บทที่ 114

ธันย์หลุบตาลงมองตามมือเล็กที่กำลังลูบไล้ร่างกายของเขากลับขึ้นมาหยุดอยู่กลางอกแกร่ง ก่อนที่เธอจะยกมือขึ้นใช้ปลายนิ้วดันปลายคางเขาให้เงยหน้าสบตากัน

“ยังไม่ได้ทำเลย จะมากล่าวหาว่าไม่ไหวได้ไง” เธอพูดด้วยรอยยิ้มหวาน

ซึ่งเป็นรอยยิ้มหวานที่เต็มไปด้วยพิษร้ายแรง เพียงแค่เธอส่งความหวานแสนยั่วยวนนี้มาให้