บทที่ 5

“พี่หนึ่ง นี่ยายนาย น้องรหัสผม หรือหลานรหัสพี่อะ” ไอ้พัทธุ์พาน้องนายมาแนะนำ แม่งเอ๊ย! แม่ง! น้องนายสวยกินคน สวยตาแตกมาก

“นี่เฮียฟ้า เพื่อนพี่หนึ่ง ลุงรหัสเรา”

ไอ้ห่าพัทธุ์ มึงจะย้ำทำไมนักหนาเรื่องเป็นหลานเป็นลุงกันเนี่ย อายุห่างกันไม่กี่ปี ทำเอากูแก่เชียว

“สวัสดีค่ะ พี่หนึ่ง พี่ฟ้า”

ลมหายใจผมสะดุดทันทีตอนได้ยินเสียงน้อง บนเวทีว่าสวยแล้ว เห็นใกล้ ๆ ยิ่งสวยเข้าไปอีก เวลาพูดยิ่งน่ารัก

แม่ง โคตรสวย อยากได้!

“ไอ้พี่หนึ่ง!”

“มึงจะตะคอกกูทำไม ไอ้พัทธุ์” ผมตกใจกับเสียงตะคอกของมัน คงเพราะผมมัวแต่อึ้งไม่ยอมรับไหว้น้องเขานั่นเอง ก็น้องอย่างสวย กูอยากได้ ไอ้คนข้างในกูร้องว่าอยากได้ ๆ อยู่นั่นแหละ

“สวัสดีครับ...เอ่อ” ผมรับไหว้น้องอย่างเก้ ๆ กัง ๆ ปล่อยไก่ทั้งเล้าแล้วมั้งเนี่ย ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเขินใครได้เลย ผู้หญิงสวยสำหรับผมก็สวยแหละ แต่ใช่ว่าจะไม่เคยเจอเคยสัมผัสคนสวยซะเมื่อไหร่

แต่เธอคนนี้แตกต่าง คงเพราะในตาเธอมีแววดื้อรั้นที่ผมอยากค้นหา ว่าตัวจริงของสาวน้อยตรงหน้านี้เป็นยังไงกันแน่

“พี่หนึ่ง...น้ำชาตามหาตั้งนาน นึกว่าไม่มาซะอีก ไปกันเถอะค่ะ” เดี๋ยวนะ น้ำชามาจากไหน แล้วมาตามหาผมทำไมก่อน แต่เพราะเป็นคนปฏิเสธใครไม่เป็น สุดท้ายผมก็เดินตามแรงดึงของน้ำชาไป โดยทิ้งน้อง ๆ และเพื่อนไว้ข้างหลัง

“ชอบเขาเหรอ” ไอ้ฟ้าถามในตอนที่เรานั่งดื่มด้วยกันสองคนที่ผับของผมนี่แหละ เปิดมาขำ ๆ แค่ลูกค้าดันติด เดือดร้อนให้ต้องขยายเพิ่ม จนตอนนี้มันใหญ่โตใช่เล่น

“เฉย ๆ” เรื่องอะไรจะบอกมัน มันไม่ใช่พ่อผมสักหน่อย

“กูรู้ กูเห็นไอ้หนึ่ง กูเพื่อนมึง” เพื่อนไม่ใช่เมีย จะได้รู้ทุกเรื่อง แต่ผมขี้เกียจจะคุยกับมันให้มากความ เลยยกแก้วเหล้าในมือขึ้นดื่ม

“ว่าแต่มึงเถอะ ไม่หาสาวข้างกายมั่ง” ผมเปลี่ยนประเด็นจากตัวเองไปหาไอ้เพื่อนตรงหน้า

“ตอนนี้ยังไม่ดีกว่า”

“หึ เลือกมากระวังจะได้แร่” ผมยิ้มเยาะให้มันอย่างคนเป็นต่อ

“แล้วเด็กที่มึงหิ้วมาล่ะ” เด็กที่ผมหิ้วมาน่ะเหรอ ชื่อน้องอะไรนะ...น้องน้ำชา

“ไปเข้าห้องน้ำมั้ง” ผมไม่ได้สนใจน้องน้ำชงน้ำชามากนัก วันนี้ใจผมยังคงคิดถึงใบหน้าของดาวมหาวิทยาลัยคนใหม่ แต่ก็ต้องพยายามตัดใจ มันไม่ง่ายเลย ของที่อยากได้แต่ไม่ได้ ยากน่าดู

“วันนี้มันเป็นอะไรวะ ดูซึม ๆ” เสียงของไอ้ตะวันเพื่อนผมกับไอ้ฟ้าอีกคน มันนั่งโต๊ะเดียวกับผมนี่แหละ

“ปล่อยมันเพ้อไป อย่าสนใจ” นั่นคำพูดแสนเย็นชาของไอ้ฟ้า บาดลึกในใจคนกำลังก้ำกึ่งว่าจะอกหักอย่างผม ไม่ใช่อกหักหรอก แต่แค่เสียดาย

บทที่ 4 ผู้ชายเล่นตัว

          “นังเจส”

          “อะไร”

          “นังเจส!”

          “ถ้ามึงเรียกกูอีกที กูจะตบปาก”

ฉันกับเจสสิก้านอนมาสก์หน้า เราสองคนนอนอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ข้าง ๆ กันในร้านเสริมความงามแห่งหนึ่ง

          “ทำไมพี่หนึ่งเขาไม่จีบกู ไหนมึงบอกว่าเขาชอบดาวมหา’ลัยไง” หลังจากวันนั้นฉันก็นั่งรอนอนรอเขามาจีบอยู่ทุกวัน แต่ไม่มีเลย ไม่มีเลยเจ้าค่ะ

          “เขาชอบดาว แต่เขาไม่ชอบมึงไง คิดไรมาก ใช่ว่าเขาจะชอบดาวทุกคน” เพื่อนพูดขนาดนี้ เอามีดมาแทงกันเลยดีไหม

          “อะไรยะ เงียบ รับความจริงไม่ได้?”

นั่นมันยังย้ำอีก จะย้ำเพื่อ?

          “หลับแล้ว ไม่ต้องเรียก” ฉันบอกกับนังเจส อีเพื่อนเลว เพื่อนไม่รักเพื่อน พูดมาได้ไงว่าเขาไม่ชอบ เขาอาจจะชอบก็ได้นะ เพียงแต่ยังไม่มีจังหวะมาจีบเท่านั้น

หนึ่งเดือนผ่านไป

          “นังเจส กูไปถ่ายรูปโพรโมตมหา’ลัย เจอพี่หนึ่งด้วย” ฉันกลับจากการถ่ายรูปโพรโมตมหาวิทยาลัยด้วยความเหนื่อยล้า เหนื่อยล้าเพราะงานถ่ายแบบ? เปล่าเลย เหนื่อยล้าเพราะความตื่นเต้นที่ได้เจอเขา

          “เออ แล้วเป็นไง”

          “เห็นหน้ากูยิ่งกว่าเห็นผี ไม่ได้รักไม่ได้ชอบ ก็อย่าแสดงท่ารังเกียจขนาดนั้นได้ไหม” ฉันทำหน้ายุ่งกับเพื่อนสาวสอง

          “แกก็ไม่ต้องชอบเขาสิวะ ทำได้ไหม คนจีบแกตั้งเยอะ” คำปลอบของเจสสิก้าไม่ได้ช่วยอะไรเลย ฉันยังคงอยากได้เขา ชอบเขา อ่อยแล้วอ่อยอีก ส่งสายตาให้ไม่รู้กี่ครั้ง ไม่รู้ว่าโง่หรือฉันไม่ใช่สเป็กกันแน่