All Chapters of ขย่มรักพ่อเลี้ยง: Chapter 1 - Chapter 10

@Hen Fram‘กระต๊าก! กระต๊าก!’“ไอ้ห้าแกกลับมาเดี๋ยวนี้นะ กลับมาเดี๋ยวนี้!!!” เสียงโหวกเหวกโวยวายของหญิงสาวร่างเล็กในชุดทำสวนถือไม้กวาดวิ่งไล่แม่ไก่ไข่ตัวอ้วนที่วิ่งกระพือปีกหนีผู้ดูแลอย่างไม่คิดชีวิต‘กระต๊าก! กระต๊าก! กระต๊าก!’ หากแปลเป็นภาษามนุษย์ได้มันคงจะมีความหมายว่า ‘ให้ตายยังไงฉันก็ไม่กลับ!’ แต่เป็นแค่ไก่จะมาแข็งข้อกับคนเลี้ยงแบบนี้มันจะได้อะไรขึ้นมาล่ะยังไงก็ต้องมาไข่ให้เธอเก็บอยู่ดี“ไอ้ห้าแกแค่มาคอยไข่ให้ฉัน! ฉันไม่ได้จับแกไปทำเนื้อกลับมาเดี๋ยวนี้นะ!!” ฝีเท้าเล็กหยุดวิ่งทันทีเมื่อตอนนี้เจ้าห้าของเธอได้บินขึ้นไปยืนจ้องเธออยู่บนต้นไม้ซะแล้วมือเล็กถกแขนเสื้อทั้งสองข้างของตัวเองขึ้นก่อนจะยกมาเท้าสะเอวไว้ เหงื่อเม็ดเล็กเม็ดน้อยผุดขึ้นมาอาบแก้มเนียนขาวที่แดงเปล่งปลั่งจากอากาศยามเที่ยงที่แสนจะร้อนอบอ้าวจนเธอคิดว่าหากเอาไข่ของไอ้ห้าใส่ถ้วยน้ำเปล่าและนำไปวางไว้กลางแจ้งมันจะต้องสุกอย่างแน่นอน“อ้าวไอ้ผัก! ไก่หลุดอีกแล้วเร้อ!?” เสียงลุงชมคนงานในฟาร์มตะโกนถามผักกาดหญิงสาวที่มีหน้าที่เลี้ยงสัตว์ในฟาร์มแห่งนี้ เธอจึงหันไปมองลุงชมก่อนจะเดินคอตกไปหาแกแล้วชี้นิ้วขึ้นไปยังเจ้าห้าที่เหมือนมัน

@Hen Fram เวลา15:09 น.“แฮ่กๆ โว้ยยย!! เหนื่อยว่ะแม่ง!!” ร่างเล็กยืนเท้าสะเอวอยู่หน้าโรงเลี้ยงไก่เมื่อตอนนี้จับเจ้าห้าเข้าโรงเลี้ยงเรียบร้อย ซึ่งใช้เวลาไปเกือบหนึ่งชั่วโมง! แน่นอนว่าเธอยังไม่พักรีบไปให้อาหารสัตว์อื่นต่อเนื่องจากตอนนี้สามโมงเย็นแล้วเธอต้องเร่งรีบทำทุกอย่างให้เสร็จเท่าที่จะทำได้“ไม่รีบนะรออยู่!” เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นจากด้านหลังของผักกาดที่นั่งยองอยู่ด้านหน้าสระน้ำที่เลี้ยงเป็ดกับห่านอยู่หลายสิบตัวซึ่งเป็นสัตว์ฝูงสุดท้ายที่ต้องให้อาหารของวันนี้แล้ว“รออยู่ก็รอไปสิ”“รอให้เธอไปอาบน้ำให้!”“พิการหรือไง!?” เลิ่กคิ้วถามพร้อมกับหยัดกายลุกขึ้นยืนแล้วหันไปจ้องหน้าราเชนทร์ที่ตอนนี้มาหยุดอยู่ตรงหน้าของเธอแล้ว ถึงแม้เขาจะมีอายุสามสิบนิดๆ แต่หน้าตาสำหรับเธอนั้นคือโคตรหล่อ แบบหล่อวัวตายความล้มอ่ะ แถมยิ่งได้อยู่ใกล้แบบนี้กลิ่นน้ำหอมจากตัวเขาก็ลอยมาเตะจมูกเธออีกแต่นิสัยชอบกวนประสาทของเขานี่แหละที่ทำให้เธอกับเขามักจะไม่ค่อยลงลอยกันสักเท่าไหร่“ทำไมปากดีจัง”“ก็เป็นแบบนี้ตั้งแต่เกิด”“เหอะ! เสร็จยังรอจำนวนสัตว์แต่ละชนิดอยู่นะขาดเหลือจะได้สั่งซื้อ”“เสร็จแล้วไปดิ อร๊ายยย!!” เพราะเธอยืนอย

ตอนนี้เป็นเวลาหกโมงกว่าแล้ว หลังจากผักกาดอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเธอก็ล้มตัวลงนอนไปด้วยความเพลียที่วิ่งควบไก่ให้อาหารสัตว์ทั้งวี่ทั้งวันกริ๊งงงง! จนเสียงนาฬิกาปลุกที่เธอตั้งไว้ตอนหกโมงครึ่งดังเธอจึงดีดตัวลุกขึ้นนั่งอัตโนมัติทั้งที่ดวงตานั้นยังคงปิดสนิทอยู่ มือเล็กควานไปหยิบโทรศัพท์มาปิดเสียงนาฬิกาปลุก“หาววว~ นอนแล้วก็ปวดหัว กรี๊ดดด!!” เมื่อใช้มือขยี้ตาจนตาสว่างแล้วผักกาดก็กรี๊ดออกมาด้วยความตกใจเมื่อมีชายหนุ่มร่างสูงอย่างโจอี้ยืนอยู่ปลายเตียงของเธอในชุดสูทสีดำทั้งชุดและเมื่อเขาได้ยินเสียงกรี๊ดของเธอก็ต้องยกมือขึ้นมาปิดหูไว้จนเสียงกรี๊ดเงียบลงจึงเอามือออกพร้อมกับกล่าวบอกเธอด้วยน้ำเสียงเรียบๆ“ผมเอาชุดมาให้ครับ มีเวลาแต่งตัวแต่งหน้าหนึ่งชั่วโมงครึ่ง..อย่าให้พ่อเลี้ยงรอนานนะครับ”“แต่ฉันต้องไปงานวันเกิดเพื่อนนะ”“ผมรู้ครับ ชุดผมแขวนไว้ที่ตู้เสื้อผ้าแล้ว” โจอี้ตอบด้วยรอยยิ้มอ่อนก่อนจะเดินออกไป เหมือนจะสนใจประโยคของผักกาดแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรเลยสักนิด!อ้อ! นอกจากราเชนทร์ที่เข้ามาในบ้านของเธอได้ก็มีเขาอีกคนนี่แหละ แถมเข้ามาแต่ละครั้งก็ทำให้เธอเกือบหัวใจวายทุกครั้งด้วย!หญิงสาวร่างบางจึงนั่

เสียงดนตรีเพลงสากลดังขึ้นในงานพร้อมกับร่างเพรียวบางของหญิงสาวหน้าคมสวยเดินถือไมค์ขึ้นมาบนเวที และทันทีที่เธอเปล่งเสียงร้องเพลงผู้คนต่างก็ปรบมือให้รวมไปถึงเจ้าผักกาดด้วย“รุ่งฟ้า ก็สวยนะแต่น้อยกว่าหนูว่ามั้ยคะพ่อเลี้ยง” ที่รู้จักชื่อทั้งที่ไม่เคยรู้จักมาก่อนนั้นเพราะป้ายที่ใหญ่โตมโหฬารบนเวทีนั้นเขียนไว้ว่า ‘ต้อนรับคุณรุ่งฟ้า นภารัตน์ กลับบ้าน’ ไงถึงรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นชื่อรุ่งฟ้า“เธอสวยกว่าทุกคนแหละ”“พูดแบบนี้นี่หนูเขินนะคะเนี่ย”“เธอดูไม่ออกเหรอว่าฉันพูดประชด!!?” ราเชนทร์หันมามองคนข้างที่นั่งกรอกตามองบนทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของเขาที่นอกจากจะชอบดุเธอแล้วก็ยังไม่เคยพูดจาให้เธอดีใจเลยสักนิด!“เธอสวยเซ็กซี่แบบนั้นน่าจะสเปคพ่อเลี้ยงนะ สนใจมั้ยเดี๋ยวหนูไปขอเบอร์ให้”“ใครบอกว่าฉันชอบแบบนั้น!?”“ใครๆ ก็ชอบผู้หญิงสวยเข้มเซ็กซี่นี่นา พ่อเลี้ยงคงไม่มาชอบผู้หญิงตัวเล็กน่ารักแบบหนูหรอกมั้ง”“ถ้าฉันบอกว่าชอบแบบเธอ”“ไม่ต้องมาพูดประชดประชันหรอก เชอะ!” ยกแขนขึ้นมากอดอกเชิ่ดหน้าขึ้นมาตามสไตล์ตัวเอง แล้วสายตาก็ไปประจบกับอาหารที่กำลังถูกนำมาแทนที่ของว่างก่อนหน้านี้ ซึ่งมันมีแต่ของโปรดเธอไม่ว่าจะเป็นไก่ท

เมื่อกลับมาถึงบ้านผักกาดก็ยกข้อมือขึ้นมาดูนาฬิกาที่บ่งบอกเวลาว่าตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มพอดีเป๊ะๆ คิดเอาก็แล้วกันว่าเขาพาเธอไปออกงานเร็วแค่ไหนเพราะตอนออกไปสองทุ่มพอดี เท่ากับว่าไปกลับทั้งสองที่ใช้เวลาเพียงแค่สองชั่วโมง ไม่รู้ว่าจะรีบกลับไปไหนเหมือนกัน!“พ่อเลี้ยงขา!”“ขาซ้ายหรือขาขวาดีล่ะผักกาด!?” ร่างสูงที่ยืนอยู่กลางบ้านเอ่ยถามกลับอย่างทันที สายตาคมจ้องมองไปยังหญิงสาวตัวเล็กที่ตอนนี้ยืนฉีกยิ้มหวานให้เขาอยู่ ที่บอกว่าเธอน่าจะเป็นไบโพล่าน่ะพูดจริงนะ อยู่ๆ จะยิ้มก็ยิ้มอย่างไม่ต้องมีเรื่องมาทำให้ยิ้ม“หนูไปนอนแล้วนะคะ”“ไม่สนใจมานอนกับฉันบ้างเหรอ?”“มันจะดีเหรอคะ ผู้หญิงกับผู้ชายนอนด้วยกัน” ขาเรียวก้าวเท้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าของคนตัวใหญ่แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแสนจะหวาน ดวงตากลมโตจ้องมองเขากลับอย่างไม่ยอมแพ้กับการที่เขาเองก็จ้องหน้าเธอ“ดีไม่ดีลองดูได้นะ”“ทำไมต้องเอาชนะหนูด้วย!!”“ฉันต้องถามเธอมากกว่าทำไมต้องเอาชนะฉัน!?”“หนูไม่ได้จะเอาชนะพ่อเลี้ยงสักหน่อย!!”“การที่เธอยืนเถียงฉันคอเป็นเอ็นแบบนี้แหละเรียกว่าการจะเอาชนะ” เสียงทุ้มเอ่ยบอกก่อนจะขยับเท้าเดินไปนั่งลงบนโซฟา สายตาก็ยังคงจับจ้องไปยัง