บทที่ 6

สามเดือนผ่านไป

          ฉันยังกินแห้วเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือแทบไม่ได้เจอหน้าเขา ไม่รู้ไปอยู่ที่ไหน เหมือนเวลาของเราสองคนช่างสวนทางกัน

          ท่านกามเทพเจ้าขา ท่านพรหมลิขิตเจ้าเอย ช่วยนังนายคนนี้ด้วยไม่ได้หรือเจ้าคะ...‘น้องฮักเขาเจ้า’

          “พี่พัทธุ์สวัสดีค่ะ พี่หนึ่งสวัสดีค่ะ” จังหวะดีมากวันนี้ พี่พัทธุ์กำลังนั่งคุยกับลุงรหัสสุดหยิ่งของฉัน

          “ว่าไงนาย” พี่พัทธุ์ทักทายฉัน ส่วนพ่อของลูกในอนาคตแค่พยักหน้าให้ เป็นกิ้งก่าหรือไง มาผงกหัวอยู่ได้

          “คือวันนี้วันเกิดเจสน่ะค่ะ เลยอยากชวนพี่สองคนไปด้วยกัน” เจ้าของวันเกิดอย่างนังเจสกำลังทำหน้างง

          ฉันยิ้มให้เพื่อน พร้อมทั้งสะกดจิตเพื่อนไปด้วย

          ‘มึงเกิดวันนี้ เกิดวันนี้เท่านั้น’ แต่เพราะความตอแหล เอ๊ย! ความฉลาดสิ เพื่อนเจสเป็นคนฉลาด

          “ไปด้วยกันนะคะ เนี่ยเจสกับนายไม่มีเพื่อนไปฉลองเลยค่ะ เราสองคนอยากไปกินชาบู”

นั่นไง คุณเพื่อนสุดประเสริฐ สัญญาด้วยเกียรติของสตรีศรีเมืองเหนือ ว่าเพื่อนนายคนนี้จะส่งเสริมเพื่อนเจสเมื่อเพื่อนอยากมีผัว

          “ไปสิ พี่หนึ่งไปด้วยกัน”

เริ่ดค่ะพี่พัทธุ์ เหมาะแล้วที่เป็นพี่รหัสของน้อง สัญญาว่าผลบุญที่พี่ทำวันนี้ นังนายคนนี้จะตอบแทนพี่ในอนาคต

          “อือ ไปสิ”

ในที่สุด ในที่สุดมื้อแรกของเรา หลังจากรอมานาน ฉันก็ได้ไปกินข้าวกับเขาสักที

          “ขอบคุณนะคะพี่หนึ่ง ของขวัญไม่ต้องนะคะ เจสเกรงใจ”

ว่าแล้วทำไมเพื่อนฉันถึงได้รับมุกเร็ว มันมีสิ่งที่หวังนี่เอง

          หลังจากนั้นไม่เกินสิบห้านาที พวกเราทั้งสี่ก็มาอยู่ที่ร้านชาบูชื่อดังซึ่งมาเปิดในห้างใกล้ ๆ มหาวิทยาลัย ฉันกับทั้งสามมานั่งอยู่ในร้าน ดีนะที่นังเจสมันฉลาดถลาไปนั่งใกล้พี่พัทธุ์ ทำให้ฉันได้นั่งใกล้พ่อของลูก อยู่ใกล้แล้วเพิ่งรู้ว่าผู้ชายตัวหอมเป็นยังไง ถึงจะออกแนวแบดบอย แต่พี่หนึ่งไม่สูบบุหรี่นะเพื่อน ๆ ดีงามแบบนี้จะหาที่ไหนได้

          “สั่งได้เลยนะครับ เดี๋ยววันนี้พี่ขอเป็นคนจ่ายเอง”

นอกจากตัวหอม ไม่สูบบุหรี่ ยังเปย์เก่งด้วย ติ๊กถูกทุกข้อเลยค่ะ

          “อุ๊ย! ขอโทษค่ะ” แขนฉันไปโดนแขนเขา เนื้อสัมผัสเนื้อ ขนในกายฉันลุกไปทั้งตัว

          ‘โอ๊ย! นังนายสลิดแต๊ว่า’ แอบด่าตัวเองเพราะความอ่อยผู้นี่แหละ เขายิ่งกลัว ๆ ฉันอยู่ด้วย แบบนี้เขาจะยิ่งแตกตื่นไหม แล้วดูนั่น เหงื่อซึมเลย ทั้งที่แอร์ของร้านหนาวยิ่งกว่าฤดูหนาวในภาคเหนือตอนบนเสียอีก

          “สั่งกันได้เลยนะครับ พวกพี่กินอะไรก็ได้”

นั่นคือเสียงพี่รหัสของฉันเอง พี่พัทธุ์ก็หล่อนะจะบอกให้ สาวติดตรึม แต่เป็นผู้ชายเลือกเยอะไง เลยยังไม่มีข่าวกับใครเป็นตัวเป็นตน

          สรุปทั้งสองหนุ่มในโต๊ะนี้งานดีทั้งคู่ มีแต่สาวอยากได้เป็นแฟน แต่ขอโทษเถอะ ยังไม่มีใครแต้มบุญสูงเหมาะสมพอกับหนุ่มสองคนนี้

          “งั้น เจสขอทำหน้าที่สั่งให้นะคะ” เพื่อนเจสของฉันจัดแจงสั่งอาหารที่มันอยากกินมาจนเต็มโต๊ะ แต่เชื่อเถอะ ผู้ชายตัวใหญ่ทั้งสองคนกินหมด ถึงจะหล่อกันมาก แต่ไม่ได้อิ่มทิพย์ พวกเขากินจุ กินหนัก แต่ไม่มูมมาม

          ดีอีกแล้ว ทำไมไม่ว่าอะไร พี่หนึ่งก็ดีไปหมดในสายตาฉัน

          “เอ่อ...” เขาอ้ำอึ้งเหมือนอยากบอกอะไรฉันสักอย่าง ตอนนี้เราสองคนอยู่กันตามลำพัง พี่พัทธุ์ไปรับโทรศัพท์ ส่วนนังเจสไปห้องน้ำ

          “มีอะไรหรือเปล่าคะ” ฉันทำหน้าสงสัยอยากรู้ว่าเขากำลังจะบอกอะไร อย่าบอกนะ อย่าบอกนะ จะบอกว่าชอบกันอย่างนั้นใช่ไหม

          “ผมเราเลอะน้ำจิ้ม”

ผม...ผมฉันเหรอเลอะน้ำจิ้ม โอ๊ย! น่าอายที่สุด ปกติมากินชาบูแบบนี้ฉันต้องรวบผม แต่วันนี้อยากสวยไง อยากให้เขามองด้านข้างแล้วสวยจนตะลึง เลยไม่ได้รวบผม

          “พี่ขออนุญาตนะ” ว่าแล้วมือเรียวยาวก็จับปลายผมฉันขึ้นมาเช็ดอย่างเบามือ จังหวะนี้บอกได้เลย ตำแหน่งสามีและพ่อของลูกเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากผู้ชายที่ชื่อว่าเต็งหนึ่งคนนี้เท่านั้น

          “ทำไรกัน” เสียงดุของคนบางคนทำให้ฉันละสายตาจากพ่อของลูก มองพี่รหัสของตัวเอง

          “ผมน้องนายเลอะ กูเลยช่วยเช็ดน่ะ” พี่หนึ่งเงยหน้าตอบอย่างไม่สบอารมณ์

อย่าบอกนะว่าทั้งสองคนนี้เป็นมากกว่าพี่รหัสกับน้องรหัส

          ยิ่งหล่อด้วยกันทั้งคู่ นิยายสายวาย ชายรักชายที่ฉันเคยอ่านลอยมาทันทีเลย

          “แล้วไป” เสียงพี่พัทธุ์ยังคงเหมือนจับผิดพี่รหัสตัวเอง ส่วนคนเป็นพี่รหัสอย่างพี่เต็งหนึ่งก็ขยับตัวออกห่างจากฉันไปอีก

          พี่คะ ถ้าจะนั่งไกลขนาดนั้น แยกโต๊ะเลยก็ได้ค่ะ

หกเดือนผ่านไป

          ปิดเทอมและเปิดเทอมอีกครั้ง ชีวิตนักศึกษาปีหนึ่งเทอมสอง ถือว่าตอนนี้ฉันไม่ใช่เด็กใหม่แล้วเพราะไปมาแทบทุกตึก รู้ว่าร้านข้าวในโรงอาหารร้านไหนอร่อย ร้านไหนควรหลีกเลี่ยง คอยแอบส่องว่าพี่หนึ่งกินข้าวกับใครบ้าง เวลาไหน ตารางของพี่แกว่างช่วงไหนบ้าง

          พยายามมากกว่าเดิม เพิ่มเติมคือแทบไม่ได้เจอ ถ้าพี่แกเห็นฉันอยู่ไกล ๆ พี่แกก็ต้องรีบหลบ ไม่อยากคุย ไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากทักทาย

ใจร้ายมาก ใจร้ายจริง อยากตัดใจ แต่ก็ตัดไม่ได้