2 กลั่นแกล้งและกีดกัน

จากความประทับใจแรกพบที่ยอดแย่ เพียงไม่กี่วันต่อมาที่คฤหาสน์ตระกูลจาง ดาวมีโอกาสได้รู้จักบรรดาคุณชายมาเฟียทั้งสามมากขึ้น แต่เป็นในแง่มุมที่เลวร้ายลงกว่าเดิม

เขาพบกับคนที่วันนั้้นใส่เชิ้ตขาวตัวใหญ่บนทางเดินจากห้องตัวเองไปห้องรับประทานอาหารโดยบังเอิญ ตอนนี้ดาวจำได้แล้วว่าคือจางเจียเหา เป็นพี่ชายคนโต

ทั้งคู่กำลังเดินสวนกัน ดาวิชไม่แน่ใจว่าจะทำตัวยังไงดี จึงหยุดแล้วได้แต่ทำตัวลีบกับผนังทางเดิน เพื่อเปิดโอกาสให้คนตัวใหญ่ไปก่อน

แต่พอเดินมาในรัศมีเอื้อมถึง นิ้วมือใหญ่ของเจียเหากลับยื่นมาจิ้มเบา ๆ ที่หัวไหล่คนตัวเล็ก

จึก ๆ

แม้จะแค่ทำเบา ๆ แต่ก็ทำให้โอเมก้าร่างกระจ้อยร่อยอุทาน “โอ้ะ” ด้วยความตกใจ จากนั้นก็คลำที่หัวไหล่ป้อย ๆ

เจียเหาตวาดใส่ทันที “ถอยไป เกะกะทางจริง ๆ นังโอเมก้าซื่อบื้อ”

“ขอ…ขอโทษครับ” ดาวว่าเขาก็หลีกทางให้แล้วนะ

แต่คุณชายใหญ่ยังไม่เลิกระราน

“ไม่รู้หรือไงว่าคนใช้น่ะ มีทางเดินของตัวเอง อย่ามาสะเออะใช้ทางร่วมกับเจ้านายเด็ดขาดนะ ต่อไปนี้ห้ามแกมาเดินเพ่นพ่านในเรือนใหญ่ให้ฉันเห็น!” ประโยคสุดท้ายนั้นแทบเรียกได้ว่าตะโกนทีเดียว

ดาวอยากเถียงใจจะขาดว่า เขาเองก็อยากอยู่ที่เรือนคนใช้เพื่อความสบายใจ แต่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่อย่างหวานอมขมกลืนเพราะทนายสุเชาว์บอกว่าต้องอยู่ตามคำสั่งในพินัยกรรม แต่ยังไม่ทันพูด แค่อ้าปาก คนตัวใหญ่ก็กำราบอีกครั้งด้วยเสียงดังเหมือนฟ้าผ่า

“แล้วคิดเหรอว่าน้ำหน้าอย่างแกจะมาเป็นเมียของเราได้ โอเมก้าไร้สกุลรุนชาติ หน็อยแน่! หวังจะเป็นถึงเมีย เป็นแค่นายบำเรอชั่วครั้งชั่วคราวก็เกินฝันแล้ว!”

ทางเดินตรงนี้แสงน้อย ตอนนี้ร่างใหญ่ของเจียเหาบังแสงสว่างจนมิด ร่างของเขากลายเป็นโครงร่างสีดำดุจภูเขา สีขาวราง ๆ ที่เห็นคือตาขาวลุกวาวกับฟันของคุณชายที่แยกเขี้ยวใส่

ตอนนี้ดาว โอเมก้าผู้มาใหม่ เริ่มรู้สึกกลัวผู้ชายคนนี้ขึ้นมาจับใจ

“จะบอกอะไรให้เอาบุญนะ แกจะได้รู้ว่าอะไรเป็นอะไร พวกฉันสามพี่น้องน่ะโคตรเกลียดโอเมก้าอย่างแกเข้าไส้ รังเกียจยิ่งกว่าขยะเปียกอีก โลกใบนี้คงน่าอยู่กว่านี้ถ้าไม่มีสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำอย่างแก!”

+++++

มีอยู่วันหนึ่ง ดาวตัดสินใจเลือกเดินออกทางประตูหลังของเรือนใหญ่ เขาเดาว่ามันน่าจะเป็นทางไปสู่สวน และการได้เดินเล่นในสวนคงทำให้เขาสบายใจขึ้น

หรืออย่างน้อยด้านหลังคฤหาสน์ก็คงมีโอกาสพบสามคุณชายเจ้าของคฤหาสน์น้อยลง

แต่เขาคิดผิด...

เนื่องจากที่กรอบประตูเพื่อออกไปข้างนอกนั่นเอง หนุ่มโอเมก้าสะดุดบางอย่าง ยังดีที่เอามือยันพื้นทัน ไม่งั้นได้หกล้มหน้าฟาดพื้น กระนั้นหัวเข่าก็ยังกระแทกพื้นจนเจ็บ

“โอ๊ย”

โอเมก้าขายตัวเงยหน้าขึ้นจากท่าจับกบ พอมองไปด้านขวาก็พบว่าประตูบานนี้นำไปสู่สวนด้านนอกจริง ๆ

แต่อีกประเดี๋ยวดาวิชก็ได้ยินเสียงหัวเราะจากข้างซ้าย เป็นเสียงที่คุ้นเคย

พอหันไปมองก็พบหนึ่งในคู่แฝด ถ้าไม่จางหมิงก็จางฉวน หนึ่งในนั้นยืนตรงกรอบประตูพอที ส่วนอีกคนที่เป็นเจ้าของเสียงหัวเราะก็เปลี่ยนจากยืนพิงผนังมาสมทบกับคนที่กรอบประตู

คนที่เพิ่งมาเอามือมาวางบนหัวไหล่อีกคน ส่งบุหรี่ที่ตัวเองคีบอยู่ใส่ปากให้คนที่กรอบประตู แล้วจากนั้นทั้งคู่ก็หัวเราะให้กันอย่างครึกครื้น

ดาวกัดฟัน ที่แท้คนที่ยืนตรงกรอบประตูเมื่อกี้ได้ยื่นเท้ามาขัดทำให้เขาสะดุดนั่นเอง

ทั้งสองยังมีสีหน้าเย็นชาและปั้นปึ่งอย่างเคย ไม่ต่างจากที่ดาวจำได้ในวันแรกที่พบกัน

ฝาแฝดอมควันบุหรี่ค้างไว้แล้วถึงปล่อยออก แต่ที่น่าโมโหสำหรับคนถูกแกล้งคือพอตัวการขัดขาจนล้มแล้วก็แกล้งทำเป็นมองไม่เห็น ราวกับดาวเป็นอากาศ

แล้วคนหนึ่งก็เริ่มพูด ซึ่งตอนนี้ดาวแยกได้ว่าเขาคือจางหมิง เพราะมีแผลเป็นเล็ก ๆ ที่หว่างคิ้ว

“ฉวน ได้กลิ่นโอเมก้าเหม็น ๆ ปะวะ”

“อืม” คู่แฝดจางฉวนแกล้งเอามือบีบจมูก “ก็ได้กลิ่นอยู่นะ เหมือนจะลอยขึ้นมาจากพื้น”

ดาวเหลืออดจนเผลอทำเสียงดังใส่สองคุณชายแฝด “คุณสองคนแกล้งผมทำไม!”

แต่จางฉวนทำเหมือนดาวิชเป็นอากาศ “หมิง ฉันได้ยินเสียงอะไรไม่รู้แว่ว ๆ ว่ะ”

“สงสัยจะหูฝาดไปละมั้ง”

สองคนกอดกันแล้วทำท่าจะหัวเราะอีก

จากนั้นจางหมิงก็ยื่นหน้ามาใกล้ ยกมือป้องหูคู่แฝดของตน ทำท่าคล้ายกระซิบแต่กลับออกเสียงดังเพื่อให้ดาวได้ยินว่า

“นายรู้ไหม มีสิ่งมีชีวิตอย่างหนึ่งที่ฉันโคตรเกลียด”

จางฉวนรับลูก “อะไรเหรอวะหมิง”

“ก็โอเมก้าไง”

คนเป็นแฝดรีบตอบสนอง “ฉันก็ไม่ชอบเหมือนกัน”

จากนั้นทั้งคู่ก็เอ่ยขึ้นแทบพร้อมกัน ราวกับเป็นคนคนเดียว แม้จะเป็นการพูดลอย ๆ แต่มองออกว่าจงใจให้ดาวได้ยิน

“ดังนั้นไอ้โอเมก้าตัวไหนที่คิดจะมาเป็นนายบำเรอของเราละก็...เร็วไปร้อยชาติ”

“เพราะกูสองคนเกลียดโอเมก้าอย่างกับอะไรดี แค่ได้กลิ่นก็จะอ้วกแล้ว เหม็นฉิบหาย!”

แล้วสองคนนั้นก็บีบจมูกล้อเลียนอีกรอบก่อนจะหัวเราะร่วนเป็นชุด จากนั้นก็ทิ้งก้นบุหรี่ลงกับพื้น แล้วเดินกอดคอกันกลับเข้าไปในคฤหาสน์อย่างสบายใจ

ดาวยังอยู่บนพื้นในท่าเดิม สองแฝดจึงเดินอ้อมตัวเขาเข้าไปในคฤหาสน์ ท่าทางเต็มไปด้วยความรังเกียจ ราวกับดาวิชเป็นตัวเชื้อโรค

พอสองคนนั้นเดินหายลับไป ดาวจึงค่อย ๆ พยุงตัวเองขึ้นมา

จู่ ๆ เขารู้สึกอยากร้องไห้ขึ้นมาในฉับพลัน

แต่แล้วมีเสียงเรียกชื่อเขาเบา ๆ จากด้านหลัง หนุ่มโอเมก้าหันหลังไปหา

“คุณหนูดาว”

พอดาวเห็นแล้วจำได้ว่าคือเดช ที่จริงชายคนนี้อยู่ในห้องรับแขกไข่มุกตั้งแต่วันแรกที่ดาวมาที่นี่ เขารู้ว่าเดชคือผู้ช่วยส่วนตัวของสามมาเฟีย

เดชก้มหลังนิดหน่อย ก่อนจะดึงกระดาษออกจากซองพลาสติก “ผมเอาทิชชูเปียกมาให้เช็ดหัวเข่าน่ะครับ มันเปื้อนอยู่” ตาของเดชมองไปยังจุดที่ว่า

ดาวแปลกใจที่ผู้ช่วยคนนี้เตรียมพร้อมถึงขนาดพกทิชชูเปียกติดตัวตลอดเวลาในคฤหาสน์ด้วยเนี่ยนะ

เดชพูดเบา ๆ ราวกับกลัวคนอื่นได้ยินในขณะที่ดาวทำความสะอาดกางเกงที่หัวเข่า

“คือคุณชายทั้งสามเป็นอย่างนี้เองน่ะครับ ปกตินายท่านไม่ใช่พวกชอบแกล้งหรือระรานคนอื่น แต่สำหรับคุณดาว เหมือนพวกท่านจะมีปมฝังใจอะไรสักอย่าง”

ดาวเงยหน้าขึ้นมาถาม “ปมอะไรครับ”

“เพราะความเป็นโอเมก้าของคุณ”

“ฮะ? การที่ผมเป็นโอเมก้าเกี่ยวอะไรกับปมของพวกเขาครับ” ดาวเองก็สงสัยตั้งแต่วันแรกจนถึงเดี๋ยวนี้ บางทีนายเดชคนนี้อาจให้คำตอบได้

“อ้า เอ่อ เรื่องนั้นคือว่า…” เดชตะกุกตะกักขึ้นมา เหมือนผู้ช่วยเพิ่งตระหนักว่าไม่ควรเปิดเผยเรื่องส่วนตัวของนายจ้างมากไป แต่ยังหาคำพูดเลี่ยงที่เหมาะสมไม่ได้

ดังนั้นเดชจึงทำเป็นตีมึนด้วยการไม่พูดต่อเอาดื้อ ๆ

ซึ่งคนไม่โง่อย่างดาวิชมองปราดเดียวก็รู้ว่านายเดชรู้ แต่เพราะเมียที่ถูกจ้างมาแต่งงานคือคนใหม่ของคฤหาสน์จึงไม่อยากคาดคั้นคำตอบ

‘ผูกมิตรไว้ดีกว่าสร้างศัตรู’ นี่คือความคิดของโอเมก้าที่มาเป็นเมียที่สามีไม่ยอมรับ

“เอาเป็นว่าสิ่งที่ผมอยากบอกคืออยากให้คุณหนูอย่าเพิ่งยอมแพ้นะครับ แค่เจอกันครั้งแรกผมก็รู้สึกถูกชะตากับคุณหนู และอยากเป็นกำลังใจให้ อยากให้อยู่บ้านหลังนี้อย่างมีความสุขไปด้วยกัน”

หนุ่มดาวิชคิดว่าถ้อยคำเหล่านั้นฟังแล้วดีเกินจริง จึงอดสงสัยไม่ได้ว่านี่คือหนึ่งในแผนของสามคุณชายหรือไม่ พวกเขาอาจส่งผู้ช่วยส่วนตัวคนนี้มาตีสนิท เพื่อหาทางกลั่นแกล้งเขาอีกด้วยวิธีอื่นหรือเปล่า

แต่แววตาของเดชคู่ที่มองมาทางสะใภ้ไร้ศักดินานั้นดูซื่อและจริงใจอย่างยิ่ง