ตอนที่ 12 แค่ไม่ลืมก็ดีใจแล้ว

 

เธียรธวัชต้องพยายามห้ามใจตัวเองไม่ให้กดรับสายจากบัวบงกชเพราะตอนนี้ชายหนุ่มกำลังขับรถตามเธอมาบริเวณตลาดโต้รุ่งและถ้ากดรับบรรยากาศรอบข้างก็น่าจะทำให้หญิงสาวรู้ว่าเขาอยู่ที่เดียวกับเธอ

 ชายหนุ่มเดินตามทั้งสี่สาวอยู่ห่างๆ บัวบงกชเวลาอยู่กับเพื่อนหญิงสองจะสดใสร่าเริงมากเสียงหัวเราะและความช่างพูดของหญิงสาวมันทำให้เขารู้สึกดีและทุกครั้งที่เธอโทรศัพท์มาหา การได้คุยกับบัวบงกชนั้นทำความเหนื่อยล้าจากการทำงานจางหาย ความสดใสของเธอทำให้เขายิ้มได้

 จริงๆ แล้วชายหนุ่มอยากจะไปหาเธอทุกสัปดาห์และอยากโทรศัพท์คุยกับบัวบงกชในทุกวันแต่สถานะผู้ปกครองมันทำให้เขาทำแบบนั้นไม่ได้ บางครั้งเขาก็ต้องบอกให้คุณชุติมาเลขาของเขาโทรไปถามสารทุกข์สุกดิบกับบัวบงกชเพราะถ้าหากเขาโทรไปถามเธอบ่อยๆ ก็กลัวว่าจะผิดสังเกต

 เธียรธวัชเดินตามบัวบงกชและเพื่อนไปเรื่อยๆ เขาไม่เคยทำแบบนี้มาก่อนและตอนนี้กำลังรู้สึกว่าตัวเองเป็นโรคจิตที่คอยเดินตามผู้หญิง แต่ชายหนุ่มไม่ได้สนใจอะไรมากเพราะแค่อยากรู้ว่าบัวบงกชเที่ยวอย่างสนุกและปลอดภัยดีแค่นั้นก็พอ

 เขาตามจนกระทั่งหญิงสาวและเพื่อนขึ้นรถตู้กลับไปยังโรงแรมชายหนุ่มยังไม่ขับตามไปในตอนนี้เพราะกลัวว่าจะเจอกันที่ลานจอดรถเขารอจนกระทั่งเวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมงจึงขับรถกลับมาที่โรงแรม

 หลังจากอาบน้ำเรียกความสดชื่นให้กับตัวเองแล้วเธียรธวัชก็มองโทรศัพท์มือถือและตัดสินใจโทรศัพท์ไปหาบัวบงกช

 “สวัสดีค่ะคุณเธียร” 

 “ขอโทษนะบัวเมื่อกี้ฉันติดธุระอยู่นะเลยไม่ได้รับสายเธอมีอะไรหรือเปล่าถึงหัวหินแล้วใช่ไหม” 

 “บัวถึงหัวหินตั้งแต่บ่ายแล้วค่ะ” 

 “เป็นยังไงบ้างได้เล่นน้ำทะเลหรือยัง” 

 “บัวได้เล่นน้ำทะเลแล้วค่ะ” 

 “สนุกไหม” 

 “สนุกมากๆ เลยค่ะ” 

 “ถ้าเธอชอบเที่ยวทะเลวันหลังฉันจะพาเธอไปเที่ยวก็ได้นะ” 

 “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ บัวรู้ว่าคุณเธียรงานยุ่งมากๆ เอาไว้รอให้พี่ธัญญ่ากลับมาแล้วเราค่อยมาเที่ยวกันสามคนก็ได้นะคะ” 

 “แต่อีกนานเลยนะกว่าพี่ธัญญ่าของเธอจะกลับมา ถ้าอยากไปก่อนก็บอกฉันได้นะ” 

 “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ” 

 “เธอยังไม่ได้ตอบฉันเลยนะกลัวว่าโทรหาฉันทำไม” 

 “ตอนที่บัวโทรหาคุณเธียรบัวเห็นรถยนต์คันหนึ่งคล้ายกับคุณเธียรมากๆ ค่ะบัวก็เลยสงสัยว่าคุณเธียรมาที่หัวหินหรือเปล่า” 

 “ฉันจะไปหัวหินได้ยังไง งานฉันยุ่งมากๆ เธอน่าจะตาฝาด” 

 “จริงด้วยค่ะ บัวน่าจะตาฝาดจริงๆ แล้วตอนนี้คุณเธียรเลิกงานแล้วใช่ไหม” 

 “ฉันเพิ่งถึงบ้านเมื่อกี้นี้เอง เธอล่ะทำอะไรอยู่” 

 “บัวเพิ่งไปเที่ยวตลาดโต้รุ่งกับเพื่อนๆ มาค่ะ” 

 “เป็นไงบ้างล่ะของขายเยอะไหมได้ซื้ออะไรมาหรือเปล่า” 

 “บัวไม่ได้ซื้อของอะไรเลยค่ะซื้อแต่ของกินตอนนี้บัวกินเยอะมากจนพุงจะแตกอยู่แล้ว” เธอพูดแล้วหัวเราะทำให้คนฟังยิ้มตามไปด้วย

 “พรุ่งนี้จะไปเที่ยวที่ไหนกันล่ะ” 

 “พรุ่งนี้พ่อกับแม่ของผักบุ้งจะพาพวกเราไปไหว้พระทำบุญจากนั้นก็จะไปที่ตลาดน้ำด้วยค่ะ คุณเธียรอยากได้อะไรไหมเดี๋ยวบัวจะซื้อไปฝาก” 

 “ไม่เป็นไรหรอกเธอเที่ยวให้สนุกก็พอไม่ต้องห่วงเรื่องของฝากหรอกนะ แล้วเธอจะกลับมาวันอาทิตย์เลยใช่ไหม” 

 “ใช่ค่ะแม่ของผักบุ้งจะส่งพวกเราที่โรงเรียน” 

 “ฉันนึกว่าเธอจะแวะมาที่บ้านก่อน” 

 “บัวว่าไม่แวะดีกว่าถ้าบัวแวะไปที่บ้านก็จะเสียเวลาให้ลุงอ่ำมาส่ง” 

 “เดือนหน้าฉันจำได้ว่าเป็นวันเกิด เธอขออนุญาตออกหอได้ไหมเย็นวันศุกร์ฉันจะไปรับแล้ววันเสาร์จะพาไปทำบุญ จากนั้นวันอาทิตย์ก็จะส่งที่หอพักอย่างเดิม” 

 “จะถึงวันเกิดบัวแล้วเหรอคะ” 

 “เธอลืมวันเกิดของตัวเอง

 “ไม่ได้ลืมหรอกค่ะ แต่ไม่คิดว่าคุณเธียรจำวันเกิดของบัวได้” 

 “ถึงฉันจะยังงานยุ่งแค่ไหนแต่วันสำคัญฉันก็ไม่ลืมหรอกนะบัว” 

 “แปลกนะคะ ปกติคนที่ทำงานมากๆ เขาจะไม่ค่อยจำวันสำคัญของคนอื่น” 

 “แต่ก่อนฉันก็เป็นแบบนี้ ฉันเคยลืมวันเกิดของธัญญ่าเพราะตอนนั้นทำงานหนักมาก” 

 “แล้วพี่ธัญญ่าโกรธไหมคะ” 

 “โกรธสิ เธอโกรธจนไม่คุยกับฉันไปหนึ่งอาทิตย์เลย จากนั้นมาฉันก็เลยจำวันเกิดของธัญญ่าได้” 

 “แต่บัวคงไม่โกรธคุณเธียรเหมือนพี่ธัญญ่าหรอกนะคะเพราะปกติตอนที่บัวอยู่กับคุณยายก็ไม่ได้มีการฉลองวันเกิดอะไรเลยส่วนใหญ่ก็แค่ตื่นเช้าไปทำบุญตักบาตร” 

 “ปีที่แล้ววันเกิดของเธอมันตรงกับวันธรรมดาฉันเลยไม่ได้พาไปทำบุญแต่ปีนี้ฉันเห็นว่ามันตรงกับวันเสาร์ก็เลยคิดว่าพาเธอไปทำบุญสักหน่อย แล้วมีของขวัญวันเกิดอะไรที่อยากได้ไหม” 

 “บัวไม่อยากได้อะไรค่ะ คุณเธียรไม่ต้องซื้ออะไรให้บัวนะคะแค่คุณเธียรจำวันเกิดได้แล้วจะมารับไปทำบุญบัวก็ดีใจมากๆ แล้ว” 

 “เธอเป็นเด็กมักน้อยจริงๆ เลยนะถ้าเป็นธัญญ่าคงต้องขอของขวัญวันเกิดยาวเป็นหางว่าวแน่ๆ” 

 “ก็พี่ธัญญ่าเป็นน้องสาวของคุณเธียรนี่คะ แต่บัวก็แค่เด็กที่คุณเธียรรับอุปการะเท่านั้น” 

 “อย่าพูดแบบนั้นสิบัวฉันไม่เคยมองว่าเธอเป็นคนอื่นเลยนะเธอเป็นคนในครอบครัวฉันรับมาดูแลเกือบจะสองปีแล้วเธอยังจะเกรงใจอะไรฉันอีก” 

 “ยิ่งอยู่นานบัวก็ต้องยิ่งเกรงใจสิคะ คุณยายเคยบอกไว้ว่าเราเราต้องแคร์และเกรงใจคนที่อยู่ใกล้ชิดและคนในครอบครัวให้มากที่สุดอย่าแคร์คำพูดและสายตาของคนอื่นมากกว่าคนในครอบครัว” บัวบงกชไม่เคยอยากได้สิ่งของอะไรเลยแค่ชีวิตและความเป็นอยู่ที่ดีในเวลานี้เธอก็มีความสุขมากแล้ว

 “สิ่งที่ยายเธอสอนมันเป็นเรื่องที่ดีมากๆ แต่เธอไม่ต้องเกรงใจฉันมากขนาดนั้นก็ได้ ลองคิดดูนะว่าอยากได้อะไรเป็นของขวัญวันเกิดถ้าคิดออกแล้วก็โทรบอกฉันหรือบอกคุณชุติมาก็ได้เขาจะจัดการทุกอย่างให้เอง” 

 “เอาไว้บัวขอคิดดูก่อนนะคะว่าบัวอยากได้อะไรแต่ถ้าปีนี้คิดไม่ออกบัวขอเก็บไว้ปีหน้าได้ไหม” 

 “ได้สิ” 

 “ถ้างั้นโบว์ขอวางสายก่อนนะคะ เพื่อนเรียกแล้วเราจะเดินลงไปเดินเล่นที่หาดทรายกันค่ะ” 

 “ดึกแบบนี้ยังจะลงไปเดินเล่นอีกเหรอ ลมแรงระวังไม่สบายนะ” 

 “คุณเธียรรู้ได้ยังไงคะว่าลมแรง” 

 “อ้าวก็เธอไปเที่ยวทะเลลมกลางคืนมันก็ต้องแรงเป็นธรรมดา” 

 “บัวคงเดินไม่นานหรอกค่ะ” 

 เมื่อวางสายจากเธียรธวัชแล้วบัวบงกชก็และเพื่อนก็พากันเดินไปยังร้านสะดวกซื้อจากนั้นก็ซื้อขนมขบเคี้ยวและมานั่งทานกันอยู่บริเวณชายหาดหน้าโรงแรม