ตอนที่25. ลมหายใจติดขัด

ยิ่งร่างผอมเร่งฝีเท้าวิ่งตามมากขึ้นเท่าไหร่ รถยุโรปสีเงินวาวคันนั้นก็เหมือนยิ่งไกลออกไปมากเท่านั้น  อิงดาวรู้สึกเจ็บแปลบที่ข้อเท้า   ลมหายใจติดขัด

“โอ๊ย !”

อิงดาวล้มลงไปกับพื้นเพราะข้อเท้าพลิก แสงแดดยามเที่ยง แผ่ความร้อนระอุออกมา จนเธอรู้สึกว่าทุกอย่างพร่ามัวไปหมด แม้แต่รถยุโรปสีเงินวาวคันนั้นก็หายลับไปจากสายตา

“อาจารย์ธาวิน”

เธอเรียกชื่อเขาออกมาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ทุกอย่างจะดับ          วูบลง สวรรค์ช่างใจร้ายกับเธอนัก ขอแค่ได้เจอหน้าเป็นครั้งสุดท้าย เธอก็ทำไม่ได้ ทำได้แค่เพียง น้อยใจตนเอง ที่เกิดมามีบุญเท่านี้ เป็นได้แค่เพียงผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่คู่ควรกับรองศาสตราจารย์ผู้สูงส่ง

ติ๊ด    ติ๊ด    ติ๊ด

เสียงเครื่องฟอกไตกำลังทำงาน กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้ออบอวลไปทั่วทั้งห้อง นางจันทร์ปาดน้ำตาที่ข้างแก้มทิ้ง เธอรับโทรศัพท์ด่วนจากหน่วยกู้ภัยว่าลูกสาวของเธอหัวใจหยุดเต้น เจ้าหน้าที่กำลังให้การช่วยเหลือ และถูกนำส่งโรงพยาบาล

นางจึงฝากร้านไว้กับแม่ค้าร้านข้าง ๆ เมื่อมาถึงที่โรงพยาบาล  อิงดาวพ้นขีดอันตรายแล้ว แต่ยังไม่รู้สึกตัว

“แม่”

เสียงเบาออกมากจากริมฝีปากซีด ดวงตาอิดโรยของอิงดาวมองไปรอบ ๆ ตัว ก็พบว่าตนเองอยู่ในโรงพยาบาลและกำลังได้รับการฟอกเลือดอีกครั้ง

“หนูบอกว่าไม่ต้องฟอกเลือดแล้วไงคะ”

มือเล็กของอิงดาวจับที่สายเลือดสีแดงเส้นโตหมายจะดึงออกจากตัว นางจันทร์รีบจับมือลูกสาวเอาไว้ พร้อมกับตวาดขึ้นทั้งน้ำตาว่า

“อิง หยุดเดี๋ยวนี้นะ”

“พวกเราตกลงกันแล้วไม่ใช่รึคะว่า หนูจะไม่ฟอกไต และจะไม่รับการรักษาใด ๆ ทั้งสิ้น เพราะโรคนี้เป็นแล้วไม่มีทางหาย ฟอกก็ตาย    ไม่ฟอกก็ตาย แม่จะเอาเงินมาละลายทิ้งกับหนูไม่ได้”

อิงดาวบอกแม่ ดวงตาแดงก่ำ มีน้ำใส ๆ รื้นขึ้นจนล้นออกมา

“อิงจะให้แม่ทำยังไง ให้แม่มองอิงตายไปต่อหน้าต่อตาหรือไง  แม่ทำไม่ได้”

นางจันทร์สะอื้นฮัก อับจนหนทางที่จะหาเงินมารักษาลูกสาว เดิมทีเธอคิดว่าเมื่อลูกสาวเรียนจบได้งานทำแล้ว ภาระในการหาเงินเลี้ยงครอบครัวจะเบาบางลงบ้าง นึกไม่ถึงเลยว่าอิงดาวที่เปรียบเสมือนเสาหลักของครอบครัว กลับต้องมาล้มป่วย สวรรค์ช่างซ้ำเติมให้แม่ม่ายลูกสองอย่างเธอต้องอับจนหนทางครั้งแล้วครั้งเล่า

อิงดาวยอมปล่อยมือออกจากสายเลือด เธอจะยอมฟอกเลือดครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย

“แม่ แม่ฟังอิงนะ เงินเดือนของอิงเดือนสุดท้าย กับเงินที่ได้จากการขายข้าวแกง ให้แม่เก็บเอาไว้ใช้จ่าย และส่งน้องเรียนเตรียมทหาร     ถ้าแม่เอาเงินมาใช้ฟอกไตให้อิง แล้วน้องจะเอาเงินที่ไหนไปสอบ เอาเงินส่วนไหนไปจ่ายค่าเทอม น้องยังมีอนาคต แต่อิง.... หมดสิ้นแล้ว”

ประโยคสุดท้ายกลืนหายไปกับเสียงสะอื้น ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้ผู้เป็นแม่ นางจันทร์พยักหน้ารับ และเข้าใจในสิ่งที่ลูกสาวพูดเป็นอย่างดี

เดือนกว่าเกือบจะสองเดือนแล้วที่อิงดาวลาออกจากงาน ช่วงแรกที่ร่างกายยังแข็งแรง เธอก็ช่วยแม่ทำกับข้าวขาย ทำงานบ้านทุกอย่างเหมือนเช่นที่เคยทำ ไม่ว่าจะเป็นกวาดบ้าน ถูบ้าน ล้างจาน และเธอก็ฝึกให้น้องชายทำงานบ้านไปด้วย

ตะวัน ไม่เถียงเธอเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ยอมกลับบ้านเร็วขึ้นเพื่อมาช่วยแม่เก็บร้าน ได้เห็นน้องชายมีความรับผิดชอบมากขึ้นเช่นนี้ เธอก็หมดห่วงแล้ว

สิ่งเดียวที่ยังคงค้างคาใจ คือ เจ้าของผ้าเช็ดหน้าสีเทา เนื้อผ้า   ลื่นมืออย่างดีผืนนี้เท่านั้น มือผอมแห้งลูบคลำผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นอย่างเบามือ ช่วงสองสามวันมานี้ร่างกายของเธอทรุดหนักลงมากขึ้นแม้แต่แรงจับ  ไม้กวาดยังไม่มี จึงได้แค่ลุกนั่งนอนอยู่บนเตียงชั้นสองของบ้าน ดวงตาเหลืองลึก แก้มตอบ ผิวหนังกลายเป็นสีเหลืองทั่วทั้งตัว

ในทุก ๆ เช้า อิงดาวจะพยายามลุกขึ้นเอง ฝืนความเจ็บปวดเอาไว้ จากนั้นก็ยิ้มให้กับทุกคน เพื่อให้แม่ได้ออกไปขายข้าวแกงที่ตลาดได้อย่างสบายใจ และให้น้องไปเรียนโดยที่ไม่ต้องมาเฝ้าเธอ ให้ทุกคนรู้ว่า   เธอสามารถดูแลตัวเองได้

เช้านี้ก็เช่นกัน หลังจากกินข้าวต้มที่แม่ตักใส่ถ้วยไว้ให้แล้ว      เธอเลื่อนมันเก็บไว้ที่มุมหนึ่งของโต๊ะ เผื่อว่าตอนกลางวันเธอหิวขึ้นมาก็เปิดกินข้าวต้มเก่าที่เหลือ ส่วนน้ำดื่มนั้นก็วางอยู่ในตำแหน่งที่อิงดาวสามารถเอื้อมหยิบได้เอง

วันนี้หล่อนทานข้าวต้มได้เพียงสองสามคำก็รู้สึกปวดท้อง เจ็บขึ้นมาเป็นระลอก ๆ ใบหน้าผอมซูบบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดที่ทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ เหงื่อซึมผุดพรายขึ้นตามไรผมที่หน้าผาก หญิงสาวต้องนอนขดตัวงอ มือซ้ายกำผ้าเช็ดหน้าของผู้เป็นที่รักไว้แน่น มือขวากดลงที่ท้อง ดวงตาพร่าเลือนไปหมด ลมหายใจติดขัด รวยระริน

ก่อนที่ความเจ็บปวดอันแสนทรมานจะปลิดลมหายใจของเธอไป ทั่วทั้งห้องก็ปรากฏแสงสว่างเจิดจ้าขึ้นวูบหนึ่ง

วาบ !

เมื่อแสงสว่างจนแสบตานั้นหายไป ก็ปรากฏเงาร่างผู้ชายกำยำสองคนถือหอกสามง่าม สวมโจงกระเบนสีแดง ยืนทะมึนอยู่ที่ปลายเตียง อิงดาวตัวสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว หากแต่ไม่มีแรงขยับหนีไปไหน

“อิงดาว เสถียรรักชาติ ใช่หรือไม่”

เสียงเย็นยะเยือกจากเงาร่างสีดำตัวใหญ่ถามขึ้น

“ใช่”

หญิงสาวนิ่วหน้าขานรับอย่างแผ่วเบา เธอเหมือนจะไม่รู้สึกเจ็บปวดอีกแล้ว เหมือนร่างกายมันวูบโหวงอย่างประหลาด ราวกับว่าร่างกายนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับจิตวิญญาณของเธออีกต่อไป

“บัดนี้ชีวิตเจ้าในภพในชาตินี้ สิ้นสุดลงแล้ว เจ้ามีสิ่งใดที่อยากจะทำก่อนตายหรือไม่”

ยมทูตร่างเล็กอีกตนเอ่ยถามขึ้น

ดวงตาอิงดาวเลื่อนลอยหยาดน้ำใส ๆ คลอขึ้นจนเต็มดวงตา  ชีวิตคนมันก็เพียงเท่านี้หนอ เพียงแค่สายลมพัดผ่านก็ราวกับว่าลมหายใจจะหยุดลง มือผอมยังคงกำผ้าเช็ดหน้าสีเทาไว้แน่น แน่นเหมือนกับหัวใจของเธอที่ยังยึดติดอยู่กับเจ้าของผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ แม้จวบวันสุดท้ายแห่งชีวิตเธอก็ไม่อาจลืมเขาได้

เธอไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันทำไมถึงรักเขาลึกซึ้งได้มากมายเพียงนี้ เพียงเขาช่วยเธอแค่ครั้งเดียว ไม่เคยพูดกันเลยสักคำ แต่เธอกลับคิดถึงเขามากมาย คอยแต่รับฟังทุกเรื่องราวที่เกี่ยวกับเขา เพียรพยายามเพื่อให้ได้ใกล้ชิด สุดท้ายสิ่งเหล่านี้ก็กลายเป็นสายใยบาง ๆ ที่คอย ๆ      ร้อยรัดหัวใจของเธอให้ผูกติดกับเขา นานวันเข้าเธอยิ่งปักใจรักมั่น จนไม่อาจตัดขาดได้ หากมีสิ่งใด ที่ช่วยให้เธอได้รักกับอาจารย์ธาวินเธอก็พร้อมที่จะทำ