ของเล่นชิ้นโปรดคุณอา

เสียงข้าวของตกพื้นดังสนั่นขึ้นจากห้องโถงตามด้วยเสียงก่นด่าด้วยความโมโหแต่สำหรับ มินตราคงเป็นเรื่องปกติของบ้านหลังนี้ไปเสียแล้ว ตั้งแต่เธอย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ตั้งแต่ที่ยายเสียชีวิตไปก็เป็นเวลาห้าปีเต็มแล้ว เธอมักจะได้ยินเสียงของหญิงสาวผู้เป็นอาแท้ๆแบบนี้เป็นประจำ"คุณอย่าคิดว่าฉันจะจับไม่ได้ไล่ไม่ทันคุณนะ…คุณเพลิง""นี่บ้าไปกันใหญ่แล้ว เด็กสาวคนนั้นก็แค่พรีเซนเตอร์คนใหม่ เธอแอดไว้สอบถามรายละเอียดงานเท่านั้นเอง""เมลบริษัทก็มีทำไมไม่ให้ล่ะ เห็นเด็กนั่นสาวหน่อยสวยหน่อยเกิดอารมณ์พิศวาสขึ้นมาเลยหรอ""วันนี้คงคุยกันไม่รู้เรื่องแล้วล่ะ ผมจะไปอาบน้ำนอนแล้ว"เพลิง ชายหนุ่มวัยสี่สิบปีขี้เกียจโต้เถียงกับสินีย์ภรรยาจอมบงการไม่ไหวจึงเลือกที่จะเดินหนีแต่ก็ไม่วายที่จะถูกปาข้าวของใส่ตามหลัง ครั้งนี้หนักหน่วงกว่าเดิมตรงที่แก้วกาแฟถูกปาไปโดนที่ศรีษะของเขาแม้จะไม่โดนเต็มๆแต่ก็ทำให้คนร่างหนารู้สึกเจ็บปวดอยู่ไม่น้อย"โอ๊ยย!""เพลิง…ฉันไม่ได้ตั้งใจ"สินีย์ระงับอารมณ์โมโหได้เป็นปิดทิ้งรีบเดินตรงมาดูบาดแผลที่ตนเองเป็นผู้กระทำด้วยความรู้สึกผิด มือหนาดันร่างอรชรของสินีย์ออกห่างพร้อมมองด้วยสายตาเอือมระอา

เขาเปิดตู้โชว์ก่อนจะหยิบไวน์ขึ้นมากระดกดื่มอย่างหมดอาลัยตายอยาก เขาดื่มไม่พักจนหมดไปเกินครึ่งขวดก่อนจะทิ้งตัวนอนลงบนเตียงด้วยใบหน้าที่แดงกล่ำจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ ความรุ่มร้อนกัดกินหัวใจผสานกับความเจ็บปวดที่ภรรยาเล่นรักกับชู้คาเตียงนอนที่เคยเป็นที่ของเขา "คุณทำร้ายจิตใจของผมมากสินีย์!!!"ร่างหนาที่รู้สึกอัดอั้นจนอยากจะปลดปล่อยความรู้สึกคว้ารีโมททีวีขึ้นมาเปิดวีดีโอของผู้ใหญ่ หญิงสาวแสนสวยเต้นยั่วขยับเอวร่อนไปมาเรือนร่างขาวผ่องไร้อารมณ์ปกปิดก่อนจะร่วมรักกับชายนักกล้ามร่างใหญ่ มือหนาถอดกางเกงทั้งสองชั้นออกและเริ่มกอบกุมสัมผัสไปที่เจ้าโลกขนาดมหึมาของตนเองก่อนจะเริ่มขยับขึ้นลงรัวๆบิ้วตามอารมณ์สวาทก่อนจะถึงจุดหมายปลายทางพ่นน้ำสีขาวออกมา"อ่าาา ซี๊ดดดด จะสนุกมากกว่านี้ถ้าตรงหน้ามีหญิงสาวสวยๆสักคน หึหึ"เขาหัวเราะในลำคอก่อนจะสบัดความคิดไร้สาระออกจากหัว ไม่ใช่เรื่องยากเลยถ้าเขาจะไปหาผู้หญิงสักคนหรือไม่ก็หลายๆสิบคนมาบำเรอความใคร่ให้พร้อมกันก็ยังได้ แต่เขาเลือกที่จะไม่ทำเพราะปัญหาที่เผชิญอยู่ก็หนักหนาเอาการหลายวันต่อมาสินีย์ส่งคนของเธอติดตามชีวิตเขาไม่เว้นแต่ละวันไม่ว่าจะขยับตัวทำอะไร แต่ทว่าเขา

บ้านของเพลิงย่างกายเข้ามาในบ้านของเพลิงแม่บ้านก็เดินเข้ามาช่วยยกสัมภาระของเธอไปไว้ที่ห้องรับรองแขกที่ทำความสะอาดไว้เรียบร้อยแล้ว เด็กสาวที่มีมารยาทไม่ลืมยกมือไว้และแนะนำตัวเองด้วยความนอบน้อมทำให้ได้ใจของแม้บ้านไปเต็มๆ"สวัสดีค่ะหนูมินตรานะคะ""น่ารักน่าเอ็นดูจริงๆ พี่ชื่อฝนนะจ๊ะ""ถ้าพี่ฝนมีอะไรให้หนูช่วยบอกได้ตลอดเลยนะคะ หนูทำเป็นทุกอย่างเลยค่ะ""อู้ยย พี่ฝนไม่กล้าหรอกค่ะ หนูมินตราเป็นแขกคนสำคัญของคุณเพลิง""อย่าคิดแบบนั้นเลยค่ะ หนูแค่คนอาศัยต้องรู้จักทดแทนบุญคุณ"แม่บ้านพาเธอไปรู้จักกับป้าจีนแม่ครัววัยเก๋าประจำบ้าน ฝีปากไม่เป็นรองใครบ่นได้ตลอดเวลา"สวัสดีค่ะป้าจีน หนูมินตรานะคะ""นี่แม่ครัวชื่อป้าจีน""ใครใช้ให้แกบอกชื่อฉันวะนังฝน""แล้วจะปิดบังทำไมล่ะป้า หนูมินตราเนี่ยเป็นแขกคนสำคัญของคุณเพลิงจะต้องมาอยู่บ้านนี้อีกคน""เชอะ! ใครอยากรู้ไม่ทราบ"ป้าจีนเดินแสร้งเดินหนีไปทางอื่นก่อนจะแอบไปเจ็บใจอยู่คนเดียว คิดถึงอดีตเมื่อหลายปีก่อนสินีย์มาที่บ้านหลังนี้และกดขี่ดูถูกป้าจีนไว้สารพัดแถมตอนนี้หลานสาวของสินีย์ยังต้แงมาอยู่ใต้ชายคาเดียวกันอีก ป้าจีนคงอยู่เฉยไม่ได้ต้องหาทางทำอะไรสักอย่าง"หื

บ้านของสินีย์มินตราเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับสะพายกระเป๋าเสื้อผ้าของเธอใบใหญ่ พยาบาลที่ดูแลสินีย์เห็นจึงเอ่ยทักเสียงดัง"น้องมินตรา ไหนคุณสินีย์บอกว่าน้องจะไม่มาไง""หนูขอเอากระเป๋าไปเก็บก่อนนะคะ"เธอเก็บกระเป๋าเสร็จเดินออกมาก็เห็นสินีย์นอนจ้องมองเธอสายตาไม่กระพริบ ความรู้สึกผิดมหันต์แล่นขึ้นจนเธออัดอั้นไว้ไม่ไหวอีกต่อไป ร้องไห้เสียงดังก่อนจะพนมมือไหว้สินีย์ทั้งน้ำตาพร้อมสารภาพความผิดทุกอย่าง"หนู...ฮื้อๆๆ ขอโทษ!""....""หนูกับอาเพลิงเรา...มีอะไรกันแล้วว ฮึกๆ อื้ออ""กะ แกว่า...อะไรนะ"น้ำเสียงตะกุกตะกักของสินีย์ดังขึ้นในลำคอ สายตาจ้องเขม่นไปที่มินตราด้วยความโมโหจนตัวสั่นริกๆจิกมือลงผ้าปูเตียงแน่นทั้งสองข้าง ตอนนี้มินตรายอมทำทุกอย่างเผื่อไถ่ความผิดจะให้ทำอะไรก็ยอม"หนูจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับอาเพลิงอีก ให้หนูกลับมาอยู่ดูแลอานีย์ที่นี่นะคะและหนูก็จะไม่ไปเรียนแล้ว"อาการของสินีย์สงบลงจนเห็นได้ชัดแต่สายตายังคงแข็งกร้าวเหมือนเดิม จนไม่อาจคาดเดาได้ว่าบัดนี้เธอกำลังคิดอะไรอยู่ พยาบาลส่วนตัวรีบเข้ามาดูอาการและขอให้มินตราออกไปก่อนแต่สินีย์ห้ามไว้ จู่ๆเพลิงก็เดินเข้ามาในบ้านตามที่สินีย์คาดการณ์ไว้"

แสงอาทิตย์ยามเช้าส่องผ่านผ้าม่านทำให้ร่างบางลืมตาตื่นก่อนจะค่อยๆขยับตัวลุกนั่งด้วยความร้าวระบมเนื่องจากเมื่อคืนเธอรับศึกหนักจากคนร่างหนาอย่างหนักหน่วง ตามเนื้อตัวมีแต่รอยจ้ำแดงที่เกิดจากรอยดูดของเขาแล้วแบบนี้เธอจะกล้าออกบ้านไปพบใครบ้างล่ะเนี่ย เธอถอนหายใจก่อนจะขยับลงจากเตียงก็ไม่วายถูกมือหนาดึงร่างเข้าไปกอด เธอไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเขาตื่นตั้งแต่ตอนไหน แต่ทว่าตอนนี้ไล่จูบไปทั่วใบหน้างามด้วยความหมั่นเขี้ยว"ฟอด…จุ๊บๆๆ ชื่นใจที่สุดเลย""ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่คะอาเพลิง""ตื่นตอนไหนไม่สำคัญหรอก แต่ตอนนี้อาหิวมากๆเลย""หนูขอไปล้างหน้าแปรงก่อนแล้วจะรีบไปช่วยป้าจีนเตรียมอาหารให้นะคะ""หิวของหวานต่างหาก""ปกติอาเพลิงไม่กินของหวานนี่คะ""ใครว่าอาไม่กินล่ะ เมื่อคืนก็กินกว่าจะได้นอนก็เกือบเช้า"เธอไม่ทันคารมของเขาได้แต่นั่งคิดสงสัย ได้สติอีกครั้งร่างบางก็ถูกผลักนอนราบไปบนที่นอนนุ่มเสียแล้ว เรียวขางามถูกอ้าออกกว้างใบหน้าหล่อก้มลงโลมไล้ที่ดอกไม้เบ่งบานฉ่ำแฉะไปด้วยน้ำหวาน ลิ้นร้อนตวัดเลียเข้าโพรงปากดื่มด่ำกับความหอมหวานอย่างหลงไหล เอวบางร่อนขึ้นหมุนควงด้วยความซาบซ่านสยิวใจเผลอใช้มือน้อยขยุ้มผมกดศรีษะเขา