6.เด็กดื้อ

และเมื่อได้ยินคำพูดจากริมฝีปากปากของราเชนทร์ซึ่งทำให้ขนกายเธอลุกซู่นั้นเจ้าผักก็รีบกระโดดออกจากตักของเขาแล้วลงไปนั่งบนเบาะอย่างทันที ทำไมการที่จะเอาชนะเขานี่มันช่างยากเย็นขนาดนี้นะ เขาก็แค่ผู้ชายธรรมดาคนนึงไม่รู้ว่าทำไมจะต้องไปกลัวเขาด้วย นั่นสิทำไมจะต้องกลัวเขาด้วยล่ะ!?

ก็มันกลัวไง สายตากับคำพูดที่เรียบเย็นนั่นชวนวาบหวิวยังไงก็ไม่รู้!

“เข้าไปในงานก็ทำตัวให้สมกับเป็นคู่หมั้นของฉันด้วย”

“ทำไมหนูต้องไปเป็นคู่หมั้นพ่อด้วย”

“พ่อเลี้ยง…”

“ทำไมหนูต้องไปเป็นคู่หมั้นพ่อเลี้ยงด้วยล่ะ ไม่เห็นอยากจะเป็นสักนิด”

“ไม่อยากเป็นงั้นเหรอ ฮึ! เสียใจด้วยได้เป็นแล้ว” ประโยคหลังเขาพูดมันเบาๆ ก่อนจะเดินลงจากรถเมื่อมาถึงโรงแรมของคุณหทัยรัตน์ที่จัดงานเลี้ยงต้อนรับลูกสาวคนสวยที่เพิ่งเรียนจบจากต่างประเทศ ส่วนคนตัวเล็กที่มองเข้าไปในงานแล้วเห็นว่ามีผู้คนเยอะแยะเธอจึงนั่งกอดอกอยู่แบบนั้น

“คุณผักดื้ออีกแล้วนะครับ” โจอี้ที่ยืนเปิดประตูให้นั้นพูดขึ้นเมื่อหญิงสาวตัวเล็กยังคงนั่งกอดอกไม่ยอมลงจากรถสักที ปึง! ผักกาดจึงเอื้อมมือไปปิดประตูรถ “พี่คะ ขับออกไปเลยค่ะ!!” แล้วบอกกับคนขับรถเพื่อให้เขาขับออกไปจากตรงนี้

ปริ๊นนน! แต่คนขับรถกลับไม่ยอมขับไปจนมีรถมาจอดด้านหลังและบีบแตรไล่เขาจึงต้องขับออกไป ส่วนราเชนทร์นั้นก็ได้แต่ยืนกัดฟันตัวเองกรอดๆ แล้วเดินเข้าไปในงานโดยมีโจอี้เดินตามหลังเข้าไป

“คุณผักจะไปไหนครับ ทำไมไม่เข้าไปในงานกับพ่อเลี้ยง” คนขับรถจอดรถไว้ที่หน้าทางออกของโรงแรมแล้วเอ่ยถามหญิงสาวตัวเล็กที่ส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอเมื่อเขาไม่เชื่อฟังเธอไม่ยอมขับรถออกไปตามที่เธอสั่ง ฮึ่ย!!

“ฉันจะไปงานวันเกิดเพื่อน แล้วทำไมฉันต้องไปในงานกับเขาแถมยังต้องไปเป็นคู่หมั้นเขาอีก”

“ถึงพ่อเลี้ยงจะเป็นคนมีอิทธิพลแต่นักธุรกิจหลายคนๆ กลับไม่ชอบพ่อเลี้ยง”

“ไม่ชอบก็ช่างพวกเขาสิคะ พี่มาบอกหนูทำไมไม่เห็นจะอยากรู้เลย” ถึงภายในใจจะรู้สึกแปลกใจกับสิ่งที่พี่คนขับรถบอกก็เถอะแต่ยังไงก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกับเธอเลย แต่…เขาเป็นถึงพ่อเลี้ยงผู้มีอิทธิพลนี่นาแล้วทำไมยังมีคนไม่ชอบเขาอีกล่ะเธอก็เห็นว่าทุกคนดีกับเขาเคารพเขานี่นา พี่คนขับคงจะมาเกลี้ยกล่อมเธอเฉยๆ ล่ะสิถึงได้มาพูดให้เขาดูน่าสงสารแบบนี้น่ะ!

“ไม่ว่าจะทำอะไรพ่อเลี้ยงก็มักจะถูกคนอื่นขัดขวางกลั่นแกล้ง พูดจาดูถูกเหยียดหยาม…” อันนี้ขอเถียงว่าไม่จริงเลยสักนิด เธออยู่กับเขามาเกือบจะสองปีแล้วเขาเป็นคนที่มีอำนาจจนไม่มีใครกล้าหือกับเขาเลยสักคนเรื่องการกลั่นแกล้งจึงไม่มีแน่ แต่เรื่องดูถูกเหยียดหยาม..ก็พอได้ยินคนอื่นพูดอยู่บ้าง

“พี่หยุดพูดเถอะฉันไม่ได้อยากฟังสักหน่อย!”

“พอได้รับบัตรเชิญร่วมงานพ่อเลี้ยงก็เลยป่าวประกาศออกไปว่าวันนี้จะควงคู่หมั้นมาร่วมงานด้วย คุณผักลองคิดดูสิครับว่าถ้าเขาไม่มีคู่ควงเข้างานทั้งที่พูดออกไปแบบนั้นแล้วคนอื่นจะ…”

“รู้แล้วๆ เดี๋ยวฉันเดินไปเอง!!” ผักกาดรีบพูดแทรกทันทีเมื่อเห็นว่าพี่คนขับรถคงจะอยากให้เธอไปเป็นคู่ควงพ่อเลี้ยงให้ได้ ร่างบางจึงเปิดประตูรถแล้วเดินกลับเข้าไปในโรงแรมก่อนจะสอดส่ายสายตามองหาราเชนทร์จนตาลายไปหมดเพราะคนในงานนั้นเยอะมาก

“สวัสดีค่ะพ่อเลี้ยง เอ๋? ..ไหนคู่หมั้นที่บอกว่าจะพามาล่ะคะ”

“คงไม่ใช่ว่าโดนทิ้งอีกแล้วหรอกนะ ครั้งนั้นเจ้าสาวก็หนีงานแต่ง…”

“เธอก็อย่าไปพูดแบบนั้นสิ คู่หมั้นเขาอาจจะไม่ว่าง..หรือไม่มี”

“เก็บปากไว้กินอาหารในงานเลี้ยงจะดีกว่านะครับ!” ราเชนทร์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ เขาจ้องมองพวกเธอด้วยสายตาแข็งกร้าวทำเอาผู้หญิงสามคนนั้นถึงกับรีบเงียบปากด้วยสีหน้าที่เจื่อนลง

“พ่อเลี้ยงอ่ะ หนูบอกว่าขอเติมลิปสติกแปปหนึ่งให้รอก่อนก็ไม่ยอมรอกันนะคะ” เสียงหวานดังขึ้นพร้อมกับร่างเล็กเดินเข้ามากอดแขนของเขาแล้วฉีกยิ้มหวานออกมา เธอมองหน้าราเชนทร์ครู่หนึ่งแล้วก็หันมามองผู้หญิงอายุราวห้าสิบปลายๆ ทั้งสามคน

“คุณยายสามท่านนี้คุยอะไรกับพ่อเลี้ยงเหรอคะ? ดูเคร่งเครียดกันจัง” เธอเอ่ยขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นว่าผู้หญิงสามคนตรงหน้านี่มีสีหน้าที่ไม่ชอบพ่อเลี้ยงรวมไปถึงตัวเธอที่เพิ่งเดินเข้ามาด้วย

“นะ นี่เธอเรียกใครว่ายาย!?”

“หนูคุยกับแม่ซื้อมั้งคะ ก็เห็นอยู่ว่ามีแค่คุณยายสามคนยืนอยู่ตรงหน้า”

“ฮึ! นี่อย่าบอกนะว่าคู่หมั้นพ่อเลี้ยง”

“ใช่ค่ะ ฉันเองผักกาด กรรณิการ์ พัชวราสินธุ์ คู่หมั้นของพ่อเลี้ยง…แล้วคุณยายเหรอคะเป็นใคร เป็นแม่บ้านของโรงแรมนี้เหรอคะการแต่งกายคล้ายๆ เลย!?” ผักกาดถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวาน แววตาที่ดูใสซื่อของเธอนั้นทำให้ราเชนทร์กับโจอี้ถึงกับต้องกลั้นเสียงหัวเราะให้กับความแสบของเธอที่พยายามแสดงมันออกมาปั่นหัวคุณหญิงสามท่านนี้

“พูดอะไรควรมีมารยาทบ้างนะ ฉันแต่งตัวดีกว่าเธออีกจะมาเป็นแม่บ้านได้ยังไง!?”

“นิสัยก็แบบนี้แหละถึงอยู่กับพ่อเลี้ยงได้ อีกคนลูกเมียน้อย อีกคนลูกที่แม่หนีตามผัวจนผัวถูกไล่ออกจากกองมรดก…เฮ้อ ทำไมช่างน่าสงสารกันแบบนี้นะ”

“พูดใหม่สิ!!”

“ผักไม่เอา!!” ราเชนทร์รีบดึงแขนของผักกาดที่จะพุ่งเข้าไปหาผู้หญิงสามคนนั้นไว้ เธอจึงกุมมือของเขาไว้แน่นแล้วสูดลมหายใจเข้าออกอย่างให้ตัวเองใจเย็นแล้วปั้นยิ้มออกไป

“ชีวิตแม่ของฉันกับพ่อเลี้ยงอาจจะน่าสงสาร แต่ก็ไม่น่าสมเพชเท่ากับชีวิตของคนแถวนี้ที่ไม่รู้ว่ามีปัญหาทางด้านจิตหรือเปล่าถึงได้ทำตัวแบบบนี้ จะว่าไปก็น่าสงสารนะคะ”

“นี่ยัยผัก!!”

“จุ๊ๆ คุณหญิงคุณนายเขาไม่เสียงดังกันนะคะ เสียงดังแล้วเดี๋ยวจะถูกด่าเอาว่าไม่มีมารยาท!!!” ผักกาดยกนิ้วขึ้นมาจุ๊ปากแล้วควงแขนของราเชนทร์ให้เดินหนีไปทางอื่น ปล่อยให้คุณนายสามท่านยืนหน้าแดงก่ำด้วยความโมโหอยู่แบบนั้น

“กลับมาทำไมล่ะ!?”

“ไม่อยากไปแล้ว”

“อยากไปก็ไปนะฉันไม่ห้าม!”

“งอนอ่อ!?”

“คนอย่างฉันไม่เคยงอนใคร!!”

“อ้าวน้องผัก! มางานนี้ด้วยเหรอครับ?” ชายหนุ่มในส่วนสูงราวร้อยแปดสิบเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของผักกาด และไม่ลืมที่จะปลายตาไปมองบุคคลที่ยืนข้างหญิงสาวตัวเล็กด้วย

“พี่ภาม ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ”

“ใช่ครับ แล้วมากับพ่อเลี้ยงได้ยังไง?”

“นั่งรถตู้ส่วนตัวมาค่ะ”

“น้องผักยังตลกเหมือนเดิมนะครับ” ภามชายหนุ่มรุ่นพี่เอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มหวานๆ เช่นเดียวกับผักกาดที่ก็หัวเราะออกมาอย่างชอบใจจนหันมาสบตากับคนข้างกายจึงหยุดหัวเราะ

“พี่ภามหล่อขึ้นนะคะเนี่ย”

“อ่า ปากหวานแบบนี้นี่มันน่า…” เขาหยุดพูดประโยคหลังทันทีเมื่อเห็นมือหนาของราเชนทร์ขยับมาโอบเอวของผักกาดไว้ ไม่มีคำพูดใดหลุดออกจากปากของเขามีเพียงสายตาที่แข็งกร้าวเป็นตัวแทนของคำพูด

“น่าอะไรคะ?”

“น่ารักไงครับ”

“เขินนะคะเนี่ย อื้อ!พ่อเลี้ยงหนูเจ็บนะ!” ตอบภามแล้วหันไปบอกราเชนทร์ที่กอดเอวเธอไว้เสียแน่นจนมันเจ็บ และก็แน่นอนว่าเขาไม่ตอบอะไร หนำซ้ำยังดึงตัวเธอให้เดินไปยังบริเวณเก้าอี้ที่ถูกจัดไว้ให้แขกที่เข้ามาร่วมงานนั่งไม่ได้สนใจเลยสักนิดว่าเธอยังคุยกับภามไม่เสร็จ!

“หนูคุยกับพี่ภามอยู่นะ คงไม่ใช่ว่า..พ่อเลี้ยงหวงหนูหรอกนะถึงรีบดึงออกมาแบบนี้”

“ไม่หวงหรอก แต่ฝากบอกหมอนั่นด้วยว่าอย่ามาเยอะเพราะคนที่รับกรรมแทนมันคือเธอนะ!” ถึงแม้ว่าเป็นคำพูดที่เรียบนิ่งกับแววตาที่ว่างเปล่าไม่ได้ดูน่ากลัวแต่ไม่รู้ว่าทำไมเธอรู้สึกเสียวสันหลังแปลกๆ อีกอย่างที่เขาพูดมานั้นมันหมายความว่าอะไร แล้วอะไรคือการที่เธอต้องไปรับกรรมแทนล่ะ?

“พี่โจอี้ทำไมฉันต้องไปรับกรรมแทนพี่ภาม แล้วกรรมนั้นคืออะไร?” เธอจึงหันไปคลายข้อสงสัยจากโจอี้ที่นั่งข้างเธออีกฝั่ง โจอี้จึงทำหน้าครุ่นคิดคำอธิบายให้กับหญิงสาวตัวเล็กก่อนจะเอ่ยตอบ

“ที่ต้องไปรับกรรมแทนเพราะพ่อเลี้ยงไม่ชอบขี้หน้าคุณภามและคุณผักไม่ควรจะยุ่ง ส่วนกรรมนั้น…อย่ารู้เลยครับ”

“ทำไมล่ะคะ มันคือการลงโทษใช่มั้ยคะ?”

“ก็ประมาณนั้น”

“ห๊า! นี่จะลงโทษหนูอีกแล้วใช่มั้ย!?” ร่างเล็กจึงหันมาชี้หน้าคนข้างกาย ราเชนทร์จึงหันมามองผักกาดพร้อมกับกระตุกยิ้มมุมปากแล้วเอื้อมมือมากุมมือเธอที่ชี้หน้าเขาลงมาวางบนหน้าตักตัวเองโดยไม่มีคำพูดใดออกจากปากเขาเช่นเดิมจนคนตัวเล็กเริ่มจะหงุดหงิดกับการเงียบแบบนี้แล้วสิ

“ทำเหมือนคนไม่มีปากไปได้!”

“ฉันกลัวว่าถ้าฉันพูดแล้วคนทั้งงานจะอยู่ไม่ได้น่ะสิ” ชายหนุ่มพูดแล้วหันไปด้านหน้าที่เป็นเวทีเล็กๆ เนื่องจากเขาเป็นแขกวีไอพีได้นั่งแถวหน้าสุด ส่วนแขกท่านอื่นตอนนี้ก็เริ่มทยอยเข้ามานั่งเรื่อยๆ แล้วเมื่องานต้อนรับลูกสาวคุณหทัยรัตน์กำลังจะเริ่มขึ้นในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า