บทที่10.

บทที่10.

“ทำไมมารอบนี้ดูดีขึ้นตั้งเยอะวะ” ชายหนุ่มพูดกับตัวเองเมื่อเห็นป้ายทางเข้าไร่เมื่อเห็นว่าป้ายไร่ดวงใจซึ่งเขาจำได้ดีว่าเมื่อสองปีที่แล้วป้ายไร่นั้นผุพังห้อยต่องแต่งสีซีดจางแทบมองไม่เห็นว่ามันเขียนว่าอย่างไรและเขาก็เกือบจะขับรถเลยไปทิศทางอื่น หากบิดาไม่บอกว่าทางนี้คือทางเข้าไร่ แล้วต้นไม้ในไร่หลายร้อยต้นยืนต้นตายและแคระแกร็นหญ้าสูงท่วมหัวดูแห้งแล้งและขาดการเอาใจใส่ แต่ตอนนี้มันดูเขียวขจีมีต้นไม้หลายต้นถูกปลูกขึ้นใหม่ หญ้าที่เคยสูงท่วมหัวแห้งกรอบไม่มีให้เห็น แต่หญ้าถูกตัดให้โล่งเตียนดูสบายตาและดูร่มรื่นขึ้น เขาเห็นสวนผักหลากหลายชนิดอยู่ข้างทางมีคนสองคนกำลังก้มๆ เงยๆ อยู่กับแปลงผักสายน้ำที่พวยพุ่งออกจากท่อน้ำสปริงเกอร์หมุนไปรอบๆ ทำให้บริเวณโดยรอบชุ่มฉ่ำแปลงดอกดาวเรืองและดอกไม้หลากสีที่ปลูกเพื่อล่อแมลงอยู่รอบๆ แปลงผักก็สวยงามน่ามอง

ธีโอขับรถไปเรื่อยๆ และมองสำรวจไร่ดวงใจที่ดูสวยงามมากขึ้นอย่างอดทึ่งไม่ได้ กระถางดอกไม้และไม้ประดับที่วางเรียงรายอย่างสวยงามตลอดทางเดินเข้าสู่ตัวบ้านที่ถูกทาสีใหม่และปรับปรุงตกแต่งดูน่าอยู่มาก เพราะเค้าโครงเดิมของบ้านไม้หลังนี้สวยอยู่แล้วและเป็นแบบบ้านแบบร่วมสมัยที่ในสมัยนี้หาดูได้ยาก ชายหนุ่มลงจากรถแล้วยืนมองดอกกุหลาบสีชมพูในกระถางสวยงามอย่างชื่นชม มีกระถางกุหลาบหลายกระถางและมีบางต้นถูกปลูกลงดินเป็นแปลงยาวอยู่ข้างระเบียงบ้านส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ มาตามสายลม 

“มาหาใครครับ” ลุงเชิดเอ่ยถามชายหนุ่มร่างสูงใหญ่สวมแว่นกันแดดมาดเข้มยืนนิ่งมองกระถางดอกไม้อยู่หน้าบ้าน

“ฉันมาหาขวัญชีวา..” ธีโอเอ่ยเรียบๆ มองชายชราตรงหน้าที่มองเขาด้วยแววตาไม่เป็นมิตรและเหมือนระแวงไม่ไว้ใจเหมือนว่าเขาจะมาขโมยอะไรในบ้านนี้ไปอย่างไรอย่างนั้นอย่างขบขัน นี่คนพวกนี้คิดว่าเขาจะมาเอาอะไรในบ้านหลังนี้ไปหรืออย่างไร

“คุณหนูไม่อยู่ครับ” ชายชราตอบอย่างสุภาพและมองเขาดีขึ้นเมื่อเขาบอกว่ามาหาเจ้านายของตนซึ่งทำให้ธีโอนึกชื่นชมว่าคนที่นี่พูดเพราะและสุภาพกับแขกดี

“แล้วเธอไปไหน”

“ไปงานเลี้ยงเกษียณท่านนายอำเภอวันชัยกับคุณชายแดนครับ หากคุณอยากพบคุณหนูอาจจะต้องมาใหม่วันพรุ่งนี้” คำตอบของชายชราตรงหน้าทำให้ธีโอขุ่นเคืองใจอย่างบอกไม่ถูก นี่อย่าบอกนะว่าเขาถูกเมียในนามสวมเขาให้ สีหน้าของชายหนุ่มขึงเครียดขึ้นทันที แม้จะไม่ได้รักหรือไม่ได้ผูกพันอะไรแต่เขาก็ได้ชื่อว่าเป็นสามีของเจ้าหล่อนและก็ไม่ปลื้มที่มีชายอื่นมาวอแวกับเมียของตน

“งานเลียงจัดที่ไหน”

“ที่บ้านพักของนายอำเภอครับ แต่เป็นบ้านในตัวเมืองนะครับ คุณต้องขับรถกลับเข้าไปในเมืองอีกสี่สิบกิโล..”

ให้มันได้แบบนี้สิ.. ธีโอรู้สึกหัวเสียอย่างแรง ชายหนุ่มเดิมกลับขึ้นรถแล้วโทรศัพท์หาบิดาเพื่อถามทางไปบ้านของนายอำเภอวันชัยทันที...

ชายหนุ่มเดินถือกระเช้าของขวัญเข้าไปในในงานเลี้ยงที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมายแต่งกายงดงามภูมิฐาน ผู้คนจากหน่วยงานต่างๆ เข้าไปอวยพรและแสดงมุทิตาจิตกับท่านยายอำเภอวันชัยกันอย่างคับคั่งดีที่เขารู้ว่านายอำเภอวันชัยเกษียณจึงได้แวะซื้อกระเช้ามาด้วยไม่อย่างนั้นก็คงไม่รู้ว่าจะให้เหตุผลอะไรที่มาพบท่านในวันนี้ ธีโอมองหาคนที่คิดว่าจะเป็นภรรยาของตนอย่างหงุดหงิด

“เราน่าจะเอารูปเจ้าหล่อนมาด้วยนะเนี่ย แล้วจะรู้ได้ไงว่าเมียเราคนไหนวะ..” ชายหนุ่มบ่นอุบอยู่คนเดียวดวงตาคมมองไปในงานด้านหน้าเวทีเล็กๆ ที่ประดับตกแต่งด้วยดอกไม้งดงามเหมือนจะมีการแสดงอะไรบางอย่าง อาจจะเป็นการเล่นดนตรีไทยหรือการร่ายรำ

“สวัสดีค่ะ มีอะไรให้ช่วยไหมคะ” เสียงหวานๆ ของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้น ธีโอหันมามองก็พบหญิงสาวสวยนางหนึ่งส่งยิ้มหวานมาให้ ร่างระหงอยู่ในชุดราตรีเกาะอกรัดรูปสีแดงเลือดหมู ทรวงอกที่ตั้งใจดันจนเนินอกล้นหลามนั้นทำให้คนมองแอบกลืนน้ำลายได้ไม่ยาก แต่สำหรับธีโอแล้วเขากลับมองว่ามันแสนธรรมดาเพราะเขาผ่านหญิงสาวสวยหุ่นสะบึมมามากมาย และหากถูกใจก็ไม่ต้องอธิบายต่อว่ามันจะจบลงที่ไหน หญิงสาวคนนี้ก็เช่นกัน...

“ฉัน นริสา ค่ะ เรียกริสาก็ได้ ริสาเป็นหลานของนายอำเภอวันชัยค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักคุณ...” หญิงสาวเอ่ยแนะนำตัวก่อน

“ผมธีโอ.. ยินดีที่ได้รู้จักครับ”

“ยินดีค่ะ ว่าแต่ว่าคุณมาร่วมยินดีกับคุณลุงหรือคะ”

“ก็ทำนองนั้น..” คำพูดของหญิงสาวทำให้ธีโอนึกได้ว่าจะต้องไถ่ถามตามหาภรรยาของตนจากใคร

“ถ้าอย่างนั้นเชิญไปพบคุณลุงสิคะ ท่านนั่งอยู่ตรงโน้นค่ะ” นริสายิ้มหวานแล้วเชื้อเชิญเขาเข้าไปในงานด้วยความยินดี

คืนนี้เธอจะได้ควงหนุ่มหล่ออวดใครๆ มันเป็นโชคดีของเธอจริงๆ ที่มาพบเขาซึ่งดูหล่อเหลาโดดเด่นมากกว่าใครๆ และเธอก็รู้จักเขา หนุ่มสังคมที่สาวๆ ต่างใฝ่ฝันถึงไม่คิดเลยว่าจะได้เจอเขาที่นี่ เธอจะต้องได้รับความสนใจจากทุกคนในงานแน่ๆ ที่ได้ควงหนุ่มหล่อขั้นเทพเช่นนี้...

ในระหว่างที่ธีโอเดินเคียงข้างนริสาเข้าไปหานายอำเภอวันชัย ชายหนุ่มชะงักเล็กน้อยเมื่อเสียงดนตรีไทยแผ่วหวานดังขึ้น ท่วงทำนองที่เขาเคยได้ยินมาบ้างอ่อนหวานไพเราะจนเขาต้องหยุดฟัง แม้จะเคยได้ยินเสียงบรรเลงดนตรีเช่นนี้มาบ้างงานนิทรรศการต่างๆ แต่ครั้งนี้มันต่างออกไปอย่างที่เขาไม่สามารถอธิบายได้ว่าเพราะอะไร ธีโอหยุดแล้วมองขึ้นไปบนเวทีที่ประดับตกแต่งงดงามอย่างไม่ค่อยจะสนใจในคราวแรกแต่แล้วก็เหมือนหัวใจเขาหยุดเต้นทุกอย่างรอบกายหยุดเคลื่อนไหวเมื่อเขาได้เห็นหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งกำลังบรรเลงขิมอยู่บนนั้น

หญิงสาวผิวสีน้ำผึ้งในชุดไทยห่มสไบสีทองอมชมพูงดงามแสงไฟที่สาดส่องไปที่เธอนั้นต้องกระทบเหลื่อมที่ปักอยู่บนชุดที่เธอสวมทำให้เกิดแสงพราวระยับโดดเด่นงดงามอยู่บนนั้น ใบหน้าเรียวได้รูปประดับด้วยดวงตากลมโตสีน้ำตาลใต้คิ้วเรียวจมูกโด่งเล็กๆ รับกับริมฝีปากจิ้มลิ้มสีชมพูอ่อนใสเรือนผมยาวสลวยถึงกลางหลังนั้นพลิ้วไหวตามแรงลมของพัดลมไอน้ำที่หมุนไปรอบๆ เพื่อสร้างความเย็นสบายให้ผู้คนในงาน แม้คืนนี้อากาศจะไม่ค่อยร้อนนักก็ตาม ธีโอมองภาพหญิงสาวที่นั่งบรรเลงเพลงขิมอยู่บนเวทีเหมือนถูกมนต์สะกด ใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารักนั้นยิ้มบางๆ ให้กับผู้คนในขณะที่เธอเล่นขิมไปด้วยดูเป็นธรรมชาติ อ่อนช้อยงดงามราวนางในวรรณคดีและเมื่อเพลงจบลงเสียงปรบมือก็ดังขึ้นชายหนุ่มเหมือนตื่นจากภวังค์ หญิงสาวไหว้ขอบคุณแขกเหรื่อที่ปรบมือให้ด้วยรอยยิ้มแสนหวานและในตอนนี้ที่ดวงตาของเธอเหลียวแลมาสบกับดวงตาคมของเขาพอดี...