2.แอบซ่อนชู้

บ้านของสินีย์

"คุณทำแบบนี้ภาพพจน์ของบริษัทจะไปเหลืออะไร!"

"ก็ชั่งบริษัทสิ แต่ฉันยอมไม่ได้ที่คุณจะไปยุ่งกับอีผีตัวไหน"

"ถ้าคุณคิดแบบนี้ผมก็ไม่จำเป็นต้องแคร์บริษัทของคุณแล้วสินะ"

"เออดี ในเมื่อฉันไม่แคร์ส่วนคุณก็ไม่แคร์มันจะได้เจ้งไปเลยจบๆ"

ได้ยินคำพูดของภรรยายิ่งทำให้เพลิงไม่อยากสนใจอะไรในบริษัทที่ไม่ใช่ของตนเองอีกต่อไป เขาโยนแฟ้มเอกสารในมือลงบนโต๊ะก่อนจะเดินออกไปข้างนอกตัวบ้าน สินีย์กรีดร้องออกมาด้วยความไม่พอใจที่เขาเดินหนีเธอไปดื้อๆ สาวเท้าเดินตามออกไปก็พบว่าเขาขับรถเก๋งคันเก่าของตนเองออกไปพ้นรั้วบ้านแล้วจึงหยิบมือถือขึ้นมากดโทรหาคนสนิท เมื่อปลายสายกดรับเธอก็ออกคำสั่งที่ต้องการให้คนในสายไปจัดการอย่างเร่งด้วย

"ตามเขาไปอย่าให้ขาดสายตา"

"ครับคุณสินีย์"

จัดการธุระเสร็จเธอก็หยิบไวน์ชั้นดีมานั่งดื่มเพื่อรอใครบางคน ใช้เวลาราวๆครึ่งชั่วโมงชายผิวขาวร่างสูงก็ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าของเธอ หลังจากที่ชายคนดังกล่าวมาถึงเธอก็ให้มินตรานำกับแกล้มมาเสริฟเพิ่มก่อนจะดื่มไวน์กันจนหมดขวดเวลาก็ล่วงเลยไปจนดึกดื่น มินตราที่ต้องอยู่รอส่งแขกและเก็บถ้วยชามล้างจึงเดินเข้ามาอย่างรู้หน้าที่

"ให้มินตราออกไปส่งคุณเขาเลยไหมคะอานีย์

"แกล้างจานไปเหอะ แล้วอย่าสาระแนปากมากเรื่องของฉันด้วยล่ะ"

"ค่ะ"

สินีย์ถลึงตาใส่มินตราจนเธอรีบก้มหน้าลงหลบสายตาอันแสนน่ากลัวคู่นั้นก่อนจะหันไปเก็บกวาดทำความสะอาดโต๊ะ ฝ่ายสินีย์ก็เดินควงแขนชายร่างสูงเข้าห้องนอนโดยที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าทั้งคู่เข้าไปทำอะไรกัน มินตราที่แอบมองอยู่ห่างๆก็ได้แต่ถอนหายใจพร้อมส่ายหน้าไปมาเบาๆด้วยความเห็นใจเพลิงผู้เป็นอาเขยที่ถูกหักหลัง

  ตะวันส่องแสงเจิดจ้ารับวันใหม่หลังจากเหตุการณ์เมื่อวานเย็นทำให้เพลิงตัดสินใจจะขอห่างกับสินีย์สักพัก ด้วยเหตุนี้ทำให้เขาเข้ามาที่บ้านของสินีย์อีกครั้ง เปิดประตูห้องเข้าไปก็ถึงกับผงะเมื่อมีเสื้อผ้าหลากหลายชิ้นเกลื่อนอยู่ที่พื้นล่างเตียง สายตาคมเลื่อนขึ้นไปมองบนเตียงขนาดหกฟุตก็เห็นร่างของชายหญิงนอนกอดกันอยู่บนเตียงหลับสบายอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน เขาจึงใช้มือกดเปิดสวิตช์ไฟตั้งใจให้ไฟแยงตาพวกเขาและมันก็ได้ผลเพราะสินีย์ขยับกายใช้มือปิดที่ดวงตาและส่งเสียงก่นด่าขึ้นมา

"นังมินตราเด็กบ้านี่ ฉันหลับอยู่นะปิดไฟเดี๋ยวนี้"

"…"

ไร้เสียงตอบรับแถมยังไม่ทำตามคำสั่งของเธอจึงดีดตัวลุกขึ้นค่อยๆเปิดเปลือกตาออกด้วยความลำบาก เมื่อสายตาโฟกัสแล้วจึงเห็นว่าเป็นสามีตนเองจึงรีบเขย่าให้คนที่นอนขี้เซาอยู่ข้างๆตื่นขึ้นมา ส่วนเขาไม่อยากได้คำอธิบายใดๆทั้งนั้นรีบคว้ากระเป๋าเดินทางเก็บเสื้อผ้าข้าวของตนเองยัดใส่กระเป๋าด้วยความเจ็บใจ

"เพลิงคุณจะไปไหนอ่ะ"

"…."

"ฉันถามทำไมถึงไม่ตอบ อ๋อ…คงจะมีอีหนูซุกไว้ที่คอนโดใช่ไหม วันนี้ฉันจะไปสั่งสอนมันให้ราบจำเลยคอยดู"

ชายชู้ทนรำคาญไม่ไหวดีดตัวลุกขึ้นจากเตียงคว้าเสื้อผ้าขึ้นมาใส่สบายใจเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก่อนจะเดินออกจากห้องนอนไป ทิ้งให้เธอเผชิญกับปัญหาอยู่คนเดียว เมื่อไม่มีทางเลือกเธอจึงเดินเข้าไปกอดและใช้มารยาหญิงเอ่ยขอโทษเขาพร้อมกับบีบน้ำตาจอมปลอมออกมาให้เขาให้อภัย

"ฉันขอโทษนะคะ ก็คุณไม่สนใจฉันบ้างเลยต่อจากนี้ฉันจะไม่หึงหวงเวลาคุณอยู่กับผู้หญิงคนอื่นอีกแล้ว ให้อภัยฉันนะคะๆ"

"ผมไม่เคยยุ่งกับผู้หญิงคนไหนนอกจากแค่คุยงานกันเท่านั้น! ส่วนคุณก็รอทนายผมส่งเอกสารมาแล้วกัน"

"เอกสารอะไร! แล้วเกี่ยวอะไรกับทนายฉันสับสนไปหมดแล้ว"

"ผมจะฟ้องหย่าคุณและจะฟ้องไอ้ชู้หน้าโง่คนนั้นด้วย ผมเก็บหลักฐานไว้หมดแล้ว"

เขาเก็บข้าวของส่วนตัวครบพอดีจึงสะบัดมือของเธอออกอย่างแรงพลางเดินออกจากห้องไปอย่างไม่สนใจใยดีภรรยาแพศยาคนนี้อีกเลย เธอกรีดร้องโวยวายอาละวาดทำลายข้าวของเครื่องใช้เพื่อระบายความโกรธอีกเช่นเคย

"อ๊าายยย! กูไม่ยอมปล่อยมึงไปง่ายๆหรอกมึงจะต้องอยู่กับกูได้ยินไหม…กรี๊ดดด!"

เพ้ง!!!

เสียงตะโกนตามหลังเขาดังขึ้นพร้อมกับเสียงแจกันตกพื้นดังสนั่นไปถึงบ้านข้างๆ แต่บัดนี้เพื่อนบ้านในรัศมีใกล้เคียงได้ร้องขายบ้านหนีไปอยู่ที่อื่นกันจนหมดแล้ว เขากลับมาที่บ้านของตัวเองพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าทำให้แม่บ้านและแม่ครัวรีบเข้ามาถาม

"คุณเพลิงทำไมถึงมีกระเป๋าใบใหญ่มาล่ะคะ หรือจะให้ฝนซักเสื้อผ้าให้"

"แล้ววันนี้จะทานข้าวกับอะไรดีคะป้าจะทำให้สุดฝีมือเลย"

"ผมกับสินีย์มีปัญหากัน คงจะได้กลับมาอยู่บ้านนี้ถาวรแล้วล่ะ"

"จริงหรอคะ ป้าดีใจที่สุดเลยงั้นวันนี้ทำเมนูต้มจืดเต้าหู้หมูสับของโปรดคุณเพลิงเลยนะคะ"

"ส่วนเสื้อผ้าฝนจะเอาไปรีดให้ใหม่เลยนะคะ"

"ขอบคุณทั้งสองมากนะ"

เขายิ้มจางๆออกมาเมื่อเห็นลูกจ้างทั้งสองดีใจที่เขากลับมาอยู่ที่บ้าน จากเมื่อก่อนจะแวะเข้ามานอนสัปดาห์ละสองถึงสามครั้งหรือบางวันก็หอบเอกสารที่บริษัทมาทำดึกๆดื่นๆจนไม่ได้หลับได้นอน