LOGIN“แม่ยังไม่เลิกคิดจะมีลูกเพิ่มอีกเหรอครับ?”
“ไม่ใช่แบบนั้นนะนาวิน แม่ไม่ได้จะเอาน้องมาเทียบกับเราหรอกนะ สำหรับแม่กับพ่อ วินยังเป็นที่หนึ่งเหมือนเดิม”
“...”
“คือแม่ขับรถชนน้อง วินเห็นตามเนื้อตามตัวน้องไหมลูก” จับแขนเรียวชูขึ้นให้ลูกดู ว่าเธอไม่ได้แต่งเรื่องเอง
“เนี่ย รอยช้ำบนตัวน้อง เกิดจากที่แม่ขับรถชนน้อง ทำให้น้องต้องนอนที่โรงพยาบาล”
“เพิ่งออกจากโรงพยาบาลว่างั้น?” ขับรถชนแล้วมันยังไง เขาก็ยังไม่เข้าใจสาเหตุที่ต้องพาเด็กคนนี้มาอยู่ด้วยอยู่ดี
“ใช่ แม่กับพ่อเพิ่งไปรับน้องมาเมื่อตอนเย็น”
“หายแล้วก็กลับบ้านไปสิ มาอยู่ที่นี่ทำไม” มองไปยังคนตัวเล็กอย่างมีคำถาม พ่อแม่ไปไหน ทำไมถึงได้ปล่อยให้ลูกตัวเองมาอยู่บ้านคนอื่น ไม่เกรงใจเจ้าของบ้านบ้างเลย
พลอยไพลินได้ยินอย่างนั้นเจ็บแปล๊บในใจ น้ำตาแทบไหล แต่ก็อยากอธิบาย
“พะ...พลอยไม่มีบ้านค่ะ”
“ไม่มีบ้าน?”
หญิงสาวพยักหน้าช้า ๆ บ้านของเธอถูกแม่เลี้ยงเอาไปจำนอง แต่ไม่มีเงินไปไถ่คืน จนเขาจะมายึดอยู่แล้ว
“ไม่มีบ้านก็ไปอยู่สถานสงเคราะห์สิ! เพราะที่นี่ไม่ใช่ที่ที่เธออยากมาอยู่ก็มาได้ตามอำเภอใจ”
“นาวินใจเย็น ๆ ก่อนนะลูก แม่ชวนน้องมาเอง” เธอไม่คิดว่าลูกชายจะพูดแบบนี้ มองไปยังคนเป็นสามี ทำไมนาวินไม่ได้นิสัยแม่มาบ้างนะ!
ภาคินทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“แม่ชวน?” นาวินทำหน้าแปลกใจ สรุปเด็กคนนี้โดนแม่ของเขาชักชวนก่อน ไม่ใช่ขอมาเอง?
“ชะ...ใช่ เพราะนอกจากน้องจะไม่มีบ้านแล้ว น้องยังไม่มีพ่อกับแม่ด้วยนะ”
“ไม่มีพ่อมีแม่ แล้วโตมาได้ยังไง หรือเกิดจากกระบอกไม้ไผ่” เล่นละครตบตาอีท่าไหน แม่เขาถึงได้เชื่อ
ตั้งแต่เรื่องรถชนแล้ว อุบัติเหตุหรือจงใจ แต่ถ้าให้เขาเดา จงใจแน่นอน!
“พะ...พลอยมีพ่อมีแม่ค่ะ แต่พ่อกับแม่ของพลอยเสียแล้ว”
“...”
“แม่เสียชีวิตตั้งแต่พลอยยังเด็ก พ่อก็เลยมีเมียใหม่ พอตอนพลอยอยู่ม.3 พ่อก็ดันมาตาย ทำให้พลอยต้องอยู่กับแม่เลี้ยงมาจนทุกวันนี้ค่ะ”
“แต่วันนี้แม่เลี้ยงของน้องกลับจะพาน้องไปส่งให้เสี่ย แต่น้องไม่อยากไป จึงได้หนีมา แล้วมาชนเข้ากับรถของแม่ เรื่องราวทั้งหมดก็เป็นแบบนี้จ้ะ” น้ำหนึ่งรีบอธิบายเสริมเมื่อเห็นพลอยไพลินพูดไม่หมด ลูกชายตัวเองจะได้เคลียร์สักที เผื่อนาวินจะเห็นใจน้องมากขึ้น
เด็กตัวเล็กน่าสงสารจะตายไป พลอยไพลินไม่มีใครเลย แม้กระทั่งที่อยู่ยังไม่มี
“นะ นาวิน ให้น้องอยู่ด้วยเถอะนะ แม่สัญญาว่า แม่ยังคงรักวินที่สุดเพราะวินคือลูกแท้ ๆ ของแม่”
“อยากทำอะไรก็ทำเถอะ!” นาวินถอนหายใจแรง ก่อนจะลุกจากเก้าอี้แล้วเดินออกจากห้อง ท่ามกลางสองคนผัวเมียที่มองตามหลังด้วยความรู้สึกกังวล
ส่วนพลอยไพลินนั่งบีบมือตัวเองจนเจ็บ และน้ำตาที่ร่วงหล่น ตอนนี้เธอรู้สึกว่าตัวเองคือตัวปัญหาสำหรับทุกคน
“พลอยไพลิน ไม่เป็นไรนะลูก เดี๋ยวแม่จะไปคุยกับพี่เราเอง กินข้าวเถอะนะ” ลูบปลอบแผ่นหลังคนตัวเล็กให้สบายใจ ลูกชายเธอคงตั้งรับไม่ทัน เพราะเธอไม่ได้บอกเอาไว้ตั้งแต่ทีแรก
เธอเองก็กลัวว่านาวินจะไม่โอเค จนพาพลอยไพลินมาอยู่ที่นี่ไม่สำเร็จ
แต่ไหน ๆ ก็มาแล้ว เธอคงไม่ปล่อยให้คนตัวเล็กออกไปจากที่นี่แน่นอน เดี๋ยวเธอจะไปอธิบายให้ลูกชายเข้าใจอีกที
“ออสตินครับ ออสตินหลานปู่” ภาคินเรียกหลานชายที่เพิ่งคลอด นอนดิ้นดุ๊กดิ๊กไปมาอยู่เบาะ ว่าแล้วว่า เขาต้องได้หลานชายเลือดพวกเขามันแรง! เขาไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะได้หลานสาวน้ำหนึ่งเอามือขึ้นนวดขมับ ตอนที่ได้ข่าวว่าลูกสะใภ้ได้หลานชาย เธอสตั๊นไปรอบหนึ่งแล้ว แต่พอเห็นหน้าหลาน แทบเอาตีนก่ายหน้าผากหน้าอะไรจะเหมือนพ่อกับปู่ขนาดนั้น! ได้แม่สักนิดสักหน่อยก็ไม่ได้นี่อะไร ได้พ่อยันความยาวของนิ้วเท้า อีน้ำหนึ่งกลุ้มใจไว้รอเลยนี่ไม่ใช่ว่าโตขึ้น จะนิสัยเหมือนพ่อกับปู่อีกหรอกนะ เพราะถ้าเป็นแบบนั้น อีน้ำหนึ่งขอลาก่องงงง@สามปีต่อมา“ตินไม่อยากมีน้อง!” เอามือกอดอกแล้วเมินหน้าไปทางอื่น ก็บอกว่าไม่อยากมี ไม่อยากมี คุณย่ายังมากล่อมอยู่นั่นแหละ“แต่น้องผู้หญิงน่ารักนะลูก” น้ำหนึ่งพยายามเกลี้ยกล่อมหลาน ขอเถอะ ให้เธอมีหลานสาวสักคน เพื่อที่ว่า พี่ออสตินจะได้เป็นคนอ่อนโยนขึ้นมาบ้างออสตินเดินไปจับหมอนอิงหลัง แล้วปามันทิ้งลงด้านล่าง ก่อนจะเตะซ้ำจนมันปลิว แล้วเมินหน้าไปทางอื่นน้ำหนึ่งอ้าปากค้าง ก่อนที่สองมือกำเข้าหากันแน่น แล้วทำท่าจะทุบหลานแต่พอฝ่ายนั้นหันขวับมา เธอกลับรีบฉีกยิ้มหวานให้ทันที“ออสตินเซ็งคุณ
@หนึ่งเดือนต่อมาร้านค้าวัสดุก่อสร้างหยุดทำการหนึ่งวัน เนื่องด้วยลูกชายคนเดียวของเถ้าแก่ภาคินและคุณนายน้ำหนึ่งแต่งงานบริเวณพื้นที่กว่าเจ็ดไร่ กลายเป็นพื้นที่สำหรับจัดงานเลี้ยงแทบทั้งหมด และผู้คนที่มาในงาน ก็ค่อนข้างล้นหลามเถ้าแก่ภาคินเป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวาง แจกซองครั้งนี้ นับพันซองมีมหรสพให้ชมตอนกลางคืนคือหมอลำซิ่ง เลือกมาเองกับมือโดยแม่เจ้าบ่าว ซึ่งขณะนี้ ยืนทักทายแขกข้าง ๆ สามีด้านเจ้าสาวอย่างพลอยไพลิน อยู่ในชุดแต่งงานสีขาวแบบเกาะอก นั่งรับน้ำสังข์ข้าง ๆ เจ้าบ่าว รู้สึกตื่นเต้นไม่น้อย เพราะมันเป็นงานของเธอเองถึงผู้คนจะมาเยอะมาก แต่เธอแทบไม่รู้จักใครเลย ผิดกับพี่วิน รู้จักคนเยอะแยะไปหมด‘ยินดีด้วยนะวิน’“ขอบคุณครับ”‘ยินดีด้วยครับเถ้าแก่นาวิน’“ขอบคุณครับ”‘ยินดีด้วยครับเสี่ยวิน’“ขอบคุณครับ”พลอยไพลินพลอยรู้สึกภูมิใจในตัวสามี วาสนาของเธอจริง ๆ ที่ได้เป็นเมียพี่เขาอีกทั้งใครต่อใครยังเรียกเธอว่า ‘ลูกสะใภ้ร้านค้า’ ด้วย เขินเป็นบ้าเลย“ยัยพลอยฮือ ๆ”พลอยไพลินเงยหน้าขวับเมื่อได้ยินเสียงคุ้นเคย ก็พบว่าเป็น...“นี่แกมีผัวแล้วจริง ๆ เหรอ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย!” มีนาน้ำตาอาบแก้มสองข
“หยุดเดินได้แล้วยัยแม่มด!”ภาคินเอามือนวดขมับ ตั้งแต่ลูกกลับมาถึงจนถึงป่านนี้ นับได้ก็หนึ่งชั่วโมง เมียเขายังไม่เลิกเดินสวนสนามเลย“จะให้หนึ่งนั่งนิ่งได้ยังไงคะ คุณไม่ได้ยินเหรอ คำที่ลูกเราพูด นาวินบอกว่า เดี๋ยวตกลงไปตายทั้งแม่ทั้งลูก หมายความว่าเรากำลังจะมีหลานกันใช่ไหมคะ”“ก็ใช่ไง”“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด”ภาคินเอามืออุดหู กูว่าแล้วไง ยัยน้ำหนึ่ง ยัยแม่มดเอ๊ย!“หนึ่งดีใจจังเลยค่ะคุณคิน หนึ่งจะได้อุ้มหลานแล้ว” เดินมานั่งข้างสามี แล้วเอาใบหน้าซบอก พลางเอาแขนกอดเอวอีกฝ่ายแน่น“คุณไม่ดีใจเหรอคะ” ผละใบหน้าออกมองสามี เมื่อไม่เห็นว่าอีกฝ่ายมีอาการอย่างเธอ นี่เรากำลังจะมีหลานกันเลยนะ“จะให้กรี๊ดแบบเธอมั้ยล่ะ”“ไม่ต้องค่ะ ฮ่า ๆ ให้หนึ่งกรี๊ดคนเดียวก็พอค่ะ”“ดีใจสิ ดีใจมาก” ภาคินเอ่ยออกมาก่อนจะอมยิ้ม แล้วรั้งเมียเข้ามากอด ในที่สุด เขากับเมียก็จะมีหลานกันสักทีไม่มีลูกคนเล็ก แต่มีหลานก็ยังดี นึกถึงตอนที่เลี้ยงนาวินวัยแบเบาะแล้วเอ็นดูมาก“เธอว่า เราตั้งชื่อหลานว่าอะไรดี ‘ออสติน’ ดีไหม” ภาคิน นาวิน ออสติน คล้องจองทั้งเขาและลูกชายเลย“คุณคินขา...เรายังไม่รู้เลยนะคะ ว่าหลานจะเป็นผู้หญิง หรือผู้ชาย” ไม่
“พี่วิน พลอยเดินเองได้ค่ะ” ก่อนมาที่นี่ เขาพาเธอแวะไปที่หอพัก อุ้มเธอขึ้นบันไดไปเก็บเสื้อผ้า ก่อนจะอุ้มเธอลงมานั่งรอที่รถส่วนพี่เขา เดินขึ้นไปถือกระเป๋ากว่าหลายใบลงมาอีกรอบกลับมาถึงบ้าน ก็ยังมาอุ้มเธออีกแล้วนั่น พ่อกับแม่กำลังมองมา ทำไมถึงไม่เกรงใจท่านทั้งสองบ้างเลย“อย่าดิ้น เดี๋ยวก็ตกลงไปตายทั้งแม่ทั้งลูก” ตำหนิคนบนแขนไม่จริงจังมากนัก เพราะช่วงนี้ พลอยไพลินค่อนข้างอ่อนไหว พูดแรงไม่ได้หญิงสาวเงียบปาก เพราะกลัวตกลงไปตาย จำยอมให้พี่วินอุ้มเดินขึ้นบนบ้านทว่า...เขากลับอุ้มเธอเดินผ่านห้องของตัวเองไป“พะ...พี่วิน ทำไมไม่ไปส่งพลอยที่ห้องคะ”“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เธอจะย้ายมาอยู่ที่นี่ เราอยู่ห้องนี้ด้วยกัน”“แต่พลอย...”“ดื้อเหรอ”นาวินวางอีกคนลงบนเตียงนอน แล้วคลานไปคร่อม จนใบหน้าของเราทั้งคู่ใกล้ชิดกัน จมูกโด่งถูไถไปกับจมูกเชิดรั้นเบา ๆพลอยไพลินเบี่ยงหน้าไปทางอื่น เพราะรู้สึกเขิน ทำไมพี่วินถึงได้อ่อนโยนขนาดนี้ หรือพี่เขาจะไม่สบายนาวินหอมแก้มนิ่มเบา ๆ ขณะเดียวกันสองมือก็สอดประสานกันกับมือเรียวเข้าด้วยกัน แล้วกดมันลงไปกับที่นอนพลอยไพลินรู้เลยว่าอีกคนจะทำอะไร จึงรีบห้าม“พะ...พลอยท้อ
นาวินลากแขนพลอยไพลินเดินออกจากห้องตรวจ พาขึ้นรถแล้วขับกลับบ้านระหว่างทาง หญิงสาวร้องไห้สะอึกสะอื้นมาตลอด จนทนขับรถต่อไปไม่ไหวเทียบรถจอดที่ข้างทาง ก่อนจะอุ้มคนตัวเล็กขึ้นมานั่งบนตัก แล้วรั้งเธอเข้ามากอด อีกคนยิ่งร้องไห้เข้าไปใหญ่มือหนาลูบแผ่นหลังปลอบ เขารู้ว่าพลอยไพลินเสียใจกับเรื่องนี้ผิดจากเขา ไม่เคยมีความรู้สึกแบบนั้นสักนิด เพราะวัยของเขามันพร้อมทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นเรื่องเมีย หรือเรื่องลูก เขาไม่ได้ตกใจเลย ที่พลอยไพลินมีลูกกลับกันดีใจด้วยซ้ำ และคนที่ต้องดีใจกว่าเขา คือพ่อกับแม่แน่นอนสองผัวเมียบ่นอยู่ตลอด ว่าเขาไม่มีแฟนสักที อยากอุ้มหลานจะแย่พลอยไพลินร้องจนไม่มีน้ำตาออกมา ในที่สุดก็นิ่งไป เหลือเพียงเสียงสูดน้ำมูกค่อย ๆ ผละออกจากคอคนพี่ แล้วทำท่าจะลงจากตัก เพื่อให้พี่เขาได้ขับรถต่อ แต่นาวินยังไม่ยอมให้ไป“คุยกันก่อน”“...”“ทำไมถึงปล่อยให้ยัยนั่นพูดอยู่คนเดียว ทำไมไม่เถียงกลับบ้าง ทีเวลาต่อปากต่อคำกับผัว ทำไมดูเก่งกว่านี้หืม”“...”“อย่าให้คนอื่นมันมาว่าเราได้สิ ว่าผัวเธอไม่เลี้ยงดู บอกออกไปสิ ว่าฉันรวยมาก รวยจนเธอไม่ต้องทำงานไปสิบชาติยังได้เลย!”“...”“จำที่แม่ฉันเคยบอกไม่ได
“ชื่ออะไรคะ” ถามพร้อมขณะที่ดูประวัติในหน้าจอคอมไปด้วย อยากแน่ใจว่าตรงกับคนไข้ที่เข้ามารับบริการจริง ๆ“พลอยไพลินค่ะ”“อายุสิบแปดปี?” เหลือบมองหน้าอีกคนเล็กน้อยอย่างขอคำตอบ ว่าเธอดูไม่ผิดจริง ๆ หรือข้อมูลไม่ได้ตกหล่น“ค่ะ”“ผลตรวจค่ะ” บอกพร้อมยื่นเอกสารผลตรวจให้ดู พลอยไพลินจึงหยิบมันมาไล่สายตาดูเอกสาร ก่อนจะมาหยุดอยู่ตรงด้านล่าง“ตั้งครรภ์ค่ะ”พลอยไพลินใจเต้นแรงเมื่อได้ยินคุณหมอบอกอย่างนั้น ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่เธออ่านผลตรวจพอดีสรุปว่า เธอท้องจริง ๆ“คุณแม่วัยใสอีกแล้วสินะ” หมอสาวทิ้งแผ่นหลังลงไปกับพนักพิงเก้าอี้ พลางเอามือกอดอก มองหน้าคนไข้ ก่อนจะส่ายหัวออกมาไม่ใช่คนแรกที่เธอเจอ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะชิน ทำหน้าแบบนี้กันทั้งนั้นคิดไม่ถึง?ไม่คิดว่าตัวเองจะท้อง?แต่อยากถามมาก ถ้าไม่อยากท้อง ทำไมถึงไม่ป้องกันแต่แรกยาคุมอันไม่กี่สิบบาท ทำไมไม่ซื้อมากิน!พลอยไพลินเม้มปากเมื่อได้ยินคุณหมอบอกอย่างนั้น ไม่ผิดที่อีกฝ่ายจะเข้าใจว่าเธอเป็นคุณแม่วัยใส เพราะเธออายุสิบแปดปีเองถึงเดือนหน้า เธอจะสิบเก้าปีเต็มแล้วก็ตาม แต่คงให้ความรู้สึกไม่ต่างกันมากนักหรอกเธอเรียนจบแค่ม.6 งานการเป็นหลักเป็นแห







