวัน