CHAPTER 14 เรื่องบังเอิญที่ไม่อยากเจอ

เวลาผ่านไปสี่ปีเต็มภูริเรียนจบมาสักพัก แต่ก็ยังคงเลือกที่จะขอพักผ่อน ก่อนเริ่มต้นทำงานจริงจังเขาให้เหตุผลกับทุกคนเสมอว่าชีวิตที่ตึงเครียดมาตลอดช่วงเรียน ควรมีเวลาผ่อนคลายบ้าง และที่สำคัญพ่อกับพี่สาวก็ยังคงช่วยกันดูแลธุรกิจของครอบครัวอย่างแข็งแรงอยู่แล้ว

ในความจริงนั้นต่อให้เขาไม่ลงมือทำอะไรเลย ธุรกิจก็ยังเดินหน้าได้อย่างไม่มีสะดุด เขาจึงใช้ข้ออ้างนั้นทำตัวเรื่อยเปื่อย ใช้ชีวิตสบายๆ เที่ยวเล่นไปวันๆ ไม่เคยคิดจะจริงจังกับอนาคตตัวเองสักเท่าไรนัก

“พี่ภูริเจนอยากได้กระเป๋าใบนี้” เจนจิราทำหน้าออดอ้อนชายหนุ่ม หญิงสาวเพิ่งคบหาดูใจคบเขาได้เพียงแค่หนึ่งเดือนเท่านั้น

“อยากได้ก็เข้าไปซื้อ” เขาตอบปัดไม่อยากควงผู้หญิงเดินเที่ยวห้างสรรพสินค้าเพราะสิ่งนี้

“ขอบคุณมากนะคะ” เธอยกตัวขึ้นเล็กน้อยและหอมแก้มเขา ภูริรีบผลักออกทันที

“ทำอะไรเกรงใจคนอื่นบ้าง” เขาทำหน้าหงุดหงิด

“พี่ภูไม่ยอมนอนกับเจนสักที เจนไม่เข้าใจเลย” คบแต่ไม่ยอมนอนด้วยกันความสัมพันธ์แบบไหนของเขาก็ไม่รู้

“จะเอาไม่เอาอย่าพูดมาก!”

“เอาค่ะๆ”

“ฉันจะรอแถวๆ นี้” เขาล้วงกระเป๋ากางเกงเดินไปเรื่อยๆ มองผู้คนที่เดินผ่านไปมา เขามองเห็นเด็กน้อยที่มาเที่ยวกับพ่อแม่กระโดดโลดเต้นไปมาอย่างมีความสุข

ทำให้เขาคิดถึงลูกชายขึ้นมาป่านนี้คงโตจนเขาจำไม่ได้แล้ว แล้วเดียร์แต่งงานมีครอบครัวใหม่หรือยัง ที่ผ่านมาเขายิ่งยโสเพราะคิดว่าหญิงสาวไม่อยากให้เขาเจอลูก เขาจึงไม่หาทางติดต่อไป แต่คิดว่าคุณปู่และคุณพ่อของเขาคงไม่ปล่อยให้หลานลำบาก

“ไม่ได้รักกันแล้วจะนึกถึงทำไมวะ” เขาบ่นพึมพำกว่าจะหลุดพ้นออกมาได้ เขาเกือบจะขาดใจตายแล้วเหมือนกัน ตอนนี้มีอิสระควรจะยินดี

เรื่องไม่คาดคิดหรือจะเรียกว่าความบังเอิญก็ได้ เพราะในตอนนี้ ภูริยืนชะงักอยู่กลางทาง เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องมาเผชิญหน้ากับผู้หญิงที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นทั้งโลกทั้งใบของเขา

เดียร์กำลังเดินจูงมือลูกชายเข้ามาพอดี รอยยิ้มสดใสที่เธอมีให้ลูกค่อยๆ จางหายไปทันทีเมื่อสายตาเธอปะทะเข้ากับเขา ภูริแทบลืมหายใจความรู้สึกบางอย่างแล่นวูบในอก ทั้งตกใจ ทั้งผิดหวังในตัวเองปะปนกันไปหมด

เดียร์กลับไม่พูดอะไรสักคำ เธอเพียงกำมือเล็กๆ ของลูกแน่นขึ้นกว่าเดิม แล้วก้มหน้าจูงลูกเดินผ่านเขาไปเหมือนเขาเป็นเพียงคนแปลกหน้าคนหนึ่งเท่านั้น

“คุณแม่คับภูผาอยากกินไอติม” เสียงน้องภูผาดังขึ้น แต่สายตาของเด็กชายหันมามองผู้ชายที่ยืนจ้องหน้ามาทางพวกเขา

“เรารีบไปกินไอติมกันดีกว่า”

“คนนั้นใครเหรอคับ ทำไมเขามองพวกเราแบบนั้น” น้องภูผาชี้ไปที่ผู้ชายยืนจ้องแม่ของเขาไม่ชอบขยับตัวไปไหน

“เรารีบไปกันดีกว่าลูกอย่าคุยกับคนแปลกหน้าเลย”

คนแปลกหน้าภูริทวนคำพูดนี้ซ้ำไปซ้ำมา เขาเป็นพ่อของน้องภูผา แต่วันนั้นกลับบอกแค่เป็นคนแปลกหน้า เขาแค่หมดรักแม่ของลูกไม่ได้หมดรักลูกเสียหน่อย

“เดี๋ยวสิ”

แต่ทว่ามือของภูริกลับยื่นไปคว้าเรียวแขนเล็กของเดียร์เอาไว้โดยไม่รู้ตัว เขาเองก็ไม่เข้าใจไม่เข้าใจว่าทำไมต้องรั้งเธอไว้ ทั้งที่ในหัวกลับว่างเปล่า ไม่รู้จะเอ่ยประโยคใดออกมา

หญิงสาวชะงักหันกลับมามองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจปนเจ็บปวด เธอไม่ดึงแขนออก แต่สายตานั้นบาดลึกลงในใจภูริยิ่งกว่าคำพูดใดๆ

        “ปล่อยมือฉันด้วย”

“เดียร์...” น้ำเสียงของเขาขาดห้วงไป เขาเอาแต่จ้องมองใบหน้าของหญิงสาว เวลาผ่านไปทำไมเดียร์กลับน่าสนใจกว่าเดิม

        “โอ๊ะ”

        “น้องภูผา!” เธอตกใจรีบวิ่งไปจับตัวลูกชายไว้

        “ออกไปห่างจากแม่นะ ภูผาจะปกป้องแม่เองคับ” น้องภูผาวิ่งไปแตะหน้าขาของชายหนุ่ม พร้อมกับกางมือเพื่อจะปกป้องแม่ของเขา

        “น้องภูผานี่ปะ...” เขากำลังจะบอกว่าเขาคือพ่อ แต่เดียร์กลับพูดขัดเสียก่อน

        “น้องภูผาไม่ทำแบบนี้สิลูก เราไม่รู้จักเขา”

        “แต่เขาทำร้ายแม่ของภูผา”

        “เขาแค่จับมือลูกไม่ใช่ทำร้ายแม่” เธอสอนลูกไปบรรยากาศตึงเครียดอยู่ชั่วอึดใจ จนกระทั่งเสียงหวานของหญิงสาวที่มากับเขาดังแทรกขึ้นมา

“พี่ภูริเจนเดินตามหาตั้งนาน”

เสียงนั้นเหมือนตบหน้าเขาอย่างแรงภูริสะดุ้ง รู้สติกลับคืนมาในทันที เขารีบปล่อยมือจากแขนเดียร์ราวกับถูกไฟลวกหัวใจสั่นระรัวความรู้สึกผิดถาโถมเข้ามา แต่ไม่รู้จะเอื้อนเอ่ยคำใดออกไปดี

เดียร์ทำเพียงแค่จ้องมองภูริด้วยแววตาเย็นชาอย่างที่ภูริไม่เคยได้เห็นมาก่อนตั้งแต่เขารู้จักกับเดียร์มา อะไรที่ทำให้คนที่มักจะยิ้มและสดใสเสมอมองเขาด้วยสายตาเย็นชาแบบนี้

และนั่นก็เป็นครั้งแรกในรอบสี่ปีที่พวกเขาได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง บรรยากาศทุกอย่างกลับเปลี่ยนไปจนหมดแล้ว

“เธอมายืนอ่อยพี่ภูริของฉันเหรอ”

“คนนี้คือ...” เดียร์จะอ้าปากถาม

“เขาคือแฟนของฉันเอง ทำไมผิดหวังมากหรือไง” เจนจิราทำหน้าเชิดใส่หญิงสาว และควงแขนเขาไว้เพื่อประกาศความเป็นเจ้าของ

“อ๋อ หวงมากใส่ปลอกคอแล้วล่ามโซ่ไว้เลย” เธอตอบแบบกวนประสาท

“พี่ภูริของฉันไม่ใช่หมา! เธอเป็นแม่หม้ายลูกติดเหรอ ผู้ชายสมัยนี่เขาไม่ชอบคนมีลูกติดหรอก”

“ฉันแนะนำพวกคุณไปหาสัตวแพทย์นะ เหมือนเห็นหมาในปากคุณเลยกินเข้าไปเหรอคะ” เธออาศัยทีเผลอรีบจูงมือลูก ก่อนจะหันหลังเดินจากไป โดยไม่หันกลับมามองเขาอีกเลย

“พี่ภูริมันว่าพวกเราปากหมา มันเป็นใครทำไมถึงกล้าพูดกับพี่แบบนี้” เจนจิราไม่พอใจ โกรธมากที่เขาจับแขนมันไว้ทำเหมือนรู้จักกัน

“เลิกไร้สาระได้แล้ว เธอไปว่าเขาก่อนทำไม” เขาหงุดหงิดไม่รู้เพราะอะไร จะเดินตามไปเจนจิราไม่ยอมปล่อย

“มันเป็นใครคะ”

“เธอจะโวยวายอีกนานไหม ถ้าไม่มีอะไรฉันจะกลับ”

“มี! บัตรเครดิตรูดไม่ได้เลยค่ะ” เธอทั้งอายทั้งเสียหน้า จนต้องรีบออกมาตามหาเขาเพื่อกลับไปจ่ายค่ากระเป๋าให้

“บัตรนี้ก็ไม่ได้ค่ะแจ้งว่าระงับการใช้งาน”

“งั้นลองใบนี้” ใบนี้คือใบสุดท้ายแล้ว เขาไม่เข้าใจว่าใครที่ทำแบบนี้

“อ่อ ต้องขอโทษด้วยนะคะใบนี้ก็ไม่ได้”

“ไม่ได้เรื่อง!” เขารู้สึกหงุดหงิดและอับอายบัตรทุกใบกลับรูดไม่ผ่านสักใบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาจึงต้องใช้เงินในบัญชีจ่ายไปแทน

        “พี่ภูริจะไปไหนคะ”

        “เธอกลับเองได้ใช่ไหม?”

        “พี่ภูริจะไปไหนคะเจนไปด้วยนะ” เธออยากไปไหนมาไหนกับเขา แต่สุดท้ายแล้วไม่สามารถเข้าไปในหัวใจของอีกฝ่ายได้เลย

        “ฉันจะกลับบ้าน”

        “เจนไปด้วยนะอยากไปสวัสดีคนที่บ้านพี่ด้วย” เอพูดอย่างมีความหวัง

        “ต่อจากนี้ไม่ต้องมาเจอหน้ากันอีก” เขาพูดออกไปพร้อมสะบัดมือออกจากการเกาะกุมของเจนจิรา

        “อะไรเจนไม่เข้าใจ”

        “เรื่องง่ายๆ อย่าแกล้งโง่ต่อไปไม่ต้องติดต่อฉันมาอีก” เขาพูดเสียงเย็นเฉียบ ดวงตาเต็มไปด้วยความหงุดหงิด

        “ที่จะเลิกกับเจนเพราะเสียหน้าใช่ไหม พี่กำลังถังแตกหรือไง ลูกคุณหนูแบบพี่ถ้าไม่มีเงินก็หมาตัวหนึ่งแหละ”

        “เรื่องฉัน”

        “เชื่อเถอะเจนคบกับพี่เพราะเงินเท่านั้น อย่าคิดว่าเจนรักผู้ชายที่รักแต่ตัวเองผู้หญิงที่ไหนเขาจะอยากอยู่ด้วย ไอ้คนเฮงซวย!” แต่เสียดายไม่ยังไม่ได้กันอยากลิ้มรสคนรวยเสียหน่อย

        “...” เขาเงียบทันที

        “เมียเก่าพี่มันคงได้ดีไปแล้ว เคยได้มั้ยเลิกกับพี่ได้ดีทุกคน วันๆ เอาแต่เที่ยวเล่นอนาคตไม่มี โง่ๆๆๆ”

        “ยัยบ้าเอ๊ย!” เขารีบขึ้นรถทันทีและขับออกไป ก่อนจะได้ฆ่าคน เขาตบพวงมาลัยรถเสียงดังพรางคิดไปว่าคุณพ่อจะอายัดบัตรเครดิตเขาไปทำไมกัน

        เขานึกถึงคำพูดของเจนจิราเมื่อสักครู่ ทำให้เขาหงุดหงิดขึ้นมาอีก ผู้หญิงก็ชอบเงินทั้งนั้นแล้วทำไมเดียร์ถึงไม่อยากได้เงินของเขา