2 No.1 ก็เขานี่แหละ

ตอนที่ 1

2/3

"แล้วพักที่ไหนคะ การเดินทางมาทำงานสะดวกมั้ยเอ่ย"

"พักห่างจากที่นี่ประมาณสามกิโลค่ะ"

"อ้าว งั้นก็ใกล้เลยสิ เอ่อ...คุณวิณ คุณวิณคะ"

ปัทมาเอียงหน้าไปทางชายหนุ่มแล้วทำทีเป็นเรียกเบา ๆ ฝ่ายนั้นขยับตัวเงยหน้าขึ้นมาแต่เปลือกตายังปิดสนิทอยู่ มือข้างที่ค้ำยันขมับก็ยังอยู่ท่าเดิม

"คุณวิณมีอะไรจะถามอีกมั้ยคะ"

เขาโบกมือ เป็นอันเข้าใจว่าไม่มีอะไรอยากจะถาม ปัทมาเห็นแบบนั้นก็หันมาลอบยิ้มให้น้ำค้าง

"งั้นเดี๋ยวทางเราโทรแจ้งผลนัดสัมภาษณ์นะคะ จะทราบผลไม่เกินสามวัน"

จะ...จบ จบแล้วเหรอ?

หญิงสาวได้ยินเช่นนั้นก็ยกมือขึ้นไหว้ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ส่วนปัทมายื่นใบสมัครงานทั้งหมดให้ชวิณ

"คุณวิณเลือกคนไหนคะ"

"แล้วแต่คุณปัทเลยครับ ขอตัวนะ"

เขาพูดพร้อมกับเปิดเปลือกตาขึ้นมาช้า ๆ แล้วลุกเดินจากไปโดยไม่ได้มองใบสมัครเหล่านั้นเลยสักนิด นั่นก็เพราะเมื่อคืนนี้ดื่มหนักจนค่อนสว่าง สาเหตุมาจากผู้หญิงที่รักกำลังจะหมั้นหมายกับคนอื่น

ไม่สิ ไม่ใช่คนอื่น แต่มันคือไอ้พศิน พี่ชายต่างมารดาที่แย่งชิงทุกอย่างไปจากเขา...

เกิดก่อน ใจเย็น มีความเป็นผู้นำ ฉลาดปราดเปรื่อง บุคลิกดี สมบูรณ์แบบสุดจะบรรยาย

นั่นหมายถึงชวิณ? เปล่าหรอก หมายถึงพศินต่างหาก

เมื่อคิดถึงใบหน้าที่คลับคล้ายคลับคลากับตนชวิณเริ่มหัวร้อน พศินอายุห่างจากเขาสองปี เป็นลูกที่เกิดจากเมียสาขาสองของศรุต พูดง่าย ๆ ก็คือเมียน้อยนั่นแหละ

น่าตลกมั้ยล่ะ เป็นลูกเมียน้อยแท้ ๆ แต่ดันเสือกเกิดก่อนลูกเมียหลวง ลูกอิจฉาก็งี้...

นั่นคือสิ่งที่ชวิณคิดเองเออเอง แต่แท้จริงแล้วลูกอิจฉา No.1 ก็เขานี่แหละ ทุกครั้งที่ด่าพศินด่าไปก็อายปากไป เพราะมันเหมือนเอากระจกมาตั้งไว้ให้เงาสะท้อนเข้าหาตัวเอง

นอกจากหน้าตาที่หล่อเหลาตีคู่กันมา พศินยังวางตัวดีจนผู้เป็นพ่อยกย่องออกหน้าออกตาไม่ต่างจากลูกเมียหลวง หลายปีที่ผ่านมาชวิณต้องแย่งชิงเพื่อรักษาสิทธิ์ของตนเองอย่างถึงที่สุด แม้ว่าเขาจะเกิดจากครรภ์เมียแต่งแต่ศรุตไม่เคยเอนเอียงไปทางลูกคนไหนเลยสักทาง ถ้าอยากได้อะไรมาเป็นของตนก็ต้องวัดกันที่ความสามารถเท่านั้น

ชวิณไม่ใช่ลูกชายที่ว่านอนสอนง่ายตามแบบฉบับที่ศรุตต้องการ เขาแข็งกระด้างและมีความก้าวร้าวในบางครั้ง ยอมหักไม่ยอมงอให้ใครหน้าไหน บวกหมดไม่สนลูกใคร ไม่เว้นแม้แต่พ่อแท้ ๆ แต่คนที่เขายอมลงให้ก็พอมีอยู่บ้าง นั่นคือขจีพรผู้เป็นแม่ และลิลลี่ผู้หญิงที่รักมานานเป็นสิบ ๆ ปี

ลิลลี่ คือผู้หญิงที่เขารัก...แต่ไม่ใช่ผู้หญิงที่รักเขา

ลิลลี่กับชวิณเรียนมาด้วยกันตั้งแต่อนุบาล พ่อของทั้งสองเป็นเพื่อนรักกัน ลูก ๆ จึงมีความสนิทสนมกันมาตั้งแต่เด็ก และก็ไม่แคล้วไปสนิทกับพศินด้วยอีกคน เมื่อหลายปีก่อนลิลลี่ชอบติดตามพ่อมาเที่ยวเล่นบ้านชวิณบ่อย ๆ เขาไม่รู้ว่าความรักเริ่มบังเกิดขึ้นเมื่อไร รู้ตัวอีกทีก็ผ่านมาหลายสิบปีแล้ว ชวิณตกหลุมรักเพื่อนสมัยเด็ก รักแบบหัวปักหัวปำ รักแบบไม่มองสาวคนไหน รักทั้ง ๆ ที่รู้ว่าอีกฝ่ายไม่มีใจให้

และ...นี่คือจุดเริ่มต้นความบรรลัยของชีวิต

หลังจากกลับมาถึงห้องพักแล้วน้ำค้างก็ได้รับข้อความจากปัทมา เป็นข้อความที่ส่งมาว่าอีกสามวันให้เริ่มงานได้เลย ไม่มีการเก็บไปพิจารณาใด ๆ ทั้งนั้น เพราะตำแหน่งนี้ถูกล็อกมงเอาไว้ให้เธอเรียบร้อยแล้ว ถึงจะรู้ผลการสัมภาษณ์ดีแก่ใจแต่เธอก็ไม่วายกระโดดโลดเต้น วาดฝันว่าจะมีเงินเด้งเข้าบัญชีในทุกสิ้นเดือน และจะได้นำเงินนั้นไปผ่อนจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้แม่

งามตาป่วยติดเตียงมาสองปีแล้ว จึงจำเป็นต้องจ้างพยาบาลดูแลเพราะน้ำค้างไม่สามารถดูแลเองได้ ในชีวิตนี้เธอเหลือแม่แค่คนเดียว หากต้องออกจากงานเพื่อไปดูแลแม่ก็ไม่มีคนช่วยจุนเจือเรื่องค่าใช้จ่าย นี่คือความจำเป็นของชีวิตที่ไร้ทางเลือก

น้ำค้างไม่เคยวาดฝันสิ่งใดมากไปกว่าการเห็นแม่สุขใจไร้โรคภัย และตัวเธอมีเงินติดบัญชีไว้ซัปพอร์ตความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ ส่วนนี้ อาจจะไม่ได้มากมายจนเรียกตัวเองว่าคนรวย แต่ก็ขอให้ยามขัดสนไม่ต้องแหงนหน้าขึ้นฟ้าแล้วน้ำตาร่วง และไม่ต้องถ่ายรูปคู่กับบัตรประชาชนบ่อย ๆ ก็พอ

สามวันถัดมาน้ำค้างได้เริ่มงานวันแรก เธอตรงเข้าหาปัทมาเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับเนื้อหางาน ทันทีที่เข้าไปนั่งหน้าโต๊ะทำงานของปัทมา แฟ้มอันหนึ่งถูกยื่นมาตรงหน้า นั่นคือแฟ้มประวัติความเป็นมาคร่าว ๆ ของบริษัท รวมไปถึงบุคคลสำคัญต่าง ๆ บอร์ดบริหารและตำแหน่งที่เธอควรทำความรู้จักแต่เนิ่น ๆ

ส่วนคนสำคัญที่น้ำค้างจะไม่รู้จักไม่ได้เลยคือ...ชวิณ เลิศดำรงเกียรติ

เพราะเขานี่แหละที่จะเป็นเจ้านายตัวจริงของเธอ เรื่องนี้สร้างความหนักใจให้ปัทมามากมาย หากได้เอ่ยถึงชวิณไม่มีพนักงานคนใดไม่รู้กิตติศัพท์ ห่วงก็แต่น้ำค้างที่ใสซื่อจะรับมือกับชวิณไม่ได้ก็เท่านั้น

"น้ำจะได้เป็นเลขาของคนที่นั่งหลับตอนสัมภาษณ์เหรอคะป้าปัท"

"ใช่จ้ะ นั่นแหละเจ้านายที่แท้จริงของน้ำ ป้าต้องบอกว่าตำแหน่งที่น้ำกำลังทำอยู่เรียกว่างานช้าง ใครเข้ามาทำก็อยู่ได้ไม่นาน ไม่ร้องไห้ขี้มูกโป่งไปลาออกก็กดดันตัวเองจนเส้นเลือดสมองแตกก่อน"

อ้าว...

"แต่ก็ไม่ต้องห่วงนะ ป้าจะคอยดูห่าง ๆ หากมีปัญหาอะไรก็ปรึกษาป้าได้ตลอด"

"ขอบคุณค่ะ"

น้ำค้างยกมือขึ้นไหว้ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองปัทมาช้า ๆ ด้วยแววตาเปี่ยมความหวัง ปัทมาทอดมองนาฬิกาข้างฝา พอเห็นว่าอีกสิบนาทีจะเป็นเวลาแปดโมงตรงก็รีบเปลี่ยนท่านั่งด้วยความกระฉับกระเฉง เตรียมบอกข้อมูลคร่าว ๆ ของงานให้น้ำค้างได้ทราบ