ตอนที่ 8 รู้สึกเกร็ง

 

 “ฉันว่าเราต้องทำอะไรสักอย่างกับบ้านของเธอแล้วนะ ถ้าปล่อยไว้แบบนี้มันน่าจะรกแล้วโทรมลงเรื่อยๆ” 

 “คุณเธียรจะทำอะไรกับบ้านของบัวคะ บัวไม่ขายบ้านนะคะ นี่มันเป็นสมบัติของคุณยายถึงแม้บ้านมันจะหลังเล็กและที่ดินจะมีแค่นิดเดียวก็ตาม” 

 “ฉันยังไม่ได้พูดเลยว่าจะให้เธอขายบ้าน แต่ฉันคิดว่าเราน่าจะจ้างคนมาทำความสะอาดจากนั้นก็น่าจะปล่อยให้เช่าดีไหม” 

 “แต่แถวนี้จะมีคนเช่าเหรอคะมันไม่ได้อยู่ในตัวเมืองสักหน่อย” 

 “เราต้องทำความสะอาดก่อนจากนั้นก็ฝากผู้ใหญ่บ้านประกาศให้คนเช่า ถ้าไม่มีใครเช่าก็ต้องหมั่นจ้างคนให้เขาเข้ามาทำความสะอาด” 

 “เดี๋ยบัวฝากป้าจวนไว้ก็ได้ค่ะ ถ้ามีใครสนใจผู้เช่าป้าจวนจะได้ติดต่อบัวไป ส่วนเรื่องจ้างคนมาทำความสะอาดบัวจจะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายตรงนี้เองนะคะ” 

 “ได้สิ นี่มันบ้านของเธอเธอจะทำอะไรก็ได้ แต่อย่าลืมนะว่าเธอยังไม่ได้ทำงานไม่มีเงินเดือน” 

 “ใครว่าบัวไม่มีเงินเดือนล่ะ บัวได้เงินเดือนจากคุณเธียรเดือนละตั้งหนึ่งหมื่น ถ้าใช้จ่ายอย่างประหยัดก็มีเงินเก็บเยอะเลย” 

 “ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ต้องประหยัดมาก ใช้จ่ายในแบบที่วัยรุ่นเขาใช้กัน ว่าแต่เงินที่ให้มันพอใช้จริงๆ ใช่ไหม” 

 เด็กสาวยังไม่ทันตอบเสียงป้าจวนก็ดีงขึ้นมก่อนเธอจึงเดินไปหาป้าจวนและเอาของฝากไปให้ที่บ้านและกลับมาอีกครั้งหลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง

 “ขอโทษนะคะคุณเธียรที่บัวให้รอนานพอดีบัวคุยกับป้าจวนเพลินไปหน่อยค่ะ” 

 “แล้วเธอได้บอกเรื่องที่เราคุยกันหรือยัง” 

 “บอกแล้วค่ะ ถ้างี้นเราก็กลับกรุงเทพได้แล้วเดี๋ยวจะถึงที่นั่นค่ำ” 

 “ค่ะ” ทั้งสองคนขับรถออกจากบ้านก่อนจะแวะไปเอาของฝากและลาผู้ใหญ่บ้านอีกครั้งจากนั้นรถคันหรูก็มุ่งหน้าสู่กรุงเทพฯ

 “เธอจะหลับก็ได้นะ” 

 “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ บัวนั่งคุยเป็นเพื่อนคุณเธียรดีกว่า ขอโทษด้วยนะคะที่ขามาบัวหลับมาตลอดทางเลย” 

 “เมื่อคืนเธอกับธัญญ่านอนคุยกันเพลินเลยใช่ไหม” 

 “ใช่ค่ะที่เราคุยกันหลายเรื่องพี่ธัญญ่าเอาเครื่องสำอางและครีมบำรุงผิวให้บัวเยอะแยะเลย” 

 “ที่โรงเรียนเขาอนุญาตให้ใช้เครื่องสำอางด้วยเหรอ” 

 “คุณครูอนุญาตให้ใช้ได้แค่พวกลิปสติกค่ะแต่ไม่ได้ให้แต่งหน้าเวลาไปเรียนแต่ถ้าวันหยุดอยู่ที่หอคุณครูก็ไม่บังคับค่ะ” 

 “อยู่กับหมู่มากก็ต้องปฏิบัติตามกฎระเบียบแต่ถ้าอยากจะแต่งหน้าแต่งตัวก็ให้ทำตอนที่อยู่บ้านหรือช่วงวันหยุดก็แล้วกันนะ” 

 “ค่ะคุณเธียร” 

 “แล้วมีอะไรขาดเหลือที่จะต้องซื้อเข้าหอครั้งนี้ไหม” 

 “ไม่มีแล้วค่ะ พวกของใช้จำเป็นต่างๆ ที่โรงเรียนก็มีขายค่ะ” 

 “แล้ววันเสาร์หน้าเธอจะออกมาเที่ยวกับเพื่อนอีกไหม” 

 “เสาร์หน้าคุณครูพาไปทำบุญค่ะ ส่วนวันอาทิตย์ก็มีกิจกรรมที่หอพักบัวคงไม่ได้ออกมา” 

 “อยากให้ฉันเอาของไปให้ก็โทรบอกได้” 

 “บัวไม่อยากรบกวนเวลางานของคุณเธียรหรอกค่ะ” 

 “ถ้างั้นเธอก็โทรบอกคุณชุสิหรือไม่ก็โทรมาที่บ้านถ้าอยากกินกับข้าวอะไรแล้วที่โรงอาหารไม่มีก็บอกป้าอ้อย ฉันถามคุณครูที่หอพักแล้วว่าเสาร์อาทิตย์ที่ไม่กลับบ้านผู้ปกครองเข้าไปหาได้” 

 “คุณเธียรจะไปหาบัวเหรอคะ” 

 “ถ้าฉันผ่านไปแถวนั้นก็อาจจะแวะไปหรือไม่ถ้าเธออยากได้อะไรเพิ่มเติมฉันก็จะให้ลุงอ่ำเอาไปให้ก็ได้” 

 “คุณเธียรใจดีกับบัวมากๆ บัวก็ยิ่งเกรงใจค่ะ” 

 “อย่าเกรงใจเลยและอย่าคิดว่าฉันเป็นคนอื่นมีอะไรก็บอกมีอะไรก็พูดอย่าเก็บความกลุ้มใจไว้ข้างใน ถ้าฉันไม่ว่างเธอก็โทรหาเลขาหรือถ้ามีเรื่องส่วนตัวก็ปรึกษาธัญญ่าได้” 

 เธียรธวัชชวนบัวบงกชคุยจนกระทั่งรถเข้ามาในเขตของจังหวัดอยุธยา

 “เธอหิวข้าวหรือยังบัว” 

 “ไม่หิวค่ะคุณเธียรหิวเหรอคะ” 

 “ฉันยังไม่หิวแต่ฉันว่าจะแวะสั่งอาหารร้านข้างหน้าสักหน่อยจะซื้อกุ้งแม่น้ำไปกินด้วยกันที่บ้านเพราะธัญญ่าเขาชอบกินกุ้ง มากๆ เธอล่ะกินได้ไหม แพ้กุ้งหรือเปล่า” 

 “บัวไม่เคยกินกุ้งแม่น้ำหรอกค่ะ แต่บัวกินกุ้งฝอยกับกุ้งทะเลได้นะคะบัวเคยซื้อกินตามตลาดนัด” 

 “ถ้าอย่างนั้นก็ไม่น่าจะแพ้นะ เดี๋ยวจอดรถแล้วลงไปเข้าไปเลือกอาหารด้วยกัน

 บัวบงกชเดินตามไปในร้านจากนั้นก็สั่งอาหารซึ่งคนที่สั่งก็เป็นเธียรธวัชเพราะบัวบงกชเห็นราคาอาหารแล้วไม่กล้าสั่งเลยสักอย่าง ทางร้านก็ใช้เวลาทำเพียงแค่ครึ่งชั่วโมงอาหารทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อยชายหนุ่มเดินเอาไปเก็บที่หลังรถขณะที่บัวบงกชเดินมานั่งรอในตำแหน่งข้างคนขับเรียบร้อย

 “อาหารแค่นั้นราคาตั้งหลายพันเลย ถ้ากินแบบนี้ทุกวันคงได้จนแน่ๆ” 

 “ไม่ถึงกับจนหรอกแต่ใครมันจะไปกินอาหารแบบนั้นซ้ำเดิมได้ทุกวันล่ะ แล้วเวลาอยู่ที่หอเธอกินอาหารซ้ำเดิมหรือเปล่า” 

 “บัวก็กินวนไปเรื่อยแต่อะไรที่ชอบก็จะกินบ่อยหน่อย” 

 “แล้วเธอชอบกินอะไรที่โรงเรียน” 

 “มีสเต็กร้านหนึ่งค่ะคุณเธียรอร่อยมากๆ จานหนึ่งแค่สี่สิบเก้าบาทเองนะคะ” 

 “อาหารที่โรงเรียนของเธอถูกเหมือนกันนะ เขาคงควบคุมราคาสำหรับทำขายให้นักเรียน” 

 “ใช่ค่ะ เพื่อนบางคนบอกว่าสเต็กที่ขายในโรงเรียนถ้าซื้อกินข้างนอกจานหนึ่งอย่างต่ำก็เกือบจะสองร้อย แต่บางคนก็บอกว่ารสชาติมันก็ธรรมดามากๆ ไม่ได้อร่อยเท่าไหร่ร้านข้างนอกอร่อยกว่าเยอะ แต่สำหรับบัวแค่นั้นก็อร่อยแล้วค่ะ” 

 “เอาไว้พรุ่งนี้กลางวันฉันจะพาเธอไปกินอาหารอิตาเลียนก่อนเข้าหอดีไหมล่ะ จะได้รู้ว่ามันต่างกันยังไงชวนธัญญ่าไปด้วย” 

 “ถ้าพี่ธัญญ่าไปด้วยบัวก็โอเคค่ะ” 

 “ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ เธอไม่อยากไปไหนกับฉันสองคนเหรอ” 

 “ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ แต่เวลาอยู่กับคุณเธียรบัวรู้สึกเกร็งยังไงก็ไม่รู้ ถ้ามีพี่ธัญญ่าไปด้วยบัวก็จะได้คุยมีเพื่อนคุย” 

 “แล้วอยู่กับฉันคุยไม่ได้รึไงล่ะ” 

 “คุยได้ค่ะแต่บัวกลัวว่าคุณเธียรจะรำคาญเพราะบัวค่อนข้างพูดมาก บางครั้งก็ลืมไปเลยว่าคุณเธียรเป็นผู้ใหญ่แล้ว” 

 “เธอกำลังว่าฉันแก่เหรอบัว” 

 “เปล่านะคะไม่มีคำนั้นหลุดออกมาจากปากของบัวเลย คุณเธรียรต่างหากที่พูดเอง” 

 “ฉันไม่อยากเถียงกับเด็กอย่างเธอแล้ว” เธียรธวัชพูดแล้วส่ายหัวจากนั้นเขาก็ตั้งหน้าขับรถ

 บัวบงกชก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น

 “บัวนั่งรถแล้วเล่นโทรศัพท์เดี๋ยวก็ได้เวียนหัวกันหรอก” 

 “บัวขอตอบไลน์เพื่อนแป๊บหนึ่งนะคะ” บัวบงกชใช้เวลาคุยกับเพื่อนไม่ถึงสิบนาทีเด็กสาวก็เก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋า ตอนนี้รอบข้างเริ่มมืดแล้วเธียรธวัชชะลอความเร็วลงเล็กน้อยเพราะไม่อยากจะทำให้เกิดอุบัติเหตุในเวลาโพล้เพล้