ตอนที่ 9

หลังจากย้ายมาอยู่บ้านใหม่ได้ราวสิบปี พ่อกวีตัดสินใจเกษียณอายุราชการก่อนกำหนด เป็นปีเดียวกับที่มรกตเรียบจบปริญญาตรี พ่อกวีลาออกมาใช้ชีวิตเรียบง่ายกับลูกเมีย แต่แม้ไม่ได้ทำงานแล้ว พ่อกวีก็ยังมีรายได้จากการให้เช่าที่ดินมรดกที่อยู่ต่างจังหวัดหลายแปลง และมีรายได้จากการลงทุนหลายอย่าง เพราะท่านวางแผนการเกษียณมาอย่างดี ท่านจึงสามารถเลี้ยงลูกเลี้ยงเมียให้อยู่ดีกินดีได้อย่างสบาย ๆ

หลังจากช่วยกันขนของช่วยกันจนเสร็จเรียบร้อย ทั้งสองครอบครัวก็รับประทานอาหารเที่ยงด้วยกันที่บ้านของไข่มุก

พอกินมื้อเที่ยงเสร็จ พ่อวัตกับแม่แก้วขอตัวกลับบ้านก่อน ส่วนไข่มุกอยู่พูดคุยกับพ่อ แม่ และพี่สาว

เป็นครั้งแรกที่ทั้งครอบครัวได้จับเข่าคุยกันจริงจัง หลังจากเกิดเหตุการณ์ที่ไม่ควรเกิดขึ้น เพราะหลังจากคืนก่อนนั้น ไข่มุกต้องเข้าพิธีแต่งงานกับภากร ทุกคนจึงวุ่นวายกับการจัดงาน จึงยังไม่ได้มีเวลาพูดคุยกัน

แม่บุษรานั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก โดยมีลูกสาวทั้งสองนั่งขนาบข้าง พ่อกวีนั่งที่เก้าอี้ใกล้โซฟา คนเป็นพ่อนั่งฟังอยู่เงียบ ๆ ปล่อยให้แม่ลูกคุยกันตามประสาผู้หญิง

“กตไม่อยากจมอยู่กับอดีตค่ะ กตกับมุกต้องใช้ชีวิตต่อไป เราสองคนต้องเดินไปข้างหน้า เพียงแต่เส้นทางเดินของกตกับมุกแตกต่างกันเท่านั้นเอง” มรกตจับมือข้างหนึ่งของน้องสาวที่นั่งอยู่อีกข้างมารดามากุมไว้

“พี่ขออวยพรให้มุกมีความสุขในชีวิตคู่ และพี่ก็จะใช้ชีวิตให้มีความสุขเช่นกัน มุกไม่ต้องเป็นห่วงพี่นะ”

ไข่มุกมองหน้าพี่สาว เธอไม่รู้ว่าชีวิตคู่ของเธอกับพี่กรจะยืนยาวแค่ไหน เธอจะพยายามทำให้ดีที่สุด เพื่อชดเชยที่เธอทำให้เขาเสียใจ ที่ต้องมาแต่งงานกับเธอ แต่สำหรับพี่สาวเธอแล้ว เธอคิดว่า แม้เธอไม่อวยพร พี่กตก็คงมีความสุขกับทางเดินชีวิตที่เลือกเองอยู่แล้ว พี่กตเลือกที่จะทิ้งว่าที่เจ้าบ่าวไปกับผู้ชายคนใหม่

“ค่ะ ขอบคุณค่ะ” สิ่งที่คิดจะพูด สิ่งที่คิดจะเตือน ก็บอกก็เตือนไปหมดแล้ว ไข่มุกจึงไม่มีถ้อยคำใดจะเอ่ยไปมากกว่านี้

แม่บุษรายิ้มดีใจที่ลูกสาวทั้งสองพูดคุยกันดี ๆ ท่านจับมือสองมือที่กุมกันอยู่มาไว้ในสองมือของท่าน

แม่บุษรามองหน้าลูกสาวคนโตแล้วยิ้มอ่อนหวาน

“แม่ดีใจที่กตกับมุกยังรักกันดี ยังพูดคุยกันได้”

“มุกเป็นน้องสาวของกตนะคะแม่ ไม่มีใครอยากให้เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นหรอกค่ะ แต่พอเกิดขึ้นแล้วก็ต้องได้รับการแก้ไขให้ถูกต้อง แล้วเดินหน้าต่อไป กตมีทางเลือกของกต มุกก็มีทางเลือกของมุก แต่ไม่ว่ายังไง เราสองคนก็ยังเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิมค่ะ”

แม่บุษรายิ้มให้ลูกสาวคนโต แล้วหันไปยิ้มให้ลูกสาวคนเล็ก ท่านโอบกอดทั้งสองมาแนบกาย

พ่อกวีมองสามแม่ลูกกอดกันกลมแล้วก็อมยิ้ม “ไปอยู่ที่โน่นก็ดูแลตัวเองดี ๆ นะ มีอะไรก็โทรมาบอกพ่อนะ”

“ค่ะ คุณพ่อ ถ้าไม่มีตังค์ใช้ กตจะโทรมาบอกคุณพ่อคนแรกเลยค่ะ”

พ่อกวีทำหน้าเหนื่อยหน่ายแล้วส่ายหัวให้ลูกสาวคนโต ก่อนจะหันยิ้มให้ลูกสาวคนเล็ก แล้วบอกลูกสาวคนเล็กว่า

“พ่ออยู่ใกล้แค่นี้ ถ้าใครมันไม่ถนอม หรือทำให้เจ็บช้ำน้ำใจ มุกต้องบอกพ่อนะลูก”

เพราะการแต่งงานของลูกสาวคนเล็กกับลูกเขย เกิดขึ้นอย่างไม่ถูกต้องเท่าใดนัก และดูเหมือนว่าลูกเขยของท่านจะไม่พอใจด้วย ทั้งที่ตัวเองเป็นคนทำผิดต่อผู้หญิงสองคน และผู้หญิงทั้งสองคนนี้ก็เป็นลูกสาวของท่านด้วย ท่านไม่ยิงมันทิ้ง แต่ยอมรับให้มันมาเป็นลูกเขย ยอมให้มันรับผิดชอบไข่มุกด้วยการแต่งงานก็ดีเท่าไรแล้ว เหตุผลสำคัญที่ท่านยอม ก็เพราะไข่มุกยอมให้ภากรรับผิดชอบด้วยการแต่งงานกับตัวเอง ท่านจึงตามใจ เพราะชีวิตคือการเรียนรู้ ความผิดพลาดคือบทเรียน การที่ลูกเลือกทางเดินให้ตัวเองแบบนี้ ท่านจึงตามใจ พ่อกวีต้องการให้ลูกได้เรียนรู้ชีวิตได้ด้วยตนเอง อีกอย่างหนึ่ง แม้ไม่ได้อยู่ใต้ชายคาเดียวกัน แม้จะต้องถอยห่างมาหนึ่งก้าว เพราะลูกแต่งงานออกเรือนไปแล้ว แต่บ้านสามีของลูกกับบ้านของท่านอยู่ติดกัน หากเกิดอะไรขึ้นกับแก้วตาดวงใจดวงนี้ของท่าน พ่อกวีมั่นใจว่า ท่านจะสามารถยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือและปกป้องลูกสาวได้แน่นอน

3 หน้าที่เมียที่เขาไม่เคยรัก

เมื่อถึงตอนบ่าย พ่อวัตกับแม่แก้วพาไข่มุกไปซื้อของใช้เข้าบ้านเพิ่ม โดยใช้รถของภริดา

รถของภริดาเป็นรถเอสยูวีคันใหญ่เจ็ดที่นั่ง และสามารถพับเบาะแถวสามได้ จึงเหมาะสำหรับเอาไปซื้อของเข้าบ้าน ซึ่งก็พอดีกับที่ภริดาตื่นและกินข้าวอิ่มพอดี หญิงสาวจึงอาสาขับรถให้เอง

หลังจากซื้อของเสร็จแล้ว ทั้งสี่คนจึงตกลงกันว่าจะรับประทานอาหารมื้อเย็นก่อนกลับเข้าบ้าน

“น้องมุกอยากกินอะไร บอกมาเลยจ้ะ เดี๋ยวพี่จัดให้” โชเฟอร์คนงามหันไปถามน้องสะใภ้ที่นั่งเบาะข้างคนขับอย่างใจใหญ่

“หมายถึงจะเลี้ยงมื้อนี้ด้วยใช่มั้ย” พ่อวัตถามแล้วหัวเราะในลำคอ

“เจ๊ดาสายเปย์ซะอย่าง ยังไงก็ต้องเลี้ยงพวกเราอยู่แล้วล่ะค่ะ” แม่แก้วที่นั่งเบาะหลังด้วยกันกับพ่อวัตว่าแล้วอมยิ้ม

ภริดาเหลือบตามองบิดาและมารดาผ่านกระจกมองหลัง หญิงสาวทำหน้าเศร้าสร้อยน่าสงสาร

“ดาเพิ่งซื้อคอนโดด้วยเงินสดไปนะคะ ตอนนี้ดาจนมาก ก็ได้แต่หวังว่า คุณวัตกับมาดามแก้วจะเห็นใจ และเมตตาเด็กน้อยตาดำ ๆ คนนี้นะคะ”