ตอนที่26. ได้รัก

“ขอให้ฉันได้รักกับอาจารย์ธาวินสักวันได้หรือไม่”

แม้ปากบางซีดจะขยับเพียงเล็กน้อยและเสียงแผ่วเบา แต่หูทิพย์ของท่านยมทูตทั้งสองได้ยินอย่างแจ่มชัด และเมื่อตรวจดูดวงชะตาของหญิงสาวกับผู้ชายที่เธอบอกกลับพบว่าทั้งคู่ไม่มีบุญวาสนาต่อกัน

บุรุษผู้นั้นที่เธอต้องการจะรัก เขาสะสมบุญบารมีไว้มาก ชาตินี้จึงได้เกิดมาเป็นมนุษย์เพศผู้ในฐานันดรสูงศักดิ์ เพียบพร้อมด้วยสติปัญญา ทรัพย์ และรูปลักษณ์ สตรีผู้ที่ครองคู่บุรุษที่มีบุญญาธิการเช่นนี้ ต้องมี     บุญบารมีทัดเทียมกัน

ส่วนเธอคนนี้ บุญเก่าที่สะสมไว้น้อยนัก เกิดมาในฐานันดรต่ำศักดิ์ ด้อยทั้งปัญญา ทรัพย์และรูปโฉม อีกทั้งอายุเธอก็แสนสั้น มีเพียงเศษกรรมเก่าที่เกิดจากการยึดมั่นถือมั่นในภพชาติที่แล้ว จึงทำให้เธอได้พบเขาอีกครั้ง

ดังนั้น ท่านยมทูตร่างใหญ่จึงเอ่ยกับเธออย่างตรงไปตรงมาว่า

“เสียใจด้วย เราไม่อาจทำให้เจ้าสมดั่งปรารถนา เพราะในภพนี้ชาตินี้เจ้ากับผู้ชายคนนั้นไม่มีบุญวาสนาต่อกันอีกแล้ว”

คำพูดที่ยมทูตพูดนั้น ใช่ว่าเธอจะไม่เคยคิด อิงดาวบอกตัวเองเสมอว่า เธอกับอาจารย์ธาวินไม่มีทางรักกันได้ ไม่คู่ควร เขาไม่เคยเห็นหล่อนอยู่ในสายตาด้วยซ้ำ แต่ทุกครั้งที่พยายามตัดใจ ก็รู้สึกเหมือนมีมีดกรีดลงกลางใจจนปวดร้าวเป็นริ้ว ๆ

ปวดใจ.... ที่พยายามดีแค่ไหน เธอก็ไม่รัก

ปวดใจ.... ที่พยายามตัดใจแค่ไหน ก็ทำไม่ได้

ปวดใจ... แต่ทำไมยังรักอยู่

อิงดาวหลับตาลงน้ำใส ๆ ไหลรินออกจากหางของเธอเป็นสาย ในเมื่อเธอตัดใจจากเขาไม่ได้ อยากลืมก็ลืมไม่ได้ ก็ให้ความรักผูกมัดใจหล่อนไว้กับเขาอย่างแน่นหนานี้ตายไปพร้อมกับเธอก็แล้วกัน

ยมทูตร่างเล็กสีหน้าย่ำแย่ไปกับหญิงสาว เขาขยับตัวอึกอักอยู่ ชั่วครู่ แล้วเมื่อเห็นว่ายมทูตผู้ฝึกสอนเขากำลังจะดึงวิญญาณของอิงดาวออกจากร่าง เขาก็รีบเอ่ยห้ามขึ้นว่า

“ท่านยมทูตโปรดหยุดก่อน ข้าคิดว่าสิ่งที่นางขออาจพอจะมี  ทางเป็นไปได้ เพราะวันนี้เป็นวันอังคารขึ้น 2 ค่ำ เดือน 12 ตามกำหนดสวรรค์ ทุก ๆ สี่ทศวรรษองค์จันทราจักเสด็จผ่านพระพักตร์ขององค์มหาสุริยัน ในช่วงเวลาดังกล่าว ทั้งสามสิบหกภพภูมิจะมืดมิด เราสามารถอาศัยช่วงเวลาดังกล่าวฝืนชะตาลิขิตได้ เพราะไม่ว่าจะเป็นนรก หรือสวรรค์        ก็มิอาจรู้ว่าเกิดการเปลี่ยนแปลงดวงชะตาชั่วขณะ”

“เจ้ายมทูตฝึกหัด เจ้าหมายความว่าอย่างไร”

ยมทูตร่างใหญ่หันไปมองยมทูตฝึกหัดที่เพิ่งจะได้จุติลงมาปฏิบัติหน้าที่ ท่านยมบาลจึงให้เขาคอยฝึกสอนภารกิจให้

“ข้าเคยอ่านในตำราของยมโลก บันทึกเอาไว้ว่าในช่วงเวลาที่เกิดสุริยคราสเต็มดวงจะเป็นวันที่สวรรค์เบื้องบนไม่อาจมองเห็น นรกเบื้องล่างไม่อาจส่องถึง ประตูของสามสิบหกภพภูมิจักถูกเปิดออก ช่วงเวลานั้น  ไม่ว่าสวรรค์หรือนรกล้วนวุ่นวายกับการจัดการภูตผีปีศาจแลสัตว์นรกที่ต้องการจักหนีจากภพภูมิของตน ดังนั้น หากเราฝืนชะตาลิขิตของผู้หญิงคนนี้ ให้ได้เจอคนที่นางรักก่อนตาย พวกเราก็จะสามารถทำได้โดยที่   ไม่ถูกจับได้และไม่ถูกลงทัณฑ์”

ยมทูตน้อยอธิบายอย่างละเอียด โชคดีที่เดิมวิญญาณเขาเป็นเต่าที่ชอบศึกษาตำรา ดังนั้น เมื่อลงไปยังยมโลกเขาจึงใช้เวลาว่างในการอ่านหนังสือมากกว่าการไปเที่ยวเล่นเหมือนเพื่อนคนอื่น ๆ

“เจ้าคิดจากฝืนดวงชะตาให้กับนางมนุษย์ผู้นี้หรือ หากเจ้าทำเช่นนี้พลังบุญทั้งของเจ้าและของนางมนุษย์ผู้นี้จะสูญสิ้นไปทันที  เจ้าอาจจะเป็นได้แค่ยมทูตฝึกหัดไปตลอดร้อยปี ส่วนนางหากแต้มบุญไม่เหลือพอให้เกิดเป็นมนุษย์ นางก็จะได้ไปเกิดเป็นสัตว์เดรัจฉานนะ”

ยมทูตผู้ฝึกสอนทำหน้าถมึงทึง ตวาดดังกึกก้อง  แต่ยมทูตฝึกหัดก็มิได้หวาดกลัวแม้แต่น้อย เพราะเขามีความมุ่งมั่นที่จะช่วยวิญญาณของหญิงสาวผู้นี้มีความสุขเป็นครั้งสุดท้ายก่อนตาย

“สำหรับข้า แม้ร้อยปีนี้จะเป็นได้แค่ยมทูตฝึกหัดก็ไม่เป็นไร ขอแค่ได้ตอบแทนบุญคุณของนาง”

“เจ้าหมายความว่าเช่นไร”

 ยมทูตผู้ฝึกสอนขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ

“ข้าจำได้ว่านางผู้นี้ เคยอุทิศบุญกุศลส่งวิญญาณให้ข้าในช่วงวินาทีสุดท้ายของชีวิต ทำให้ข้าไม่ต้องไปเกิดในภพภูมิสัตว์เดียรัจฉาน    ข้าจึงได้มาเกิดเป็นยมทูตซึ่งจะมีโอกาสได้สร้างบุญกุศลต่อไปในภายภาคหน้า ดังนั้น ข้าจึงอยากตอบแทนนาง”

ยมทูตฝึกหัดกล่าว เขานึกถึงไปยังอดีตชาติเมื่อครั้งยังเป็นเต่าสัตว์เดรัจฉานภายในมหาวิทยาลัย และในวันที่สิ้นกรรมเก่านั้นเขาถูกรถเหยียบจวบจนจะสิ้นใจตาย หญิงสาวคนนี้ได้พาเขาไปบรรเทาความเจ็บปวดที่โรงพยาบาลสัตว์ จากนั้น เธอก็ได้แผ่เมตตาอุทิศกุศลนำส่งวิญญาณเขามายังภพภูมิที่ดีขึ้น ทำให้เขาหลุดพ้นจากการเป็นสัตว์เดรัจฉาน เขาจึงอยากตอบแทนเธอ

“แต่บุญของเจ้าอย่างน้อยนัก ข้าเกรงว่าอาจจะฝืนชะตาให้นางไม่ได้”

ยมทูตผู้ฝึกสอนเอ่ยขึ้น สีหน้าเป็นกังวล เขาอยู่ที่ยมโลกมานานกว่าร้อยปียังไม่มีใครสามารถฝืนชะตาของตนได้ ยกเว้นว่า จะยอมทุ่มเทจนหมดสิ้น ซึ่งหากเป็นเช่นนั้น แม้แต่ดวงวิญญาณของตนก็มิอาจรักษาไว้ได้

“ข้าทราบดี ดังนั้น จึงต้องถามความสมัครใจของนางมนุษย์ผู้นี้ว่าจะยินยอมใช้บุญกุศลทั้งหมดเพื่อแลกกับการได้รักเพียงชั่วคราวหรือไม่?”

ยมทูตฝึกหัดมองสบตาอิงดาว

ดวงตาของหญิงสาวสั่นระริก เธอเม้มริมฝีปากแน่นอย่างใคร่ครวญ ยมทูตฝึกหัดจึงบอกกับเธออีกครั้งว่า

“ข้าไม่รับรองว่าการฝืนชะตาลิขิตนี้จะสำเร็จหรือไม่ เพราะต้องขึ้นอยู่กับบุญวาสนาของเขากับเจ้าด้วย หากภพใดชาติใด ใจไม่เชื่อมถึง  กันเลยก็ยากจะสำเร็จ แต่หากเคยมีใจให้กันแม้สักน้อยนิดก็อาจจะมีหวัง ดังนั้น เจ้าจะยอมเสี่ยงใช้แต้มบุญทั้งหมดที่เจ้าเคยทำไม่ว่าจะภพใดชาติใดเพื่อแลกกับการได้รักเพียงชั่วคราวหรือไม่”

“ฉันยอม”

อิงดาวตอบดวงตาอิดโรยของเธอเต็มเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่น

“นางมนุษย์ เจ้ารู้หรือไม่ หากเจ้าใช้แต้มบุญจนหมด เจ้าจะไม่มีโอกาสได้เกิดเป็นมนุษย์ และการฝืนชะตานี้ก็ไม่แน่ว่าจะสำเร็จ”

ยมทูตผู้ฝึกสอนรีบเอ่ยทักท้วงด้วยความร้อนใจ

“ฉันรู้ แต่ฉันก็ยังปรารถนาที่จะได้รักกับอาจารย์ธาวิน แม้เพียงแค่ชั่วเวลาหนึ่งก็ยังดีกว่าร้อยชาติไม่อาจพานพบ”