All Chapters of ของหวงพี่ชายแสนร้าย: Chapter 1 - Chapter 10

@สองชั่วโมงต่อมา“กลัวแล้วฮึกฮือ...” คนที่นอนหลับบนเตียงกระสับกระส่ายไปมา เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง ทว่าต้องสะดุ้งตกใจเมื่อมีอะไรเย็น ๆ มาปะทะบนใบหน้า จนสำลักออกมา“แค่ก! แค่ก! แค่ก!”“คุณ!/คุณ!” น้ำหนึ่งกับสามีรีบวิ่งไปกันอีกคนออกห่าง แล้วเอาตัวบังคนตัวเล็กเอาไว้ นึกไม่ถึงว่าคนเป็นแม่ จะกล้าทำกับลูกแท้ ๆ ได้ถึงขนาดนี้“นี่ลูกคุณเจ็บอยู่นะ! ทำแบบนี้กับเด็กได้ยังไง เป็นแม่ประสาอะไรกันเนี่ย” น้ำหนึ่งเอ่ยออกมาอย่างเหลืออด ด้านนอกได้ยินประโยคแบบนั้นว่าแปลกใจแล้วนะ นี่ทำให้เห็นซึ่ง ๆ หน้าเลย ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่รักลูกตัวเอง“พวกมึงสองคนถอยไป กูจะคุยกับมันเอง!” มือเหี่ยวชี้หน้าไล่ แววตาจริงจัง มันแทบจะฉีกสองผัวเมียออกเป็นชิ้น ๆพลอยไพลินที่ได้ยินอย่างนั้นรู้สึกกลัวจนสะอื้นไห้หนัก ยิ่งเวลานี้ เธอไม่มีแรงที่จะวิ่งหนี“กูบอกให้ถอยไปไง!” บอกอีกรอบ พอคนทั้งคู่ไม่ขยับ รีบปรี่เข้าไปหาคนตัวเล็ก แต่คนที่ไวกว่าคือภาคิน รวบตัวอีกคนเอาไว้“นี่คุณหยุดนะ!” สาบานว่าไม่เคยคิดจะกอดใครนอกจากเมีย แต่ครั้งนี้มันจำเป็น ไม่อย่างนั้นยายคนนี้ทำร้ายลูกตัวเองแน่!“มึงปล่อยกู กูจะเอาเลือดหัวมันออก!” คนเป็นแม่ยังไม่ย

@วันต่อมา@16.00น.สองผัวเมียมาที่โรงพยาบาลเพื่อรับผู้ป่วยกลับบ้าน มีเสื้อผ้าของน้ำหนึ่งที่เอาติดมือมาด้วย กะด้วยสายตาน่าจะใส่ได้อยู่พลอยไพลินรีบยกมือไหว้คนทั้งคู่เมื่อเจอหน้า“พ่อกับแม่มารับหนูกลับบ้านจ้ะ” หมออนุญาตให้พลอยไพลินออกจากโรงพยาบาลได้ในช่วงเย็น ทำให้พวกเธอรีบปิด ‘ร้านภาคินค้าวัสดุก่อสร้างและของตกแต่งบ้าน’ เร็วหนึ่งวันเด็กสาวพยักหน้า ก่อนจะรับชุดแล้วเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ ไม่นานก็มีพยาบาลนำยาและใบเสร็จเกี่ยวกับค่าใช้จ่ายมาส่งน้ำหนึ่งเซ็นชื่อให้เรียบร้อย ก่อนที่สามีเธอจะเป็นฝ่ายเข็นพลอยไพลินที่นั่งอยู่บนวีลแชร์ลงไปยังรถที่จอดรอเปิดประตูให้อีกฝ่ายขึ้นไปนั่งด้านหลัง ส่วนสองผัวเมียนั่งด้านหน้า แล้วเดินทางไปยังบ้านของพวกเธอที่อยู่ในตัวอำเภอคันคายพลอยไพลินมองบ้านสีขาวสองชั้นหลังใหญ่พอประมาณ ตั้งอยู่ภายในรั้วสีขาวขนาดใหญ่ บ่งบอกว่าคนทั้งคู่คงจะรวยน่าดูไม่นานรถก็เคลื่อนเข้าไปหยุดอยู่ที่หน้าบ้านน้ำหนึ่งก้าวลงจากรถ เดินไปเปิดประตูที่นั่งด้านหลังออก“ลงมาเลย ถึงแล้วจ้ะ”พลอยไพลินรีบกระเถิบตัวลงจากรถ แล้วกวาดสายตามองบ้านหลังใหญ่โต ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ใบหน้าของผู้มีพระคุณ“เข้าบ้า

“แม่ยังไม่เลิกคิดจะมีลูกเพิ่มอีกเหรอครับ?”“ไม่ใช่แบบนั้นนะนาวิน แม่ไม่ได้จะเอาน้องมาเทียบกับเราหรอกนะ สำหรับแม่กับพ่อ วินยังเป็นที่หนึ่งเหมือนเดิม”“...”“คือแม่ขับรถชนน้อง วินเห็นตามเนื้อตามตัวน้องไหมลูก” จับแขนเรียวชูขึ้นให้ลูกดู ว่าเธอไม่ได้แต่งเรื่องเอง“เนี่ย รอยช้ำบนตัวน้อง เกิดจากที่แม่ขับรถชนน้อง ทำให้น้องต้องนอนที่โรงพยาบาล”“เพิ่งออกจากโรงพยาบาลว่างั้น?” ขับรถชนแล้วมันยังไง เขาก็ยังไม่เข้าใจสาเหตุที่ต้องพาเด็กคนนี้มาอยู่ด้วยอยู่ดี“ใช่ แม่กับพ่อเพิ่งไปรับน้องมาเมื่อตอนเย็น”“หายแล้วก็กลับบ้านไปสิ มาอยู่ที่นี่ทำไม” มองไปยังคนตัวเล็กอย่างมีคำถาม พ่อแม่ไปไหน ทำไมถึงได้ปล่อยให้ลูกตัวเองมาอยู่บ้านคนอื่น ไม่เกรงใจเจ้าของบ้านบ้างเลยพลอยไพลินได้ยินอย่างนั้นเจ็บแปล๊บในใจ น้ำตาแทบไหล แต่ก็อยากอธิบาย“พะ...พลอยไม่มีบ้านค่ะ”“ไม่มีบ้าน?”หญิงสาวพยักหน้าช้า ๆ บ้านของเธอถูกแม่เลี้ยงเอาไปจำนอง แต่ไม่มีเงินไปไถ่คืน จนเขาจะมายึดอยู่แล้ว“ไม่มีบ้านก็ไปอยู่สถานสงเคราะห์สิ! เพราะที่นี่ไม่ใช่ที่ที่เธออยากมาอยู่ก็มาได้ตามอำเภอใจ”“นาวินใจเย็น ๆ ก่อนนะลูก แม่ชวนน้องมาเอง” เธอไม่คิดว่าลูกชายจะพูด

น้ำหนึ่งนอนที่ชั้นล่างกับสามี เพราะเข้าออกง่ายกว่า จึงทำให้ชั้นบน มีเพียงนาวินกับพลอยไพลินที่ใช้ห้องเธอยกมือขึ้นเคาะประตูห้องนอนของพลอยไพลิน และมั่นใจว่าอีกฝ่ายยังคงไม่นอนพลอยไพลินเปิดประตูออก ก็เห็นฝ่ายนั้นยิ้มมาให้“แม่ขอคุยด้วยหน่อยจ้ะ”พลอยไพลินพยักหน้า ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งลงที่โซฟาน้ำหนึ่งนั่งข้างคนตัวเล็ก แล้วจับมือเรียวมากุม“พรุ่งนี้เราไม่ต้องไปเรียนใช่ไหมพลอย” เพราะเป็นวันอาทิตย์ แต่ถามเผื่อหากพลอยไพลินมีเรียนพิเศษที่ไหน“ไม่มีค่ะ พลอยหยุดวันเสาร์อาทิตย์”“งั้นดีเลย แม่จะได้พาหนูไปซื้อเสื้อผ้า แล้วก็ชุดนักเรียน พวกสิ่งของที่หนูต้องใช้”“ขอบคุณนะคะ” พลอยไพลินซาบซึ้งในน้ำใจ จนน้ำตารื้นขึ้นมา“ตามจริง ที่แม่ขึ้นมาหาหนู ไม่ใช่แค่เรื่องที่จะพาไปซื้อของหรอก”“...”“ลูกชายแม่ หนูคงเห็นแล้วว่าพี่เขาเป็นแบบไหน” นาวินค่อนข้างใจร้อน และชอบเอาแต่ใจตัวเอง แต่ถามว่าได้ใคร ก็พ่อของเขาไง คุณภาคินสมัยหนุ่ม ๆ ก็แบบนี้ ไม่ต่างจากนาวินเลยพลอยไพลินพยักหน้า ดูจากท่าทางเธอพอเดาออก ว่าอีกคนค่อนข้างหวงความเป็นส่วนตัว รวมทั้งหวงข้าวของ และหวงพ่อกับแม่“นั่นแหละจ้ะ แม่ก็เลยอยากมาคุยกับหนูก่อน หากไม

@เช้าวันต่อมา“นั่งเลยค่ะนั่งเลย” น้ำหนึ่งยังคงเข้าครัวทำอาหารเองทุกครั้ง โดยมีลูกมือเป็นพยูที่คอยช่วยเหลือนิด ๆ หน่อย ๆก่อนสองพ่อลูกออกจากบ้าน เธอจะมีข้าวเช้าให้ทานทุกมื้อวันนี้เธอทำแกงจืดตำลึงหมูสับ กับผัดเผ็ดปลาดุกและไข่เจียว มีข้าวสวยนุ่ม ๆ หอม ๆ ที่ซื้อจากชาวบ้านภาคินนั่งได้ไม่นาน ลูกชายคนเดียวก็เดินเข้ามานั่งลงข้าง ๆ ไม่ถึงห้านาทีพลอยไพลินก็เดินตามมา ทุกคนต่างรู้ว่าเวลาอาหารเช้าตั้งโต๊ะประมาณเจ็ดโมงภาคินรับหน้าที่เฝ้าร้านค้าวัสดุก่อสร้าง ส่วนลูกชายคนเดียวจะออกไปดูไซต์งานก่อสร้าง นาวินเรียนจบวิศวะโยธามาจากนั้นก็ทำรับเหมาก่อสร้าง โดยวัสดุต่าง ๆ ที่ใช้ก็มาจากร้านของพ่อตัวเองทั้งนั้น“เดี๋ยวหนึ่งพาพลอยไปซื้อของเสร็จ แล้วจะไปหาคุณที่ร้านนะคะ น่าจะช่วงบ่าย ๆ ค่ะ” หลังจากดูแลลูกกับสามีเสร็จ เธอก็ไม่ได้ทำอะไรต่อ สาย ๆ เธอก็จะไปหาสามีที่ร้านค้าเพื่อไปช่วยงานจริง ๆ ไม่มีอะไรให้ช่วยหรอก แต่สามีเธอนั่นแหละ ชอบให้ไปหา ไม่รู้จะคิดถึงอะไรขนาดนั้นคนติดเมีย!“จะไปยังไง?” เมียเขาไม่มีรถใช้นี่ เพราะตอนนี้ รถของน้ำหนึ่งเอาเข้าไปซ่อมที่ศูนย์“เดี๋ยวหนึ่งนั่งรถประจำทางไปก็ได้ค่ะ”“ตอนไปน่ะไปได