บทที่ 5

ฮันเตอร์...

ผมยังคงยืนกอดอกจ้องหน้าคนที่เคยได้ชื่อว่าเป็นเมีย...เคยเป็นก็หมายความว่าตอนนี้ไม่ได้เป็นสถานะตอนนี้ของเธอก็เป็นแค่เมียเก่าของผมเท่านั้นเรื่องระหว่างเรามันจบมาสามปีกว่าแล้วล่ะส่วนสาเหตุที่เลิกก็เพราะความที่ผมเป็นคนเบื่ออะไรง่ายๆ ผมเป็นคนจำพวกพวกเบื่อง่ายหน่ายเร็วถึงแม้ตอนนั้นผมจะมีเธอเป็นแฟนเป็นเมียแต่สันดานของผมมันเปลี่ยนไม่ได้คบกันไปสักระยะผมก็กลับมาเป็นผมคนเดิมเพราะผมไม่เคยคบผู้หญิงแค่คนเดียวเอาผู้หญิงแค่คนเดียวมันน่าเบื่อผมเบื่อเธอผมเลยไปหาความสุขกับผู้หญิงคนอื่นแล้วเธอจับได้มิหนำซ้ำผู้หญิงคนนั้นคืออดีตเพื่อนสนิทของเธอจะว่าผมเหี้ยก็ได้นะที่เอาเพื่อนเมียแต่ให้ทำไงได้ผู้หญิงมาอ่อยถึงห้องจะไม่เอาก็เสียดายของแย่ผมเลยจัดให้แล้ววันซวยก็มาเยือนความลับมันไม่มีในโลกวันนั้นข้าวฟ่างมาหาผมที่ห้องโดยที่ไม่ได้บอกผมล่วงหน้าเธอเปิดประตูเข้ามาตอนที่ผมกำลังนัวเนียอยู่กับเพื่อนของเธอบนโซฟาในสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ยจะให้โกหกปฏิเสธว่าไม่มีอะไรเธอก็คงไม่เชื่อเธอบอกให้ผมเลือกระหว่างเธอกับเพื่อนของเธอแล้วผมจะเลือกได้ยังไงในเมื่อผมไม่อยากจะเลือกไม่เอาใครทั้งนั้นไม่ว่าจะเธอหรือเพื่อนของเธอ ตอนนั้นที่ผมเข้าไปจีบข้างฟ่างก็เพราะผมอยากลองจีบดูเฉยๆ ไม่ได้รู้สึกรักหรืออะไรทั้งนั้นผมแค่อยากรู้อยากลองดูว่าผู้หญิงเรียบร้อยเฉิ่มเชยเป็นเด็กเรียนแบบข้าวฟ่างเธอจะเป็นยังไงเวลานอนอยู่ใต้ร่างของผมผมใช้เวลาจีบเธอหลายเดือนกว่าเธอจะยอมเปิดใจในตอนนั้นผมทำตัวเป็นคนดีสุดชีวิตไม่ไปยุ่งกับใครตามจีบเธอคนเดียวจนในที่สุดเธอก็ยอมคบกับผมเราคบกันมาสักระยะผมก็หลอกเธอมากินที่คอนโด และผมก็ได้เป็นคนแรกของเธอผมจำได้ดีเพราะเธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผมเปิดซิงเพราะปกติผมจะไม่ชอบผู้หญิงไร้ประสบการณ์แต่ข้าวฟ่างคือข้อยกเว้นผมเป็นคนแรกของเธอตอนนั้นเชื่อไหมว่าเสืออย่างผมไม่กินใครเลยเพราะผมติดใจในความสดใหม่ของข้างฟ่าง แต่อย่างที่ผมพูดพอนานๆ ไปผมก็เริ่มเบื่อผมเลยไปหาเศษหาเลยกับผู้หญิงคนอื่นแต่ข้างฟ่างไม่รู้จนความมาแตกตอนที่ผมเอากับเพื่อนเธอนั่นแล่ะและวันนั้นก็เป็นวันสุดท้ายที่เราคบกันเพราะเธอขอเลิกกับผมซึ่งผมก็โอเคไม่มีปัญหาอะไรอยากเลิกก็เลิกไปผมไม่ได้แคร์อยู่แล้ว เราสองคนเลิกกันมานานนานจนลืมว่าผมเคยมีเมียเพราะตลอดชีวิตของผมผมไม่เคยยกสถานะเมียให้กับผู้หญิงคนไหนนอกจากผู้หญิงที่ผมกำลังยืนจ้องหน้าอยู่ตอนนี้และดูเหมือนว่าเธอจะรู้ว่าผมเห็นเธอและจำเธอได้เธอถึงคอยหลบสายตาผม ข้าวฟ่างเปลี่ยนไปมากจนผมจำแทบไม่ได้เธอดูสวยขึ้นดูมีน้ำมีนวลกว่าเมื่อสามสี่ปีก่อน นี่ขนาดผมมองดูอยู่ไกลๆ นะยังรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงในตัวข้าวฟ่างได้มากขนาดนี้แล้วถ้าไปยืนมองดูใกล้ๆ ล่ะ คิดแล้วขาผมมันก็ก้าวออกมาผมเดินตรงไปยังแถวที่ข้าวฟ่างนั่งอยู่โดยที่เธอไม่รู้ว่าผมกำลังจะไปหาเพราะเธอเอาแต่ก้มหน้าก้มตาหลบผมอยู่ ระหว่างที่ผมเดินฝ่าฝูงชนนักศึกษาปีหนึ่งที่นั่งอยู่หลายร้อยคนเข้าไปในแถวที่ข้าวฟ่างนั่งอยู่ทุกคนที่นั่งขวางทางเดินก็คอยขยับตัวหลีกทางให้ผมตามมาด้วยเสียงกรี๊ดกร๊าดของสาวๆ ที่พูดถึงผมซึ่งมันเป็นอะไรที่ผมฟังจนชินฟังจนเบื่อเวลาเดินผ่านกลุ่มผู้หญิง

ข้าวฟ่าง...

"อ๊ายย พี่เตอร์เดินมาทางนี้อ่ะแก"

"ยิ่งดูใกล้ๆ ก็ยิ่งหล่ออ่ะ><เขินเลยอ่ะ"

"ใช่พี่เตอร์หล่อมากจริงๆ นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ที่ได้เห็นพี่เค้าใกล้ๆ แบบนี้"

"พวกแกรู้มั้ยว่าที่ชั้นมาเรียนที่นี่ก็เพราะพี่ฮันเตอร์นี่แล่ะ"

"ชั้นก็เหมือนกัน"

นั่นคือเสียงพูดคุยของเด็กปีหนึ่งที่นั่งอยู่รอบข้างของฉันที่กำลังพูดถึงผู้ชายสารเลวที่ชื่อว่าฮันเตอร์

"อะแฮ่ม สวัสดีครับน้อง..ข้าวฟ่าง^^" ฉันเงยหน้าขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินเสียงเอ่ยทักโดยที่ไม่ต้องเดาก็รู้เลยทันทีว่าเป็นเสียงใครเพราะถึงหลับตาฉันก็จำเสียงเขาได้ตอนนี้เขานั่งมองหน้าฉันอยู่ในระยะประชิดชนิดที่ว่าเห็นทุกรูขุมขน ฉันไม่รู้เลยว่าเขามานั่งตรงหน้าฉันตั้งแต่เมื่อไหร่เราสบตากันแว๊บนึงก่อนที่เขาจะมองฉันด้วยแววตาไม่พอใจซึ่งฉันก็ไม่เข้าใจ

"น้องข้าวฟ่างยืนขึ้นครับ" เขาพูดพร้อมกับยืนขึ้นเต็มความสูงแล้วก้มหน้าลงมาบอกฉัน

"ทำไมต้องลุกด้วยไม่ทราบ" ฉันเงยหน้าตอบกลับไปแบบนั้นทำให้ทุกคนหันมามองฉันเป็นตาเดียว

"น้องแต่งตัวผิดระเบียบน้องคงต้องถูกลงโทษ"

"ผิดระเบียบ?? "

"อื้ม"

"ตรงไหนที่ว่าผิดระเบียบ"

"เสื้อนักศึกษาของน้องมันบางจนเห็นเสื้อในแถมยังฟิตจนพี่กลัวว่านมน้องจะแตก^^" เขาว่าฉันอย่างไม่ไว้หน้าจนทุกคนหันมามองที่เสื้อนักศึกษาของฉันและพอฉันก้มดูมันก็ไม่ได้บางอย่างที่เขาพูดสักหน่อยฉันมองไปที่คนอื่นก็ใส่กันแบบนี้ไม่เห็นเขาจะไปว่าเลยทำไมต้องว่าฉันแค่คนเดียวหรือเขาอยากจะแกล้งฉัน

"คนอื่นก็ใส่ทำไมไม่โดนทำโทษล่ะ"

"คนอื่นเค้าใส่แต่ไม่ได้น่าเกลียดแบบน้องนี่ครับ"

"ไอ้บ้า!!! " เขามีสิทธิ์อะไรมาพูดว่าฉันน่าเกลียด

"อ้าวน้องทำไมว่ารุ่นพี่แบบนี้ล่ะครับ เห็นทีพี่คงต้องพาน้องไปปรับทัศนะคติซะแล้วล่ะเพราะฉะนั้นน้องลุกขึ้นแล้วเดินตามพี่มา"

เขาทำหน้าจริงจังสั่งด้วยน้ำเสียงวางอำนาจจนฉันหมั่นไส้แต่ในที่สุดฉันก็ต้องลุกขึ้นแล้วเดินตามเขาออกมาเพราะฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเขาจะทำโทษอะไรฉัน

"เฮ้ยไอ้เตอร์มึงจะพาน้องเค้าไปไหนวะ" พอฉันเดินตามเขาออกมาจากแถวเพื่อนของเขาก็ทักขึ้นมา

"ไปปรับทัศนะคติ ส่วนมึงก็คุมตรงนี้ไปก่อนนะเดี๋ยวกูมา"