แสนดุดัน

“โหย...ยังไม่หมดอีกเหรอคะพี่แสน”

“ยังจ้ะ...พี่ก็เห็นมันหลั่งออกมาอยู่เรื่อย ๆเลยนะ แบบนี้จะให้พี่หยุดได้ยังไง เดี๋ยวหกเลอะเทอะไปเสียดายแย่เลย”

“สาลี่ว่าพี่แสนคงกลืนกินน้ำของสาลี่จนแทบจะหมดตัวแล้วล่ะมั้ง”

“ทำไมล่ะคะ น้องสาลี่ไม่ชอบเหรอ พี่เห็นสาว ๆเขาก็ชอบกันทั้งนั้น”

“ชอบซิคะ สาลี่ชอบที่พี่แสนเลียให้จะตาย พี่แสนเลียเก่งมาก ๆ เลย พ่อทูนหัวของลี่...อ้าส์...เสียวจัง”

เธอพูดพลางกระเด้งก้นขึ้นเพื่อดันน้องหนูฉ่ำแฉะป้อนเข้าปากคนเลีย

“อื้อ...วันนี้พี่แสนจะจัดการกับน้องสาลี่สุดสวย เอาให้เดินขาสั่นกลับบ้านไปเลย..ดีมั้ย”

“ห๊า!...พี่จะเอาให้สาลี่ขาสั่นเลยเหรอ นี่แค่ลิ้นของพี่แสน ลี่ก็เสร็จไปตั้งสามรอบแล้วนะ ถ้าพี่จะเอาจนขนาดนั้น ลี่ว่าลี่คงเดินกลับบ้านไม่ไหวแน่ ๆเลย”

“กลับไม่ได้ก็ไม่ต้องกลับซิจ๊ะ นอนกับพี่เสียที่นี่เลย คืนนี้พี่จะได้บรรเลงลีลาต่อจนถึงเช้า”

“พี่แสน...พี่ไปอดอยากมาจากไหนเนี่ย ทำไมถึงได้หื่นมากขนาดนี้จัง”

“ก็ตอนเก็บตัวพี่ไม่ค่อยได้กินอะไรเลยนี่ ถึงกินก็กินไม่อิ่ม นี่พอชกเสร็จแล้ว มันก็เลยหิวนี่นา”

เสียงพูดตอบโต้กับสาลี่ ฟังดูไม่ค่อยชัดเจนเท่าไหร่ เพราะปากและลิ้นของเขายังคงสลับเลียร่องสวาทของเธอไม่ยอมหยุด

“อ้าส์....ทำไมล่ะ ลี่ก็เห็นที่ค่ายเขาก็เลี้ยงอาหารครบถ้วนทั้งสามมื้อนี่น่า”

“อาหารน่ะพี่กินอิ่มดี แต่ที่พี่ไม่ได้กินก็คือ ผู้หญิงไงล่ะจ๊ะ พี่โหยหามาเป็นเดือน น้องสาลี่เป็นคนแรกเลยนะที่พี่จับกินหลังจากชกเสร็จ”

“แนะ...ดูพูดเข้า อู้วส์...เสียวจัง”

หญิงสาวร้องครางสะแด่ว เมื่อลิ้นสาก ๆ ของเขาลากเลียละเลงไปทั่วกลีบเนื้อแดงฉ่ำของเธออย่างโหยหิว

เมื่อไอ้แสนได้ดื่มด่ำกับน้ำหวานที่เขาคั้นออกมาเองกับลิ้นจนชุ่มคอชื่นใจแล้ว คราวนี้ก็ถึงเวลาทดสอบสมรรถภาพทางร่างกายของตัวเอง

หลังจากที่ได้เก็บตัวฟิตซ้อมมาอย่างหนัก จนร่างกายแข็งแกร่งเหมือนก้อนหิน พละกำลังเหมือนเครื่องจักร ที่พร้อมจะขยี้ทุกอย่างให้แหลกเหลวลงไป

“อืม...คราวนี้ก็เตรียมตัวขึ้นสวรรค์ได้แล้วนะจ๊ะ...น้องสาลี่จ๋า”

เสียงพูดกระเส่าออกอาการหื่น ก่อนจะใช้ลำแขนทั้งสองข้างดันตัวเองยกใบหน้าออกจากอณูกลีบเนื้อกลางหว่างขาของเธอ แล้วนั่งคุกเข่าขึ้น

สายตาทอดมองเรือนร่างของเธอที่กำลังนอนแบะขาอ้าซ่ารอการสงเคราะห์จากเขาอยู่

แสนใช้มือเช็ดของเหลวที่เป็นตัวบ่งบอกถึงความเสียวซ่านของเธอที่เหนอะหนะอยู่ตรงริมฝีปากกับใต้คาง

เสร็จแล้วก็จัดแจงดึงผ้าขาวม้าผืนเก่า ๆ ที่ตัวเองกำลังนุ่งอยู่สลัดออกปลิวลอยไปตกอยู่ที่มุมห้อง

“อุ๊ย!...พี่แสนจ๋า เบา ๆ นะ ลี่กลัวของลี่จะพังน่ะ ของพี่มันยิ่งไม่ธรรมดาเหมือนชาวบ้านชาวช่องเขาด้วย”

“ไม่ธรรมดายังไงล่ะจ๊ะ...น้องสาลี่จ๋า”