7.ชอบกินผักกาด

เสียงดนตรีเพลงสากลดังขึ้นในงานพร้อมกับร่างเพรียวบางของหญิงสาวหน้าคมสวยเดินถือไมค์ขึ้นมาบนเวที และทันทีที่เธอเปล่งเสียงร้องเพลงผู้คนต่างก็ปรบมือให้รวมไปถึงเจ้าผักกาดด้วย

“รุ่งฟ้า ก็สวยนะแต่น้อยกว่าหนูว่ามั้ยคะพ่อเลี้ยง” ที่รู้จักชื่อทั้งที่ไม่เคยรู้จักมาก่อนนั้นเพราะป้ายที่ใหญ่โตมโหฬารบนเวทีนั้นเขียนไว้ว่า ‘ต้อนรับคุณรุ่งฟ้า นภารัตน์ กลับบ้าน’ ไงถึงรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นชื่อรุ่งฟ้า

“เธอสวยกว่าทุกคนแหละ”

“พูดแบบนี้นี่หนูเขินนะคะเนี่ย”

“เธอดูไม่ออกเหรอว่าฉันพูดประชด!!?” ราเชนทร์หันมามองคนข้างที่นั่งกรอกตามองบนทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของเขาที่นอกจากจะชอบดุเธอแล้วก็ยังไม่เคยพูดจาให้เธอดีใจเลยสักนิด!

“เธอสวยเซ็กซี่แบบนั้นน่าจะสเปคพ่อเลี้ยงนะ สนใจมั้ยเดี๋ยวหนูไปขอเบอร์ให้”

“ใครบอกว่าฉันชอบแบบนั้น!?”

“ใครๆ ก็ชอบผู้หญิงสวยเข้มเซ็กซี่นี่นา พ่อเลี้ยงคงไม่มาชอบผู้หญิงตัวเล็กน่ารักแบบหนูหรอกมั้ง”

“ถ้าฉันบอกว่าชอบแบบเธอ”

“ไม่ต้องมาพูดประชดประชันหรอก เชอะ!” ยกแขนขึ้นมากอดอกเชิ่ดหน้าขึ้นมาตามสไตล์ตัวเอง แล้วสายตาก็ไปประจบกับอาหารที่กำลังถูกนำมาแทนที่ของว่างก่อนหน้านี้ ซึ่งมันมีแต่ของโปรดเธอไม่ว่าจะเป็นไก่ทอด เฟรนฟราย ชีสทอด ลอบสเตอร์อบชีส และยังมีอื่นๆ อีกมากมาย ดวงตากลมโตเปล่งประกายขึ้นมาทันทีและตั้งท่าจะลุกขึ้นยืนจนราเชนทร์ต้องดึงมือเธอไว้ก่อน

“ยังไม่ถึงเวลา คนอื่นยังนั่งอยู่ไม่เห็นหรือไง!?”

“ท้องมันหิว”

“เก็บอาการบ้าง ฉันไม่ได้ปล่อยเธออดยากขนาดนั้นนะ”

“หนูไม่ได้อดยาก แต่มันหิวหิวไม่ได้หรือไง!” เธอไม่ได้ทานข้าวตั้งแต่เที่ยงหลังจากวิ่งจับเจ้าห้า ได้ดื่มเพียงน้ำเปล่าแค่นั้นแล้วตอนนี้สองทุ่มกว่าไม่ให้หิวได้ไงล่ะ คนนะไม่ใช่หุ่นยนต์ที่จะไม่ต้องกินอะไรแล้วมีชีวิตอยู่ได้

“อีกสิบนาทีเดียวพากลับไปกินที่ร้านอาหาร”

“ที่นี่ก็มีจะไปกินที่ร้านอาหารทำไม?”

“ถ้าฉันพูดแล้วไม่เถียงกลับสักประโยคได้มั้ย!?”

“ไม่ได้เถียงมันเป็นคำถาม” เธอไม่ได้เถียงเลยสักนิด และมันคือความจริงเพราะอาหารที่นี่มีมากมายแล้วทำไมจะต้องไปเสียเงินกินที่ร้านอาหารอีกล่ะ

ราเชนทร์ไม่ตอบอะไรเพียงแต่นั่งเงียบไปจนเสียงปรบมือดังขึ้นหลังจากรุ่งฟ้าพูดกล่าวอะไรจบ ผู้คนต่างก็พากันเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหารซึ่งถูกจัดรอไว้แล้วมีเพียงราเชนทร์กับผักกาดและโจอี้ที่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม

“พ่อเลี้ยงคะ พาผักกาดไปทานข้าวก่อนก็ได้นะคะ” คุณหทัยรัตน์เดินมายืนตรงหน้าของพวกเขาพร้อมกับบุตรสาวที่ฉีกยิ้มหวานให้พ่อเลี้ยงเสียจนลักยิ้มทั้งสองข้างของหล่อนนั้นบุ๋มลงไป

“ไม่เป็นไรครับแค่มาให้คุณกับลูกสาวเห็นหน้าว่ามาก็เพียงพอแล้ว ไงก็ยินดีด้วยนะครับรุ่งฟ้าที่เรียนจบ” ราเชนทร์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเอ่ยบอกกับคนตรงหน้า ผักกาดจึงลุกขึ้นยืนตามแล้วยกนิ้วขึ้นมาจุ๊ปากเมื่อโจอี้จะเรียกชื่อเธอที่กำลังย่องหนีพ่อเลี้ยงไปทางมุมอาหารที่หลากหลายนั่น

“ขอบคุณค่ะพ่อเลี้ยง เห็นคุณแม่บอกว่าช่วงนี้ผักผลไม้จากไร่คุณส่งออกต่างประเทศได้ดีเลยนี่คะ”

“ครับ ลงทุนไปเยอะก็ต้องได้กำไรบ้าง”

“อืม ไงลูกคุยกับพ่อเลี้ยงไปนะแม่ไปดูแขกทางนู้นก่อน”

“ได้ค่ะ ถ้าไงไปทานข้าวกับรุ่งก่อนนะคะ ห้ามปฏิเสธนะ” รุ่งฟ้าพูดแล้วก็ถือวิสาสะคว้าข้อมือหนาของราเชนทร์ให้ออกไปจากตรงนี้ ชายหนุ่มจึงหันไปมองโจอี้ด้วยสายตาเขม็งเมื่อไม่เห็นเจ้าผักยืนอยู่แล้ว

“ไปตามเธอกลับมา!”

“เอ่อ ครับ” แล้วโจอี้ก็เดินไปตามหาเจ้าผักกาดตามคำสั่งผู้เป็นนาย “คุณผักครับ พ่อเลี้ยงเรียก” แล้วเขาก็เห็นผักกาดกำลังยืนทานไก่ทอดจากจานในมืออยู่คนเดียว หญิงสาวจึงพยักหน้ารับแล้วเดินตามโจอี้ไปยังพ่อเลี้ยงที่ตอนนี้กำลังนั่งร่วมโต๊ะอยู่กับรุ่งฟ้าและผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกับหล่อนอีกสามสี่คน

“เอ่อ เธอคือใครเหรอคะ?”

“คู่หมั้นผมเอง”

“คะ คู่หมั้น?”

“ใช่ค่ะ คู่หมั้น” ผักกาดกลืนเนื้อไก่ที่เคี้ยวละเอียดแล้วลงคอก่อนจะเดินไปนั่งลงข้างราเชนทร์อย่างไม่ต้องรอคำเชิญจากใคร เพราะสายตาที่มองมายังเธอนั้นคงมีใครมาเชิญเธอนั่งอย่างแน่นอน

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”

“รีบไปไหนคะ? อาหารยังไม่มาเลย”

“ใช่! รีบไปไหนหนูได้กินแค่ไก่ทอดเอง” คนตัวเล็กรีบหันไปจับแขนของชายหนุ่มร่างสูงไว้ มือข้างที่ถือจานไก่ทอดก็ยกขึ้นไปให้เขาดูว่าเธอเพิ่งได้กินแค่ไก่ทอดไปเพียงแค่นั้นจริงๆ

“ปล่อยให้เด็กน้อยนี่ไปกินก่อนก็ได้ ส่วนคุณนั่งทานข้าวกับรุ่งก่อนสิคะ” รุ่งฟ้าลุกขึ้นแล้วเดินมานั่งข้างราเชนทร์อีกฝากหนึ่งพร้อมกับจับแขนของเขาเขย่าไปมาเบาๆ เป็นการออดอ้อน ชายหนุ่มจึงหันมาส่งสายตาให้เจ้าผักกาดพร้อมกับมือที่จับมือของรุ่งฟ้าให้ออกจากแขนของตัวเอง

“ผักกาด!!!” และเมื่อเธอได้ยินเสียงเข้มเรียกชื่อ เจ้าผักกาดก็รีบละสายตาจากไก่ทอดหันมามองรุ่งฟ้าที่ส่งสายตาแพรวพราวใส่ราเชนทร์ไม่หยุดจนเธอต้องรีบเอ่ยปากพูดบ้าง

“ขาพ่อเลี้ยง อืม..พ่อเลี้ยงคงอยู่ทานอาหารกับคุณรุ่งฟ้าไม่ได้หรอกค่ะ เพราะมีอาหารที่อร่อยกว่ารออยู่”

“แต่รุ่งเลือกอาหารที่อร่อยที่สุดของโรงแรมนี้มาเลยนะคะ ไม่ลองแล้วจะรู้ได้ไงว่าอร่อยหรือไม่อร่อย” น้ำเสียงและสายตาที่ยั่วยวนของรุ่งฟ้านั้นทำให้ผักกาดถึงกับรีบวางจานไก่ทอดลงแล้วแค่นหัวเราะออกมา ‘ไม่ลองแล้วจะรู้ได้ไงว่าอร่อยหรือไม่อร่อย’ เจ้าตัวคงไม่ได้หมายถึงอาหารแต่หมายถึงตัวเองมากกว่าล่ะสิ เหอะ!

“ผมไม่ชอบทานเนื้อ”

“เอ๋? แล้วพ่อเลี้ยงชอบทานอะไรคะ เนื้อปลาก็มีนะ กุ้งหรือหมึกก็มีนะคะ”

“ผมชอบทานผักครับ โดยเฉพาะ ‘ผักกาด’ ชอบมากเลย” ริมฝีปากหนาขยับบอกด้วยรอยยิ้มมุมปาก สายตาคมช้อนขึ้นไปมองเจ้าผักกาดที่ตอนนี้ลุกขึ้นยืนมองหน้าเขาด้วยสายตาเขียวปั๊ดเมื่อได้ยินเขาเน้นย้ำคำว่า ‘ผักกาด’ ส่วนรุ่งฟ้านั้นหันไปมองผักกาดแล้วเบะปากใส่เธอ What!! เธอผิดอะไรไม่ทราบเขาก็แค่ชอบกินผักกาดนี่นา!!

“แต่ผักกาดมันขมแถมรสชาติก็จืดชืดนะคะ เนื้อปลายังอร่อยกว่าอีก” พูดถึงเรื่องผักกาดแต่สายตาของรุ่งฟ้ากับมองมาที่คนตัวเล็กบ่งบอกว่าผักกาดที่พูดกล่าวกันนั้นคงไม่ใช่ผักแต่เป็นตัวเธอที่ชื่อผักกาดมากกว่า (มั้ง) แล้วแบบนี้มีหรือคนอย่างผักกาดจะยอมให้คนอื่นพูดดูถูกเช่นนี้

“เนื้อปลามันคาวค่ะ พ่อเลี้ยงไม่ชอบกลิ่นคาว…”

“ถ้างั้นรุ่งล่ะคะ…”

“อ่า แบบนั้นพ่อเลี้ยงยิ่งไม่ชอบเลย กลิ่นมันแรงกว่ากลิ่นคาวปลาอีก…”

“นี่! อืม…ดูเหมือนว่าเธอจะรู้ใจพ่อเลี้ยงดีจังเลยนะคะ” รุ่งฟ้าตั้งท่าจะขึ้นเสียงใส่ผักกาดแต่เมื่อราเชนทร์หันมามองเธอจึงเปลี่ยนเป็นพูดประโยคอื่นแทนด้วยน้ำเสียงที่กัดฟันพูดสุดๆ

“แน่นอนสิคะ พ่อเลี้ยงก็แนะนำไปแล้วนี่ว่าฉันคือคู่หมั้นของเขาเรารู้ใจกันก็ไม่แปลก”

“แต่เธอคงไม่รู้สิระว่าฉันกับพ่อเลี้ยงรู้จักกันมาก่อน”

“จริงเหรอคะ เป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นมากเลยนะคะ” มือเล็กยกขึ้นมาทาบอกตัวเองแสดงสีหน้าและท่าทางที่ดูเหมือนกับตกใจกับสิ่งที่รุ่งฟ้าพูด แน่นอนว่าท่าทางของเธอเช่นนี้ก็ทำให้รุ่งฟ้าแสดงความไม่ใจกับเธอออกมาทางสีหน้า

“ผักกาดนี่ตลกจังเลยนะคะ”

“ใครๆ ก็ชอบพูดแบบนี้”

“อืม พ่อเลี้ยงจะไม่อยู่ทานข้าวกับรุ่งจริงๆ เหรอคะ” รุ่งฟ้าจึงเลิกสนใจกับผักกาดแล้วเอ่ยถามชายหนุ่มร่างสูงที่ตอนนี้ลุกขึ้นยืนแล้วทำให้เธอต้องลุกขึ้นยืนตามแล้วเอื้อมมือไปจับแขนเขาอีกครั้ง ราเชนทร์เพียงแต่ยิ้มอ่อนให้ก่อนจะแกะมือรุ่งฟ้าที่จับแขนเขาไว้ออกแล้วหันไปมองผักกาดด้วยสายตาเรียบนิ่งจนเธอต้องเดินมาควงแขนเขาด้วยรอยยิ้มที่จืดชืดสุดๆ

“ไว้โอกาสหน้านะครับ ขอตัวกลับก่อน” พูดจบก็เดินออกไปโดยที่มีผักกาดควงแขนไว้แน่น หญิงสาวตัวเล็กจึงเหลียวหลังหันไปมองรุ่งฟ้าก่อนจะแลบลิ้นใส่หล่อนอย่างเป็นผู้ชนะ