1. เกิดความหึงหวง

      เสียงข้าวของตกพื้นดังสนั่นขึ้นจากห้องโถงตามด้วยเสียงก่นด่าด้วยความโมโหแต่สำหรับ มินตราคงเป็นเรื่องปกติของบ้านหลังนี้ไปเสียแล้ว ตั้งแต่เธอย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ตั้งแต่ที่ยายเสียชีวิตไปก็เป็นเวลาห้าปีเต็มแล้ว เธอมักจะได้ยินเสียงของหญิงสาวผู้เป็นอาแท้ๆแบบนี้เป็นประจำ

"คุณอย่าคิดว่าฉันจะจับไม่ได้ไล่ไม่ทันคุณนะ…คุณเพลิง"

"นี่บ้าไปกันใหญ่แล้ว เด็กสาวคนนั้นก็แค่พรีเซนเตอร์คนใหม่ เธอแอดไว้สอบถามรายละเอียดงานเท่านั้นเอง"

"เมลบริษัทก็มีทำไมไม่ให้ล่ะ เห็นเด็กนั่นสาวหน่อยสวยหน่อยเกิดอารมณ์พิศวาสขึ้นมาเลยหรอ"

"วันนี้คงคุยกันไม่รู้เรื่องแล้วล่ะ ผมจะไปอาบน้ำนอนแล้ว"

เพลิง ชายหนุ่มวัยสี่สิบปีขี้เกียจโต้เถียงกับสินีย์ภรรยาจอมบงการไม่ไหวจึงเลือกที่จะเดินหนีแต่ก็ไม่วายที่จะถูกปาข้าวของใส่ตามหลัง ครั้งนี้หนักหน่วงกว่าเดิมตรงที่แก้วกาแฟถูกปาไปโดนที่ศรีษะของเขาแม้จะไม่โดนเต็มๆแต่ก็ทำให้คนร่างหนารู้สึกเจ็บปวดอยู่ไม่น้อย

"โอ๊ยย!"

"เพลิง…ฉันไม่ได้ตั้งใจ"

สินีย์ระงับอารมณ์โมโหได้เป็นปิดทิ้งรีบเดินตรงมาดูบาดแผลที่ตนเองเป็นผู้กระทำด้วยความรู้สึกผิด มือหนาดันร่างอรชรของสินีย์ออกห่างพร้อมมองด้วยสายตาเอือมระอา ทำให้อีกฝ่ายหน้าเสียอย่างเห็นได้ชัด

"สาแก่ใจคุณแล้วสินะที่เห็นผมเจ็บปวด"

"ไม่เลย ที่ฉันต้องตามหึงตามหวงก็เพราะรักคุณมากนะเพลิง"

"คุณก็รู้ว่าผมไม่ชอบให้คุณเป็นแบบนี้ ช่วงนี้ผมจะกลับไปอยู่ที่บ้านผมสักพัก"

สินีย์อยากจะอาละวาดอีกครั้งแต่สายตาก็เหลือบไปเห็นเลือดค่อยๆซึมไหลออกมาจากท้ายทอยของเขา มินตราที่ล้างจานเสร็จเดินผ่านมาก็รีบเข้าไปดูอาการของเขาอย่างเป็นห่วงเป็นใย

"อาเพลิงเป็นอะไรหรอคะ ทำไมมีเลือดออกแบบนี้"

"อย่ามายุ่งเรื่องของผู้ใหญ่นะยัยมินตรา มีอะไรก็ไปทำ!"

"หนูทำเสร็จหมดแล้วค่ะ ตอนนี้รีบทำแผลให้อาเพลิงก่อนดีกว่านะคะ"

แม้ในใจจะอยากต่อว่าหลานสาวตัวดีมากแค่ไหนแต่ก็ต้องข่มอารมณ์เอาไว้รีบเดินไปนั่งดูอยู่ห่างๆบนโซฟา มินตราเร่งฝีเท้าเดินไปหยิบกล่องยามาทำแผลให้เขาด้วยความอ่อนโยน

"ถ้าอาเพลิงเจ็บบอกหนูได้นะคะ"

"อย่าพูดมากได้ไหม!"

"ค่ะ"

เขามักจะปฏิบัติต่อเธอไม่ดีอยู่เสมอบางครั้งก็มองค้อนใส่เธอเนื่องจากรำคาญที่เธอมีนิสัยอ่อนแอหรือเรียกว่าอ่อนต่อโลก แต่สำหรับเธอแล้วในชีวิตนี้มีเพียงเขากับสินีย์เป็นผู้ปกครองเธอมาตลอดก็ไม่ต่างอะไรจากบิดาและมารดาที่เธอเคารพ

ช่วงสายวันต่อมาเพลิงเข้ามาทำงานที่บริษัทตามปกติ พนักงานกล่าวทักทายเขาตามมารยาทรวมถึงเอวานางแบบพรีเซ็นเตอร์ที่ตอนนี้กำลังทำงานร่วมกับเขาอยู่ก็เดินเข้ามาทักทายเช่นกัน 

"อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณเพลิง"

"อรุณสวัสดิ์ครับคุณเอวา ต้องขอโทษด้วยนะครับวันนี้ให้เข้างานเช้ากว่าปกติ"

"ขอโทษทำไมคะ เอวาต่างหากต้องขอบคุณที่คุณเพลิงเล็งเห็นความสามารถของนางแบบโนเนมอย่างเอวาให้มาร่วมงานด้วย"

"ไม่เลยครับคุณเอวาทั้งสวยและความสามารถเยอะ"

พนักงานหลายคนหยิบยกเรื่องความสัมพันธ์ของทั้งคู่ไปซุบซิบนินทราจนเรื่องร้อนถึงหูของสินีย์ฉายาแม่จงอางหวงไข่ เธอรีบขับรถมาด้วยความเร็วถึงบริษัทภายในเวลาไม่กี่นาที

"แหม่! ที่รีบมาเพราะหวังอย่างอื่นหรือเปล่าห้ะ"

"คุณสินีย์...สวัสดีค่ะ"

"ที่เธอได้มายืนเชิดฉายอยู่ที่บริษัทฉัน ก็เป็นเพราะฉันเลือกเธอมาเป็นนางแบบเองแหละ"

"จริงเหรอคะ ต้องขอบคุณมากเลยนะคะที่ตาถึง อุ๊ย...เล็งเห็นความสามารถของเอวาน่ะค่ะ"

"แต่จะให้พูดตรงๆก็อยากได้นางแบบคนใหม่มากกว่านะ เธอยังอ่อนหัดไปหน่อย"

"อ่าว...ทำไมพูดแบบนี้ล่ะคะ โตๆกันแล้วนะคะไหงทำเหมือนเด็กพูดจาไม่รู้ประสา"

"อ่าวนังนี่! คืดว่าแกเป็นใครกล้ามายืนด่าฉันฉอดๆเนี่ย"

"แล้วทำไมฉันต้องเกรงกลัวเธอด้วยล่ะ ผู้จัดการส่วนตัวฉันมีสัญญาจ้างอยู่ ถ้าเธอคิดจะเทฉันจะฟ้องให้บริษัทล่มจมไปเลย"

"นังโง่ แกไม่รู้หรอว่าในสัญญาระบุไว้ชัดเจนว่าถ้าแกทำให้บริษัทฉันเสื่อมเสียจะถูกยกเลิกจ้างโดยอัตโนมัติทุกเมื่อโดยไม่มีค่าตอบแทน"

"หึหึ! ก็ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดไงคะ ฮัลโหลๆ"

"ฉันมีรูปภาพและวีดีโอที่แกพยายามยั่วยวนสามีฉัน มันเป็นหลักฐานฟ้องแกได้แน่นอนและก็จะโดนยกเลิกสัญญาจ้างด้วย"

เมื่อสินีย์รวบรวมหลักฐานไว้ชัดเจนขนาดนี้เอวาก็ได้แต่ยืนหน้าเสียยกมือขึ้นไหว้ขอโทษที่ล่วงเกินสินีย์ไปก่อนหน้านี้ แต่ดูเหมือนจะสายไปแล้วเพราะสินีย์ตัดสินใจเลิกจ้างเอวาไม่ให้เป็นพรีเซ็นเตอร์อีกต่อไป ทำให้เพลิงโมโหมากที่สินีย์ทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่จนกระทบต่องานในบริษัท