ตอนที่ 4

ตอนที่ 4

อคิราห์พยายามอย่างที่สุดที่จะสะกดกลั้นความเกรี้ยวกราดเอาไว้ ขณะก้าวกลับมายืนที่จุดเดิม คือตรงหน้าของฟ้าลดา

“ว่างนักใช่ไหม ไม่มีอะไรทำใช่ไหม ฟ้าลดา” น้ำเสียงกระด้างถูกเค้นลอดไรฟันขาวสะอาดออกมาแผ่วเบา แต่น่ากลัวมาก

“ฟ้า...”

“งั้นเอามานี่”

อคิราห์กระชากกล่องอาหารที่น้องชายถืออยู่ไปไว้ในอุ้งมือ ดวงตาคมกริบลุกโชนไปด้วยเพลิงโทสะร้ายกาจ

“พี่ใหญ่จะทำอะไรครับ”

โครมมมม!

อาหารที่ฟ้าลดาบรรจงทำอย่างสุดความสามารถ และทำด้วยหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก ถูกโยนทิ้งลงกับพื้น จนทุกอย่างแตกกระจายต่อหน้าต่อตา

มือเล็กยกขึ้นปิดปากเพื่อปิดกลั้นเสียงอุทานตกใจเอาไว้ แต่น้ำตามันปิดกลั้นเอาไว้ไม่ได้ หยาดน้ำเม็ดโตๆ ไหลทะลักออกมาอาบสองพวงแก้ม

หล่อนมองความพินาศของอาหารที่หกออกมาจากกล่องสีหวานด้วยความเจ็บปวด แต่ก็ทำได้แค่สะอื้นไห้เบาๆ เท่านั้น ไม่กล้าแม้แต่จะมองคนใจร้ายอย่างอคิราห์

“พี่ใหญ่ทำอะไรครับเนี้ย!”

อิศราคาดไม่ถึงว่าพี่ชายตัวเองจะระเบิดอารมณ์แบบนี้ออกมา

“ฟ้าลดาไม่มีงานทำ พี่ก็แค่หางานให้ทำยังไงล่ะ” เขาตอบน้องชายเสียงเลือดเย็น ก่อนจะปลายตามองหล่อน

“ทำความสะอาดห้องทำงานของฉันให้สะอาด อย่าให้เหลือแม้แต่กลิ่นอาหารติดอยู่ล่ะ ฟ้าลดา”

“พี่ใหญ่... ผมว่าพี่ทำเกินไปแล้วนะครับ”

“นี่มันเรื่องของพี่กับว่าที่เจ้าสาวของพี่ นายไม่เกี่ยว!”

อิศราเต็มไปด้วยความประหลาดใจที่เห็นพี่ชายของตัวเองเกรี้ยวกราดแบบนี้

“ผมต้องเกี่ยวสิครับ ในเมื่อผมกับน้องฟ้าเราสนิทกัน”

อคิราห์จ้องหน้าน้องชาย ดวงตาคมกริบมืดลึกซ่อนความรู้สึกบางอย่างเอาไว้

“เรื่องนั้นไม่ต้องบอก พี่รู้อยู่แล้ว อ้อ... แล้วพี่ก็อดแปลกใจไม่ได้นะว่าทำไมฟ้าลดาถึงไม่เลือกนายเป็นเจ้าบ่าว”

“ก็เพราะน้องฟ้า...”

อิศรากำลังจะพูดออกไป แต่ฟ้าลดาเอามือมาแตะแขนกำยำเอาไว้ และส่ายหน้าไปมาเป็นเชิงห้ามปราม

“โอเค... พี่ใหญ่ออกไปคนเดียวนะครับ ผมไม่ไป”

“หึ พี่รู้อยู่แล้วล่ะว่า ถ้าผู้หญิงคนนี้ปรากฏตัวขึ้น นายก็จะลืมแม้กระทั่งพี่ชายอย่างพี่”

อคิราห์ตวัดตามองใบหน้าที่ฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำตาของฟ้าลดาด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะพูดทิ้งท้ายออกมา

“แต่ไม่เป็นไร เพราะพี่จะออกไปกับบัวชมพู”

แล้วเจ้าของคำพูดกระด้างน่ากลัวก็เดินออกไปอย่างไม่ไยดีอะไรอีก

อิศรากำมือแน่น พ่นลมหายใจออกมา ก่อนจะหันไปมองฟ้าลดาด้วยความสงสาร

“น้องฟ้า... ไม่เป็นไรนะครับ”

“ฟ้า... ไม่เป็นไรค่ะพี่เล็ก”

หญิงสาวสะอื้นไห้เบาๆ และก็พยายามที่จะยิ้มออกมา แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่สำเร็จแม้แต่น้อย เพราะน้ำตายังคงไหลรินไม่หยุด

“โธ่ มานี่มา ให้พี่กอดหน่อย”

อิศราดึงร่างของฟ้าลดาเข้ามาสวมกอดปลอบประโลม มือใหญ่อบอุ่นลูบขึ้นลงไปตามแผ่นหลังบอบบาง

“พี่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมพี่ใหญ่ถึงได้แสดงท่าทางต่อต้านรุนแรงแบบนี้ แต่พี่ก็เชื่อว่าน้องฟ้าจะเอาชนะใจพี่ใหญ่ได้ในสักวัน”

เขารักฟ้าลดา เคยสารภาพรักไปแล้วเมื่อหลายปีก่อน แต่ฟ้าลดาบอกความจริงออกมาว่า คนที่หล่อนรักคืออคิราห์ และแน่นอนว่าเขาจำต้องตัดใจ

ตอนนี้หัวใจของเขาดีขึ้น สายตาที่มองฟ้าลดาเปลี่ยนจากมองแบบชู้สาวเป็นมองแบบน้องสาวแทน แต่กระนั้นก็อดเป็นห่วงเป็นใยไม่ได้

“น้องฟ้าต้องเข้มแข็งนะครับ”

“ฟ้า... จะพยายามค่ะพี่เล็ก...”

อิศราดันร่างของฟ้าลดาออกห่าง ยกมือขึ้นเกลี่ยเม็ดน้ำตาบนพวงแก้มให้อย่างอ่อนโยน ซึ่งก็เป็นเวลาเดียวกันกับที่ประตูห้องทำงานถูกเปิดออกอีกครั้ง คราวนี้ไม่ใช่แค่อคิราห์คนเดียวที่ปรากฏตัวขึ้น แต่เลขาฯ หน้าห้องอย่างบัวชมพูก็ปรากฏตัวขึ้นด้วยเช่นกัน

แววตาของอคิราห์เยือกเย็น ไม่แสดงความรู้สึกอะไรออกมา นอกจากจ้องเขม็งมองมาที่หล่อน และ

อิศรา ส่วนแววตาของเลขาฯ คู่ใจของเขานั้นไหววูบคล้ายตกใจ

“พี่ก็แค่จะเข้ามาถามนายอีกครั้งว่าจะออกไปด้วยกันไหม แต่ดูท่าทางแล้ว นายคงอยากจะอยู่ที่นี่ต่อมากกว่า”

ปัง!

อิศรายังไม่ได้ตอบโต้อะไร ประตูห้องทำงานก็ถูกกระชากให้ปิดลงแรงๆ เสียก่อน

เขาถอนใจออกมา รู้สึกอยากจะไฟท์กับพี่ชายสักยก แต่พอหันมาเห็นแววตาวิงวอนของฟ้าลดาแล้วก็จำต้องเก็บความคิดนั้นลงลิ้นชักไปในที่สุด

ฟ้าลดารักพี่ชายของเขามาก แต่เขาสงสัยจริงๆ ว่าทำไมอคิราห์ถึงไม่ชอบ ไม่รักฟ้าลดา ทั้งๆ ที่หญิงสาวสวยงามราวกับเจ้าหญิงในนิยาย ผมสีดำหยักศกยาวสลายเต็มแผ่นหลัง ดวงตากลมโตดำขลับอยู่ในวงล้อมของขนตายาวงอน จมูกเล็กโด่งกำลังพอดี เรียวปากสีแดงระเรื่อคล้ายกับผลเชอรี่สุกอิ่มเต็มน่าจุมพิตไม่น้อยหน้าเจ้าหญิงนิทราเลย

หรือว่าเพราะพี่ชายของเขามีผู้หญิงคนอื่นในหัวใจอยู่แล้ว?

ความคิดนี้ทำให้อิศราต้องขมวดคิ้วมุ่น สมองพยายามนึกพยายามคิด แต่มันก็หาคำตอบยากเหลือเกิน เพราะอคิราห์ไม่เคยคู่ควงหญิงคนไหนในฐานะคนรักมาก่อน จะมีก็แต่...

บัวชมพู...

ยายเลขาหน้าห้องที่แต่งตัวเหมือนแม่ชีและประพฤติตัวเหมือนป้าแก่ๆ ที่มองยังไงก็ไม่มีทางเทียบเทียมกับฟ้าลดาได้เลย

พี่ชายของเขาอาจจะชอบของแปลก หรือไม่ก็อาจจะมีอะไรบางอย่างอยู่เบื้องหลัง

เขาจะต้องสืบให้รู้ให้ได้เชียว...

“ไม่เป็นไรนะน้องฟ้า”